Σοφία Σεϊρλή: «Οι αντιήρωες είναι που έχουν πάντα ενδιαφέρον στο θέατρο»

Η πρωταγωνίστρια Σοφία Σεϊρλή, με αφορμή το έργο που προτάθηκε για Βραβείο Laurence Olivier καλύτερου θεατρικού έργου, ενώ το ανέβασμά του στο Μπρόντγουεϊ (1998) τιμήθηκε με τέσσερα βραβεία Tony, μίλησε στην A.V. για τα στοιχεία που αγαπά στον χαρακτήρα της, για το θέατρο και τις σημαντικότερες συναντήσεις που καθόρισαν τα βήματά της, τις αναμνήσεις από την παιδική της ηλικία, την ηρωίδα που υποδύεται αλλά και τις σκέψεις της για το 2020.

Ποια στοιχεία αγαπάτε στη Σοφία Σεϊρλή;
Νομίζω το αυτοσαρκαστικό μου χιούμορ, μια αθωότητα που με διακρίνει, που μπορεί καμιά φορά να την πάρει κανείς για αφέλεια κι έναν αυθορμητισμό που έχω. Βεβαίως, καμιά φορά αυτά με έχουν βλάψει, αλλά είναι χαρακτηριστικά μου που τα αγαπώ.

Ποιες εικόνες από την παιδική σας ηλικία εξακολουθούν να είναι ζωντανές μέσα σας, να είναι χαραγμένες ανεξίτηλα;
Εγώ έχω γεννηθεί στην Αλεξάνδρεια. Κουβαλάω μια εικόνα γενική. Την παραλιακή, το σπίτι του παππού μου, τις μυρωδιές. Αν και ήρθα πολύ νωρίς, προφανώς οι εικόνες αυτές μου έχουν μείνει ανεξίτηλες χάρη και στις διηγήσεις διαφόρων δικών μου ανθρώπων. Ήρθαμε στο σπίτι στον Πειραιά που πρωτοπήγαμε, όταν ήρθαμε στην Ελλάδα. Είχε μια θάλασσα μπροστά και βραχάκια και μια αυλίτσα και σκάλες που ανεβοκατεβαίναμε με την αδελφή μου και κάποια στιγμή είχαμε πιει κρυφά και μας ζάλισε και κουτρουβαλήσαμε τη σκάλα. Τον παππού και τη γιαγιά μου που έρχονταν τα καλοκαίρια και μας έφερναν δερμάτινα σανδάλια και μαστιχωτές καραμέλες που μυρίζανε έτσι πολύ περίεργα, τότε έτσι εγώ το αντιλαμβανόμουν, τα αποκριάτικα στο σπίτι του θείου στο λιμάνι.

Υπήρξαν σπουδαίες συναντήσεις στη ζωή σας που σας καθόρισαν ως ηθοποιό αλλά και ως άνθρωπο;
Στο θέατρο δεν είχα μέντορα, ένα κύριο πρόσωπο που με καθόρισε όπως καμιά φορά συμβαίνει. Είχα μια πορεία θα μπορούσα να πω, αργή σταθερή, βήμα-βήμα, με σημαντικότατες συναντήσεις. Αναφέρω ενδεικτικά, τον Μαρμαρινό, τον Παπαβασιλείου, τον Γιάννη Ρήγα, τον Νίκο Μαστοράκη και φυσικά όλες οι υπόλοιπες συναντήσεις ήταν συναντήσεις σημαντικές. Κάθε φορά ήταν ένα βήμα για μένα πιο κοντά σε αυτά που ψάχνω και συνεχίζω να ψάχνω στο θέατρο. Καθοριστικό βήμα ήταν ένας μονόλογος που έκανα το 1992, τις «Δύσκολες Νύχτες» της Μέλπως Αξιώτη, σε σκηνοθεσία του Ρήγα. Αυτό όντως με πήγε παραπέρα. Θα μπορούσα να πω ότι καθόρισε την από κει και πέρα πορεία μου. Ως άνθρωπο η θεία μου, η οποία έφυγε και πρόσφατα. Ήταν μία εξαιρετική γυναίκα και ναι, ήτανε έτσι καθοριστική στη ζωή μου. Δυνατή, γενναία, μια μεγάλη καρδιά που χώραγε όλους γύρω, με τεράστιο ενδιαφέρον για τη ζωή και τον άνθρωπο, για τους ανθρώπους γύρω της, την αγάπη της. Ήταν για μένα μια δεύτερη μάνα, γιατί την έχασα πολύ νωρίς τη δικιά μου.

Θα μπορούσατε να φανταστείτε την καθημερινότητά σας χωρίς θέατρο;
Όχι καταρχήν, αλλά και η καθημερινότητα χωρίς να ζεις κάποια πράγματα, να στερείσαι, δε μπορώ να πω ότι το προτιμώ και η φετινή καθημερινότητα με δύο παραστάσεις με ζόρισε πολύ. Από θέατρο σπίτι, σπίτι θέατρο. Γιατί μ’ αρέσουν οι μικροχαρές της ζωής, μία βόλτα, να δω κάποια ταινία, έναν φίλο. Να μείνω ένα μεγάλο διάστημα με θέατρο και μετά χωρίς αλλά να ονειρεύομαι το επόμενο.

Πείτε μας για την παράσταση «Η Βασίλισσα της ομορφιάς».
To έργο αυτό του Μάρτιν ΜακΝτόνα ενός πολύ σημαντικού συγγραφέα είναι πραγματικά εξαιρετικό. Πιστεύω ότι βγήκε μία πολύ πολύ δυνατή παράσταση σε σκηνοθεσία της Ελένης Σκότη που είναι γνώστης του ψυχολογικού και ρεαλιστικού θεάτρου. Ίσως είναι η πλέον. Παρακολουθούμε τη ζωή και την τοξική σχέση μιας μάνας και κόρης. Η μάνα είναι μία ηλικιωμένη γυναίκα, εγωίστρια, χειριστική που προφανώς έχει κακοποιήσει την κόρη της στο παρελθόν και η κόρη 40 χρονών πια, παρθένα ακόμη, αναγκάζεται να υπηρετεί αλλά και να ανταποδίδει τα ίδια στην ανήμπορη μάνα της. Είναι μία αρρωστημένη σχέση, μια σχέση εξάρτησης, λείπει εντελώς η αγάπη. Υπάρχει μίσος, εκδίκηση. Υπάρχουν, όμως, και μεγάλες δόσεις χιούμορ απ’ τον συγγραφέα και εμείς το έχουμε τηρήσει απολύτως στη παράσταση. Κι αυτό σε κάνει να αντέξεις όλη αυτή τη σχέση. Μέχρι βέβαια το σημείο που η κόρη ξεπερνάει τα όριά της. Έχει περάσει και στο παρελθόν μία περιπέτεια υγείας. Φτάνει, όμως, σε ακραίες αντιδράσεις. Πιστεύω πως είναι μία εντυπωσιακή παράσταση και ήδη έχουμε δείγματα ότι ο κόσμος την παρακολουθεί με τρομερό ενδιαφέρον. Έχει γίνει πολύ ωραία δουλειά από την κυρία Σκότη και την ομάδα Νάμα.

Ποια στοιχεία του έργου το καθιστούν επίκαιρο, κατά τη γνώμη σας;
Η βία που έτσι κι αλλιώς ελλοχεύει στην ανθρώπινη ύπαρξη. Η ενδοοικογενειακή βία περισσότερο που είναι πάντα επίκαιρη. Συνέχεια ακούμε τραγικά γεγονότα μεταξύ συζύγων, μάνας-κόρης, πατέρα-κόρης και αντίστροφα και δεν είναι αυτό μόνο αποτέλεσμα της μοναξιάς, της ανέχειας, της οικονομικής, της έλλειψης μόρφωσης ή του φόβου ή της εξάρτησης μόνο. Δεν τη συναντούμε δηλαδή μόνο στα χωριά όπως είναι στο έργο αλλά και στην επαρχία και στις πόλεις. Μιλάω, φυσικά, και για τη χώρα μας.

Τι σας γοητεύει στην ηρωίδα που υποδύεστε;
Είναι μια αρνητική ηρωίδα. Έτσι και αλλιώς αυτοί είναι που έχουν πάντα ενδιαφέρον στο θέατρο, οι αρνητικοί ήρωες. Αυτό που με ιντριγκάρει είναι ότι δεν είχα παίξει ίσως ποτέ μια τόσο κακιά γυναίκα, τόσο ανήμπορη, που με δυσκόλεψε πάρα πολύ, πρέπει να πω, γιατί δεν έχει καμία μα καμία σχέση με μένα. Δε μπορούσα να βρω κανένα στοιχείο κοινό, ήμουν απέναντι δηλαδή και προσπαθούσα να τη γνωρίσω και να μπορέσω να τη συναντήσω. Ούτε μιας τέτοιας τάξης γυναίκα είχε τύχει ποτέ να κάνω και ήταν πραγματικά μια πρόκληση μεγάλη για μένα. Το ακριβώς αντίθετο από αυτό που παίζω τώρα στο “Χελιδόνι”, να θέλει το κακό του παιδιού της συνέχεια.

Πώς αποφορτίζεστε από μια έντονη μέρα;
Στο σπιτάκι μου, θέλω να είμαι σπίτι μου. Λίγη μουσική αφού έχω κάνει ένα καλό ζεστό μπάνιο, καλό φαγάκι, ένα ποτήρι κρασί και ύπνο καλό. Αν υπάρχει χρόνος μια καλή ταινία... Θέλω να αδειάσει το κεφάλι μου και να ησυχάσει το σώμα μου

Όταν τελειώνει μια χρονιά, συνηθίζετε να κάνετε μια προσωπική ανασκόπηση των όμορφων ή/και των δύσκολων στιγμών, των σωστών ή/και των «λανθασμένων» αποφάσεων, ή προτιμάτε να κοιτάτε μόνο μπροστά;
Προσπαθώ να εστιάσω στις όμορφες στιγμές, να παραμερίσω δηλαδή τις δύσκολες όσο γίνεται, που τελευταία είναι πιο πολλές από τις όμορφες, να δω πού ευθύνομαι για τις λάθος αποφάσεις ή κινήσεις. Θέλω να υποδέχομαι πάντα φιλόδοξα τον χρόνο. Είμαι από φύση αισιόδοξο άτομο. Θέλω να βλέπω μπροστά.