Ποιος είναι ο δικός σου «Πειρασμός»;

Ο «Πειρασμός»(«Temtacio»), το πολυβραβευμένο έργο του αιρετικού Καταλανού συγγραφέα Κάρλες Μπάτλιε, ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα στο Skrow Theatre, στις 3 Φεβρουαρίου, σε σκηνοθεσία Θανάση Δόβρη.

Ο σκηνοθέτης και οι πρωταγωνιστές της παράστασης, λίγο πριν την πρεμιέρα, αποκαλύπτουν στην ATHENS VOICE ποιος είναι ο είναι ο δικός τους «Πειρασμός».

Θανάσης Δόβρης
Ο «Πειρασμός» είναι μια ευχάριστη έκπληξη, η οποία μεγαλώνει μέρα με τη μέρα. Άνθρωποι που παρ' όλες τις αντιξοότητες είναι εδώ και προσπαθούν να είναι μαζί σε κάτι. Πόσο δύσκολο το Θέατρο σήμερα. Πόσο πεπερασμένο. Τρεις άνθρωποι με τα σουσούμια τους και την ομορφιά τους να μοχθούν πάνω στη σκηνή. Συναντήσεις ουσιαστικές με τη Βάσια, την Ιφιγένεια, τον Σύλλα, τη Στέλλα, τον Μάριο, τη Μαρία. Εμάς τους απ' έξω, τους παρατηρητές.

ΠΕΙΡΑΣΜΟΣ: ουσιαστικό, αρσενικό.
1. Η πρόκληση να κάνεις κάτι... Ιδιαίτερα κάτι που συνεπάγεται ηδονή και είναι απαγορευμένο.
2. Το αντικείμενο αυτής της πρόκλησης.

Ζωή Μυλωνά
Στην παράσταση «Πειρασμός» εγώ παίζω την Αΐσα, μια κοπέλα που αφήνει όλη της τη ζωή, ό,τι ξέρει και αγαπάει, για να αποκτήσει τον έλεγχο της ζωής της, να είναι ελεύθερη. Νομίζω πως πολλοί πειρασμοί έχουν να κάνουν με την αναζήτηση μιας προσωπικής ελευθερίας ή τουλάχιστον την ψευδαίσθησή της.
Θυμάμαι ένα καλοκαίρι, ήμουν έφηβη, είχα πάει μια μεγάλη βόλτα στο νησί ενώ όλοι οι άλλοι κοιμόντουσαν. Μεσημέρι. Ξεχάστηκα. Έφτασα σε ένα σημείο απ' όπου έβλεπα μόνο την απέραντη θάλασσα και κάτι τεράστιους βράχους. Κανένας στον κόσμο δεν ήξερε ακριβώς πού βρισκόμουν εκείνη τη στιγμή. Ένιωσα μια έξαψη, μια συναρπαστική ελευθερία. Εγώ, που κατά τα αλλά είμαι ένας πολύ κοινωνικός άνθρωπος με τεράστια ανάγκη για παρέα και κουβέντα.
Πού και πού νιώθω ακόμα αυτόν τον πειρασμό. Τον πειρασμό να εξαφανιστώ για λίγο, να απομονωθώ, τον πειρασμό να μην απαντήσω σε κανένα μήνυμα ή τηλέφωνο, τον πειρασμό να πάω ένα ξαφνικό και μακρινό ταξίδι, τον πειρασμό να γίνω ερημίτης... Ώστε μετά να επιστρέψω δριμύτερη στην κοινωνικότητά μου.

Κώστας Ξυκομηνός
Ο πειρασμός στη ζωή μας μπορεί να είναι μεγάλος, μικρός, δυνατός ή φευγαλέος. Όλοι μας, κατά τη διάρκεια της ζωής, μπαίνουμε σε κάποιον πειρασμό που πολλοί το ονομάζουν δίλημμα. Πιστεύω ότι ο πιο επικίνδυνος για το σύνολο της ανθρωπότητας είναι ο «πειρασμός του καλού» που κυριεύει διαχρονικά την πολιτισμένη Δύση να επιβληθεί στους υπόλοιπους λαούς με καταστροφικά αποτελέσματα. Αυτό είναι και ένα από τα θέματα που διαπραγματεύεται το συγκεκριμένο έργο. Προσωπικά δεν μπορώ να αντισταθώ στον πειρασμό τού να εναντιώνομαι στο άδικο και στο κάλεσμα του έρωτα.

Σεραφείμ Ράδης
Όταν διάβασα τον «Πειρασμό» πρώτη φορά, ένα έργο με ήχους, μυρωδιές, εικόνες, γεύσεις, μνήμες, προκλήσεις και σκληρό τέλος, η αδρεναλίνη μου είχε εκτοξευτεί, το σώμα μου βρισκόταν σε υπερδιέγερση, το μυαλό μου επίσης, η καρδιά μου...
Πειρασμός. Η πρόκληση να κάνεις κάτι ή να αποκτήσεις κάτι, συνήθως απαγορευμένο. Τα πρόσωπα του έργου έρχονται αντιμέτωπα με τον πειρασμό βάζοντας στη ζυγαριά σχεδόν τον ίδιο τους τον εαυτό. Κι εγώ μένω να αναρωτιέμαι τι με βάζει σε πειρασμό. Νομίζω το χάος. Θεωρώ ότι είμαι οργανωτικός, θέλω τα πράγματα και τη ζωή μου σε τάξη, μου αρέσει να έχω τον έλεγχο.
Υπάρχουν, όμως, στιγμές που νιώθω έντονα τον πειρασμό του χάους. Στιγμές που θέλω να δράσω παράλογα και να βάλω τον εαυτό μου σε μια δίνη, χωρίς να με νοιάζει τι έχω να χάσω, πού θα με οδηγήσει.
Κάπως έτσι ένιωσα όταν διάβασα τον «Πειρασμό» για πρώτη φορά.