Η παράσταση «Αρίστος» σε σκηνοθεσία Γιώργου Παπαγεωργίου ανεβαίνει για τρίτη χρονιά κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο Θέατρο Άνεσις σε παραγωγή του Θεάτρου του Νέου Κόσμου.
Άραγε τι θεωρείται μεγαλύτερη επιτυχία για μια παράσταση; Να συνεχίσει μια ακόμα χρονιά; Να λάβει τον τίτλο του «σπάει ταμεία»; Να κάνει τον κόσμο να σκεφτεί τον «κόσμο»; Όταν απέναντί σου έχεις μια παράσταση που τα έχει πετύχει και τα τρία και μάλιστα τρεις συνεχόμενες χρονιές πηγαίνεις στο επόμενο επίπεδο αποριών. Εκεί όπου φιγουράρει η εξής μια: Αλήθεια, πόσο τυχεροί είμαστε που μπορούμε να μπαίνουμε στην αίθουσα και να παρακολουθούμε παραστάσεις όπως αυτή που «έστησε» ο Γιώργος Παπαγεωργίου -στην επίσημη πρώτη του σκηνοθεσία τρία χρόνια πριν.
Ο «Αρίστος» για όσους δεν τον ξέρουν είναι αυτή η παράσταση για την οποία συζητάμε και εφόσον δεν τον γνωρίζετε, οι συντελεστές του είναι εδώ για να σας τον συστήσουν. Πριν τα φώτα σβήσουν και ανάψουν ξανά για να τους χειροκροτήσετε.
«Όταν παίζαμε την παράσταση στη Θεσσαλονίκη, ήρθε να μας δει η ανιψιά του Παγκρατίδη. Ήταν αναστατωμένη, ταραγμένη διαφορετικά από τους άλλους θεατές. Μας ευχαριστούσε με μια συγκινητική σεμνότητα για το πώς αφηγηθήκαμε την ιστορία της οικογενείας της και στο τέλος μας εξομολογήθηκε ότι έζησε χρόνια με αυτό το στίγμα. Την υπόθεση του Δράκου του Σέιχ Σου έκλεισε βίαια και τελεσίδικα η εκτέλεση του Αρίστου. Οι υποψίες όμως για το ποιος ήταν ο πραγματικός δράκος ακόμα πλανιούνται στην πόλη και αυτό μπορώ να σας το διαβεβαιώσω ως Θεσσαλονικιά. Η παράστασή μας ανασύρει την υπόθεση και με βασικό άξονα την ιστορία του Αρίστου καταγγέλει και όλο τον περίγυρο της εποχής εκείνης, τη δεκαετία του 60 που το παρακράτος οργίαζε και έψαχνε ένα εξιλαστήριο θύμα.
Οι αντιδράσεις του κοινού στην παράστασή μας είναι τόσο έντονες που αναρωτιέμαι καμιά φορά πόση ανάγκη έχει ο κόσμος ένα θέατρο ουσίας που αφυπνίζει και δεν περιορίζεται στην τέρψη και μόνο των θεατών σε σκληρές εποχές όπως σήμερα που η έκρηξη βίας στιγματίζει καθημερινά τις ζωές μας» - Φιλαρέτη Κομνηνού
«Ο Αρίστος, πέρα από την ιστορία του αδικοχαμένου Αριστείδη Παγκρατίδη, είναι και ένας φόρος τιμής προς όλους τους λούμπεν αντιήρωες της νύχτας, της πιάτσας, της πίστας, του δρόμουκαι της βιοπάλης, που βουτηγμένοι στον ιδρώτα, τον έρωτα, και το αίμα, ψάχνουν κι αυτοί λίγο χώρο να ανθίσει η καρδιά και η ζωή τους, αλλά και που κανένας αξιοπρεπής αστός και νοικοκυραίος δεν τους πήρε ποτέ σοβαρά και δεν τους αντιμετώπισε ισότιμα.Απ' τη Θεσσαλονίκη του παρακράτους του '60, στην Ελλάδα του σήμερα. Από τον Αρίστο στον Ζακ, αφιερωμένο» - Μιχάλης Οικονόμου.
«Πριν από 50 χρόνια, σε ένα δάσος στη Θεσσαλονίκη χιλιόμετρα από ‘δω εκτελέστηκε τα χαράματα ένα αγόρι 28 χρόνων. Λεγόταν Αριστείδης Παγκρατίδης και καταδικάστηκε τετράκις εις θάνατον ως ο Δράκος του Σέιχ Σου. Μέχρι και σήμερα στη Θεσσαλονίκη κάποιοι δεν πιστεύουν ότι ήταν αυτός. Άλλοι είναι σίγουροι για τον "νεαρό ανώμαλο". Αρίστος εμένα με βρήκε στο δρόμο του, ως παράσταση. Δεύτερη χρονιά μου λέει και θα πάρει παράταση. Μα για μένα θα γίνει και αντικατάσταση. "Να βρεθείς και εσύ, στη δική μου κατάσταση. Παρακρατικός, φιλαράκι και Ιωάννης Χαλεπλής. Τέσσερις ρόλους θα αλλάζεις, εκεί για να δεις. Ρεμπέτικα, πουτάνες και τραβεστί. Περνάνε μια βόλτα και κάποιοι αστοί. Τους βόλευε κάργα η καταδίκη. Έτσι γλιτώσαν την άλλη τη δίκη. Μου φόρτωσαν φόνους, φριχτούς και πολλούς. Και εκτελέστηκα από χουντικούς. Ήρθε ο παπάς να εξομολογηθώ. Μαλακίες έχω κάνει, δε θα το αρνηθώ. Μα ικανός να σκοτώσω, δεν είμαι εγώ. Εκεί πέρα εγώ έπαιζα, σα παιδάκι μικρό"» - Γιάννης Λεάκος
Ο πρώην γιατρός που αποφάσισε να ασχοληθεί σοβαρά με το θέατρο, οι πετυχημένες παραστάσεις, οι διακρίσεις και το νέο του έργο στο θέατρο του Νέου Κόσμου
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
4°
