Η Κατερίνα Ευαγγελάτου και η Λυκόφως παρουσιάζουν τον «Άμλετ» στο «Αμφι-Θέατρο Σπύρου Α. Ευαγγελάτου», με πρωταγωνιστή τον Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο.
Ποια είναι τα όρια ανάμεσα στο «είναι» και το «φαίνεσθαι»; Πώς εκφράζεται η λειτουργία του πένθους; Υπάρχει ταμπού στην επιθυμία; Γιατί δρω ή δεν δρω; Η τέχνη του Θεάτρου πώς αποκαλύπτει την πυρηνική μας αλήθεια; Ποιος φόβος κινεί την ύπαρξή μας;
Αυτά είναι κάποια μόνο από τα ερωτήματα που θέτει από τον 17ο αιώνα μέχρι σήμερα το διαχρονικό έργο του Ουίλιαμ Σαίξπηρ, «Άμλετ». Η ιστορία εκδίκησης του Άγγλου συγγραφέα έχει καταφέρει να παραμένει «ζωντανή» έως και την εποχή μας, επηρεάζοντας το έργο και τη σκέψη στοχαστών, επιστημόνων και δημιουργών, έχοντας στο επίκεντρό της ζητήματα, όπως η υποκρισία και ο θάνατος, που ποτέ δεν παύουν να απασχολούν τον άνθρωπο ανεξαρτήτως τόπου και χρόνου.
Το εμβληματικό έργο έχει ανεβεί σε αμέτρητες σκηνές παγκοσμίως ανά τα χρόνια. Στην χώρα μας, μία από τις χαρακτηριστικότερες παρουσιάσεις του ήταν εκείνη που έλαβε χώρα στο ιστορικό «Αμφι-Θέατρο» πριν από 28 χρόνια και σκηνοθετήθηκε από τον Σπύρο Α. Ευαγγελάτο, με τον πρωταγωνιστικό ρόλο να ερμηνεύεται από τον Γιάννη Φέρτη.
Το θέατρο, που λειτούργησε για 36 συνεχόμενα χρόνια από το 1975 και έπειτα, έκλεισε οριστικά τις πόρτες του το 2011. Τώρα, η κόρη του ιδρυτή του, Κατερίνα Ευαγγελάτου, θα ξαναδώσει ζωή στον χώρο που σημάδεψε την ελληνική θεατρική σκηνή της μεταπολίτευσης, για να τον ξαναγεμίσει με το κείμενο του Ουίλιαμ Σαίξπηρ, αυτή τη φορά σε δική της σκηνοθεσία και με τον Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο στον ρόλο του Άμλετ.
Το «Αμφι-Θέατρο» θα ανοίξει σε μία επετειακή γι’ αυτό στιγμή, αφού το 2020 θα κλείσει 45 χρόνια από την ίδρυσή του. Δεν προβλέπεται να δούμε άλλες παραστάσεις σε αυτό, αφού θα επαναλειτουργήσει αποκλειστικά για μία σεζόν για να φιλοξενήσει την παραγωγή της Λυκόφως, με την φυσική φθορά του χώρου να διατηρείται.
Η Κατερίνα Ευαγγελάτου αναφέρει για την παράσταση: «Ο Άμλετ είναι ένα έργο γεμάτο αναφορές στην Υποκριτική και την υποκρισία: από την παράσταση που στήνει ο Άμλετ για να παγιδεύσει τον βασιλιά ως την σκηνοθετημένη (;) τρέλα του και από τους μακροσκελείς, απόλυτα θεατρικούς μονολόγους του κεντρικού προσώπου έως την απέχθειά του για καθετί που «φαίνεται αλλά δεν είναι».
Η παράσταση ερευνά τον τρόπο με τον οποίο το έργο διαταράσσει το όριο μεταξύ Θεάτρου και πραγματικότητας, εκθέτοντας τους μηχανισμούς της θεατρικής Τέχνης. Παράλληλα, στο επίκεντρο της ανάγνωσής μας τίθεται ο θάνατος- όχι απλώς ο φυσικός θάνατος και η φιλοσοφική αναρώτηση για το μετά, αλλά, κυρίως, ο θάνατος του Θεάτρου: η θνησιγενής τέχνη του Θεάτρου, η παλαιά γενιά που εξαφανίζεται δίνοντας τη θέση της στην νέα, τα φαντάσματα που κυκλοφορούν ανάμεσά μας, το νήμα των τριάντα ετών που συνδέει τον παλαιό Φόρτινμπρας με τον νέο, τον παλαιό Άμλετ με τον γυιο του, και την παράσταση του 1991 με την φετινή».
Εκτός από τον Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο, στη σκηνή του ιστορικού θεάτρου από τις 7 Δεκεμβρίου θα βρίσκονται και οι Νίκος Ψαρράς (Κλαύδιος), Άννα Μάσχα (Γερτρούδη), Δημήτρης Παπανικολάου (Πολώνιος), Αμαλία Νίνου (Οφηλία), Μιχάλης Μιχαλακίδης (Οράτιος), Γιώργος Ζυγούρης (Λαέρτης), Γιάννης Κότσιφας (Ηθοποιός, Νεκροθάφτης), Κλέαρχος Παπαγεωργίου (Ρόζενκραντζ) και Βασίλης Μπούτσικος (Γκίλντενστερν).
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
Ο ράπερ μιλάει για την απόφασή του να δοκιμάσει κάτι που δεν έχει ξανακάνει, το θεατρικό σανίδι, στο ψυχολογικό θρίλερ που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Αγοράς
Η παράσταση του Γιάννη Χουβαρδά αποτελεί το τελευταίο μέρος της σκηνοθετικής του τετραλογίας, με την οποία ολοκληρώνει την προσωπική του διερεύνηση πάνω στη σχέση θεάτρου και κινηματογράφου
11°
