Ο Βαγγέλης Παπαδάκης μιλάει στην ATHENS VOICE για την παράσταση «Talking Heads» που σκηνοθετεί στο Θέατρο 104, για τη ζωή του και τα άμεσα σχέδιά του.
«Πατατάκι μέσα στη ζάχαρη», «Κρεβάτι ανάμεσα στις φακές» και «Μία κυρία των γραμμάτων» είναι οι τίτλοι των τριών έργων από τη συλλογή μονολόγων «Talking Heads» του δημοφιλούς Βρετανού συγγραφέα Άλαν Μπένετ που παρουσιάζονται στο Θέατρο 104 σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Παπαδάκη, ενώ και τους τρεις ρόλους των έργων ερμηνεύει η Πηνελόπη Σταυροπούλου.
«Talking Heads» του Βρετανού συγγραφέα Άλαν Μπένετ στο Θέατρο 104 σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Παπαδάκη
Ο σκηνοθέτης της παράστασης μίλησε στην Athens Voice για το θέατρο, την καθημερινότητά του, τις αναμνήσεις του από το Παρίσι, την παράσταση «Talking Heads» αλλά και τα άμεσα σχέδιά του.
Πώς είναι ένα τυπικό 24ωρο σας;
Το καλό είναι ότι δεν υπάρχει τυπικό 24ωρο. Νιώθω ευγνωμοσύνη για το γεγονός ότι δεν έχω πλέον κάποια ρουτίνα συγκεκριμένη. Το μόνο σταθερό είναι ότι ξυπνάω νωρίς το πρωί. Στη συνέχεια, πρόβες, μελέτη, εξωτερικές δουλειές, καφέδες, φίλοι οικογένεια, παραστάσεις.
Βρίσκετε χρόνο για μικρές απολαύσεις; Για να κάνετε για παράδειγμα ένα ταξίδι ή για να συναντήσετε αγαπημένους φίλους;
Βρίσκω, φυσικά. Το τελευταίο διάστημα ήμουν αρκετά πιεσμένος χρονικά με διπλές πρόβες και προετοιμασία για τις παραστάσεις, οπότε στερήθηκα τις κοινωνικές συναναστροφές. Όσο για τα ταξίδια, δυστυχώς το οικονομικό θέμα προκύπτει ως πρόβλημα κι όχι ο χρόνος.
Τι έχετε απαραιτήτως μαζί σας όπου κι αν βρίσκεστε;
Μια τσάντα πλάτης με την ατζέντα μου, μια κασετίνα με στυλό και μολύβια και ένα σημειωματάριο.
«Talking Heads» του Βρετανού συγγραφέα Άλαν Μπένετ στο Θέατρο 104 σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Παπαδάκη
Ποια είναι η πιο έντονη παιδική σας ανάμνηση όσον αφορά το θέατρο;
Όταν ήμουν στο δημοτικό για κάποιο λόγο έπρεπε να σηκωθούμε στην έδρα και να «πουλήσουμε» στο κοινό - συμμαθητές μας όποιο προϊόν θέλουμε. Εγώ είχα μαζί μου μια κόλα και αυτό είπα να πουλήσω. Ήμουν πολύ συνεσταλμένο ως παιδί και, όταν ανέβηκα στην έδρα ξαφνικά άρχισα να βλέπω τους συμμαθητές μου να ξεκαρδίζονται από το γέλιο. Δεν καταλάβαινα γιατί αλλά μου άρεσε τρελά. Τα ξεπέρασα όλα. Αυτό κατάλαβα ότι είναι το θέατρο.
Μοιραστείτε μαζί μας μια ενδιαφέρουσα ιστορία από την εποχή που σπουδάζατε στο εξωτερικό.
Δύσκολο. Τα φοιτητικά μου χρόνια στο εξωτερικό ήταν μια τεράστια εμπειρία από μόνα τους. Είχα την αίσθηση ότι βρίσκομαι στο κέντρο του κόσμου, έβλεπα παραστάσεις των Pina Bausch, Robert Wilson, Rodrigo Garcia, τεράστιες διεθνείς εικαστικές εκθέσεις στο centre George Pompidou, συναυλίες στο Bataclan και σε μικρά μπαράκια, σύγχρονα αρχιτεκτονικά επιτεύγματα σε μια ιστορική πόλη, υπερβολική κατανάλωση κρέπας και βάφλας με νουτέλα... Ήταν όλα τόσο καινούργια για μένα. Καθημερινά μάθαινα και κάτι νέο. Το Παρίσι είναι μια βαθιά πολιτισμένη πόλη. Με καθόρισε σαν άνθρωπο η ζωή μου εκεί.
Πώς αποφασίσατε να περάσετε από την ηθοποιία στην σκηνοθεσία;
Δεν το αποφάσισα. Προέκυψε σαν ανάγκη όταν διάβασα το πρώτο έργο που σκηνοθέτησα στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού, επί Λιβαθινού τότε, στα πλαίσια του θεσμού Άδειος Χώρος- 2003. Ήταν το «Μη σκοτώνεις τους Αγγέλους» του Μιχάλη Γκίνου. Όταν το διάβασα με συγκίνησε. Ένιωσα ότι ήθελα κάπως να το επικοινωνήσω στον κόσμο. Του είπα θέλω να το σκηνοθετήσω κι έτσι συνέβη.
Ποιες προκλήσεις κρύβει η σκηνοθεσία ενός μονολόγου;
Ως σκηνοθέτης δεν έχω κάποια διαφορετική πρόκληση με το ανέβασμα μονολόγων από εκείνο έργων με περισσότερα άτομα. Σίγουρα, υπάρχει το ρίσκο ότι ο κόσμος μπορεί να βαρεθεί πολύ πιο γρήγορα στους μονολόγους άρα χρειάζεται μια σωστή διαχείριση του σκηνικού χρόνου. Αλλά νομίζω ότι αν το έργο με αφορά, με συγκινεί κι έχει κάτι ισχυρό να υποστηρίξει, τότε θα βρεθεί ο τρόπος να μεταφερθεί όλο αυτό και στο κοινό. Η πρόκληση του μονολόγου ανήκει κυρίως στον ηθοποιό. Η Πηνελόπη Σταυροπούλου στο «Talking heads» κάνει άθλο. Ασυζητητί. Μόνη της πάω στην σκηνή επί 1 ώρα και 45 λεπτά να κρατάει το ενδιαφέρον του κόσμου να καταθέτει την ψυχή της. Είναι γενναιόδωρο και ηρωικό ταυτόχρονα. Είμαι πολύ τυχερός για την συνεργασία μου μαζί της.
Πείτε μας δυο λόγια για την παράσταση.
Το «Talking heads» του Άλαν Μπένετ είναι μια σειρά μονολόγων που γράφτηκαν στο τέλος της δεκαετίας του ‘80 για μια σειρά του BBC, που μετά προσαρμόστηκαν για το ραδιόφωνο και στη συνέχεια διασκευάστηκαν θεατρικά. Η παράστασή μας καταπιάνεται με τρεις από αυτούς. «Πατατάκι μέσα στην ζάχαρη», «Κρεβάτι ανάμεσα στις φακές» και η «Κυρία των γραμμάτων». Ο Γκράχαμ, η Σούζαν και η Αϊρήν. Είναι μικροί, απλοί χαρακτήρες με παντελή έλλειψη κοινωνικής φιλοδοξίας, οι οποίοι μας μοιράζονται τις σκέψεις τους αφιλτράριστες. Εκτίθενται σε μας, με μια παιδική αφέλεια και με όλη τη μοναξιά που φέρουν σαν χαρακτήρες. Ο ίδιος ο Μπένετ τους εξυψώνει κυρίως μέσα από αυτό το σθένος που έχουν να μένουν ψυχικά και συναισθηματικά «γυμνοί» μπροστά μας, άξιοι να αγαπηθούν βαθιά και φυλακισμένοι όμως οι ίδιοι στο «κουτί» τους μέσα. Στο κουτί αυτό ταυτόχρονα παλεύουν για την ελευθερία τους. Και εκεί κάπου ταυτίζομαι μαζί τους.
«Talking Heads» του Άλαν Μπένετ στο Θέατρο 104 σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Παπαδάκη
Τι αγαπάτε στους χαρακτήρες του Μπένετ;
Είναι τόσο απλοϊκοί, τόσο σιωπηλοί, άνθρωποι που τους βλέπουμε γύρω μας που όμως δεν τους προσέχουμε και που ίσως να τους έχουμε περιθωριοποιήσει ως κοινωνία και ο Μπένετ σαν να τους ρίχνει φως και να τους δίνει ένα μικρόφωνο και αυτοί να μιλάνε και τελικά να έχουν να πουν συγκλονιστικές ιστορίες πόνου, χαράς γέλιου. Μας καθρεφτίζουν πίσω τον κόσμο που ζούμε με άλλο πρίσμα. Κι έχουν πολύ χιούμορ.
Ποια φράση του έργου έχετε ξεχωρίσει;
«Καμιά φορά πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτεται πως μπορεί την επόμενη φορά να είναι καλύτερα. Αλλά όχι».
Τι είναι έρωτας για εσάς και τι φιλία;
Κάτι υπερβατικό, απροσδιόριστο, ισχυρότερο του θανάτου είναι ο έρωτας, και η φιλία είναι θαλπωρή.
Η σχέση σας με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης;
Αρκετά καλή αλλά δεν είμαι και άπειρες ώρες πάνω στο κινητό μου να κάνω scroll down, και να βγάζω selfies. Το κάνω σε λογικά επίπεδα.
«Talking Heads» του Άλαν Μπένετ στο Θέατρο 104 σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Παπαδάκη
Υπάρχουν στιγμές που επιστρατεύετε λίγη τρέλα για να αντεπεξέλθετε στα παράλογα της καθημερινότητας;
Όχι τόσο. Θα επιθυμούσα παραπάνω. Αλλά το ότι ασχολούμαι με το θέατρο είναι τρέλα από μόνο του στη σημερινή πραγματικότητα. Οπότε με αυτή την έννοια είμαι θεότρελος.
Ποια είναι τα άμεσα σχέδιά σας;
Το «Ανατόλ» που παίζεται στο θέατρο Άλμα αυτή τη στιγμή, στο οποίο συμμετέχω στο πλευρό της Τζούλη Σούμα και του Πέρη Μιχαηλίδη, θα ταξιδέψει στην Ελλάδα. Επίσης μια δουλειά που είχα χαρεί πολύ πέρυσι που είχε ανέβει στο Μπάγκειον, επαναλαμβάνεται φέτος από τέλος Νοεμβρίου και είναι μια εικαστική θεατρική περφόρμανς: η «Αγάπη, ή τα φαντάσματα ενός μη τόπου» σε σκηνοθεσία Ελένης Καλαρά, και τέλος θα σκηνοθετήσω το πολυβραβευμένο έργο «Angels in America» του Tony Kushner από 23/04 στο Θέατρο Χώρος, ένα πολύ μεγάλο εγχείρημα για το οποίο προετοιμάζομαι πυρετωδώς από τώρα.
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
Ο ράπερ μιλάει για την απόφασή του να δοκιμάσει κάτι που δεν έχει ξανακάνει, το θεατρικό σανίδι, στο ψυχολογικό θρίλερ που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Αγοράς
Η παράσταση του Γιάννη Χουβαρδά αποτελεί το τελευταίο μέρος της σκηνοθετικής του τετραλογίας, με την οποία ολοκληρώνει την προσωπική του διερεύνηση πάνω στη σχέση θεάτρου και κινηματογράφου
15°
