Οι ηθοποιοί της παράστασης «Οι Μίμοι» του Ηρώνδα που ανεβαίνει στο θέατρο Σφενδόνη απαντούν στην ATHENS VOICE για τους Μίμους της δικής μας εποχής.
Την Παρασκευή 1 Νοεμβρίου «Οι Μίμοι» του Ηρώνδα ανεβαίνουν για δεύτερη χρονιά στο θέατρο Σφενδόνη και οι Ρηνιώ Κυριαζή, Νίκος Νίκας, Ρίτα Λυτού, Ειρήνη Κουμπαρούλη και Πάρης Λεόντιος απαντούν στην Athens Voice για τους Μίμους της δικής μας εποχής.
Ρηνιώ Κυριαζή
«Ακραίοι, με έντονα πάθη, δέσμιοι αυτών αλλά και ελεύθεροι χάρη στο χιούμορ τους. Ωραίοι τρελοί, χωρίς χρήματα, παλεύουν για την επιβίωση. Μέσα στη δυσκολία γεμίζουν από τη γλύκα της ζωής. Γοητευτικοί, συγκινητικοί και ταυτόχρονα τρομακτικοί... Λάμπουν και καθηλώνουν, διαλαλούν πως κάθε ύπαρξη είναι μοναδική. Σήμερα, ενώ όλα τείνουν στην ομοιομορφία εκείνοι ξεπηδούν... στην ελευθερία των παιδιών και των πολύ ηλικιωμένων, στην απενοχοποίηση, στη χαρά της ζωής, στην επαναστατικότητα, στην ιδιαιτερότητα, στη μάχη για το ξεχωριστό! Στο ασυμβίβαστο, στη διαρκή πάλι με τον εαυτό και τις συνθήκες, στο κέφι!»
Νίκος Νίκας
«Από την εποχή του Ηρώνδα, αλλά και πριν από αυτή και σήμερα και στο μέλλον, οι Μίμοι κινούνται από την ανάγκη. Αυτή τους ωθεί. Τους συναντάμε παντού, γεμάτους ακραία θετικά ή αρνητικά κίνητρα. Θα έλεγα μάλιστα συχνότερα εκτός τέχνης, στην καθημερινότητα ή στην πολιτική. Ίσως γιατί η τέχνη παλεύει για τη βαθύτερη επίγνωση της γελοιότητας, της μη κανονικότητας, της μοναδικότητας και είναι περισσότερο εξοικειωμένη με τη φύση των μεταβάσεων, των εντάσεων και των εναλλαγών της ζωής».
Ρίτα Λυτού
«Μίμοι είναι όλη η ανθρωπότητα! Οι Μίμοι είναι τύποι με αδυναμίες και πάθη, αλλά είναι συμφιλιωμένοι με την ταυτότητά τους. Δεν αναζητούν την τελειότητα. Αυτό, όμως, που τους κάνει συμπαθητικούς, αγαπητούς και αστείους είναι ότι οι αδυναμίες τους είναι συστατικό στοιχείο του χαρακτήρα τους. Αν όλοι μας αποδεχτούμε τις ατέλειές μας και τις αγαπήσουμε, θα γίνουμε τύποι, μίμοι. Οι Μίμοι δεν αποζητούν την τελειότητα!»
Ειρήνη Κουμπαρούλη
«Οι Μίμοι είναι πλάσματα που δανείζονται μάσκες, σχήματα και κάθε λογής παράλογους τρόπους για να αποδεσμευτούν από τον κόσμο του ρεαλιστικού, του γνώριμου και πεπερασμένου. Δοκιμάζουν να προκαλούν συχνά το παραξένισμα, να εκπλήσσουν και να εκπλήσσονται. Αυτό δημιουργεί χαρά, γέλιο αλλά εκεί μέσα κατοικεί και κάτι άγριο και σκοτεινό. Παραμένουν περίεργοι και προσπαθούν να ανακαλύψουν με τρόπο πρωτογενή, μέσα στη σύγχρονη συνήθεια, την ποίηση του καθημερινού.
Χρησιμοποιούν όλα τα στερεότυπα και τα γνώριμα μοτίβα κοινωνικής συμπεριφοράς για να καταφέρουν, μέσα από τη σαρκαστική τους διάθεση, να βγάζουν τη γλώσσα στη σοβαροφάνεια και να ρηγματώνουν τελικά κάτι από τα υλικά της σύγχρονης ζωής. Χωρίς να το γνωρίζουν. Ίσως πιστεύουν στο ξαναμάγεμα του κόσμου. Και με τρόπο απλό, παιδικό και εξωστρεφή, να καταφέρνουν να μοιραστούν ιστορίες που είναι λεπτές, άμεσες και βαθιά ανθρώπινες».
Πάρης Λεόντιος
«Καθένας που έχει πονηριά και ανάγκες, χάρη και πείσμα, έντονα συναισθήματα, ορμές, πάθος αλλά και μικρότητες, εξαρτήσεις, χιούμορ και κέφι για να παλέψει στον αδυσώπητο αγώνα της καθημερινότητας είναι εν δυνάμει ένας μίμος (και) της δικής μας εποχής.
Ένας "δημοσιογράφος" που ανήκει στο είδος των ονομαζόμενων παπαγαλακιών, για παράδειγμα (ονόματα ας μην πούμε), κάποιες κυρίες του μαζικού προσκυνηματικού τουρισμού που περιμένουν πώς και πώς την επόμενη μονοήμερη με τις φιλενάδες τους στον Όσιο τάδε, ή κάποιες άλλες απροσδιορίστου ηλικίας με το νεανικό ντύσιμο και το πρόσωπο-μάσκα, φιλοτεχνημένο από υαλουρονικό και άλλες... παρεμβάσεις (ό,τι πιο αριστοφανικό βλέπω γύρω μου και ανάμεσά μας), τα απανταχού λαμόγια, όλα αυτά είναι διαχρονικά μοτίβα ανθρώπινης συμπεριφοράς και σίγουρα ο θεατής θα τα αναγνωρίσει, αυτά και πολλά άλλα, κατά τη διάρκεια της ιδιαίτερης αυτής παράστασης».
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
Ο ράπερ μιλάει για την απόφασή του να δοκιμάσει κάτι που δεν έχει ξανακάνει, το θεατρικό σανίδι, στο ψυχολογικό θρίλερ που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Αγοράς
Η παράσταση του Γιάννη Χουβαρδά αποτελεί το τελευταίο μέρος της σκηνοθετικής του τετραλογίας, με την οποία ολοκληρώνει την προσωπική του διερεύνηση πάνω στη σχέση θεάτρου και κινηματογράφου
15°
