Η Μαρθίλια Σβάρνα έκανε το «μάνα, θα πάω στο Χόλιγουντ» πραγματικότητα

Tο πρώτο αντικείμενο που μπήκε σπίτι της, ήταν ένα πιάνο. Δώρο του πατέρα της. Ήταν ακόμα 17 όταν έφυγε για το Λονδίνο, για να σπουδάσει Performing Arts. Αγαπούσε πολύ το χορό και έτσι η ιδέα να σπουδάσει κάτι σχετικό με αυτόν, την ενθουσίαζε. Το ίδιο συνέβαινε και με τη μουσική, η οποία αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς της. Τα φοιτητικά της χρόνια, πέρασαν με την ίδια να γράφει και να ερμηνεύει κομμάτια της σε μουσικές σκηνές. Εκείνο το διάστημα θα κερδίσει και το πρώτο βραβείο χορογραφίας σε μεγάλο διαγωνισμό της Σχολής της στο Λονδίνο, ενώ παράλληλα θα κυκλοφορήσει και το πρώτο της βιβλίο «Γαλάζιες Πατούσες στο Ταβάνι» το οποίο είναι μία συλλογή κειμένων που έγραψε όταν ήταν ακόμα μαθήτρια Λυκείου.

Ύστερα, ήρθε η Αθήνα. Το Ρομάντσο, το Six Dogs, το Μπάγκειον. Εκεί, το ελληνικό κοινό άρχισε να μιλά για ένα κορίτσι που, με την μπάντα της πλέον, έπαιζε μουσική κι έλεγε ιστορίες.

Στην πορεία, τις σπουδές στην Αγγλία θα διαδεχθούν οι αντίστοιχες στο method acting στο Λος Άντζελες και τη διάσημη σχολή του Lee Strasberg. Δεν έχει ακόμα ολοκληρώσει τις σπουδές της εκεί, όταν γράφει το πρώτο της θεατρικό έργο «Our Basement» στα αγγλικά. Με τις σκηνοθετικές οδηγίες της Sharon Angela (μέλος του Actor Studio) και τη συμπαραγωγή της Sistysix Theatre Company, το έργο ανεβαίνει στη σκηνή του ιστορικού θεάτρου Marilyn Monroe στο Χόλιγουντ.

Και κάπως έτσι ξεκινά το ταξίδι του. Το αμερικανικό κοινό αναγνωρίζει τη δύναμη του ταλέντου της Μαρθίλιας και χειροκροτά το έργο, το οποίο στην πορεία μεταφράζεται στα ελληνικά με τίτλο «Το Σημείο Τομής» κι έρχεται στην Αθήνα, στο Altera Pars στον Κεραμεικό σε μια ενδιάμεση στάση πριν την συνέχιση των παραστάσεων στην Ευρώπη.  Συμπρωταγωνιστής της ο Λάμπρος Κωνσταντέας, και σκηνοθέτης ο Γιώργος Σίμωνας.

Λίγο πριν συμβεί αυτό η Μαρθίλια, εξηγεί ότι «όσο και αν ταξιδεύει,έχει βαθιά ριζωμένη μέσα της την Ελλάδα».

Τι κρατάς από το Χόλιγουντ;
Τις ιστορίες των ανθρώπων του δρόμου, το αίσθημα ελευθερίας όταν οδηγείς, τα μικροπεριστατικά που μου επαλήθευσαν το πόσο ψεύτικος είναι ο κόσμος,  και το αιώνιο καλοκαίρι του - κυριολεκτικά και μεταφορικά. Κι ένα ζευγάρι ζάρια, δώρο φίλου από το Λας Βέγκας.

Πώς ήρθε το πρώτο σου βιβλίο;
Όπως έρχονται τα πρώτα γραπτά όλων -σχεδόν- των εφήβων. Ανώριμα και συναισθηματικά. 

Τι είναι αυτό που σου φέρνει έμπνευση;
Κυρίως η ανθρώπινη φύση. Τη βρίσκω συναρπαστική. Συνήθως, όμως, δεν έχω έμπνευση, αλλά ανάγκη να μιλήσω για αυτά που βιώνω η ίδια και να τα μοιραστώ με πολλούς αγνώστους. Έχω ανακαλύψει ότι είναι πιο εύκολο από το να μιλάς σε φίλους. Δεν χρειάζεται να δικαιολογηθείς και σε κανέναν.

Μίλησέ μας λίγο για το «Σημείο Τομής» που ανεβαίνει στις 7 Οκτωβρίου στο Αλτέρα Παρς
Είναι ένα θεατρικό έργο για την φιλία του Μπράιαν και της Κάρολ, δύο ζωγράφων της Νέας Υόρκης του 1969. Παρέα μου επί σκηνής, ο Λάμπρος Κωνσταντέας, ένα παιδί με φοβερή ενέργεια και υποκριτικές ικανότητες, ενώ στην καρέκλα του σκηνοθέτη έχουμε τον γοητευτικά διαστροφικό (με την πιο δημιουργική έννοια) Γιώργο Σίμωνα.

Το έργο αυτό πρωτοπαίχτηκε στην αγγλική γλώσσα στο ιστορικό θέατρο Μέριλιν Μονρώ στο Χόλιγουντ.
Ξεκίνησα να γράφω αυτό το έργο λίγο πριν τελειώσω τις σπουδές μου στη σχολή Lee Strasberg. Επηρεασμένη από την φύση του Method Acting που διδάχτηκα εκεί, αποφάσισα να γράψω ένα νατουραλιστικό κείμενο, σχεδόν κινηματογραφικό, το οποίο μέσα του περικλείει πολλά θέματα που με απασχολούσαν και βίωνα η ίδια εκείνη την περίοδο. Όπως για παράδειγμα η μοναξιά, η απόσταση από οτιδήποτε δικό μου, το βάρος των προσδοκιών του κόσμου.

Το γεγονός ότι η ιστορία διαδραματίζεται το ‘60 και το ‘70 είναι αποκλειστικό αποτέλεσμα των μουσικών προτιμήσεων μου και της ρομαντικής διάθεσης της «εποχής χωρίς ίντερνετ», χωρίς όλα τα μέσα του σήμερα. Δεν έγραψα για αυτές τις δεκαετίες επειδή δεν ήθελα να «ακουμπήσω» τη σημερινή εποχή. Ίσα ίσα, κάνω έναν παραλληλισμό των εποχών και των «προβλημάτων», τα οποία, απ´ ότι φαίνεται, είναι ακόμα τα ίδια με τότε.

Τι ανταπόκριση περιμένεις από το ελληνικό κοινό όταν έχεις ήδη δει τις αντίστοιχες του αμερικάνικου και του ευρωπαϊκού κοινού;
Το ελληνικό κοινό, απ’ ότι έχω καταλάβει, είναι πολύ απρόβλεπτο και απαιτητικό, λόγω του ότι έχουμε πολύ δυνατή θεατρική σκηνή στην Ελλάδα. Πιστεύω ότι η αγάπη και η επιμονή με την οποία έχουμε δουλέψει όλοι σε αυτή την παραγωγή, θα εκτιμηθεί, αλλά δεν νομίζω ότι έχει κάποιο νόημα να μπω στη διαδικασία να προβλέψω κάτι άλλο, πέρα από αυτό. Ειδικά όταν γνωρίζω πολύ καλά ότι, το ίδιο έργο σε διαφορετικές χώρες έχει άλλη ανταπόκριση. Άλλη η σκηνή του Λος Άντζελες, άλλη αυτή του Λονδίνου κι άλλη της Αθήνας. Απευθύνεσαι κάθε φορά σε ανθρώπους διαφορετικής κουλτούρας και αισθητικής. Λόγω αυτού μάλιστα, ο σκηνοθέτης της τωρινής παραγωγης, φρόντισε με μεγάλη μαεστρία την δραματουργία, ώστε να προσεγγίσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο το ελληνικό κοινό και να δώσει και μία άλλη διάσταση στην πραγματικότητα που επικρατεί επί σκηνής. Ελπίζω το κοινό να περάσει όσο καλά περάσαμε εμείς στις πρόβες. Αυτό θα μου ήταν αρκετό.

Με ποιους ηθοποιούς θα ήθελες να συνεργαστείς;
Για να είμαι ειλικρινής, δεν το έχω σκεφτεί ποτέ! Σίγουρα θα ήταν μεγάλο σχολείο για εμένα, να βρεθώ στο ίδιο σετ με θρυλικούς επαγγελματίες, όπως ο Ντάνιελ Ντει Λούις, η Φρανσις Μακ Ντορμαντ, ο Ρόμπερ Ντε Νίρο και τόσοι -μα τόσοι- άλλοι. Παρόλα αυτά, για κάποιο λόγο, αντί για ηθοποιούς, πάντα σκέφτομαι με ποιους σκηνοθέτες θα ήθελα να συνεργαστώ. Και νομίζω, θα λιποθυμούσα αν ξαφνικά καλόμουν να παίξω σε κάποια ταινία του Ντέιβιντ Λιντς ας πούμε. Ή του Τζιμ Τζάρμους. Ειδικά το έργο του Τζάρμους, το νιώθω τόσο κοντά μου, που μερικές φορές νιώθω σαν χαρακτήρας σε ταινία του. 

Διαβάζοντας το βιογραφικό σου, βλέπουμε μια νέα κοπέλα, η οποία έχει κλασικές σπουδές μπαλέτου και πιάνου, σπουδές Μιούζικαλ στην Αγγλία, μέχρι και underground ροκ μπάντα έχεις στη διαδρομή σου. Ποια ήταν η ανάγκη που σε ώθησε να σπουδάσεις και υποκριτική;
Αρχικά, να τονίσω ότι όλα αυτά, είναι αλληλένδετα, έτσι τα αντιλαμβάνομαι. Το ένα με βοηθάει στο άλλο. Μην ξεχνάμε ότι όλα ανήκουν στην ομπρέλα των “performing arts”.
Η απόφασή μου να αφιερώσω χρόνο αποκλειστικά στην υποκριτική και πιο συγκεκριμένα στο method acting, οφείλεται στην ανάγκη μου να βρω τι λειτουργεί καλύτερα για μένα και τι αισθάνομαι πιο αληθινό και φυσικό για τον εαυτό μου. Στο Λονδίνο όπου σπούδασα Performing Arts, απέκτησα σφαιρική γνώση για όλα αυτά που αφορούν τις παραστασιακές τέχνες, και εξασκήθηκα απίστευτα στο να είμαι αυτό που λέμε “triple threat”. Το να εμβαθύνεις όμως σε κάτι είναι μία άλλη ιστορία. Αυτό που διδάχθηκα στο Λος Αντζελες ήταν σωτήριο, γιατί μου έδωσε μια κατεύθυνση πολύ πιο συγκεκριμένη και “συγκεντρώθηκα”. Μου έδωσε τα εργαλεία να είμαι μία σωστή επαγγελματίας και πάνω απ’ όλα, ειλικρινής στης ερμηνείες μου.  Συν του ότι, εν τέλει, η υποκριτική είναι αυτή που με έχει κερδίσει.  Το γράψιμο πάλι με απελευθερώνει. Παρ’ όλ’ αυτά, δε νομίζω ότι υπάρχει περίπτωση να σταματήσω να ασχολούμαι με όλα αυτά τα διάφορα και συναρπαστικά πράγματα. Μου αρέσει η ποικιλία, σίγουρα.

Σε πέντε χρόνια από τώρα, πού βλέπεις τον εαυτό σου; Και με ποια ιδιότητα να υπερτερεί;
Δεν έχω ιδέα. Είμαι ένας άνθρωπος που ενώ πάντα φέρνει εις πέρας όλες του τις δουλειές, βαριέται και πάρα πολύ εύκολα. Ίσως είναι μεγάλο ελάττωμα, αλλά σε αυτό οφείλω το γεγονός ότι έχω κάνει αρκετές και διαφορετικές δουλειές (στον χώρο των τεχνών πάντα). Οπότε το πιο πιθανό είναι, σε 5 χρόνια από τώρα, να ασχολούμαι ακόμα με τα ίδια, απλά κάθε 5-6 μήνες να τρέχω διαφορετικό πρότζεκτ.  Βέβαια, μπορεί και να μου ‘ρθει ξαφνικά να πάω να ζήσω σε κάποιο χωριό και να μην με ξαναδεί ποτέ κανείς. Εξαρτάται από το πόση κούραση θα μαζέψω μέσα σε αυτά τα πέντε χρόνια.

Στις 7 Οκτωβρίου το θεατρικό έργο «Το Σημείο Τομής» ανεβαίνει στο Άλτερα Παρς στον Κεραμεικό. Στη συνέχεια όμως το ταξίδι σου θα έχει μια παράλληλη διαδρομή την οποία θα ήθελα να μας την καταθέσεις και μιλάμε για την Αμερικανικής παραγωγής ταινία «Man of God» στην οποία θα πάρεις μέρος με ένα διεθνές καστ ηθοποιών.
Ο ρόλος αυτός που μου εμπιστεύτηκαν, είναι ένας πραγματικά κόντρα ρόλος για μένα. Από τα λίγα που μπορώ να πω μέχρι στιγμής, είναι ότι σε αυτή την ταινία θα υπάρχει όντως ένα μεγάλο διεθνές cast ηθοποιών, μεταξύ των οποίων και τρεις Έλληνες, όπως ο Άρης Σερβετάλης. Τα γυρίσματα θα γίνουν στην Ελλάδα, στην Αίγυπτο και σε άλλες χώρες της Μέσης Ανατολής. Νιώθω πολύ τυχερή που θα είμαι σε αυτή την παραγωγή με ηθοποιούς που θαυμάζω και ανυπομονώ να ξεκινήσουν τα γυρίσματα. 

Δείτε περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση στο Guide της Athens Voice