Συνέντευξη με τη Βαλέρια Δημητριάδου και τη Αθανασία Κουρκάκη για την ομάδα ValSia και το «The Proof Show» που θα παρουσιάσουν στο Red Jasper Theatre.
Η μουσικοθεατρική ομάδα ValSia παρουσιάζει τη νέα της δουλειά «The Proof Show» στο Red Jasper Theatre, σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Ασπιώτη, από τις 8 Ιανουαρίου.
Οι πρωταγωνίστριες Βαλέρια Δημητριάδου και Αθανασία Κουρκάκη μίλησαν στην ATHENS VOICE για την υποκριτική, τη μουσικοθεατρική ομάδα τους, την ιδιαίτερη παράσταση που ετοιμάζουν, τα reality shows, το διαδίκτυο και τα σχέδιά τους.
Ποια ήταν η αφορμή για να ακολουθήσετε τον δρόμο της υποκριτικής;
Αθανασία: Όταν ήρθα στην Αθήνα, στα 18 μου για σπουδές στα οικονομικά, μπήκα στη θεατρική ομάδα της Ιατρικής, όπου είχαν ήδη μπει διάφοροι φίλοι μου. Μόλις τελείωσα το Πάντειο πανεπιστήμιο, επηρεάστηκα από τον κολλητό μου Βασίλη Μαγουλιώτη κι αποφάσισα να δώσω κι εγώ σε δραματικές σχολές. Τελικά, περάσαμε κι οι δύο στο Εθνικό.
Πόσο δύσκολη είναι αυτή η διαδρομή; Υπάρχουν στιγμές που σκεφτήκατε να τα παρατήσετε;
Βαλέρια: Δυστυχώς πρόκειται για μια δουλειά πολύ ρευστή, χωρίς καμία ασφάλεια, που απαιτεί γερό στομάχι. Ευτυχώς, στα 4 χρόνια που δουλεύω ως ηθοποιός, στάθηκα τυχερή και μπορούσα να βιοπορίζομαι απ αυτό. Παρ' όλα αυτά, τίποτα δεν είναι σίγουρο. Κι ενώ δεν έχω σκεφτεί να τα παρατήσω, με πιάνω συχνά να σκέφτομαι αν θα μπορώ να ζω για πάντα με αυτή την αβεβαιότητα.
Πώς προέκυψε η μουσικοθεατρική ομάδα ValSia;
Αθανασία: Με τη Βαλέρια είμαστε φίλες από τη Σχολή και οι δρόμοι μας συναντήθηκαν μουσικά όταν μου έδειξε δύο τραγούδια που είχε γράψει. Έτσι αποφασίσαμε να αρχίσουμε να κάνουμε live κάνοντας κυρίως διασκευές από τραγούδια που αγαπάμε. Παρ' όλα αυτά συνειδητοποιήσαμε ότι δεν μας αρκεί να κάνουμε μόνο live. Έτσι, προέκυψε η μουσικοθεατρική παράσταση «Σταχτομπούτα» που την παίξαμε στο Αλφα Ιδέα, στο 104 και σε διάφορα bar της Αθήνας. Πέρυσι τον Μάιο κάναμε «Το μικρό σπίτι στην Αθήνα» στο Φεστιβάλ Νέων Δημιουργών που διοργάνωσε η Πειραματική σκηνή του Εθνικού Θεάτρου. Και τώρα ήρθε και το «The Proof Show».
«The Proof Show». Πείτε μας για αυτή την παράσταση.
Βαλέρια: Πρόκειται για μία μουσικοθεατρική παράσταση, με τη συνθήκη ενός talent show, που πραγματεύεται την έννοια της ματαιοδοξίας. Είναι εμπνευσμένη από το παραμύθι «Sole, Luna e Talia» του Τζιαμπατίστα Μπαζίλε, που είναι η πρώτη εκδοχή της Ωραίας Κοιμωμένης. Έτσι κι εμείς με τη σειρά μας, αποφασίσαμε να μιλήσουμε για τις ωραίες κοιμωμένες του σήμερα. Δύο κορίτσια, η Sole και η Luna, αποφασίζουν να πάρουν μέρος σε αυτόν τον διαγωνισμό, από το αποτέλεσμα του οποίου κρίνεται η ευτυχία τους και τελικά, η ίδια τους η ζωή.
Πόσο εύκολο είναι τελικά να ζούμε χωρίς να προσδοκούμε την αποδοχή των άλλων;
Αθανασία: Δυστυχώς δεν είναι καθόλου εύκολο να μην περιμένουμε το μπράβο των γύρω μας και μερικές φορές χανόμαστε στο τι θα πουν οι άλλοι και δεν βλέπουμε την πραγματική μας ανάγκη, δεν διασκεδάζουμε πραγματικά με αυτό που κάνουμε. Η επιτυχία γίνεται αυτοσκοπός και χάνει την αξία της. Φυσικά και είναι όμορφο συναίσθημα η αποδοχή από τους άλλους, αλλά δε γίνεται να πέφτουμε και σε κατάθλιψη όταν δεν συμβαίνει.
Ποια είναι η γνώμη σας για τα reality που παίζονται στην ελληνική τηλεόραση;
Βαλέρια: Δεν έχω τηλεόραση από τα 18 μου, ούτε παρακολουθώ τα reality shows. Φυσικά, έχω δει διάφορα αποσπάσματα στο youtube, είτε από ξένα είτε από ελληνικά talent shows, και ομολογώ πως έχω συγκινηθεί κιόλας και έχω θαυμάσει το ταλέντο πολλών ανθρώπων. Όπως και να ‘χει όμως, χωρίς να θέλω να κρίνω όσους παίρνουν μέρος, είναι ένας δρόμος που δεν θα έπαιρνα ποτέ. Μοιάζει με μια φούσκα ευτυχίας όπου όλα δείχνουν μαγικά και λίγους μήνες μετά σκάει, και η επιστροφή στην πραγματικότητα είναι πιο δύσκολη από πριν. Επίσης, είναι δομημένα με τρόπο τέτοιο που ξεπερνάνε κάθε όριο ιδιωτικότητας και προσωπικής ζωής.
Υπάρχουν όρια που δεν πρέπει κανείς να περάσει κυνηγώντας το όνειρό του;
Αθανασία: Φυσικά. Το να κυνηγάει κάποιος τα όνειρά του είναι παραπάνω από θεμιτό. Είναι το ιδανικό. Στο κυνήγι αυτό όμως πρέπει πάντα να προσέχει να μην κάνει κακό στους άλλους. Να σέβεται τα όρια των γύρω του γιατί πρόκειται μεν για ένα προσωπικό ταξίδι, αλλά πάντα σε σχέση με τον υπόλοιπο κόσμο. Επίσης, πρέπει στο κυνήγι αυτό να φροντίζει και τον εαυτό του. Να μην αυτομαστιγώνεται, δηλαδή, αν δεν πετυχαίνει τα όνειρά του.
Ποια είναι η σχέση σας με το διαδίκτυο; Πόσες ώρες αφιερώνετε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης;
Βαλέρια: Η αλήθεια είναι πως δε μου αρέσουν όλα αυτά. Αλλά επειδή η Αθανασία, η αγαπημένη μου φίλη, τυχαίνει να είναι λίγο psycho με την οργάνωση και διαρκώς με μαλώνει που δεν απαντάω ή δεν βλέπω κάτι έγκαιρα, άρχισα κι εγώ να ασχολούμαι. Όσο μπορώ φυσικά. Πήρα όμως smartphone, κάτι είναι κι αυτό!
Τι άλλο αγαπάτε με πάθος; Τι σας βοηθάει να χαλαρώσετε;
Αθανασία: Αγαπώ πολύ τους φίλους μου και προσπαθώ να βρίσκω πάντα ένα βράδυ μέσα στη βδομάδα να τους βλέπω. Επίσης κάνω γιόγκα και με βοηθάει να συνδέομαι με το τώρα, να βρίσκω το κέντρο μου, να αναπνέω αλλά ταυτόχρονα να χάνομαι σε άλλους κόσμους.
Η σχέση σας με τη μουσική; Ποιο άλμπουμ ξεχωρίζετε αυτή την περίοδο;
Βαλέρια: Δυστυχώς δεν ακούω μουσική όσο παλιά, γιατί τρέχω όλη μέρα. Όταν ακούω όμως, μου φτιάχνει πάντα η διάθεση ακόμη κι αν είναι την ώρα που θα πιω τον καφέ μου το πρωί πριν φύγω ή όταν επιστρέφω εξαντλημένη το βράδυ. Άλμπουμ που ξεχωρίζω αυτή την περίοδο είναι το Transitions των Μ.a.t.e.
Νυχτερινή Αθήνα. Τι σας γοητεύει και τι σας ενοχλεί;
Αθανασία: Τα 10 χρόνια που μένω στην Αθήνα την έχω αγαπήσει και ταυτόχρονα την έχω σιχαθεί. Με κουράζουν οι γρήγοροι ρυθμοί της, οι άνθρωποι που τρέχουν με τα κεφάλια χαμηλωμένα, οι βρόμικοι δρόμοι και η δύσκολη μετακίνηση από περιοχή σε περιοχή. Παρ’ όλα αυτά δεν θα μπορούσα να μένω πουθενά αλλού. Μ' αρέσει που είναι μια πόλη γεμάτη με ζωή και με άπειρες επιλογές, ιδίως τα βράδια. Συναυλίες, παραστάσεις, εκθέσεις. Επίσης μ' αρέσει πολύ να περπατάω και είναι λες και τα βράδια η πόλη αυτή αλλάζει μορφή κι όλα αποκτούν μια άλλην ομορφιά.
Επόμενα σχέδια που θέλετε να υλοποιήσετε;
Βαλέρια: Να πάρω δίπλωμα αυτοκινήτου, να κάνω ένα ταξίδι στη Λατινική Αμερική και λίγο πιο μετά να κάνω ένα παιδάκι.
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
Ο ράπερ μιλάει για την απόφασή του να δοκιμάσει κάτι που δεν έχει ξανακάνει, το θεατρικό σανίδι, στο ψυχολογικό θρίλερ που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Αγοράς
Η παράσταση του Γιάννη Χουβαρδά αποτελεί το τελευταίο μέρος της σκηνοθετικής του τετραλογίας, με την οποία ολοκληρώνει την προσωπική του διερεύνηση πάνω στη σχέση θεάτρου και κινηματογράφου
19°
