Η ομάδα ΑΝΙΜΑ παρουσιάζει την παράσταση «Πίστη, Αγάπη, Ελπίδα» στο Bios Main από τις 19 Μαρτίου.
Η ομάδα ΑΝΙΜΑ, μετά τις επιτυχημένες παραστάσεις «Γαμήλιο Εμβατήριο», «Έξοδος» και τη διάκριση της σκηνοθέτιδας Ρουμπίνης Μοσχοχωρίτη με το βραβείο Κάρολος Κουν για το έργο «Ζητιάνος», ανεβάζει το «Πίστη, Αγάπη, Ελπίδα» του Odon Fon Horvath (Έντεν Φον Χόρβατ) στο Bios Main με χορηγό επικοινωνίας την ATHENS VOICE. Γραμμένο το 1932, είναι ένα από τα πιο σκοτεινά και δυστοπικά έργα του 20ού αιώνα και σκοπός της παράστασης είναι να ανοίξει έναν διάλογο με την σημερινή, εξίσου άγρια εποχή.
Υπόθεση
Μια άνεργη γυναίκα προσπαθεί να βρει λύση στο οικονομικό αδιέξοδο που βιώνει, βάζοντας το σώμα της ενέχυρο στο Εργαστήριο Ανατομίας, προκειμένου να πάρει τα χρήματα που αντιστοιχούν και έτσι να εξασφαλίσει μια άδεια πλασιέ, για να μπορέσει να εργαστεί. ‘Όμως τα πράγματα θα περιπλεχθούν, θα κατηγορηθεί για απάτη, θα φυλακισθεί και θα χάσει τη δουλειά της, φτάνοντας στα όρια της εξαθλίωσης. Η σύντομη ερωτική ιστορία που θα ζήσει μ’ έναν αστυνομικό, δεν θα είναι αρκετή για να αλλάξει την πορεία των γεγονότων…
Η ομάδα ΑΝΙΜΑ αποφάσισε να ανεβάσει το θεατρικό έργο του Χόρβατ «Πίστη, αγάπη, ελπίδα», για να αναδείξει τις ομοιότητες και τις αντιστοιχίες με τη σημερινή εποχή, όπου κυριαρχεί η γενικευμένη κρίση- οικονομική και κοινωνική, ο κυνισμός, οι έντονες φασιστικές ιδεολογίες και συμπεριφορές, καθώς και η έλλειψη ανθρωπιάς και επικοινωνίας. Οι ανθρώπινες σχέσεις και η βαρβαρότητα που τις διακρίνει, οι εργασιακές σχέσεις, οι σχέσεις εξουσίας, οι ερωτικές και φιλικές σχέσεις οδηγούνται σε αδιέξοδο, σ’ έναν κόσμο που οι τρεις αξίες του τίτλου του θεατρικού μοιάζουν μακρινή ουτοπία.
Σκηνοθετικό σημείωμα
«Αποφασίσαμε να μεταφέρουμε το έργο στην Αθήνα του σήμερα, τονίζοντας τις τρομακτικά πολλές ομοιότητες των δυο εποχών. Σκοπός μας να δημιουργήσουμε ένα πραγματικό ψηφιδωτό σημερινών χαρακτήρων που αγωνίζονται να επιβιώσουν στην Ελλάδα της κρίσης και των μνημονίων, ενώ ταυτόχρονα έχουν να αντιμετωπίσουν και την άνθιση ακροδεξιών μορφωμάτων και φασιστικών ιδεολογιών. Επιθυμούμε με αυτό τον τρόπο να φωτογραφίσουμε μια πολύχρωμη παλέτα ανθρώπων, από διαφορετικές τάξεις, επαγγέλματα, ακόμα και διαφορετική καταγωγή μιας κοινωνίας που έχει χάσει τον προσανατολισμό της. Θέλουμε να δημιουργήσουμε ζωντανούς ανθρώπους με παρελθόν, παρόν και μέλλον, ώστε οι παραλληλισμοί με την τότε εποχή να μοιάζουν αληθινοί και υπαρκτοί ώστε να ακουμπήσουν στους προβληματισμούς ενός σημερινού κοινού. Σκοπός μας η αποκατάσταση της ουσίας των εννοιών της πίστης, αγάπης, ελπίδας». -Ρουμπίνη Μοσχοχωρίτη
Η Ομάδα ΑΝΙΜΑ
Με σκηνοθέτη τη Ρουμπίνη Μοσχοχωρίτη και βασικούς εκπροσώπους την ίδια και την ηθοποιό Κατερίνα Μπιλάλη, καθώς και μια ομάδα μόνιμων συνεργατών, η ΑΝΙΜΑ πειραματίζεται κυρίως σε σύγχρονες θεατρικές φόρμες αφήγησης. Η κεντρική ιδέα πάνω στην οποία δουλεύει η ομάδα είναι μια μεταμπρεχτική προσέγγιση των κειμένων. Μέσα από την ουσιαστική χρήση της μουσικής ως παρτενέρ των ηθοποιών, την κίνηση και την σωματοποιημένη έκφραση των ρόλων, προσεγγίζεται η υποκριτική. Το ενδιαφέρον της ομάδας στρέφεται είτε γύρω από κλασικά κείμενα και το πώς αυτά μπορούν να παρουσιαστούν ώστε να αφορούν το σήμερα, είτε γύρω από πολιτικά, ιστορικά έργα. Η ματιά που προσεγγίζουμε τα κείμενα έχει αφετηρία και στόχο να φωτίσει τη γυναικεία πλευρά-θέση μέσα στα κοινωνικά και ιστορικά συμφραζόμενα και να διερευνήσει τις έμφυλες ταυτότητες. Σταθμός στην πορεία της ομάδας είναι η παράσταση «Ζητιάνος», για την οποία η σκηνοθέτης Ρουμπίνη Μοσχοχωρίτη βραβεύτηκε με το βραβείο Κάρολος Κουν για νέο σκηνοθέτη.
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
Ο ράπερ μιλάει για την απόφασή του να δοκιμάσει κάτι που δεν έχει ξανακάνει, το θεατρικό σανίδι, στο ψυχολογικό θρίλερ που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Αγοράς
Η παράσταση του Γιάννη Χουβαρδά αποτελεί το τελευταίο μέρος της σκηνοθετικής του τετραλογίας, με την οποία ολοκληρώνει την προσωπική του διερεύνηση πάνω στη σχέση θεάτρου και κινηματογράφου
14°
