Ο «Επιθεωρητής» του Νικολάι Γκόγκολ ανεβαίνει στο Θέατρο Tempus Verum-Εν Αθήναις σε σκηνοθεσία Γιώργου Παπαγεωργίου και παραγωγή του Θεάτρου του Νέου Κόσμου.
Τρεις λέξεις με ένα κόμμα ανάμεσά τους και ένας μεγάλος αναστεναγμός. Το «Αχ, η Πετρούπολη» θα μπορούσε εύκολα να γίνει το θεατρικό μας «We will always have Paris» χάρη στον μοναδικό τρόπο με τον οποίο ο Πάνος Παπαδόπουλος ως «Επιθεωρητής» προσπαθεί να μνημονεύσει τον υποτιθέμενο τόπο καταγωγής του στους «χωριάτες» που τον φιλόξενούν. Κατά τα άλλα, γέλιο.
Και κατά τα πιο άλλα, οι ηθοποιοί και ο σκηνοθέτης της παράστασης που ανεβαίνει για δεύτερη σεζόν -αυτήν τη φορά ως παραγωγή του Θεάτρου του Νέου Κόσμου στο Θέατρο Tempus Verum Εν Αθήναις- αναλαμβάνουν να μας μυήσουν στον κόσμο που ο Νικολάι Γκόγκολ έπλασε και ο Γιώργος Παπαγεωργίου αριστοτεχνικά, σκηνοθέτησε και να μας δώσουν τη δική τους εικόνα από την παράσταση.
«Ο Επιθεωρητής ήρθε η στιγμή που έπρεπε, στο δεδομένο "χρόνο", με τη μορφή και τον "τρόπο" που επέβαλλε τόσο η ζωή σε ατομικό επίπεδο, όσο και σε συλλογικό, όταν αυτό αφορά τη σύνδεση ενός θιάσου. Όλοι μας την είχαμε ανάγκη αυτή την παράσταση. Άλλος για να γελάσει, άλλος για να εκμυστηρευτεί, άλλος για να ξεχάσει. Προσωπικά γαντζώθηκα από την δημιουργία του ψευδαισιακού τοπίου σαν κάποιος που διψαγε για θεατρο. Θεατρο φτιαγμένο από ξύλα με φώτα που σε τυφλώνουν αν τα κοιτάξεις και που μυρίζουν πούδρα. Και κάπου εκεί βρήκα την Πετρούπολη μου. Και εκεί μπήκαν όλες οι απαντήσεις μου. Για όποιον έχει τις ερωτήσεις». -Γιώργος Παπαγεωργίου / σκηνοθέτης
«Ο Νικολάι Γκόγκολ, έγραψε για την Άννα Αντρέγιεβνα ότι είναι μια γυναίκα με πάθος, μιας κάποιας ηλικίας, αρέσκεται στο να κουβεντιάζει με τον άνδρα της μέσω κρεβατομουρμούρας και κατά τη διάρκεια του έργου θ’ αλλάξει φόρεμα τέσσερις φορές.
"Ποτέ σου δεν έμαθες τι θα πει καθωσπρεποσύνη! Άξεστος ήσουνα πάντα. Βάλτο καλά στο νου σου, από δω και μπρος οι γνωστοί σου δεν θα ναι σαν αυτούς τους πεινασμένους που ‘χες εδώ. Τώρα οι γνωστοί σου θα είναι άνθρωποι με τρόπους: πρίγκιπες, σταρς και άλλοι της καλής κοινωνίας. Αχ, μόνο που σε φοβάμαι βλάχε. Ώρες, ώρες ξεφουρνίζεις κάτι πράγματα που δεν λέγονται στους καθώς πρέπει κύκλους"» -Μαρία Διακοπαναγιώτου / Άννα Αντρέγιεβνα
«Ο Έπαρχος σύμφωνα με τον Γκόγκολ, είναι ένας άνθρωπος που γέρασε υπηρετώντας σε κρατικές θέσεις και είναι με τον τρόπο του πολύ οξυδερκής. Παρόλο που χρηματίζεται δείχνει αξιοπρεπής. Η όψη του είναι σοβαρή. Μιλάει ούτε πολύ σιγά, ούτε πολύ δυνατά και δεν είναι ούτε ολιγόλογος, ούτε φλύαρος. Κάθε λέξη του έχει τη σημασία της. Τα χαρακτηριστικά του, είναι κουρασμένα και σκληρά, ανθρώπου που μόχθησε για να ανέβει από τα κατώτερα αξιώματα στα ανώτερα. Οι απότομες αλλαγές συμπεριφοράς που έχει από τη χαρά στο φόβο και από την ταπεινοφροσύνη στην αλαζονεία, δείχνουν έναν άνθρωπο με πρωτόγονα, χοντροκομμένα ένστικτα.
"Και πες σε όλους να το ξέρουνε πως ο Έπαρχος παντρεύει την κόρη του κι ο γαμπρός του δεν είναι άνθρωπος κοινός, γιατί από το χέρι του περνά το κάθε τι. Σ’ όλους να το πεις, να το μάθουν όλοι. Φώναξε με όση φωνή έχεις να σε ακούσει όλη η πόλη. Χτύπα και τις καμπάνες που να με πάρει ο διάολος! Σήμερα έχουμε γιορτή! Έτσι Άννα Αντρέγιεβνα; Και δεν μου λες, που θα μένουμε τώρα, εδώ ή στην Πετρούπολη;"» - Θανάσης Ζερίτης / Έπαρχος
«Ο Νικολάι Γκόγκολ έγραψε για τον Χλεστιακώβ, ότι είναι ένας άνθρωπος φανερά κατώτερος εγκαφαλικά από τον βοηθό του, φιλόδοξος, κενόδοξος, ματαιόδοξος, ντυμένος με την τελευταία λέξη της μόδας. Όσο πιο απλά και ανεπιτήδευτα παίξει ο ηθοποιός τον ρόλο του, τόσο μεγαλύτερη επιτυχία θα έχει. "Αχ, η Πετρούπολη… Τι σπουδαία ζωή. Η ζωή ξέρετε στην Πετρούπολη μοιάζει με παραμύθι. Οι άνθρωποι εκεί, δεν περπατούν κανονικά. Αιωρούνται. Λίγο πάνω από το έδαφος. Σχεδόν πετούν. Φορούν πολύχρωμα σακάκια κι έχουν μεγάλα μυτερά παπούτσια..."» -Πάνος Παπαδόπουλος / Χλεστιακώβ
«Ο Νικολάι Γκόγκολ, για τη Μαρία Αντόνοβνα, δεν έγραψε τίποτα. "Θα ήθελα να σας παρακαλέσω, όταν με το καλό θα πάτε πίσω στην Πετρούπολη, πείτε εκεί στους διάφορους καλλιτέχνες, στους λογοτέχνες και στους ποιητές της λαμπρής μας χώρας, πως εκλαμπρότατε ή εντιμότατε, σε αυτήν εδώ τη μικρή κωμόπολη, ζει η Μαρία Αντόνοβνα. Κι αν κάποτε τύχει να δείτε και τον τσάρο μας από κοντά, πείτε του κι αυτού πως λαμβάνω την τιμή να αναφέρω στην αυτοκρατορική μεγαλειότητά του, πως σε αυτήν εδώ τη μικρή κωμόπολη, ζει η Μαρία Αντόνοβνα! Αυτό να του πείτε. Μη με ξεχάσετε".» -Μαρία Πετεβή / Μαρία Αντόνοβνα
«Ο Νικολάι Γκόγκολ, για τον Οσίπ, έγραψε τα εξής: Χαρακτηριστικός τύπος υπηρέτη, σοβαρό βλέμμα και ομιλία. Εμφανώς εξυπνότερος από τον κύριο του, αντιλαμβάνεται γρηγορότερα τα πράγματα, όμως δεν λέει πολλά και καλύπτεται επιδέξια. Φοράει μπεζ γιλέκο και γκρι παντελόνι σωλήνα.
"Φευγάτε από δω καιρός είναι. Διασκεδάσατε δυο μέρες, φτάνει. Γιατί να μπλέκουμε κι άλλο μαζί τους; Μπορεί να εμφανιστεί και κανας άλλος. Φύγαμε και ποιος μας είδε ποιος μας ξέρει…"» - Αλέξανδρος Χρυσανθόπουλος / Οσίπ
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
Ο ράπερ μιλάει για την απόφασή του να δοκιμάσει κάτι που δεν έχει ξανακάνει, το θεατρικό σανίδι, στο ψυχολογικό θρίλερ που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Αγοράς
Η παράσταση του Γιάννη Χουβαρδά αποτελεί το τελευταίο μέρος της σκηνοθετικής του τετραλογίας, με την οποία ολοκληρώνει την προσωπική του διερεύνηση πάνω στη σχέση θεάτρου και κινηματογράφου
13°
