Οι πρωταγωνιστές της παράστασης «Αγάπησέ με» αποκαλύπτονται στην ATHENS VOICE λίγο πριν την πρεμιέρα τους στο Bios.Main
Οι Elephas tiliensis, μετά τον «Φιλοκτήτη» του Σοφοκλή και τον «Οδυσσέα» του Τζέιμς Τζόις, εμπνέονται από το μυθιστόρημα του Φρανκ Κρίστοφερ «Αμερικανική νύχτα» και τη στοιχειωμένη, κινηματογραφική ταινία του Αντρέι Ζουλάφσκι «Σημασία έχει ν' αγαπάς» και παρουσιάζουν από τις 23 Ιανουαρίου στο BIOS (Main) την ανατρεπτική παράσταση «Αγάπησέ με», σε σκηνοθεσία Δημήτρη Αγαρτζίδη.
Οι ήρωες αποφάσισαν να πάρουν τα ηνία στα χέρια τους, να αποκαλύψουν τα πάντα αποκλειστικά στην ATHENS VOICE και να συστηθούν χωρίς περιστροφές, χωρίς προσωπεία, χωρίς περιορισμούς. Μια αφοπλιστική συνέντευξη χωρίς λογοκρισία.
«Μου αρέσει πολύ ο ύπνος. Κοιμάμαι όπου βρω. Όταν κλείνω τα μάτια μου, βλέπω χρώματα. Σαν ηλεκτρονικό παιχνίδι. Το πέος μου είναι φτιαγμένο από καουτσούκ. Σηκώνεται και πέφτει ανάλογα με τη διάθεσή μου.
Όταν κοιτάζομαι στον καθρέφτη, βλέπω έναν άντρα που προσπαθεί να μοιάσει στον πατέρα του. Ο πατέρας μου ήταν πυγμάχος. Θέλω να είμαι δυνατός σαν αυτόν. Η πιο έντονη εικόνα που θυμάμαι από εκείνον, είναι να φοράει τα πράσινα γάντια της πυγμαχίας. Πράσινα, όπως πράσινη είναι και η γούνα που φοράω. Κοίτα να δεις κάτι πράγματα. Τον φοβόμουν τον πατέρα μου. Με είχε χτυπήσει πολλές φορές, σαν την κόρη που δεν ήταν ο γιος που ήθελε πάντα. Τις φορές που ήμουν σαν γιος, πιο δυνατός, δεν με είχε χτυπήσει ποτέ. Σταματήσαμε να μιλάμε πριν μάθει ότι είμαι άντρας. Ήταν στο κόμμα. Όλοι στην οικογένεια ήταν στο κόμμα. Πήγαινα σε ιδιωτικό σχολείο, οπότε κι εκεί ήταν όλοι στο κόμμα. Αλλά για μένα ήταν οι φίλοι μου, η οικογένειά μου. Δεν μπορούσα να μείνω μόνος. Όταν το λέω τώρα ντρέπομαι, αλλά αυτή είναι η αλήθεια.
Με ερεθίζουν οι γυναίκες.
Το τραγούδι που μου αρέσει να ακούω είναι βασισμένο σε ένα ποίημα του Goethe. Μιλάει για έναν βασιλιά που αγαπούσε πολύ τη γυναίκα του που πέθανε. Από εκείνη του έμεινε ένα κύπελλο. Από αυτό ήπιε για τελευταία φορά και μετά σταμάτησε να πίνει. Είναι περίεργο, γιατί από τότε που έφυγα από τη Γερμανία είναι σαν να μην καταλαβαίνω πια τα γερμανικά. Θυμάμαι, όμως, το “Heil, Hitler!”.
Είμαι πολύ παιχνιδιάρης, μου αρέσει να παίζω. Μου αρέσει να παίζω και με το πέος μου. Το αγαπώ πολύ».
«Γυμνάζομαι στα μονόζυγα του σπιτιού μου. Έχουμε σε κάθε πόρτα. Aerobic δεν έχω κάνει ποτέ, μου φαίνεται πολύ κουραστικό.
Όταν ήμουν μικρός, στην αρχή η ιδέα της ήττας δεν μου άρεσε καθόλου και μετά σκέφτηκα "πώς θα ήταν άμα πήγαινα για να χάσω;". Ήταν πολύ απελευθερωτικό. Αργότερα, βέβαια, χρειαζόμουν ένα balance, είχα ξεχάσει πώς να κερδίζω. Είχα, όμως, αυτό το διεστραμμένο παιχνίδι. Να παρατηρώ πώς αντιδρούσαν οι άλλοι στην ήττα μου. Άλλοι αφ’ υψηλού κι άλλοι με συμπόνια. Κι εγώ να ξέρω πως αντιδρούν σε κάτι ψεύτικο, προαποφασισμένο. Με διασκέδαζε η εικόνα τους.
Έπαιζα πολύ χαρτιά κάποτε. 21, 31 και τέτοια. Όχι poker, με το poker μπερδευόμουν, έχανα ήθελα δεν ήθελα.
Στο σπίτι μου μού αρέσει να είμαι γυμνός πάντα, αλλά μπορώ να το κάνω μόνο το καλοκαίρι, αφού δεν έχουμε θέρμανση. Το χειμώνα πετάμε πάνω μας τίποτα βελέντζες και παριστάνουμε τον Καίσαρα.
Δεν έχω παρακολουθήσει ποτέ τη γυναίκα μου αλλά, τώρα που το λες, μου μπαίνει η ιδέα. Αν και υπάρχει ο κίνδυνος να δεις κάτι που δεν θα σου αρέσει. Που είναι ταυτόχρονα και μια σκέψη που σε εξάπτει. Αν μου τη γυρίσει, μπορεί να κάνω καμιά ακραιότητα, ποιος ξέρει; Θυμάμαι μια φορά είχα πάει να πνίξω έναν άνθρωπο και κρατήθηκα λίγο πριν, όταν συνειδητοποίησα πόσο εύκολο ήταν».
«Μετά την πρόβα ένιωσα ταλαιπωρία. Θα βγάλω την περούκα τώρα, έχει αρχίσει να με τρώει. Ένιωσα ότι δεν ολοκληρώσαμε τίποτα, όλα είναι σε εκκρεμότητα. Περιμένω κάποια απάντηση από τον σκηνοθέτη, αλλά δεν έχουμε συνεννοηθεί ακόμα. Θα τα καταφέρουμε. (Όταν η Γιούλα τη ρώτησε για την καριέρα της, βρέθηκε σε αμηχανία, πήρε μια παύση κι άρχισε να παίζει με τα τσιμπιδάκια στην περούκα της) Έχω κάνει πολλά διαφορετικά πράγματα, κανείς θα έλεγε ότι δεν έχω συνοχή. Αλλά από όλα κάτι παίρνουμε. Δεν έχω συγκεκριμένο τρόπο δουλειάς, κάποια προσωπική μου μέθοδο. Θέλω απλά να είμαι αληθινή, προσπαθώ να δίνω τον εαυτό μου. Αν ο σκηνοθέτης μού δώσει χώρο και χρόνο, θα του έδινα για αντάλλαγμα τον εαυτό μου.
Έχω και δεν έχω αυτοπεποίθηση. Μερικές φορές δεν έχω σε τέτοιο βαθμό, που πιστεύω ότι δεν μπορώ ούτε να περπατήσω και θα πέσω κάτω. Έχω φαντασία, πιστεύω».
«Μου αρέσει πολύ το κινέζικο. Φροντίζω να τρώω μια φορά τη βδομάδα. Θέλω να σου δείξω τη γούνα μου, γιατί φοράς κι εσύ και θα το εκτιμήσεις. Τη λατρεύω γιατί είναι κάτι σικάτο. Σε κάνει να ξεχωρίζεις, χωρίς να είναι δεύτερο. Αυτό μ’ αρέσει. Μου την έχουν κάνει δώρο, πριν πολλά χρόνια. Έχει σκιστεί λίγο, τη φοράω μόνο μέσα στο σπίτι. Γενικά φοράω πολύ Chanel και ράβομαι. Έξω φοράω πάντα γόβες. Θέλω να αποπνέω σεβασμό και κυριαρχία. Να μην τολμάς να μου μιλήσεις. Να με φοβούνται. Απαιτείται αυτό. Δεν θέλω να είμαι ο εαυτός μου. Αισθάνομαι ανίσχυρη χωρίς τον κοσμικό εαυτό μου.
Κάπως μου φαίνεται ότι δεν έχω φύγει ποτέ από την κατάσταση των πέντε μου χρόνων κι αυτό είναι φριχτό κι απαίσιο. Από εκείνη την εποχή θυμάμαι ότι είχα κάνει εμετό στο σπίτι της νταντάς μου, με τη δύναμη της θέλησης, επειδή δεν μου άρεσε και ήθελα να φύγω. Φαντάστηκα ότι τρώω λάδι φάλαινας, που κάπου είχα ακούσει ότι ήταν πολύ αηδιαστικό, και το φαντάστηκα τόσο έντονα που με έπιασε ψυχοσωματικό για να καταλάβουν οι άλλοι ότι έπρεπε να απομακρυνθώ από εκείνο το σπίτι».
«Δεν είμαι ελκυστική για όλους. Πολλοί με βρίσκουν υπερβολική ή πολύ κυριολεκτική κι αυτό τους εκνευρίζει. Δεν με ενοχλεί. Αν δεν υπάρχει τίποτε άλλο, προτιμώ να υπάρχει εκνευρισμός.
Έχω ένα φυσικά υγιές, δυνατό σώμα, που είναι κληρονομιά. Έχω ζήσει πολύ στη φύση, με αγόρια, με χωριατόπιαδα, με βρωμιά. Γι' αυτό και η υγιής σχέση με το σώμα μου. Δεν πάω ποτέ γυμναστήριο, αλλά κάνω χορό, πυγμαχία, κολύμπι. Κάνω κάτι συνέχεια για να σταματάω να σκέφτομαι.
Δεν θα αλλάξω για να αρέσω σε κανέναν. Θα αλλάξω μόνο για μένα . Τώρα θέλω να βάλω το φόρεμα.
Μικρή φορούσα τα φορέματα και τα παπούτσια της μάνας μου και τα ρούχα του πατέρα μου. Θυμάμαι ότι είχε ένα σακάκι, ραμμένο στα μέτρα του. Είδες; Τώρα με το φόρεμα, όταν πρέπει να είσαι γυναίκα, αρχίζει αμέσως κάτι να μην είναι άνετο.
Το τραγούδι μου είναι γερμανικό punk του 1981. Jugend sentimentale, ο συναισθηματικός νέος. Ξέρω τον τραγουδιστή. O Franz. Τότε ήταν νέος. Έπαιζαν σε κάτι υπόγεια. Όλοι αυτοί ήταν νέοι τότε.
Τον σύντροφό μου δεν τον φαντάζομαι. Δουλεύουμε μαζί, άρα κάνουμε μαζί. Δεν χρειάζεται να τον φανταστώ. Σεξουαλικά τα πάμε γαμάτα. Η διείσδυση γίνεται με αντικείμενα, με δάχτυλα, με γλώσσες, με ό,τι έχει ο καθένας. Το αγαπημένο μου ορίζεται κάθε φορά από τη στιγμή. Αλλά σίγουρα κάποια λειτουργούν πιο εύκολα, για να φτάσεις σε οργασμό.
Κάνουμε αυτό ακριβώς που θέλουμε. Δεν μένουμε μαζί, μένω εκεί καμιά φορά. Δεν αποφασίσαμε ποτέ να μείνουμε μαζί, αλλά η ζωή τρέχει. Δεν υπάρχει κανονικότητα, καμιά φορά χρειάζεσαι έναν καναπέ. Δεν υπάρχει αυτή η κανονικότητα που να χωράει μόνιμα έναν άνθρωπο στο δίπλα μαξιλάρι.
Συνέχεια του λέω τι αισθάνομαι. Φοβήθηκα όταν τον είδα τρομαγμένο, με έναν μεγάλο θυμό. Με αφορμή μια μαλακία. Ένας τύπος άρχισε να λέει κάτι πληγωτικά πράγματα. Μια κακή κριτική ήταν, όχι ότι δεν την περιμέναμε. Αλλά ποτέ δεν ξέρεις πώς θα σε βρει. Όλοι τον προκαλέσαμε αυτόν τον θυμό. Δική μου παράσταση ήταν.
Δεν με αγγίζει η κακή κριτική. Θα κατέρρεα μόνο αν συνειδητοποιούσα ότι δεν προσπάθησα όσο μπορούσα.
«Η πρώτη φωτογραφία που τράβηξα και εμφάνισα μόνος μου ήταν μια ασπρόμαυρη ενός πλανόδιου πωλητή. Στα 19 μου.
Όλη την ώρα είμαι ερωτευμένος εγώ. Αλλά δεν είμαι οπτικός τύπος. Η όραση κρατάει τα πράγματα στις πρώτες εντυπώσεις και δεν είμαι καλός σε αυτές. Είμαι το εντελώς ανάποδο. Έχω κάνει πολλά λάθη. Ανθρώπους που εμπιστεύτηκα και δεν το άξιζαν τελικά και άλλους που αρχικά αντιπάθησα και αργότερα με διέψευσαν. Έχω πολλές τέτοιες ιστορίες.
Δεν είμαι σαμουράι, όμως πιστεύω πως την κρίσιμη στιγμή θα πάρω τη σωστή απόφαση. Δεν ξέρω από τι θα οδηγηθώ. Όχι από πίστη. Κάθε πίστη είναι μια απάτη. Εσύ είσαι που πείθεις τον εαυτό σου. Πολύ συχνά το ’χω κάνει από ανάγκη.
Όλα θα πάνε καλά. Δεν είμαι αισιόδοξος άνθρωπος, όμως πιστεύω πως τα πράγματα θα πάνε καλά γιατί ξεμπέρδεψα από μια υποχρέωση. Είμαι ανάλαφρος. Βέβαια μπλέχτηκα πάλι, αλλά για καλό σκοπό.
Είμαι πολύ καλά. Χάλια είμαι.
Τα λέω στη Θεία μου. Δεν με καταλαβαίνει καθόλου. Με βοηθά να τη βλέπω να αναστατώνεται από αυτά που της λέω, γιατί αυτό μου δείχνει ότι είμαι σε καλό δρόμο. Φωτογραφίζω παρτούζες. Γεννήθηκα σε αυτό το περιβάλλον. Είμαι μέρος του. Και τώρα νιώθω σαν έναν άνθρωπο που έχει μεγαλώσει στην επαρχία, θέλει πολύ να φύγει, τα καταφέρνει, αλλά η επαρχία δεν θα φύγει ποτέ εντελώς από μέσα του. Εγώ δεν έχω φύγει, βέβαια, αλλά είμαι σε καλό δρόμο. Μου δίνω ένα δίμηνο-τρίμηνο, που μπορεί να είναι από λίγο, μέχρι πάρα πολύ.
Μέσα μου πάλλονται τα πράγματα. Δεν έχω ησυχία. Η θεία μου με ξέρει απ’ έξω κι ανακατωτά. Δυστυχώς.
Έχω βρει μια κοπέλα και σε κάτι συνεννοούμαστε. Δεν έχω ιδέα σε τι. Δεν έχουμε μπει ακόμα σε επικίνδυνα μονοπάτια. Είναι παντρεμένη, μπερδεμένη. Θέλω να κάνει την υπέρβαση, να σταματήσει να φοβάται. Νομίζω, φοβάται να είναι ελεύθερη. Δείχνει πάρα πολύ διαθέσιμη με έναν περίεργο τρόπο. Και ο άντρας της με έναν τρόπο. Αμήχανη η θέση μου. Κι αυτοί κι οι δυο δυστυχισμένοι. Δεν ξέρω γιατί. Όχι ότι εγώ είμαι καλύτερα. Όμως δεν συναντιόμαστε στη δυστυχία, σε κάτι άλλο συναντιόμαστε. Έχει κάτι οικείο, αλλά πιο πολύ με ενδιαφέρει το ανοίκειο κομμάτι. Είναι σαν να φανταζόμαστε και οι κάτι άλλο, αλλά μαζί.
Θέλω να προχωρήσει αυτή η ιστορία, αλλά δεν ξέρω και πού πηγαίνει. Τίποτα άλλο δεν έχει τώρα σημασία. Δεν είμαι σίγουρος ότι το τραγούδι μου είναι το σωστό. Αλλιώς τα σκέφτεσαι κι αλλιώς καταλήγουν τα πράγματα. "She’ll come, she'll go"»
Δείτε περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση «Αγάπησέ με» στο Guide της Athens Voice
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
Ο ράπερ μιλάει για την απόφασή του να δοκιμάσει κάτι που δεν έχει ξανακάνει, το θεατρικό σανίδι, στο ψυχολογικό θρίλερ που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Αγοράς
Η παράσταση του Γιάννη Χουβαρδά αποτελεί το τελευταίο μέρος της σκηνοθετικής του τετραλογίας, με την οποία ολοκληρώνει την προσωπική του διερεύνηση πάνω στη σχέση θεάτρου και κινηματογράφου
19°
Μαρία Παρασύρη © Πάτροκλος Σκαφίδας
