Η Λίλλυ Μελεμέ σκηνοθετεί τους Στέλιο Μάινα, Άννα Μαρία Παπαχαραλάμπους, Λάζαρο Γεωργακόπουλο, Ευαγγελία Συριοπούλου και Γιώργο Κοτανίδη στο «Δείπνο»
Δύο παντρεμένα φαινομενικά καθωσπρέπει ζευγάρια δειπνούν σε ένα πολυτελές εστιατόριο. Από τη μία έχουμε έναν πετυχημένο πολιτικό-φαβορί για την πρωθυπουργία της χώρας και από την άλλη έναν καθηγητή ιστορίας. Όλα δείχνουν να κυλούν ομαλά στο δείπνο, μέχρι την άφιξη του «κυρίως πιάτου», του λόγου που βρίσκονται εκεί: το αποτρόπαιο έγκλημα που έχουν διαπράξει τα παιδιά τους.
Αυτή την ιστορία μας σύστησε το 2009 ο Χέρμαν Κοχ, με το best seller ψυχολογικό θρίλερ του, «Το Δείπνο», που έχει συγκλονίσει τους αναγνώστες πάνω από 25 χωρών. Αυτή την ιστορία μας σύστησε και την περασμένη θεατρική χρονιά η σκηνοθέτης Λίλλυ Μελεμέ, μέσα από την σκηνή του Σύγχρονου Θεάτρου.
Η παράσταση κατάφερε να γίνει το απόλυτο sold-out της σεζόν και τώρα επιστρέφει για μία ακόμα «χορταστική» χρονιά. Από τις 9 Οκτωβρίου, ο Στέλιος Μάινας, η Άννα Μαρία Παπαχαραλάμπους, ο Λάζαρος Γεωργακόπουλος, η Ευγγελία Συριοπούλου και ο Γιώργος Κοτανίδης θα ανέβουν στη σκηνή της οδού Ευμολπιδών, για να ξαναζωντανέψουν το έργο που κινείται στην κόψη του ξυραφιού, κρατώντας κάθε θεατή με κομμένη την ανάσα.
Η πλοκή σταδιακά ραγίζει ανεπανόρθωτα όλη την πολιτισμένη και αψεγάδιαστη βιτρίνα της σύγχρονης ευτυχισμένης αστικής οικογένειας. Τα χειρότερα ανθρώπινα ένστικτα βγαίνουν στην επιφάνεια, καθώς αυτό που ξεκινάει ως μία υψηλή γαστρονομική εμπειρία καταλήγει σε ένα ανελέητο παιχνίδι επιβίωσης, που δοκιμάζει με τον πιο σκληρό τρόπο τα όρια και τις αντοχές τους. Η παράσταση στη διάρκειά της μας γεννά ξανά και ξανά ένα ερώτημα: Μέχρι ποιο σημείο μπορεί να φτάσει κάποιος άραγε για να προστατεύσει τα παιδιά του;
Η ίδια η Λίλλυ Μελεμέ αναφέρει για την παράσταση, που τελείται από την αιγίδα της Πρεσβείας της Ολλανδίας: «Το μέλλον, στο πρόσωπο των τριών παιδιών της ιστορίας του Κοχ, ευνουχίζεται ή καλύτερα διαμελίζεται. Μια ανίερη θυσία στον βωμό της ευτυχίας. Η ανεξαρτησία και οι προοδευτικές απόψεις διαπαιδαγώγησης κρύβουν επιμελώς ένα απύθμενο κενό επικοινωνίας και ουσιαστικής τρυφερότητας που χάσκει ανεκπλήρωτο. Η αγάπη γίνεται συναλλαγή και η γονεϊκή σχέση αποκτά καννιβαλιστικές διαστάσεις με το πρόσχημα της προστασίας και της επιβίωσης. Ο ναρκισσιστικός εγωισμός των γονέων δηλητηριάζει το μέλλον των παιδιών, αφήνοντας στο πέρασμά του, θλιβερά κουφάρια και υποψήφιους, αδίστακτους δολοφόνους.
Οποιαδήποτε μικρή ή μεγάλη ρωγμή, δυσλειτουργία ή αναπηρία είναι ανεπίτρεπτη στον καλογυαλισμένο κόσμο της δυτικής ευημερίας και ανάπτυξης, στον οποίο υπάρχει χώρος μόνο γι’ αυτούς που έχουν υψηλό δείκτη αντοχής, μοιάζουν έτοιμοι για όλα. Οποιοδήποτε ξένο σώμα αδυνατεί να αφομοιωθεί εντελώς και να συμμορφωθεί με τους κανόνες της αψεγάδιαστης ευημερίας, δεν έχει θέση στον κατασκευασμένο παράδεισο και επιβάλλεται να εκδιωχθεί με κάθε τρόπο.
Η τυραννία της τελειότητας κατασκευάζει φοβικούς ανθρώπους, ευάλωτους και ανασφαλείς που μεταφράζουν ακόμα και την απειροελάχιστη μετατόπιση από τον γνώριμο, τετραγωνισμένο κόσμο τους, ως απειλή. Η οικονομική κρίση, η έκρηξη της ανεργίας και οι ισχυρές και απότομες μεταβολές στο επίπεδο διαβίωσης δυναμιτίζουν το αίσθημα ασφάλειας και κυριαρχίας και τροφοδοτούν πρωτόγονα ένστικτα επιβίωσης, που μέχρι πρόσφατα ήταν επιμελώς κρυμμένα κάτω από ένα ανακουφιστικό πέπλο ευδαιμονίας. Εγκλωβισμένοι στα τείχη που έχουν οι ίδιοι υψώσει ανάμεσά τους, και υπερασπιζόμενοι με νύχια και με δόντια το κεκτημένο δικαίωμά τους στην ευτυχία, οι άνθρωποι αυτοί αναζητούν άλλοθι και επιβεβαίωση για τις πράξεις, τη θέση και τα συναισθήματά τους σε ένα καρουζέλ γαστριμαργικής ηδονής που ναρκώνει τις αισθήσεις και καταπραΰνει τις ενοχές. Ωστόσο τα ηθικά διλήμματα παραμένουν και καραδοκούν να συνθλίψουν τα ψήγματα συνείδησης που είναι ακόμη ζωντανά. Πως αλλιώς μπορεί κανείς να διαχειριστεί την φρίκη της απώλειας του εαυτού; Πώς αλλιώς μπορεί κανείς να συναινέσει σε ένα έγκλημα; Το ανησυχητικό τοπίο της έξαρσης μιας αναίτιας και απροκάλυπτης βίας που σιγοβράζει καταλύει τις ψευδαισθήσεις και διαρρηγνύει τα προσωπεία του καθωσπρεπισμού. Οι ήρωες του Κοχ, απελπιστικά μόνοι, αν και ζευγάρια, γαντζώνονται ο ένας απ’ τον άλλον με λύσσα για να μπορέσουν να αντέξουν την βαθιά οδύνη και την μοναξιά τους, σε έναν κόσμο που διαρκώς μεταβάλλεται σε ένα άψυχο τοπίο, έναν τόπο πολυτελούς μαρτυρίου χωρίς ηθικούς φραγμούς».
18°
