Εφτά ξεχωριστές θεατρικές παραγωγές και τρεις συνεργασίες με τη Δραματική Σχολή Αρχή» στο πρόγραμμα του Skrow Theater για τη σεζόν 2019-2020.
Το Skrow theater ανακοίνωσε τον καλλιτεχνικό προγραμματισμό του για τη χρονιά 2019-2020. Έτσι, οι «Λουόμενες» της Κατερίνας Μαυρογεώργη επιστρέφουν με όσα μυστικά δεν αποκάλυψαν τον περασμένο Μάιο και η «Αρχή του Αρχιμήδη» μας φέρνει ακόμη μια φορά αντιμέτωπους μ’ ένα αριστοτεχνικά απλό δίλημμα.
Οι Elephas tiliensis καταπιάνονται για 2η χρονιά με την ιστορία του «Φιλοκτήτη» του Σοφοκλή, η θεατρική ομάδα Zero Gravity, μετά τη Σκακιστική Νουβέλα και το Ένα Φεγγάρι για τους Καταραμένους, ανεβάζει το έργο του Carl Sternheim «Το Βρακί», ενώ η θεατρική ομάδα Επτάρχεια παρουσιάζει το πολυβραβευμένο έργο του Christopher Brett Bailey «Έτσι Πεθαίνουμε» (2013). Το έργο του Καταλανού Carles Batlle «Πειρασμός» ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα σε σκηνοθεσία Θανάση Δόβρη και ο Βασίλης Μαυρογεωργίου σκηνοθετεί το βραβευμένο με Πούλιτζερ (2014) έργο της Άνι Μπέικερ «The Flick».
Οι Λουόμενες επιστρέφουν απ’ τον Σεπτέμβριο στο skrow, με όσα μυστικά δεν αποκάλυψαν τον περασμένο Μάιο. Παραμονή Πρωτοχρονιάς. Στη μικρή επαρχιακή λουτρόπολη με τις ιαματικές πηγές, ψυχή δεν κυκλοφορεί στον δρόμο. Όλοι ετοιμάζονται για την αλλαγή του χρόνου. Μόνο το Υδροθεραπευτήριο “ο Ασκληπιός”- ξεχασμένο κι απ’ τον Θεό ακόμα- παραμένει ανοιχτό. Μέσα βρίσκονται τρεις γυναίκες άγνωστες μεταξύ τους. Καμιά τους δεν έχει θέμα υγείας. Έχουν, όμως, όλες κάτι να ξεπλύνουν.
Η Λύντια είναι η ιδιοκτήτρια του “Ασκληπιού”. Η Κάτια και η Μαρία λουόμενες. Όλες μαζί παρακολουθούν μια παράσταση όπερας από ένα μικρό κόκκινο τηλεορασάκι, τον “Αστακό”. Συζητούν για την Τραβιάτα και τη Μαντάμ Μπατερφλάι, για όλα τα δραματικά φινάλε που επιφυλάσσονται στις πρωταγωνίστριες. Οι ιστορίες αυτές σα να μοιάζουν τώρα με τις δικές τους. Εκείνες, όμως, δεν είναι έτοιμες να τις βγάλουν στο φως. Ένα τραγούδι ακόμα θα τις ενώσει, θα δώσει φωνή στις σκέψεις τους. “Τώρα τι τρέμεις γιατί λυπάσαι/ Εγώ ευθύνες δεν σου ζητώ/ Αυτή η φωνή που τη φοβάσαι/ δεν είμαι εγώ, δεν είμαι εγώ”. Ο χρόνος τώρα μετρά αντίστροφα, το νέο έτος πλησιάζει. Το νερό ιαματικό, τα καίει όλα και σαν σε γιορτή εξαγνισμού, οι τρεις γυναίκες στήνουν έναν χορό εκστατικό, με τα μυστικά τους ν’ αφρίζουν σαν πρωτοχρονιάτικη σαμπάνια. Οι ιστορίες ξεπλένουν σαν τα λουτρά. Πάντα θα έχουμε ανάγκη από ιστορίες.
H Αρχή του Αρχιμήδη, το σημαντικό έργο του καταξιωμένου Ισπανού συγγραφέα Josep Maria Miró, αφού κατέκτησε κοινό και κριτικούς την περασμένη σεζόν, επιστρέφει για να μας φέρει ακόμη μια φορά αντιμέτωπους μ’ ένα αριστοτεχνικά απλό δίλημμα.
Ο Τζόρντι, δάσκαλος σε ομάδα κολύμβησης παίδων, αγκαλιάζει και δίνει ένα φιλί σ’ ένα αγοράκι που κλαίει, γιατί φοβάται το νερό και δε θέλει να κολυμπήσει χωρίς σωσίβιο. Μια τρυφερή κίνηση ενθάρρυνσης ενός καλού δασκάλου. Μια απρεπής κίνηση με υποβόσκουσα σεξουαλική πρόθεση. Μια κίνηση που ίσως αποκαλύπτει περισσότερα για τον παρατηρητή απ’ ό,τι για τον δράστη. Ποιος είναι αυτός που κοιτάει; Από ποια οπτική; Μια κίνηση, που θα αποτελέσει αφορμή για μια αλληλουχία εκρηκτικών συζητήσεων και καταστάσεων και θα φέρει στην επιφάνεια υποψίες, προκαταλήψεις και φόβους. Το μόνο που μένει είναι να πάρουμε θέση… Ή και όχι.
Οι Elephas tiliensis καταπιάνονται για 2η χρονιά με την ιστορία του Φιλοκτήτη, την πρώτη περιγραφή ψυχοθεραπευτικής διαδικασίας στην ανθρώπινη ιστορία. Ο πιο μοναχικός ήρωας του Σοφοκλή, ο πιο αποτρόπαια αδικημένος, σε μια παράσταση σχεδόν ψυχαναλυτική, που φέρει την υπογραφή του Γιώργου Μπλάνα στη μετάφραση και του Παύλου Παυλίδη στην πρωτότυπη μουσική. Μια παράσταση για τη βαθιά πίστη στις δυνατότητες του ανθρώπου ν’ αντισταθεί και να μετατρέψει τη δυσλειτουργία σε υγεία, ψυχική και σωματική.
Ο Φιλοκτήτης εκστρατεύει μαζί με τους Έλληνες στην Τροία με επτά πλοία. Όμως, δεν φτάνει ποτέ, καθώς τον δαγκώνει ένα ιερό υδρόβιο φίδι στο νησί Χρύσα. Οι Ατρείδες- ο Αγαμέμνων κι ο Μενέλαος- εξορίζουν τον Φιλοκτήτη στη Λήμνο, γιατί δεν αντέχουν τα ουρλιαχτά του πόνου και τη δυσοσμία της πληγής του, που διαταράσσουν όλο το στρατόπεδο. Ζει δέκα χρόνια σε μια σπηλιά ολομόναχος, άρρωστος, με μόνο εφόδιο το περίφημο τόξο που του χάρισε ο Ηρακλής, όταν εκείνος του έσωσε τη ζωή. Στη Λήμνο φτάνουν ο Οδυσσέας και ο γιος του Αχιλλέα, ο Νεοπτόλεμος, για να πείσουν τον Φιλοκτήτη να τους ακολουθήσει πίσω στην Τροία, μιας και ο χρησμός του μάντη Έλενου έλεγε πως οι Έλληνες θα κερδίσουν τον πόλεμο μόνο με τα ανίκητα βέλη του Ηρακλή. Ο Οδυσσέας προτρέπει τον Νεοπτόλεμο να ξεγελάσει τον Φιλοκτήτη και να τον πάρει μαζί του στην Τροία. Ο Νεοπτόλεμος έρχεται αντιμέτωπος με ένα ηθικό δίλημμα, αλλά μπρος στην πίεση και τις υποσχέσεις του Οδυσσέα για δόξα και τιμές, υποχωρεί και με δόλο πείθει τον Φιλοκτήτη να του τα παραδώσει. Υποκύπτει, όμως, στις επιταγές της συνείδησής του κι επιστρέφει στον Φιλοκτήτη το τόξο και τα βέλη. Μετά την παρέμβαση του Ηρακλή ως από μηχανής θεού, ο Φιλοκτήτης μεταβαίνει στην Τροία, σκοτώνει με τα βέλη του τον Πάρη και φέρνει τη νίκη στους Αχαιούς.
Η θεατρική ομάδα Zero Gravity, μετά τη Σκακιστική Νουβέλα και το Ένα Φεγγάρι για τους Καταραμένους, ανεβάζει το έργο του Carl Sternheim Το Βρακί, σε σκηνοθεσία Μαριλίτας Λαμπροπούλου. Έργο του 1911, το Βρακί προκάλεσε σκάνδαλο, όταν πρωτοπαίχθηκε στη Γερμανία. Στην Ελλάδα, παρουσιάστηκε για πρώτη φορά πριν από 20 χρόνια απ’ τον Γιάννη Χουβαρδά, στο Θέατρο Αμόρε, προκαλώντας μεγάλη αίσθηση. Με ιδιότυπη κωμική γλώσσα, το Βρακί σατιρίζει τον υποκριτικό βίο της ανερχόμενης μεσαίας τάξης, εκθέτοντας το υπέδαφος που εξέθρεψε τον ναζισμό μέσα στα σπίτια και τα μυαλά των καθημερινών απλών “νοικοκυραίων” της εποχής.
Μια μέρα, σε μια υπαίθρια εορταστική εκδήλωση, παρουσία του βασιλιά, από απροσεξία, το εσώρουχο της νεαρής κυρίας Μάσκε πέφτει. Εκείνη το μαζεύει διακριτικά, ο σύζυγος γίνεται έξαλλος, ενώ μετά από λίγη ώρα στο σπίτι τους καταφτάνουν επίδοξοι εραστές- αυτόπτες μάρτυρες της αποκάλυψης. Εικόνες επικίνδυνης γελοιότητας ακολουθούν. Όλα αποφασίζονται βάσει μικροϋπολογισμών, ενώ ο ρομαντισμός είναι μόνο μια ποιητική παράκρουση.
Όταν η ζωή περιορίζεται σ’ ένα “ασφαλές διαμέρισμα”, κανείς βυθίζεται στις μικροαπολαύσεις του, αδιαφορώντας για το τι διαμείβεται έξω απ’ τα τείχη του, ημιμαθής παντογνώστης, χωρίς καμία ιστορική μνήμη, χτίζοντας τη βάση που τρέφει το κτήνος της βαρβαρότητας. Με αφορμή ένα “βρακί” που πέφτει, το τελευταίο αυτό φύλλο συκής έρχεται ν’ αποκαλύψει την ηθική γύμνια των- κατά τ’ άλλα- ευπρεπώς ενδεδυμένων ηρώων.
Το έργο του Καταλανού Carles Batlle Πειρασμός ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα, στις 3 Φεβρουαρίου, σε σκηνοθεσία Θανάση Δόβρη.
“... Πώς γίνεται να είναι τόσο μεγάλη η διαφορά ανάμεσα στον ξύπνιο και τον κοιμισμένο μου εαυτό; Πού πάει, λοιπόν, η λογική που με βοηθά να αντιστέκομαι στον Πειρασμό, όσο είμαι ξύπνιος, και μένει ακλόνητη στις πραγματικές επιθέσεις του; Άραγε να κλείνει κι αυτή μαζί με μένα τα μάτια; Να κοιμάται άραγε μαζί με το κορμί…;'” Ιερός Αυγουστίνος, Εξομολογήσεις, δεύτερος τόμος, βιβλία VIII-XIII, Ο αγώνας κατά των πειρασμών, Εδάφια 30-41)
Είναι ο Πειρασμός (Temtacio), η θεολογική υπόσταση του ενστίκτου; Μήπως, τελικά, χρειαζόμαστε τους Πειρασμούς μας, για να αντέξουμε την αγριότητα; Μήπως, τελικά, ο Πειρασμός, κρυμμένος πίσω απ’ τη θρησκεία, είναι το συγχωροχάρτι της αγριότητας;
Ο Χασάν φτάνει απ’ την Αφρική στην Ευρώπη στο σπίτι του Ισπανού αντικέρ Γκιλιέμ, με τις γνωστές πια βάρκες-φέρετρα, για να βρει την κόρη του Αίσα. Και το κυνήγι των Πειρασμών και για τους τρεις μόλις έχει ξεκινήσει.
Σκηνοθεσία-δραματουργία: Θανάσης Δόβρης. Παίζουν: Ζωή Μυλωνά, Κώστας Ξυκομηνός, Σεραφείμ Ράδης
Από 3 Φεβρουαρίου έως 7 Απριλίου. Μέρες και ώρα παραστάσεων: Δευτέρα & Τρίτη στις 21:00
Το βραβευμένο με Πούλιτζερ (2014) έργο της Άνι Μπέικερ The Flick έρχεται τον Μάρτιο στο skrow, σε σκηνοθεσία Βασίλη Μαυρογεωργίου. Σε μια χώρα σε οικονομική κρίση, τρεις ήρωες, ο Σαμ, η Ρόουζ και ο Έιβερυ, διακατέχονται από μια ακατανίκητη φιλοδοξία να ξεφύγουν απ’ τη μουντή και μίζερη ζωή τους. Στον παρακμασμένο κινηματογράφο στον οποίο εργάζονται, έναν απ’ τους λίγους που δεν έχουν εφαρμόσει ακόμα ψηφιακή τεχνολογία προβολής ταινιών, οι τρεις υπάλληλοι εκτελούν τα αφάνταστα βαρετά καθήκοντά τους. Πουλούν εισιτήρια, καθαρίζουν την αίθουσα μετά την αποχώρηση των θεατών, χειρίζονται τη μηχανή προβολής, ενώ ταυτόχρονα αγωνίζονται να επιβιώσουν και να βρουν την προσωπική τους ταυτότητα, σε μια εργασιακή κατάσταση που συνεχώς υπονομεύει κάθε τους προσπάθεια.
Από 13 Μαρτίου έως 12 Απριλίου. Μέρες και ώρες παραστάσεων: Παρασκευή & Σάββατο στις 21:00 και Κυριακή στις 18:00
Έτσι Πεθαίνουμε του Christofer Brett Bailey
Η θεατρική ομάδα Επτάρχεια παρουσιάζει το πολυβραβευμένο έργο του Christopher Brett Bailey Έτσι Πεθαίνουμε (2013).
“Ένα μηχανικά ειπωμένο κολλάζ από λέξεις και ιστορίες. Ιστορίες παράνοιας, νεανικού έρωτα και απόλυτης βίας… μια σπονδυλωτή Oδύσσεια κατάμαυρου χιούμορ και εφιαλτικής πρόζας. Το Έτσι Πεθαίνουμε είναι ένα εξαίρετο δείγμα σουρεαλιστικού trash, ένα ταξίδι θανάτου και ένας ιλιγγιώδης εξορκισμός για έναν κόσμο που έχει πεισθεί ότι πεθαίνει.” - Christopher Brett Bailey.
Το Έτσι Πεθαίνουμε είναι ένα σύγχρονο χορικό, ένα επιτάφιο ποίημα, ένα τελευταίο τραγούδι, ένα αυθάδικο ουρλιαχτό στην ημιθανή αστική μας ρουτίνα. Η φόρμα της παράστασης μοιάζει με αναλόγιο. Ένα αναλόγιο παρωδία ή τραγωδία. Λόγος στα άκρα- άμεσος, επικός, λυρικός, απροσδόκητος, με στόματα μηχανές του κιμά. Λόγος μαζικής καταστροφής. Και σιωπή. Και σκηνές απόλυτης παράνοιας στη σιωπή. Και ξανά λόγος σαν προσπάθεια κατανόησης της απόλυτης αυτής παράνοιας, αυτής της άνοιας του από πού ερχόμαστε, πού είμαστε και πού θέλουμε να πάμε.
Το Έτσι Πεθαίνουμε έχει βραβευτεί με το Arches Brick Award (2014), το Off West End Theatre Awards (Offies) (2015), ενώ ήταν υποψήφιο για το Total Theatre Awards 2014 και για το Theatertreffen’s Stückemarkt (2016).
Από 24 Απριλίου έως 31 Μαΐου. Οι μέρες/ώρες των παραστάσεων και η έναρξη της προπώλησης θα ανακοινωθούν.
Συνεργασία με τη σχολή «Αρχή»
Ένα ολόκληρο έτος, 24 νέοι ηθοποιοί, απόφοιτοι υποκριτικής, σκηνογραφίας κι ενδυματολογίας της Δραματικής Σχολής «Αρχή» της Νέλλης Καρρά, έρχονται στο skrow theater με τρία έργα του Μολιέρου, τον «Κατά φαντασίαν Ασθενή», τις «Σοφολογιότατες» και τον «Ταρτούφο», με τη σκηνοθετική επιμέλεια του Βασίλη Μαυρογεωργίου, και όσο γέλιο χωρά σε τρία χρόνια δραματικής τέχνης. Δηλαδή πολύ! “Αυτό που χρειάζεται ο κόσμος, είναι μια βολική αρετή”, είπε ο Μολιέρος και αυτό ακριβώς θα προσφέρουν στο κοινό, δίνοντάς του την ευκαιρία να παρακολουθήσει τρεις διαφορετικές και ταυτόχρονα όμοιες κωμωδίες του ίδιου συγγραφέα.
α. Ο Κατά Φαντασίαν Ασθενής
Ο Αργκάν, ένας υποχόνδριος και φιλάργυρος ηλικιωμένος, που πάσχει μονάχα απ’ την εμμονή του με την υγεία και τους γιατρούς, φτάνει σε ακραίες αποφάσεις επηρεάζοντας τη ζωή της οικογένειάς του. Στο τελευταίο δημιούργημά του, ο Μολιέρος δεν αρκείται σε μια απλή σάτιρα για τις ιατρικές μεθόδους της εποχής του. Αυτό που καθιστά σκανδαλωδώς διαχρονικό το έργο του, είναι ότι ο ήρωάς του, σαν εξιλαστήριο θύμα, δημιουργεί μόνος του τον ρόλο του γελοίου, για να τον απομυθοποιήσει, όταν το τέλος πλησιάσει.
Τι χρειάζεται ο άνθρωπος για να ευτυχήσει; Έναν φρέσκο καρπό για τραγάνισμα ή ένα ποίημα; Ένα χαριτωμένο τραγούδι για ψιθύρισμα ή μια γαργαλιστική σκέψη; Ένα παθιασμένο κορμί ή μια οργιαστική φιλοσόφηση των πάντων; Σαν σε πόλεμο... οκτώ άνθρωποι, ένα παγκάκι, δέκα ρόλοι, ένα έργο. Οι Σοφολογιότατες του Μολιέρου. Μάχονται για τις ιδέες τους, εξουσιάζονται απ’ τα πάθη τους και αναζητούν τον έρωτα. Προτού βιαστείς να διαλέξεις, φιλική συμβουλή: Μην καταπιέσεις τον άνθρωπο, γιατί θα σε φάει ζωντανό και εσύ θα μείνεις νηστικός.
Ο Μολιέρος σκιαγραφεί με λόγο οξύ μια απ’ τις πιο επικίνδυνες διαστροφές του αιώνα του, την υποκρισία. Ο Ταρτούφος, χαρακτήρας-σύμβολο της εξαπάτησης, της θρησκοληψίας και της προσποιητής φιλανθρωπίας, γίνεται καθρέφτης της νοσούσας αστικής τάξης, έναν αιώνα πριν το ξέσπασμα της γαλλικής επανάστασης. Οχτώ ηθοποιοί αναζητούν τους σύγχρονους Ταρτούφους που αναδύονται και θεοποιούνται σ’ έναν κόσμο που διαχρονικά επιζητά σωτήρες στην παρακμή του.
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
Ο ράπερ μιλάει για την απόφασή του να δοκιμάσει κάτι που δεν έχει ξανακάνει, το θεατρικό σανίδι, στο ψυχολογικό θρίλερ που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Αγοράς
Η παράσταση του Γιάννη Χουβαρδά αποτελεί το τελευταίο μέρος της σκηνοθετικής του τετραλογίας, με την οποία ολοκληρώνει την προσωπική του διερεύνηση πάνω στη σχέση θεάτρου και κινηματογράφου
