Η Κέλλη Κρητικού γράφει για την παράσταση «Mute» με τον Γιώργο Χρυσοστόμου στο Θέατρο του Νέου Κόσμου.
Η σιωπή είναι χρυσός. Στο θέατρο όμως; Μπορεί μια παράσταση χωρίς λόγια να κρατήσει το ενδιαφέρον των θεατών και να μιλήσει μέσα τους; Ριψοκίνδυνο. Και αδιαμφισβήτητα τεράστιο στοίχημα για έναν ηθοποιό. Όχι όμως για τον Γιώργο Χρυσοστόμου. Γιατί είναι προφανές από το πρώτο δευτερόλεπτο του «Mute» ότι αυτός είναι ο κόσμος του. Είναι ο χώρος που κινείται με απόλυτη ασφάλεια. Είναι η στιγμή που μπορεί να βγάλει στο φως τα σκοτάδια του, τις σκέψεις του, τις ανασφάλειες και τις φοβίες του, χωρίς μακιγιάζ, χωρίς υπεκφυγές, χωρίς παρεμβολές. Μόνος. Απέναντι στον εαυτό του και στο κοινό. Απόλυτα εκτεθειμένος και ταυτόχρονα απόλυτα προστατευμένος. Με συμμάχους τη μουσική, την εκφραστικότητά του, την πλαστικότητα των κινήσεών του και τις σωματικές του δυνάμεις – που πραγματικά αγγίζουν το σημείο μηδέν των αντοχών του.
Mute. Τα φώτα σβήνουν και ένας άντρας βγαίνει στη σκηνή. Ψάχνει να βρει στα ερτζιανά την κατάλληλη μουσική υπόκρουση. Λαϊκό, ποπ, ροκ, Εκκλησία της Ελλάδος. Ξαφνικά οι συχνότητες χάνονται, η κεραία δεν βρίσκει καλό σήμα και εκείνος αρχίζει το δικό του ταξίδι στις σκαλωσιές. Στα οκτώ δωμάτια της Μαγδαληνής Αυγερινού. Στα οκτώ διαμερίσματα μιας πολυκατοικίας που ανάμεσα στους τοίχους τους κρύβουν οκτώ διαφορετικούς χαρακτήρες. Χαρακτήρες της διπλανής πόρτας. Οικείες φυσιογνωμίες. Τις ξέρεις, τις έχεις συναντήσει. Ή μπορεί να είσαι εσύ.
Και στο κέντρο: ο Γιώργος Χρυσοστόμου. Ένας άνθρωπος με πολλά προσωπεία. Που μεταμορφώνεται μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου και παίζει με το μυαλό, το δικό του και το δικό σου. Πηγαινοέρχεται από το ένα δωμάτιο στο άλλο αποκωδικοποιώντας συμπεριφορές και στάσεις ζωής. Χρησιμοποιώντας απλά αντικείμενα δίνει πνοή στους ήρωες και σκιαγραφεί έντονα τα χαρακτηριστικά τους. Μια τραγιάσκα, ένα κινητό τηλέφωνο, ένα σκαμπό, μια φουσκωτή κούκλα, παιδικά παιχνίδια. Και ένα σταθερό τηλέφωνο που χτυπά μα η κλήση μένει πάντα αναπάντητη. Ένα συνονθύλευμα σύγχρονων εικόνων κατακλύζει τη σκηνή −και αξίζουν συγχαρητήρια στον ίδιο και τη Σοφία Πάσχου− και η καθημερινότητά σου παίρνει σάρκα και οστά. Φόβοι, αγωνίες, τρέλα, παράνοια, μοναξιά, πόνος, απογοήτευση, φιλοδοξίες, και η χαμένη αθωότητα των παιδικών χρόνων, γίνονται ένα κράμα που σε διαλύει και την ίδια στιγμή σε κάνει να γελάς.
Με τη μουσική −που επιμελείται η Φωτεινή Γαλάνη− να έχει ρόλο συμπρωταγωνιστή, ο Γιώργος Χρυσοστόμου ξεδιπλώνει το ταλέντο του χωρίς ανάσα. Χωρίς φωνή. Ακολουθεί το τέμπο, βρίσκει τον ρυθμό και απογειώνεται. Μία ώρα, non-stop, ανεβοκατεβαίνει με απίστευτη ταχύτητα τις σκαλωσιές, σαν αίλουρος περνά από το ένα δωμάτιο στο άλλο και ταυτόχρονα από τη μία ιδιοσυγκρασία στην άλλη. Καθηλωτικός. Ιδρώνει αλλά δεν παραδίνεται στη σωματική κούραση. Υπερτερεί η ανάγκη του να βγάλει στην επιφάνεια όλα όσα στροβιλίζονται στο μυαλό του. Και το καταφέρνει. Με κάθε παύση, με κάθε έκφραση, με κάθε βλέμμα, με κάθε στάση του σώματος, με κάθε αναπνοή.
Διαπερνά τον χώρο και τον χρόνο με τη σιωπηλή ερμηνεία του, με τον φρενήρη ρυθμό που αλλάζει μάσκες, με την τεράστια γκάμα των εκφράσεων που διαγράφονται στο πρόσωπό του με ασύλληπτη φυσικότητα. Οι κινήσεις του είναι χαρτογραφημένες μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια, τίποτα δεν γίνεται τυχαίο, όλα έχουν έναν προορισμό. Με μέτρο, συνέπεια και φυσικά ένα καυστικό χιούμορ, σε προκαλεί να αφεθείς στις σκέψεις που σε κατακλύζουν, να συναισθανθείς τους ήρωες που βλέπεις απέναντί του και να αναστοχαστείς.
18°
