Ο Άκις Βλουτής, σκηνοθέτης και πρωταγωνιστής της παράστασης «Ο πατέρας» στο Θέατρο Άλφα, μιλάει στην ATHENS VOICE.
Σκηνοθεσία και υποκριτική. Τι σας γοητεύει περισσότερο;
Ξεκίνησα να εργάζομαι σαν ηθοποιός το 1992. Ήμουν πολύ τυχερός γιατί από νωρίς είχα πολύ καλές συναντήσεις και βρέθηκα σε πολύ ενδιαφέρουσες παραστάσεις. Είχα την τύχη να συναντηθώ με τον Λ. Βογιατζή, τον Σ. Λιβαθινό και πολλούς άλλους. Προχωρώντας άρχισα να συνειδητοποιώ ότι έβλεπα το έργο πιο σφαιρικά κι όχι τον ρόλο μου μόνο μέσα σε αυτό. Αποφάσισα λοιπόν να δοκιμάσω τη σκηνοθεσία πρώτα σε δουλειές που δεν έπαιζα εγώ. Τα δυο τελευταία χρόνια σκηνοθετώ τον εαυτό μου. Είναι δυο διαφορετικά πράγματα, εξίσου γοητευτικά. Η σκηνοθεσία έχει να κάνει με την πλήρη ανάγνωση του κειμένου και με ένα όραμα συνολικό. Με γοητεύει η αισθητική, το ηχητικό τοπίο, και πιο πολύ από όλα η δραματουργική επεξεργασία που φέρνει το κλασικό έργο πιο κοντά μας. Όμως δεν θα μπορούσα να στερηθώ την υποκριτική γιατί μόνο εκεί ολοκληρώνεται το θεατρικό φαινόμενο. Νιώθω ότι και τα δύο με συμπληρώνουν.
Όταν ερμηνεύετε έναν ρόλο, λειτουργείτε και σαν σκηνοθέτης του εαυτού σας;
Αν με ρωτάτε για όταν με σκηνοθετεί άλλος, είμαι νομίζω πολύ καλός μαθητής. Όταν εκτιμώ τον σκηνοθέτη, περιμένω με αγωνία και χαρά τη βοήθειά του και τις οδηγίες του. Όταν πάλι σκηνοθετώ εγώ, φτιάχνω από πριν έναν κορμό του ρόλου και τον εξελίσσω στην πορεία.
Πείτε μας δυο λόγια για την παράσταση.
Πρόκειται για ένα ζευγάρι που είναι μαζί περίπου δεκαεπτά χρόνια. Ο σύζυγος είναι στρατιωτικός αλλά έχει επιστημονικές φιλοδοξίες και ζει με τη γυναίκα του, την κόρη τους και την παραμάνα του. Παρακολουθούμε τη δράση από το απόγευμα μιας μέρας μέχρι το ξημέρωμα. Βλέπουμε μια σχέση δύσκολη. Ο ίλαρχος νεαρός αρρώστησε σοβαρά από σύφιλη με αποτέλεσμα να έχει οδηγηθεί στη σχιζοφρένεια. Η σύζυγος, με μια σκοτεινή στρατηγική, του στάζει στα αυτιά σαν δηλητήριο την αμφιβολία για την πατρότητα της κόρης τους και τον αποσυγκροτεί ώσπου τον οδηγεί στην κατάρρευση.
Ποια είναι η σκηνοθετική σας προσέγγιση;
Τοποθέτησα το έργο σε έναν ακαθόριστο λευκό χώρο, κάτι σαν σουίτα ενός σπα κάπου στα βόρεια. Εκεί ο ίλαρχος βλέπει έναν εφιάλτη: ό,τι φοβόταν πάντα συμβαίνει μπροστά στα μάτια του. Βλέπουμε την τρέλα να του δημιουργεί τεράστια ερωτηματικά που τον οδηγούν στην καταστροφή. Η τρέλα είναι πάντα κοντά μας κι ας μην ξεχνάμε ότι κι ο Στρίντμπεργκ υπήρξε −μπορούμε να πούμε− ένας τρελός, ένας καλλιτέχνης.
Ποιο είναι το σπουδαιότερο, κατά τη γνώμη σας, μήνυμα αυτής της παράστασης;
Η αλλαγή. Βρισκόμαστε στα τέλη του 19ου αιώνα. Ο κόσμος αλλάζει. Η θέση της γυναίκας αλλάζει. Βλέπουμε επίσης τον θάνατο του πατέρα. Υπάρχει ένας βαθύς συμβολισμός. Η οικογένεια αλλάζει και προφητικά ο Στρίντμπεργκ βλέπει το σήμερα. Ο θεατής σίγουρα δεν θα πάρει απαντήσεις, αλλά σίγουρα θα σκεφτεί πάνω σε θέματα πολύ κρίσιμα και υπαρξιακά.
Ποια φράση του έργου σας αγγίζει;
«Όμως εσύ κι εγώ και χιλιάδες άνθρωποι σ' αυτόν τον κόσμο, ζήσαμε τη ζωή μας χωρίς να την καταλάβουμε, τη ζήσαμε σαν παιδιά γεμάτα φαντασιώσεις ιδανικά και ψευδαισθήσεις και μετά ξυπνήσαμε...»
Τι σημαίνει συντροφικότητα για εσάς;
Επικοινωνία, αγάπη, ασφάλεια.
Πώς χαλαρώνετε μετά από μια έντονη ημέρα;
Με τους φίλους μου κι ένα ουισκάκι.
Έχετε σκεφτεί ποτέ να αποτυπώσετε τη ζωή σας σε ένα βιβλίο; Αν ναι, ποιον τίτλο θα έχει;
Δεν το έχω σκεφτεί ποτέ. Με βάζετε σε σκέψεις. Μπορεί όταν γεράσω να γράψω για όλες μου τις περιπέτειες, θεατρικές και μη.
Σίγουρα θα έχουν ενδιαφέρον και σίγουρα ο τόμος θα είναι πολύ χοντρός.
Χωρίς αμφιβολία έχουμε ακούσει πολλές φορές για την περίφημη επιγραφή «Γνώθι σαυτόν» που ήταν γραμμένη επάνω από την κεντρική είσοδο του Μαντείου των Δελφών. Αυτός θα ήταν ο τίτλος.
Μουσικό κομμάτι που σας γοητεύει το τελευταίο διάστημα;
Το κομμάτι του Μάλερ που ακούγεται στην παράστασή μας. Είναι το adagietto από την πέμπτη συμφωνία του σε διεύθυνση Κάραγιαν.
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
Ο ράπερ μιλάει για την απόφασή του να δοκιμάσει κάτι που δεν έχει ξανακάνει, το θεατρικό σανίδι, στο ψυχολογικό θρίλερ που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Αγοράς
Η παράσταση του Γιάννη Χουβαρδά αποτελεί το τελευταίο μέρος της σκηνοθετικής του τετραλογίας, με την οποία ολοκληρώνει την προσωπική του διερεύνηση πάνω στη σχέση θεάτρου και κινηματογράφου
Στην παράσταση στον Σταυρό του Νότου διηγείται λάιβ τα βιντεάκια του, πιάνοντας από την αστεία πλευρά -και χωρίς παρεξήγηση- την ασυναρτησία του κάθε ζωδίου
20°
