Ο Γιάννης Παρασκευόπουλος αναμετριέται για τρίτη φορά με τον «Γλάρο» του Άντον Τσέχοφ. Έχοντας σκηνοθετήσει το έργο στο Εθνικό Θέατρο της Κραϊόβα το 2015, αλλά και το 2018 σε μια συμπαραγωγή του ΔΗΠΕΘΕ Ιωαννίνων και του Θεσσαλικού Θεάτρου, επιστρέφει ξανά στο ίδιο κείμενο, που μιλά με χιούμορ και αδυσώπητη αλήθεια για μεγάλα θέματα της ζωής: τη ματαίωση των ονείρων, τη σταδιακή υποταγή σε κάθε λογής συμβιβασμούς, αλλά και την αντίσταση σε ό,τι μας βαλτώνει, σε ό,τι αποτελεί εμπόδιο στην αέναη αναζήτηση της ευτυχίας.
Αντί ενός Δελτίου Τύπου, ζητήσαμε από τους συντελεστές της παράστασης να μας μιλήσουν για αυτήν τους τη συνεύρεση επί σκηνής και να δώσουν τη δική τους οπτική πάνω σε ένα από τα σημαντικότερα έργα της εποχής του (και όχι μόνο).
«Ο Γλάρος. Αν οι χαρακτήρες του έργου ήταν ζώα με βάση την συγκεκριμένη παράσταση για μένα ο Κώστια είναι σκύλος, η Μάσα είναι γάτα, η Αρκάντινα είναι ζέβρα, η Νίνα είναι άλογο, ο Σαμράγιεφ είναι πάπια, ο Ντορν είναι γαρίδα, ο Τριγκοριν είναι ελέφαντας, η Πωλίνα είναι στρουθοκάμηλος, ο Γιάκοφ είναι ποντίκι, ο Μεντβεντένκο είναι σαμιαμίδι και ο Σορίν κοκορας. Γλάρος είναι ο γλάρος που σκοτώνει ο Τρέπλιεφ». - Γκαλ Ρομπίσα
«Συνεχίζουμε στο Θέατρο Τέχνης ένα ταξίδι που ένωσε από την πρώτη μέρα των προβών 11 ανθρώπους, 11 ηθοποιούς, 11 "Γλάρους". Δώσαμε την ψυχή μας ο ένας στον άλλο, κοιταχτήκαμε στα μάτια, προχωρήσαμε -κατά τη γνώμη μου- ένα έργο λίγο πιο πέρα. Κάναμε με τον σκηνοθέτη μας αυτό που έχει υποχρέωση να κάνει κάθε καλλιτέχνης. Να προχωράει την τέχνη του, να συνεχίζει τη ζωή». -Θανάσης Μιχαηλίδης
«Διαβάζοντας ότι ο Τσέχωφ ήταν επηρεασμένος απ το κίνημα του ιμπρεσσιονισμού ,ο Γιάννης Παρασκευόπουλος επιχείρησε να δει πως μπορεί αυτό να σταθεί θεατρικά. Δοκιμάσαμε λοιπόν την μέθοδο της αφήγησης και της αποστασιοποιησης. Προσπαθήσαμε να βρούμε έναν έντεχνο τρόπο να περάσουμε απ την αφήγηση στην αναπαράσταση και ταυτόχρονα να μην περιγράφουμε αλλά να δείχνουμε την ζωή αυτών των ανθρώπων. Θέλαμε ο θεατής να μην εμπλακεί συναισθηματικά αλλά να δει ως τρίτος τον ίδιο του τον εαυτό σε ένα έργο καθρέφτη της ανθρώπινης κατάστασης. Ο Τσεχωφ πίστευε ότι όταν συμβεί αυτό οι θεατές θα έπρεπε να γελάνε με τους εαυτούς για αυτό και το ονόμασε κωμωδία. Εκεί λοιπόν θέλουμε να συναντηθούμε με τον Γλάρο». - Γιάννης Κοντός
«Ζόρικο να καταπιάνεσαι με μια ιστορία ποτισμένη από τη διαρκή φθορά της καθημερινής ζωής και την αδυναμία επικοινωνίας και συνάντησης των ανθρώπων. Το κλειδί, όμως, είναι η στόχευση του ίδιου του δημιουργού. Ο Τσέχωφ έχει πλήρη αίσθηση του κωμικού και του τραγικού της ανθρώπινης ύπαρξης. Μετά από πολλές λογοτεχνικές συζητήσεις, λίγη δραση και πολλές σιωπές, ανάμεσα σε χειμαρώδεις εξομολογήσεις του κάθε χαρακτήρα για τα προσωπικά του πάθη, για τον έρωτα, την ευτυχία και την καταξίωση, αναδεικνύονται περίτεχνα ο σαρκασμός, η ειρωνεία και η φαιδρότητα της ανθρώπινης ζωής. Προσπαθώντας να αγγίξουμε αυτή την ουσία από την πρώτη πρόβα και σε κάθε παράσταση, ο Γιάννης ο Παρασκευόπολος έχει φτιάξει μια ομάδα που σε αντίθεση με τους χαρακτήρες του Τσέχωφ καταφέρνουν να συναντηθούν και να χαίρονται γι αυτή τη συνάντηση και την αφηγηση-αναπαράσταση αυτής της ιστορίας που λέγεται Γλάρος, Θέατρο, Ζωή». - Γιώργος Βεργούλης
«Όταν πέρυσι κάναμε ένα μεγάλο διάλειμμα από τις πρόβες, επισκέφτηκα την Κωνσταντινούπολη. Στο Βόσπορο λοιπόν, έχει εκατομμύρια γλάρους. Γαντζώνονται από τα καράβια και περιμένουν να τους πετάξει κάποιος ξένος ένα κομμάτι ψωμί. Με σπασμωδικές κινήσεις, σαν να βρίσκονται μόνιμα σε πανικό, παλεύουν να το αρπάξουν, ενώ στη θάλασσα από κάτω τους υπάρχουν εκατομμύρια ψάρια. Μοιάζουν απελπισμένοι. Εκεί, κατάλαβα λίγο από τον τίτλο του έργου». -Λάμπρος Γραμματικός
«"Ο άνθρωπος είναι πάνω απ’ όλα" και "Αυτά τα λαμπερά σας μάτια είναι γλάρος, τίποτε άλλο". Αυτές οι δύο φράσεις του σκηνοθέτη μας, που ειπώθηκαν σε ανύποπτη στιγμή κατά τη διάρκεια των προβών, συνοψίζουν για μένα το ταξίδι του "Γλάρου" και τις φέρνω συχνά στο μυαλό μου. Το περιεχόμενο του έργου όπως αναδεικνύεται απο την σκηνοθεσία είναι στην ουσία ο άνθρωπος που ρημάζεται απο τις μοιραίες, ασύνδετες σχέσεις, απο τους παράλληλους βίους των ηρώων του. Ο Γλάρος όμως του Γιάννη Παρασκευόπουλου πυροδοτείται για μένα και απο άλλο ένα καθοριστικό στοιχείο: την συνάντηση έντεκα διαφορετικών ανθρώπων που εδώ και ένα χρόνο έχουνε τη τύχη να δένονται με στιγμές, γέλια, μετακινήσεις, αποφάσεις, πραγματικές αγκαλιές και αγαπημένα βλέμματα. Με αυτά τα αγαπημένα βλέμματα ξεκίνησαμε το ταξίδι μας και το συνεχίζουμε φέτος στο Θέατρο Τέχνης». -Ζωή Ιωαννίδη
«Όσο δύσκολο είναι για έναν συγγραφέα να γράψει ένα διήγημα, για έναν σκηνοθέτη να φτιάξει μια ταινία μικρού μήκους, έτσι δύσκολο μου φαίνεται να χωρέσω σε δύο σειρές τα συναισθήματα για την παράσταση του Γιάννη Παρασκευόπουλου που υπάρχει στη ζωή μου τους τελευταίους 16 μήνες. Τότε, που ξεκίνησε ένα ταξίδι. Στην αρχή προσωπικό, μελέτης, έρευνας και παράλληλα, χωρίς να είναι το ζητούμενο, αυτογνωσίας. Έπειτα ήρθανε οι πρόβες και το ταξίδι έγινε ομαδικό. Γνωριστήκαμε, ιδρώσαμε, λαχανιάσαμε, συγκινηθήκαμε και δημιουργήθηκε ένας δεσμός που δεν ξεγράφει. Πρώτο συναίσθημα με το που ξεκίνησε η μελέτη μου για τον Τσέχοφ, ήταν το πένθος, για τον άνθρωπο που καιγόταν για τον πόνο του άλλου. Έσκυψε πάνω από τον κάθε χαρακτήρα του με τρυφερότητα και βαθιά κατανόηση. Αγάπησε τη διαφορετικότητα, την ιδιορρυθμία και την αδυναμία τους. Έναν αιώνα μετά, τα γραπτά του αναπνέουν, δονούνται, ενδιαφέρουν και αφορούν τον πλούσιο και τον φτωχό, τον μορφωμένο και τον απαίδευτο. Τον άνθρωπο ευρύτερα. Ήταν η ανάγκη όλων μας και από πολύ νωρίτερα του σκηνοθέτη μας, να πούμε ξανά αυτή την ιστορία, επειδή έχει σημασία το πότε και το γιατί». -Αρτέμης Χαραλαμπίδης
«Τρέπλιεφ: "μαμα τον τελευταίο καιρό, τώρα αυτές τις μέρες σ'αγαπάω το ιδιο τρυφερά κι απόλυτα οπως οταν ήμουν μικρός". Διαβάζοντας την πρωτη φορα το εργο ξεχωρισα αυτή τη φράση. Κάποια απο τα προβλήματα των ηρώων του έργου πηγάζουν απο την έλλειψη, απο την απουσία της αγάπης που δεν έλαβαν, που δεν έδωσαν. Έτσι, οδηγούνται σε ακραίες συμπεριφορές, νιώθουν ντροπή για τον αλλον, δεν καταφέρνουν να συναντηθούν. Αυτός ήταν ενας απο τους βασικούς άξονες της δουλειάς μας. Να συναντηθούμε. Έντεκα διαφορετικοί άνθρωποι, με τα προβλήματα και τις ιδιαιτερότητές τους. Με την καθοδήγηση του σκηνοθέτη καταφέραμε να συναντηθούμε και να αγαπήσουμε το έργο. Ο σκηνοθέτης, οι ηθοποιοί και όλοι συντελεστές. Άραγε αγαπάμε το ιδιο τρυφερά κι απόλυτα οπως οταν είμασταν μικροί;». -Στέλιος Νίνης
«Αυτό που έχει σημασία για όλους εμάς, και έτσι καταλήγει και το ίδιο το έργο, είναι πως αυτό που μετράει δεν είναι η δόξα και η λάμψη, αλλά η πίστη σε αυτό που κάνουμε. Ο κάθε ήρωας ξεχωριστά, ο κάθε άνθρωπος που τον υποδύεται και τελικά η πίστη αυτής της ομάδας, που δημιούργησε ο Γιάννης. Ότι μπορούμε να λέμε την ιστορία μας κάθε βράδυ, με τα λάθη μας, την αγωνία μας και στο τέλος να είναι άλλο ένα βράδυ που παλέψαμε να γίνουμε ένα με αυτήν κατανοώντας και εννοώντας έστω και μια λέξη, μια τέλεια, ένα κόμμα λίγο περισσότερο». -Χρυσή Μπαχτσεβάνη
«Ο Μεντβεντένκο είναι ερωτευμένος με την Μάσα, που η Μάσα είναι ερωτευμένη με τον Τρέπλιεφ, που ο Τρέπλιεφ όμως όπως και ο θείος του Σόριν, είναι ερωτευμένοι με την Νίνα. Η Νίνα μπορεί να κάνει εκκίνηση με τον έρωτα της για τον Τρέπλιεφ, αλλά στην συνέχεια ερωτεύεται τον Τριγκόριν, που για λίγο θα την ερωτευτεί κι αυτός, αλλά θα επιστρέψει στον έρωτα του με την Αρκάντινα. Μέσα σε όλα αυτά, συμπληρώστε και τον έρωτα της Πωλίνα για τον γιατρό - Ντορν». -Έφη Γούση
«Είμαστε εδώ για να ανανεώνουμε τις απορίες και τα ερωτηματικά μας». -Γιώτα Φέστα
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
Ο ράπερ μιλάει για την απόφασή του να δοκιμάσει κάτι που δεν έχει ξανακάνει, το θεατρικό σανίδι, στο ψυχολογικό θρίλερ που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Αγοράς
Η παράσταση του Γιάννη Χουβαρδά αποτελεί το τελευταίο μέρος της σκηνοθετικής του τετραλογίας, με την οποία ολοκληρώνει την προσωπική του διερεύνηση πάνω στη σχέση θεάτρου και κινηματογράφου
13°
© Δομνίκη Μητροπούλου
