Μανίνα Ζουμπουλάκη: Είμαι πιο κοντά στη μεσαία τάξη

Μόλις ανέβηκε η «Αφοσίωση», το νέο θεατρικό έργο που έγραψε η Μανίνα Ζουμπουλάκη και παίζεται κάθε Τετάρτη στο Studio Μαυρομιχάλη. Ευκαιρία για μια κουβέντα περί σχέσεων, ξενοδοχείων, κεράτων, άστεγων εραστών και υπαρξιακών διλημμάτων.

Μυρίζει πολύ Βόρεια Ελλάδα το έργο σου. Αλλά και οι ήρωες ανήκουν στη μεσαία τάξη. Ιδέα μου είναι;
Ναι, δεν μπορούσε να μην είναι από τη Βόρεια Ελλάδα η Άννα, μόνον έτσι εξηγείται η αίσθηση απομάκρυνσης /αποκοπής /μοναξιάς που τη βαραίνει σαν υγρασία... Το κουβαλάμε αυτό εμείς οι Βορειο-Ελλαδίτες, μαζί με τη μικρασιατική καταγωγή μας, ή, σαν να μην έφτανε αυτή, έχουμε και το βάρος της υγρής πατρίδας. Είμαι πιο κοντά στη μεσαία τάξη παρά στα Βόρεια ή Νότια Προάστια, οι κώδικες επικοινωνίας μου είναι πιο οικείοι, ζω εκατό χρόνια στο κέντρο ή τριγύρω. Με ανακουφίζουν τα περίπτερα που μένουν ανοιχτά όλη νύχτα, και τα μίνι μπακάλικα, και τα αναμμένα φωτάκια των ταξί στις πιάτσες. Δεν υπάρχει τίποτε πιο μεσο-αστικό από αυτά τα τρία ανακουφιστικά πράγματα!

Πότε το έγραψες και σε τι φάση ήσουν; Πού στόχευες;
Το έγραψα πριν 5 χρόνια, μετά από πολλές κουβέντες με μαμάδες γύρω στα 40-45, περίπου όταν μου κατέβηκε η ιδέα για τις «Μαμάδες στο παγκάκι» (που έγινε στη Nova φέτος). Πολλές ώρες σε πάρκα, πολλή αίσθηση «δεν είναι αρκετό αυτό που ζούμε»... για μένα πάντα είναι αρκετό αυτό που ζω, ό,τι κι αν είναι, επειδή ζω μαζί άλλες τρεις-τέσσερις ζωές/καταστάσεις ηρωίδων μου, οπότε είμαι κομπλέ. Αλλά η μαμά που τα παιδιά της είναι από 12 και πάνω, που ο άντρας της χολοσκάει με το τάλιρο, που δεν έχει τρελό ενδιαφέρον για τη δουλειά της, αν δουλεύει… γι’ αυτήν τη γυναίκα, χρειάζεται κάτι παραπάνω η ζωή. Κι εκεί που πέφτει στη μίνι κατάθλιψη του «δεν είναι αρκετό», συνήθως χτυπάνε οι απώλειες, παθήσεις, της Παναγιάς τα μάτια. Και γίνεται ένα με το χώμα. Ο έρωτας, ή έστω το σεξ, την κάνουν να το ξεχνάει το χώμα της – αλλά και πάλι, χρειάζεται κάτι παραπάνω. Γι’ αυτό προτείνω τον εθελοντισμό σαν φάρμακο στην κατάθλιψη...

Eίναι αληθινή ιστορία, μυθοπλασία ή λίγο από το ένα και λίγο από το άλλο; 
Μπλένταρα θεματάκια, αυτό κάνω πάντα. Τσιμπάω κουβέντες από δω κι από κει, αλλάζω ονόματα, ναι, τρομερό τέρας είμαι σε κάτι τέτοια, ίσως και σε άλλα τέτοια… ήμουν ήδη πάνω από 50 όταν το έγραψα, στην αρχή μάλιστα ως διήγημα, για ένα λογοτεχνικό περιοδικό της Δράμας. Μετά το σκεφτόμουν καιρό το θέμα, το ζάλιζα, με απασχολούν οι ωραίες παρέες, που σχεδόν βλέπεις ποιοι το κάνουν με ποιους και ποιοι σταμάτησαν να το κάνουν… Θα μου πεις, τι θέλω και ασχολούμαι; Ιδέα δεν έχω, είναι μέσα στα χόμπι μου. Δεν συλλέγω τίποτε, μόνο ιστορίες. 

Υπήρξες άστεγη εραστής αλλά και άστοργη εραστής;
Στέφανε, είμαι οκτακοσίων ετών, υπήρξα τα πάντα όλα, άστεγη, άστοργη, στοργική, συστεγασμένη, και καλά έκανα τελικά. Γελάω καμιά φορά όταν με θυμάμαι (τσικό) να έχω ενοχές, π.χ., για το Α ή το Β, που τελικά ήταν πταίσματα μπροστά στον καταιγισμό προδοσιών και τραυμάτων που σου σερβίρει η ζωή...

Γράφεις βιωματικά, εμπειρικά. Αυτό δεν είναι ρίσκο; 
Χαχα, πήγα να αρχίσω «η αλήθεια είναι…», αλλά συνήθως, όταν το πάμε έτσι, θυμίζουμε φούμαρο. Χαίρομαι που το ρεπορτάζ πιάνει τόπο, κάνω εσωτερικό και εξωτερικό ρεπορτάζ όταν γράφω… αλλά δεν μπορώ να επεξεργαστώ την πραγματικότητά μου αν δεν τη γράψω. Η σωστή φράση είναι «η αλήθεια είναι ότι δεν επεξεργάζομαι τίποτε αν δεν το γράψω», κι επειδή ακούγεται φο μπιζού, στο λέω στρέιτ: δεν καταλαβαίνω τι μου συμβαίνει αν δεν το γράψω. Μόλις στρωθώ, φωτίζονται όλα σαν να τα χτυπάει προβολέας. Και καταλαβαίνω τα πάντα, ξαφνικά. Ή έτσι νομίζω…

Μίλα μου περισσότερα για τα ζεύγη των κερατάδων της «Αφοσίωσης».
Ξεκίνησαν από πάθος, το πάθος έχει φυράνει τώρα πια, και ψάχνουν κάτι άλλο που θα τους κρατήσει μαζί. Πάντα κάτι ψάχνουμε στη ζωή. Απλώς μερικές φορές το έχουμε δίπλα μας και το ψάχνουμε αλλού... Οι δικοί μου, εδώ, αναζητούν έναν στόχο, ένα κοινό σκοπό. Αυτό που μας κάνει να ελπίζουμε είναι η κάθε μέρα που ξημερώνει, από μόνη της δηλαδή μας φορτώνει ελπίδα. Ή δεν απαντάω σωστά;

Γιατί τα γκομενικά για κάποιους έχουν μεγαλύτερα αξία από τις πολιτικές αναλύσεις; 
Νομίζω μέχρι και τα πολιτικά είναι αφορμή για να περάσουμε στα γκομενικά. Γιατί λες θέλουνε όλοι να γίνουν δήμαρχοι, βουλευτές, υπουργοί; Καλά, μπορεί να σκοτώνονται για το καλό του τόπου, αλλά βασικά, κι αν βγάλεις το κίνητρο-χρήμα απέξω, το σεξαπίλ είναι αυτό που πάει μαζί με την καρέκλα. Οι άπειρες δυνατότητες να γκομενίσουν. Τι να σου πω, μπορεί να το πιάνω ντιπ λάθος, αλλά μερικές φορές το βλέπεις και στο μάτι τους, «θα πηδήξω το σύμπαν, απ’ αυτήν εδώ την καρέκλα!» 

Για πες μου τι απέγινε εκείνη η παρέα σου που μέχρι πρότινος ανταλλάσσατε γέλια και κουτσομπολιά στο Ζόναρς; Θα έρθουν στην παράσταση για χειροκρότημα;
Είμαστε ακόμα αγαπημένη παρέα. Βρισκόμαστε μία στις τόσες, αν είμαστε δέκα άτομα συνολικά, τα καταφέρνουμε οι 6-7 – μας χτυπάνε κατά καιρούς ιώσεις, καταθλίψεις, αρρώστιες, αδυναμίες κλπ. Τα (μισά) παιδιά μου είναι μικρά ακόμα, και λυπάμαι πάντα που πρέπει να φύγω πρώτη από τις συναντήσεις μας, τους αφήνω να γελάνε και να κουτσομπολεύουν με μια νοσταλγία, ήδη. Ο Γιώργος Ευσταθίου έρχεται σε οτιδήποτε κάνω, ο χρυσός μου. Οι άλλοι, όποτε μπορούν. Δεν τους τραβάω από τον λαιμό – όταν είσαι πολλά χρόνια δεμένος/η με ανθρώπους, τους καταλαβαίνεις. Καταλαβαίνω το «δεν αντέχω να βγω από το σπίτι», μου συμβαίνει και μένα, ευτυχώς σπάνια. Όσο μεγαλώνουμε μειώνεται η ενέργειά μας, δεν αντέχουμε πολλά πολλά. Προσωπικά, μόνο να γράφω αντέχω χωρίς να πιτσικάρω, όλα τα υπόλοιπα με κουράζουν. Για φαντάσου, ε; Όχι ότι «έπιανα την πέτρα και την έστυβα», γιατί πάντα νύσταζα και δεν σήκωνα το αλκοόλ και γενικά ήμουν φλώρικο άτομο… Σε όλα πλην του γραψίματος δηλαδή – σ’ αυτό είμαι μαραθωνοδρόμος κανονικός! 

Δείτε περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση στο Guide της Athens Voice