Επιμελώς «πεταμένοι» σε ένα στούντιο φωτογράφισης ο Αργύρης Πανταζάρας και η Έλλη Τρίγγου βάφονται, ντύνονται, γελάνε, μεταμορφώνονται σε έφηβους και βάζουν στο στόμα τους ένα ρουμπίνι πραγματικής αξίας 30.000 ευρώ. Με πλάνα που ανταγωνίζονται τον εαυτό τους σε ταχύτητα και τρέχουν με τη δυνατή μουσική στα αυτιά να τους κρατά τέμπο, οι δύο ηθοποιοί που φέτος συζητήθηκαν όσο κανείς άλλος πλησιάζονται, αγγίζονται και μας μεταφέρουν στον κόσμο μιας ιστορίας όπου υπάρχουν μόνο ο Αργύρης και η Έλλη. Δύο έφηβοι που ερωτεύονται.
«Η παράσταση είναι για δυο πλάσματα από τον ίδιο παράδεισο που ξαναβρέθηκαν σε λάθος τόπο, σε λάθος στιγμή» θα πει ο Αργύρης που μεταξύ όλων των άλλων είναι και ο άνθρωπος που συνέλαβε την ιδέα του «This is not Romeo and Juliet» και αποφάσισε να το σκηνοθετήσει. Και να ανεβάσει με την εταιρεία παραγωγής του, Momentum, στο Θέατρο Πορεία μια παράσταση «για τους ερωτευμένους που δεν έχουν ούτε λόγια, ούτε έργο για να παίξουν, γι’αυτούς που έχουν μόνο τα δάκρυα και τα απεγνωσμένα φιλιά για να νιώσουν την θεία δύναμη του έρωτα».
Κάποιος που παρακολουθεί τα τηλεοπτικά δρώμενα θα έλεγε ίσως ότι οι «Άγριες Μέλισσες» βουτούν βαθιά στο «Κόκκινο Ποτάμι» και ξεκινούν ένα ταξίδι που θέλουμε απίστευτα πολύ να ακολουθήσουμε. Μάλιστα, το «Κόκκινο Ποτάμι» έχει παρουσία όχι μόνο μέσω του Αργύρη αλλά και του Μιχάλη Μηνακούλη ο οποίος έκανε το μοντάζ στο backstage βίντεο του τρέιλερ που τράβηξε ο Νίκος Πανταζάρας και που εμείς εξασφαλίσαμε αποκλειστικά και που ναι, ήρθε επιτέλους η ώρα να πατήσεις το play.
Όσο κρατάει το σοκ και όσο ψάχνεις ποιο είναι το τραγούδι που παίζει back να πούμε ότι αυτό το ρουμπίνι που αισθησιακά το ζευγάρι της ιστορίας ανταλλάσσει με σπουδαιότητα του απαγορευμένου φιλιού, δεν είναι ένα απλό κόσμημα. Και το κυριότερο, δεν είναι ψεύτικο.
Η ιστορία του ρουμπινιού: Ανήκει στην κατηγορία των ορυκτών κορούνδιο και το κόκκινο χρώμα το αποκτά λόγω της παρουσίας χρωμίου. Χάριν του χρώματός του σχετίζεται από παλιά με τη δύναμη και τη ζωτικότητα του αίματος. Είναι σύμβολο πάθους και ευημερίας, πιστεύεται ότι ενισχύει την ενέργεια, ανυψώνει την επίγνωση, το θάρρος και φέρνει επιτυχίες στην αγάπη και στη μάχη. Στις Ασιατικές χώρες το ρουμπίνι χαίρει ιδιαίτερης εκτίμησης καθώς το χρησιμοποιούν σαν σύμβολο προστασίας και καλής τύχης.
Πώς βρέθηκε το Ρουμπίνι: «Μέσα από τα references και την δραματουργική έρευνα των δημιουργών και της ομάδας προέκυψε η ανάγκη για κάτι δυνατό και πολύτιμο, όπως το ρουμπίνι! Σύμβολο "αιώνιου έρωτα" που να θυμίζει ένα "ορυκτό φιλί". Αμέσως άρχισε η συνεργασία με την αγαπημένη φίλη Αγγελική Μυλωνά από το εργαστήριο χρυσοχοΐας milonasjewelry.gr. Η συζήτηση ήταν ως εξής "θέλουμε το μεγαλύτερο ρουμπίνι που μπορούμε να βρούμε". Ο χρόνος μέχρι το γύρισμα ήταν 10 μέρες. Έμπιστοι συνεργάτες της Αγγελικής από διάφορες χώρες του εξωτερικού ανταποκρίθηκαν άμεσα και ο καθένας έστειλε το δικό του κόκκινο ορυκτό. Τυχαία κατά τη διάρκεια της αναζήτησης, η Αγγελική Μυλωνά ανακάλυψε ότι το μεγαλύτερο φυσικό ρουμπίνι βάρους 38 καρατίων, σε κόψιμο Cushion, άξιας 30.000€, υπήρχε ήδη στη κατοχή τους. Αποδεικνύοντας ότι καμιά φορά αυτό που ψάχνουμε το έχουμε ήδη μέσα μας!» εξηγεί ο Αργύρης.
Και η ιστορία του φιλιού: Οι δύο πρωταγωνιστές που κάποτε υπήρξαν ζευγάρι δεν είναι μόνο ότι συναντιούνται για πρώτη φορά στην θεατρική σκηνή αλλά η στιγμή του τρέιλερ ήταν και η πρώτη που οι δυο τους μοιράζονται ξανά, ένα φιλί. Διαφορετικό, απαγορευμένο.
Η παράσταση: Δύο αιώνια έφηβοι ερωτεύονται σε ένα πάρτυ μεταμφιεσμένων. Ονειρεύονται, δραπετεύουν από τη ζωή, και συνομιλούν με τον θάνατο! Σε έκσταση, υπό την επήρεια του έρωτα. Εισβάλουν στο θέατρο. Έχουν για φυλαχτό το έργο «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» και είναι «βαριά οπλισμένοι» με όλα τα καταδικασμένα ζευγάρια του Σαίξπηρ. Ζευγάρια που έρχονται αντιμέτωπα με τον έρωτα, τον όρκο, την απόρριψη, και τον θάνατο. Δυο παιδιά που ήθελαν να χτίσουν τον δικό τους κόσμο και να δραπετεύσουν από αυτόν! Δυο πρωταγωνιστές χωρίς τα δικά τους λόγια. Δυο πρωταγωνιστές χωρίς το δικό τους έργο! Μια «πρόβα τζενεράλε» για τους ερωτευμένους.
Μία συνάντηση. Μια ωραία συνάντηση, ωραίων ανθρώπων και ταλαντούχων. Η ομάδα momentum ή αλλιώς «momentum accelerate devolution» που θα πει «Ορμή επιταχυνόμενης εξέλιξης» και που πέρσι μας χάρισε τον εξαιρετικό Αργύρη Πανταζάρα σε μια παράσταση όπως τους «Βρυκόλακες» είναι μια ομάδα με σύμβολο τα φτερά αγγέλων και αποτελεί ένα δίκτυο συνεργασιών πολλών καλλιτεχνών,με στόχο τη συνάντηση στο «θαύμα» και στις ψυχές του κόσμου. «Σε αυτήν την καλλιτεχνική ομάδα είμαστε καταδικασμένοι να δουλεύουμε μεταξύ δακρύων χαράς και γενναιοδωρίας», όπως λέει και ο Αργύρης.
Οι σημειώσεις του σκηνοθέτη αντί υστερόγραφου: «Πόσοι νεκροί χρειάζονται για να νικήσει ο έρωτας! Με συγκινεί η ιστορία της κοιμωμένης του Χαλεπά. Η μελαγχολία των εφήβων! Η τόλμη των ερωτευμένων. Με εμπνέει η ιστορία Μπόνι και Κλάιντ, δυο έφηβοι που ήθελαν να γίνουν αστέρες και κατέληξαν ερωτευμένοι εγκληματίες νεκροί κάτω από τις σφαίρες! Στρέφω το βλέμμα μου στις ένοπλες επιθέσεις σε όλα τα σχολεία ανά τον κόσμο. Σε αυτές τις απρόβλεπτες και ένοπλες αιματοχυσίες εφήβων μακελάρηδων και μη. Μουδιάζω με το μακελειό στο θέατρο Batacklan στη Γαλλία,στο σχολείο στο Columbine, στο Κολοράντο, στο Τέξας, στη Φλόριντα, στο Λας Βέγκας, στη Νορβηγία, στη Γερμανία, στη Γαλλία, στη Σκοτία, στη Νέα Ζηλανδία, στην Αφρική. Λατρεύω να συνεργάζομαι με ανθρώπους που θαυμάζω.Με διεγείρει να ρισκάρω και να τολμάω. Με καθιστά υπεύθυνο να δημιουργώ συνθήκες μελέτης και εργασίας! Με συγκινεί το καλλιτεχνικό ραντεβού με το κοινό! Με όχημα τον Σαίξπηρ διεκδικούμε το δικαίωμα να αναρωτηθούμε! To be or not to be / To die or not to die».
Εντάξει όχι δεν γίνεται να μην μπει υστερόγραφο: Επειδή η 28η Απριλίου -δηλαδή η ημέρα της προγραμματισμένης πρεμιέρας- δεν είναι όσο μακριά μας κάνει το κρύο εκεί έξω να πιστεύουμε και επειδή ο αριθμός των παραστάσεων στο Θέατρο Πορεία θα είναι περιορισμένος, η προσφορά προπώλησης των εισιτηρίων μέχρι και την ημέρα της πρεμιέρας θα είναι ενεργή και θα μας περιμένει.
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
Ο ράπερ μιλάει για την απόφασή του να δοκιμάσει κάτι που δεν έχει ξανακάνει, το θεατρικό σανίδι, στο ψυχολογικό θρίλερ που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Αγοράς
Η παράσταση του Γιάννη Χουβαρδά αποτελεί το τελευταίο μέρος της σκηνοθετικής του τετραλογίας, με την οποία ολοκληρώνει την προσωπική του διερεύνηση πάνω στη σχέση θεάτρου και κινηματογράφου
12°
