Στον «Οθέλλο» βλέπεις αυτό που πιστεύεις -Πρώτες φωτογραφίες

Λεμόνια που ξεζουμίζονται πάνω σε μια ψυχή που ανήκει σε όλους και ένα σκηνικό που μυρίζει ανάταση. Πέρσι, ο Χάρης Φραγκούλης αποφάσισε να φέρει στη ζωή μας έναν Οθέλλο χωρίς φιοριτούρες και υπερβολές, πλαισιωμένο από μια ομάδα που ανοίγει τον διάλογο για τον Σαίξπηρ σε συνθήκες καθημερινής τρέλας. Σε ένα πλαίσιο όπου το γέλιο και το δάκρυ δεν απέχουν παρά μερικές σταγόνες λεμονιού. 

Ο «Οθέλλος» ανεβαίνει για δεύτερη χρονιά στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης σε σκηνοθεσία Χάρη Φραγκούλη και έτσι εμείς ζητήσαμε από τους συντελεστές και τον σκηνοθέτη να μας φτιάξουν το δικό τους πλαίσιο γύρω από αυτήν την εξαιρετική παράσταση.

«Δυο φίλοι. Εραστές. Φίλοι. Κοιτάνε ένα χαλίκι. Το φεγγάρι. Ένα χαλίκι. Και σιωπούν. Ουρλιάζουν πυρετό και λουλούδια. Σιωπούν. Και σιωπούν. Σιωπούν. Και τσαντίζονται. Και αρχίζουν να φαντάζονται» -Χάρης Φραγκούλης

«Ο ιερός Αυγουστίνος λέει πως η ομορφιά είναι αντικειμενική, επίσης λέει πως πίστη σημαίνει να πιστεύεις κάτι που ακόμα δεν έχεις δει. Η ανταμοιβή για αυτή την πίστη είναι να δεις αυτό που πιστεύεις» -Κορνήλιος Σελαμσής

«”Από τώρα ως αύριο που δεν υπάρχει δεν θα υπάρχουμε πια παρά μόνο σε ένα παράνομο χθες μέσα στη γυάλινη ακινησία της αιωνιότητας...Εσύ θα είσαι ντυμένη με χρώματα και καπνό κι εγώ θα σου τραγουδάω τον παράκλητο ύμνο του φόνου”» -Ηλέκτρα Νικολούζου

«“Μιλούσα για κινδύνους ολέθριους. για αχανή σπήλαια. απόκρημνες χαράδρες. βράχια. βουνά που οι κορυφές τους αγγίζουν τον ουρανό...αυτά η Δυσδαιμόνα τα άκουγε”» -Σοφία Κόκκαλη

«“Τι κηδεία ήταν αυτή! Τι κόσμος! Συγκεντρωθήκαμε καμιά δεκαριά ξαναμμένες πατούσες γύρω απ' το μνήμα σου και πέρα δώθε, πίσω μπρος, χαράξαμε γύρω του ετούτο το χαντάκι. Αντίο”» -Αντρέας Κοντόπουλος

«Μέσα σε μαύρο λιβάδι .Ήδη. Εγώ. Γεμάτο λεμόνια. Εγώ μικρός ήδη. Ο Οθέλλος. Ήδη. Ο Χάρης κι εγώ. Φτιαγμένος από νύχτα περπατώ. Η γιαγιά μου μου κρατάει το χέρι. Και ήδη κοιτάζω το φως» -Γιάννης Παπαδόπουλος

«Γενικά όλοι στη ζωή μας είμαστε αρκετά παράφοροι. Οι ήρωες τους Σαίξπηρ κάπως περισσότερο. “Ε και τι έγινε αν υποσχεθώ αιώνια αγάπη; Αφού αύριο θα την σκοτώσω;” Κι εμείς σκοτώνουμε μέσα μας άτομα αλλά στο τέλος πεθαίνουμε κι εμείς. Όλα αυτά τα αμφίδρομα, ξινά, γλυκά, πικρά στο υπόγειο» -Δήμητρα Στυλιανού 

Μάθετε περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση στον Guide της ATHENS VOICE