Ο σκηνοθέτης της παράστασης RED, με πρωταγωνίστρια τη Νίνα Λοτσάρη, μιλά στην ATHENS VOICE.
Ένα σκοτεινό cabaret, με τραγούδια, πρόζα και τη γνωστή αμαρτωλή αισθητική του σκηνοθέτη Γρηγόρη Αποστολόπουλου και της ομάδας DADA-ART. Αυτή είναι η ιστορία της RED. Είναι μια ιδιαίτερη γυναίκα. Μία γυναίκα που παραδίνεται στα πάθη της με έντονο και ακραίο τρόπο. Μία γυναίκα που ερωτεύεται τη ζωή και τη ζει στον υπερθετικό βαθμό. Μία γυναίκα σύμβολο της ελευθερίας... Την ενσαρκώνει η Νίνα Λοτσάρη, που ντύνει το έργο με τη μοναδική φωνή της και ερμηνεύει 15 τραγούδια-ύμνους στον Έρωτα που ολοκληρώνουν τη σκηνική εμπειρία αυτού του Σκοτεινού Καμπαρέ. Συζητήσαμε με τον Γρηγόρη Αποστολόπουλο όλα τα σχετικά με την «Κόκκινη» Θεσσαλονίκη, τόπο της παράστασης.
Σκοτεινό καμπαρέ, αμαρτωλή αισθητική, κλασικός Αποστολόπουλος λέω εγώ με την ιερή έννοια! Αλλά, για πες, μήπως έχουμε πάλι έξαλλους Χριστιανούς να σας πολιορκούν όπως με την προηγούμενη «διαβολοπαράσταση» με τον Χρανιώτη; Πώς τα θυμάσαι τα ευτράπελα της προηγούμενης δουλειάς σου και τι θα δω στην καινούργια σου;
Dark Cabaret με την κυριολεκτική του έννοια, μεσάνυχτα και κάτι και σκοτάδια! Αλλά εγώ, όταν λέω καμπαρέ, δεν εννοώ μάλλον αυτό που σήμερα μας πουλούν ως είδος αναβίωσης. Tα origins του cabaret και στη Γαλλία και στην Αγγλία και στην Ελβετία, όπου ξεκίνησε μέσα στο avant garde κίνημα, ήταν μια παράσταση η οποία περιέχει drama, music και songs. Η λέξη επίσης προέρχεται από τη γαλλική λέξη camberete και τη λατινική camera, δηλαδή δωμάτιο. Έτσι λοιπόν γεννήθηκε αυτό το καμπαρέ μου. Και αυτά ακριβώς περιέχει: πρόζες με νόημα, τραγούδια με πάθη, ζωντανή μουσική. Έχει ακόμη τις εντάσεις και την αισθητική ενός παράξενου δωματίου εξομολόγησης μιας ζωής ενός αγγέλου, τον οποίον κάποιες στιγμές τον κάλυψε η λάσπη. Όσο για χριστιανικές πολιορκίες και άλλα τέτοια γραφικά, πιστεύω ούτε τότε και φυσικά ούτε τώρα υπάρχει λόγος για ακρότητες. Ειδικά η παράσταση RED είναι, για μένα, μια πολύ ευγενική… αμαρτωλή παράσταση. Και σε αυτό συμβάλλει μέγιστα το καλλιτεχνικό ανάστημα και το σκηνικό ήθος της Νίνας Λοτσάρη.
Η Red είναι μια ιδιαίτερη γυναίκα, ας την πούμε η ηρωίδα σου! Αλλά από το λίγο έως και πολύ που σε ξέρω, στοιχηματίζω πως μέσα της εμπεριέχονται και ενυπάρχουν πολλές ακόμα από τις μοιραίες ηρωίδες του σινεμά, της ποίησης, της ιστορίας και της λογοτεχνίας, που σε έθρεψαν. Μπορείς να επιτελέσεις ένα namedropping- συμπυκνωμένων θηλυκών DNA, που θα πάρουν τη μορφή-ερμηνεία της Νίνας Λοτσάρη; Ναι, η RED είναι ένα συνονθύλευμα από παραδοξότητες και από ιστορίες παθών, λαθών και της πιο όμορφης αίσθησης της ζωής, του Έρωτα. Για μένα τουλάχιστον, ο Έρωτας κινεί τις πιο σπουδαίες ιστορίες, τους πιο ιδιαίτερους χαρακτήρες και εκπυρσοκροτεί κάθε είδους επανάσταση. Η Νίνα είναι από μόνη της μία τόσο πληθωρική προσωπικότητα με πηγαίο ταλέντο που δεν χρειάστηκε κανένα άλλο DNA. Περίσσευε το δικό της! Αντ' αυτού, θα σου πω κάποια αντρικά DNA που «γονιμοποίησαν» την παράστασή μας και που σπέρματά τους υπάρχουν μέσα σε αυτήν. Των Pinter, Wilde, Bukowski, De Sade, Bowie, Brel, Cohen, Ramones... Και φυσικά τεσσάρων σπουδαίων ηθοποιών, οι οποίοι μέσω video, φέρουν στη σκηνή και τον αντρικό λόγο. Αυτοί είναι ο Πασχάλης Τσαρούχας, ο Κρατερός Κατσούλης, ο Αλέκος Συσσοβίτης και ο Τόνυ Δημητρίου.
Ευτυχία, τρέλα, αισθήσεις, μποέμ, παρακμή, το καμπαρέ σαν φόρμα φλέρταρε πάντα με το παραβατικό αλλά και το πολύ συγκεκριμένο: life is a cabaret, για να τσιτάρω και την εμβληματική ταινία του Φόσσε, όπως και τα στέκια του Λοτρέκ. Τι θα συμβαίνει στο δικό σου;
Όπως είπα και πριν, το καμπαρέ είχε στη γέννησή του πάντα μια βρωμιά και μία ελευθεριότητα. Έχοντας αυτά ως οδηγό, τολμήσαμε να κάνουμε συνδυασμούς που φαντάζουν «ιεροσυλία», αλλά κάπως πάνω στη σκηνή με τον μαγικό τρόπο που έχει το θέατρο... μοιάζουν απόλυτα ταιριαστά. Ένα κείμενο του Πίντερ ακολουθείται από ένα τραγούδι του Alice Cooper, ο De Sade συμπράττει σκηνικά με τους Ramones, o Brel με ένα κινούμενο ρομποτικό φως και ο Bowie με μια άσπρη δερμάτινη καρέκλα. Τρέλα; Ναι το λες. Παραβατικότητα; Σίγουρα. Στο RED εξελίσσεται μία προσωπικότητα μέσα από 14 πρόζες και άλλα τόσα τραγούδια πολύ σημαντικά -τουλάχιστον για μένα. On stage 3 σπουδαίοι μουσικοί, ο Δημήτρης στο ακορντεόν, η Μυρτώ στο τσέλο και ο Αλέξης στην κιθάρα. Και την ατμόσφαιρα την κινεί με τις ρομποτικές κεφαλές του ο Αντώνης Σκορδίτης, 10 χρόνια φίλος και συνεργάτης. Visuals που τόσο αγαπώ φτιάξαμε μαζί με τον Στέφανο Τσίρο, τον Παναγιώτη Ασνάη και τον Γιάννη Αγγελάκη. Και μαζί η Γλύκα, ο Μιχάλης, ο Πρόδρομος, ο Νίκος, ο άλλος Αντώνης μας. Ένα τιμ που φτιάχνουμε χρόνια τις ιστορίες μας...
Τι κόστος έχει καλλιτεχνικά αλλά και γιατί επιμένεις να ζεις στη Θεσσαλονίκη; Σε μια πόλη εμμονικά συντηρητική σε τέτοια «θεάματα». Γιατί επιμένεις εκεί «επάνω» όταν νομίζω πως, σκηνοθετικά, αισθητικά αλλά και προσωπικά, η Αθήνα θα έμοιαζε με μια πιο «φιλική» έδρα;
Εδώ δεν έχω πολλά να πω. Μετά από τις περιπλανήσεις μου στον κόσμο και πριν 7 χρόνια, δύο υπέροχα ματάκια με κρατούν σαν βάση εδώ στη Θεσσαλονίκη. Κάνω και αρκετές δουλειές στην Αθήνα, την αγαπώ πολύ την Αθήνα, έχουμε unfinished sympathy με την Αθήνα, αλλά πιο πολύ αγαπώ την κόρη μου. Αν περάσουν 3 μέρες χωρίς να με αγκαλιάσει, ο κόσμος δεν είναι τόσο όμορφος...
Πώς διάλεξες τη Νίνα; Την ήξερες από παλιά, γνωριζόσασταν, την έψαξες γιατί την είχες στο μυαλό σου; Πώς έγινε η συνάντηση, αλλά και πώς αντέδρασε στην πρότασή σου;
Δια ζώσης γνωριστήκαμε πριν ένα χρόνο. Τα είπαμε, βρήκαμε αμέσως κοινή γλώσσα. Τόσο διαφορετικοί, και όμως, πόσο μέσα στο μυαλό μου ήταν! Σαν να ενσάρκωσε αυτή τη Μούσα που καιρό ήθελα να «ανεβάσω» στο θέατρο. Η παρουσία της είναι καταλυτική στην παράσταση. Η Νίνα Λοτσάρη είναι η RED. Καμία άλλη δεν θα μπορούσε να κάνει αυτό το πράγμα που κάνει σε αυτήν την παράσταση η Νίνα.
Μυρίζει σεξ το RED, στα σίγουρα, πεπεισμένος είμαι! Πόσο όμως ντιρέκτ ή υπαινικτικό; Πόσο ονειρικό ή σάρκινο; Και δώσε μου και μια πλέιλιστ, μιας και επί σκηνής υπάρχουν και μουσικοί που θα παίζουν ζωντανά, δίπλα στην πρόζα και τα βίζουαλ εφέ...
Ερωτισμό, θα έλεγα πιο πολύ. Ευθύς και καθαρός ερωτισμός, πολύ πιο sexy από κάθε είδους χυδαιότητα. Αγαπώ πολύ αυτήν την παράσταση για έναν ακόμη λόγο: λέει πολλά, αλλά με έναν κομψό και καθαρό λόγο. Είναι εικόνες-πίνακες μεγάλης συναισθηματικής αξίας, που εκτυλίσσονται μπροστά στα μάτια σας με την ποιότητα ενός πίνακα αξίας. Αληθινό stuff, Στέφανέ μου, rock και κλασικό, μια γυναίκα σύμβολο που παίζει και τραγουδά ένα ονειρεμένο playlist βγαλμένο από σπουδαία «παραμύθια». Wild is the wind, Somebody put Something in my Drink, Ne me quittez pas, Dance me to the End of Love...
Ως καλλιτέχνης, υπάρχει ένα μότο, ένα μανιφέστο και μια πολύ συγκεκριμένη οπτική αλλά και θεματολογία στα πράγματα που ανεβάζεις; Τι είναι αυτό που πάντα ήθελες να υπηρετείς αλλά και να σε υπηρετεί;
Εγώ δεν υπηρετώ τίποτα. Πιστεύω όμως ότι τα όμορφα πράγματα στον κόσμο βρίσκονται στο ορατό, όχι στο αόρατο. Και γι’ αυτά θέλω να μιλώ και στις παραστάσεις μου. Για την τόσο παρεξηγημένη Επιφάνεια, που τόσο βαθιά νοήματα κρύβει. Όπως πιστεύω βαθιά τώρα που λίγο μεγάλωσα και σε μία φράση που λέει η Μούσα RED στο τέλος του έργου: «Η απόλαυση είναι για το όμορφο σώμα. Ο πόνος όμως είναι για την όμορφη ψυχή». Ας παίξουμε με αυτά. Στο τώρα, όχι σε ένα φιλοσοφικό μετά.
Ευτυχισμένοι τρελοί και άοσμοι, για να μην πω δυστυχισμένοι λογικοί, καθημερινοί άνθρωποι: πού εντάσεις την ύπαρξή σου σε φαντασιακό αλλά και σε υπαρξιακό οντολογικό αληθινό επίπεδο;
Θαυμάζω την ομορφιά, γιατί από μόνη της είναι μια μορφή μεγαλοφυΐας. Ακούω Bowie, Cohen και Ramones γιατί με ινριγκάρει το punk lounge ταλέντο τους. Kάνω θέατρο γιατί μου αρέσει η ποιότητα της «ησυχίας» του. Και προσπαθώ όσο μπορώ να αγαπώ πολύ και έντονα. Και όσο κρατήσει. Όπως λέει και ο φίλος μου ο Leonard, It is in Love that we are made. In love we disappear.
«RED» - Α DARK CABARET
Με τη Νίνα Λοτσάρη σε σκηνοθεσία Γρηγόρη Αποστολόπουλου
Από 22 Νοεμβρίου στο Θέατρο ΑΥΛΑΙΑ
Ο πρώην γιατρός που αποφάσισε να ασχοληθεί σοβαρά με το θέατρο, οι πετυχημένες παραστάσεις, οι διακρίσεις και το νέο του έργο στο θέατρο του Νέου Κόσμου
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
8°
