Το «Constellations» του Νικ Πέιν σε σκηνοθεσία Τζέο Πακίτσα και Δημήτρη Μαϊρόπουλου κάνει πρεμιέρα την Τετάρτη (4/12) στο Θέατρο Αργώ.
Δύο ηθοποιοί. Πολλές παράλληλες αποφάσεις. Ένα πείραμα. Το έργο του Νικ Πέιν ανεβαίνει για μια ακόμη φορά σε αθηναϊκό θέατρο και έρχεται μέσα από τη μουσική, τη δύναμη της εικόνας και τη μαγεία της φυσικής να μας ρωτήσει μερικές σημαντικές ερωτήσεις. Ο Δημήτρης Μαϊρόπουλος, συνσκηνοθέτης και σκηνογράφος της παράστασης, ανέλαβε να μας βάλει στο κλίμα του «Constellations» στήνοντας το δικό του, πρωτότυπο Δελτίο Τύπου της παράστασης αποκλειστικά για την ATHENS VOICE.
«Όλους μας κατά καιρούς μας έχει απασχολήσει το ζήτημα των αποφάσεών μας. Τί σημαίνει “παίρνω κάποια απόφαση για κάτι;” Τι με επηρεάζει στο να πάρω αυτή την απόφαση; Είναι αυτή η απόφαση πραγματικά δική μου ή ένα συνονθύλευμα συνθηκών που απλά με οδηγούν χωρίς εγώ να έχω ουσιαστικό έλεγχο;
Ο κόσμος μας κυβερνάται από τους νομούς της φυσικής. Σύμφωνα με την κλασική θεωρία της φυσικής ο κόσμος μας είναι ντετερμινιστικός, κυβερνάται από σχέσεις αιτίου-αποτελέσματος. Όπως όταν έχουμε ένα τραπέζι μπιλιάρδου και χτυπήσουμε μία σφαίρα με συγκεκριμένη ταχύτητα και κατεύθυνση μπορούμε να προβλέψουμε ακριβώς την έκβαση αυτής της πράξης μας. Θεωρητικά αν γνωρίζαμε όλες τις παραμέτρους μιας κατάστασης το αποτέλεσμα είναι σίγουρο και προβλέψιμο. Πως όμως σε έναν τέτοιο κόσμο μπορεί να χωρέσει η έννοια της ελεύθερης βούλησης, πως οι αποφάσεις μας μπορούν να επέμβουν στον κόσμο και να τον διαμορφώσουν;
Εδώ έρχεται η κβαντική φυσική να μας δώσει μία "ελπίδα". Η κβαντική φυσική άλλαξε τελείως την αντίληψη μας για τον κόσμο ως ένα ντετερμινιστικό σύστημα. Η αβεβαιότητα και οι περίεργες ιδιότητες ενός κβαντικού σύμπαντος ξεπερνούν τις σχέσεις αιτίου αποτελέσματος. Ο ίδιος ο Αϊνστάιν ενοχλημένος από την αμφισβήτηση ενός προβλέψιμου σύμπαντος είχε αναφωνήσει το περίφημο "Ο Θεός δεν μπορεί να παίζει ζάρια με τον κόσμο!". Μία νέα προσέγγιση για τον κόσμο μας η οποία προσπαθεί να συγκεράσει την κλασική θεωρία με την κβαντική είναι η θεωρία των χορδών. Αυτή η θεωρία προϋποθέτει την ύπαρξη άπειρων παράλληλων συμπάντων στα οποία υπάρχουν όλες οι αποφάσεις μας που έχουμε ή δεν έχουμε πάρει. Σε ένα παράλληλο σύμπαν δηλαδή έχουμε πει “σ'αγαπώ” στον άνθρωπο που τόσο φοβόμασταν να το πούμε, σε ένα άλλο έχουμε χωρίσει τον σύντροφό μας για εκείνον τον ανόητο καβγά, και σε ένα τρίτο έχουμε κάνει τα ταξίδια που πάντα ονειρευόμασταν. Ουσιαστικά λοιπόν οι αποφάσεις μας είναι αυτές που καθορίζουν σε ποιό από αυτά τα παράλληλα σύμπαντα θα βρεθούμε.
Πάνω σε αυτές τις ιδέες βασίζεται και η παράσταση. Ακολουθούμε το ταξίδι ενός ζευγαριού σε όλα αυτά τα παράλληλα σύμπαντα. Σε κάποια από αυτά έρχονται μαζί, σε κάποια υπάρχουν εντάσεις, σε κάποια σκοτάδι και σε άλλα ευτυχία.
Η προσέγγιση μας στο έργο πιάνεται από την αναζήτηση στο θέμα της ελεύθερης βούλησης. Η παράσταση μας λειτουργεί σαν ένα πείραμα που διενεργείται από μία ψηφιακή οντότητα η οποία είναι σε θέση να δημιουργεί σύμπαντα κατά βούληση. Η ψηφιακή αυτή οντότητα, Η Μηχανή, τοποθετεί τους πρωταγωνιστές μας κάθε φορά και σε ένα άλλο σύμπαν που έχει δημιουργήσει με διαφορετικές συνθήκες. Οι πρωταγωνιστές μη γνωρίζοντας ότι είναι μέρος αυτής της εξομοίωσης καλούνται να αντιμετωπίσουν το κάθε σενάριο. Υπάρχουν άραγε στιγμές που έχουν τον έλεγχο ή που αντιλαμβάνονται τη φύση της ύπαρξης τους; Μήπως στην πραγματικότητα και οι θεατές είναι μέρος της εξομοίωσης και οι πρωταγωνιστές είναι οι μόνοι που το γνωρίζουν;
Ο κόσμος που δημιουργήσαμε ουσιαστικά αποτελεί ένα αποκομμένο από τον πραγματικό κόσμο τρισδιάστατο πίξελ, έναν ρομποτικό κύβο. Μέσα σε αυτόν τον κύβο εκτυλίσσονται όλα τα παράλληλα σύμπαντα. Ο ίδιος ο κύβος αποτελεί μία μηχανή με τα δικά της εκφραστικά μέσα. Ανάλογα με τα σύμπαντα που δημιουργεί και το πως οι πρωταγωνιστές τα διαχειρίζονται αυτός αντιδρά με φως και κίνηση. Για τη δημιουργία του κύβου, σε σύμπλευση με το τεχνολογικό περιβάλλον που εκφράζει, έχουν χρησιμοποιηθεί σύγχρονα μέσα κατασκευής όπως digital fabrication και 3D printing. O κύβος χρησιμοποιεί διαφόρων ειδών ηλεκτρονικά και μηχανικά μέσα τα οποία όλα ελέγχονται από έναν κεντρικό "εγκέφαλο" που έχουμε δημιουργήσει για τη Μηχανή.
Την επόμενη φορά που θα πάρετε μία απόφαση αναρωτηθείτε μήπως είστε εσείς μέσα σε αυτόν τον κύβο. Αναρωτηθείτε η απόφαση αυτή σε ποιό σύμπαν θα σας οδηγήσει. Και όταν έρθει η ώρα πάρτε την απόφαση που θα σας οδηγήσει στο σύμπαν όπου θα παρακολουθήσετε αυτήν την παράσταση».
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
Ο ράπερ μιλάει για την απόφασή του να δοκιμάσει κάτι που δεν έχει ξανακάνει, το θεατρικό σανίδι, στο ψυχολογικό θρίλερ που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Αγοράς
Η παράσταση του Γιάννη Χουβαρδά αποτελεί το τελευταίο μέρος της σκηνοθετικής του τετραλογίας, με την οποία ολοκληρώνει την προσωπική του διερεύνηση πάνω στη σχέση θεάτρου και κινηματογράφου
