Οι «Όρνιθες» σε σκηνοθεσία Νίκου Καραθάνου και παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση επιστρέφουν με δύο παραστάσεις σε μια σύμπραξη Ελλήνων και Βραζιλιάνων ηθοποιών.
Τρία χρόνια πριν, γυμνά στήθη αντρικά και γυναικεία λουσμένα από την επιδαύρια μυσταγωγία ξεκίνησαν να σουλατσάρουν. Πήγαν στο Αρχαίο Θέατρο. Πήγαν στην κεντρική σκηνή της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών. Πήγαν στη Νέα Υόρκη. Έγιναν σεμινάριο στο Ρίο ντε Τζανέιρο. Θα πάνε στη Χιλή.
Σε αυτά τα τρία και κάτι χρόνια, οι «Όρνιθες» του Νίκου Καραθάνου δεν λένε να κρατήσουν κάπου σταθερή τη φωλιά τους. Αλλά ούτε και να την διαλύσουν. Τουναντίον, έγιναν ταινία για να μπορούν ανενόχλητα να πετούν στην «αιωνιότητα». Αυτή ήταν μια φράση που χρησιμοποίησε η Αφροδίτη Παναγιωτάκου κατά τη διάρκεια της σημερινής συνέντευξης τύπου την ώρα που μας παρουσίαζε την ταινία «Τα Πουλιά» του Μπάμπη Μακρίδη η οποία θα κάνει την πρεμιέρα της στο Τμήμα Voices του φεστιβάλ του Ρότερνταμ. Εκεί συμμετέχουν «δυνατές ιστορίες με ξεχωριστούς χαρακτήρες που θίγουν σημαντικά ζητήματα. Κάθε φιλμ στο Τμήμα Voices παρουσιάζει μια διαφορετική ματιά στον κόσμο που ζούμε». Η ταινία έχει συμμετάσχει και στο Work in Progress του φεστιβάλ Les Arc, ενώ τον Ιανουάριο 2020 θα παρουσιαστεί στο φεστιβάλ της Χιλής Santiago a Mil, μαζί με την ανανεωμένη εκδοχή της παράστασης των «Ορνίθων».
Στην ανανεωμένη αυτή εκδοχή Βραζιλιάνοι ηθοποιοί που παρακολούθησαν το σεμινάριο του Νίκου Καραθάνου στο Ρίο θα συνεργαστούν με τους Έλληνες. Και θα παρουσιάσουν ξανά και ξανά την εικόνα ενός οργίου όταν αυτό γίνεται με τη μορφή ενός πλατωνικού έρωτα.
Σαν αυτό το έργο του Αριστοφάνη να κουβαλά μια δυνατή ευχή πάνω από τα κεφάλια εκείνων που αποφασίζουν να ασχοληθούν και όχι να απασχοληθούν μαζί του, οι «Όρνιθες» του Νίκου Καραθάνου στο δρόμο που χάραξαν οι «Όρνιθες» του Κάρολου Κουν άφησαν πίσω τους μια ιστορία και μια μουσική. Και έγιναν δίσκος. Η πρώτη ανήκει στον Άγγελο Τριανταφύλλου ενώ η δεύτερη στον αξεπέραστο Μάνο Χατζηδάκι.
Η σημερινή ήταν μια από τις καλύτερες ίσως συνεντεύξεις τύπου που έχουν συμβεί τα τελευταία χρόνια. Δεν ξέρω εάν γι αυτό ευθύνεται το συναίσθημα όλων μας που χαιρόμαστε πραγματικά όταν ξέρουν όταν παράγουμε πολιτισμό με όλη τη σημασία της φράσης ή η φανερά συγκινημένη Αφροδίτη Παναγιωτάκου που εξήγησε ότι το ταξίδι στη Χιλή δεν γίνεται παρά τα όσα συμβαίνουν εκεί αλλά χάρη σε αυτά. Δεν ξέρω εάν γι αυτό ευθύνεται το βίντεο με το τρίχρονο αυτό ταξίδι της παράστασης. Δεν ξέρω εάν οι φωνές των πτηνών- συντελεστών μετά ή ο απίστευτος χορός των Βραζιλιάνων ή το τραγούδι της Μάρθας Φριτζήλα. Δεν εάν τελικά, για όλα φταίει ο Νίκος Καραθάνος.
Παρά το γεγονός ότι θα διαβαστεί ως υπερβολή, πρέπει να υπάρξει ως πρόταση σε αυτό το κείμενο η εξής μια: Είναι πραγματική ευτυχία να δει κάποιος αυτήν την παράσταση.
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
Ο ράπερ μιλάει για την απόφασή του να δοκιμάσει κάτι που δεν έχει ξανακάνει, το θεατρικό σανίδι, στο ψυχολογικό θρίλερ που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Αγοράς
Η παράσταση του Γιάννη Χουβαρδά αποτελεί το τελευταίο μέρος της σκηνοθετικής του τετραλογίας, με την οποία ολοκληρώνει την προσωπική του διερεύνηση πάνω στη σχέση θεάτρου και κινηματογράφου
12°
