Η Θεοδώρα Τζήμου μιλάει στην ATHENS VOICE για την παράσταση «Reigen-Δέκα διάλογοι για το Σεξ», τον Γιώργο Χρανιώτη και την αναγνωρισιμότητα.
Στις 16 Οκτωβρίου ανεβαίνει στο «θησείον-ΕΝΑ ΘΕΑΤΡΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΤΕΧΝΕΣ» σε σκηνοθεσία και μετάφραση της Αλίκης Δανέζη Knutsen, το πολυσυζητημένο έργο του αυστριακού Άρτουρ Σνίτσλερ «Reigen-Δέκα διάλογοι για το Σεξ», που έγινε γνωστό στην Ελλάδα με τον τίτλο «Το Γαϊτανάκι του Έρωτα».
Η πρωταγωνίστρια Θεοδώρα Τζήμου μίλησε στην Athens Voice για την παράσταση, για τον έρωτα, για τη συνεργασία της με τον Γιώργο Χρανιώτη και για την αναγνωρισιμότητα.
Στο πέρασμα των χρόνων συναντήσατε ανθρώπους που διαμόρφωσαν τον τρόπο σκέψης σας και με κατά μία έννοια καθόρισαν την πορεία σας στον χώρο;
Θεωρώ ότι όλες οι συναντήσεις μου καθόρισαν με μία έννοια την πορεία μου στο χώρο. Θα ξεχώριζα φυσικά τη μακρόχρονη συνεργασία μου με τον Μιχαήλ Μαρμαρινό.
Όταν αποφασίσατε να ασχοληθείτε με την υποκριτική σάς ενδιέφερε η αναγνωρισιμότητα; Σήμερα, έχει αλλάξει κάτι στον τρόπο που αντιμετωπίζετε αυτή την ανάγκη των μέσων να ασχοληθούν και με την προσωπική σας ζωή;
Η αναγνωρισιμότητα, με την έννοια του να είμαι αγαπητός, αποδεκτός ,άρα να αρέσω, είναι ένα κομμάτι που συμβαδίζει με την επιλογή κάποιου για την υποκριτική. Απλά με τον χρόνο αλλάζει η σχέση που έχει κανείς με την αναγνωρισιμότητα και με ποιο τρόπο τον απασχολεί. Εμένα αυτή τη στιγμή μού είναι παντελώς αδιάφορη η ανάγκη των Μέσων να ασχοληθούν με την προσωπική μου ζωή γιατί ειλικρινά μου φαίνονται παντελώς ανούσια σήμερα τέτοιου είδους ζητήματα.
«Reigen-Δέκα διάλογοι για το σεξ». Τι σας ιντριγκάρει σε αυτό το έργο του Άρτουρ Σνίτσλερ;
Η βασική ιδέα που διαπερνά το έργο: Όλοι ό,τι κι αν είμαστε, από όπου κι αν ερχόμαστε, οπουδήποτε κι αν ανήκουμε, ό,τι κι αν εκπροσωπούμε, τη στιγμή του sex είμαστε απλά δύο άνθρωποι που κάνουν sex.
Ένα παιχνίδι ρόλων με επίκεντρο το σεξ. Πώς καταφέρνετε να περνάτε από τον έναν ρόλο στον άλλο διαρκώς, σε μια παράσταση που στηρίζεται μόνο σε δύο ηθοποιούς; Είναι εξαντλητικές για εσάς αυτές οι συνεχείς εναλλαγές;
Προσωπικά αφηγούμαι πέντε διαφορετικά πρόσωπα. Ευτυχώς ο Arthur Schnitzler έχει γράψει ένα κείμενο με καλογραμμένους ήρωες ώστε να μην χρειάζεται να κάνω τίποτα περιττό για να στηρίξω τη γραφή του. Δεν μεταμορφώνομαι, απλά ερμηνεύω.
Τι είναι έρωτας για εσάς;
Αναστάτωση, εμμονή, ξύπνημα, σφαλιάρα, ξεσήκωμα.
Πιστεύετε στη χημεία των ανθρώπων πάνω στη σκηνή; Πώς μπορεί να δώσει άλλη δυναμική σε ένα έργο; Πώς είναι η συνεργασία σας με τον Γιώργο Χρανιώτη;
Χημεία για μένα είναι η συνεννόηση, να μιλάμε την ίδια γλώσσα, δηλαδή στα πλαίσια μιας αφήγησης να παίζουμε το παιχνίδι με τους ίδιους κανόνες. Χαίρομαι ιδιαίτερα που δουλεύω με τον Γιώργο, τον αγαπώ και τον εκτιμώ για τον τρόπο που βουτάει τόσο αθώα στα πράγματα.
Μετά από τόσα χρόνια στο θέατρο, νιώθετε πως πλέον σίγουρη όταν ανεβαίνετε στο σανίδι να ερμηνεύσετε έναν ρόλο ή η αγωνία δεν σταματά ποτέ;
Η αγωνία υπάρχει πάντα, η έκθεση είναι μεγάλο γεγονός και είναι ίδια πάντα. Απλώς , η αγωνία πια αφορά σε πιο πρακτικούς λόγους και όχι τόσο ψυχολογικούς όπως παλιότερα.
Όλα αυτά τα χρόνια ακολουθείτε πιστά τις επιθυμίες και τις ανάγκες σας;
Προσπαθώ. Αν και αυτό σημαίνει ένα είδος ισχυρής πάλης με εμένα την ίδια πρώτα και με το «έξω» μου. Επίσης, οι επιθυμίες και οι ανάγκες μου αλλάζουν, οπότε συχνά η ίδια έρχομαι σε ρήξη με τον εαυτό μου.
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
Ο ράπερ μιλάει για την απόφασή του να δοκιμάσει κάτι που δεν έχει ξανακάνει, το θεατρικό σανίδι, στο ψυχολογικό θρίλερ που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Αγοράς
Η παράσταση του Γιάννη Χουβαρδά αποτελεί το τελευταίο μέρος της σκηνοθετικής του τετραλογίας, με την οποία ολοκληρώνει την προσωπική του διερεύνηση πάνω στη σχέση θεάτρου και κινηματογράφου
16°
