Το κείμενο του Θανάση Τριαρίδη «HIV» έρχεται στο Faust και το Θέατρο Act, σε μία παράσταση σε σκηνοθεσία της Έλενας Σωκράτους
Το 2012 δεκάδες οροθετικές γυναίκες συνελήφθησαν από τις ελληνικές αρχές, εξαναγκάστηκαν σε έλεγχο για τον ιό HIV και προφυλακίστηκαν για κακούργημα. Σχεδόν αμέσως, με την δικαιολογία της προφύλαξης της δημόσιας υγείας, οι φωτογραφίες και τα προσωπικά δεδομένα τους δημοσιοποιήθηκαν στα ΜΜΕ, με αποτέλεσμα τον μέχρι σήμερα στιγματισμό τους.
Το περιστατικό αυτό αποτέλεσε αφορμή και πηγή έμπνευσης για τον Θανάση Τριαρίδη και την γέννηση του «HIV», του κειμένου που σήμερα ανεβαίνει στη θεατρική σκηνή μέσα από την σκηνοθετική ματιά της Έλενας Σωκράτους. Οι δυο τους μάς λένε την ιστορία της Επίφανι Γκούντμαν, μιας Νιγηριανής θύμα της εμπορίας ανθρώπων που κατέληξε εργαζόμενη του σεξ στη χώρα μας και το 2013 αυτοκτόνησε στην Αθήνα, αφότου διαπομπεύτηκε για «λόγους Δημόσιας Υγείας».
Ο θεατρικός μονόλογος, που τον περασμένο Μάιο παρουσιάστηκε στο Expedition Metropolis του Βερολίνου, έρχεται τώρα και στην Αθήνα και στο θέατρο του Faust. Σκοπός δεν είναι μόνο να θίξει το ζήτημα του trafficking και όλες τις τραγικές του συνέπειες απέναντι στις γυναίκες θύματά του, αλλά και να μας κάνει να δούμε τις ευθύνες που φέρει ο «πολιτισμένος κόσμος» και εμείς οι ίδιοι για την εξαθλίωση και τον θάνατό τους.
Η παράσταση, στην οποία πρωταγωνιστεί η Βασιλική Κυπραίου και η οποία θα βρεθεί και στο Θέατρο Act της Πάτρα στις 11 και 12 Σεπτεμβρίου, δεν θα περιοριστεί μόνο στον μονόλογο για να αναφερθεί στο σοβαρό αυτό θέμα. Στις 9 Σεπτεμβρίου θα ακολουθήσει συζήτηση, με τον συντονισμό του Ραφαήλ Μπιλίδα, οροθετικού ακτιβιστή μέλους της Θετικής Φωνής, και με την συμμετοχή του συγγραφέα Θανάση Τριαρίδη, της διευθύντριας του Red Umbrella Athens, τρανς ακτιβίστριας και αρθρογράφου Άννας Κουρουπού, της σκηνοθέτιδος Έλενας Σωκράτους, της ηθοποιού Βασιλικής Κυπραίου και του δραματουργού και σκηνοθέτη Οδυσσέα Ι. Κωνσταντίνου, ενώ συζήτηση με άλλους συμμετέχοντες θα πραγματοποιηθεί και στις 13 Σεπτεμβρίου – και οι δύο με ελεύθερη είσοδο και με παρακολούθηση ανεξαρτήτως της παράστασης.
Αντί σκηνοθετικού σημειώματος, οι δημιουργοί του έργου μας δίνουν αυτό το κείμενο, για να κατανοήσουμε λίγο καλύτερα τι θα ακούσουμε στο «HIV»: «Απόψε, λοιπόν, θα σας μιλήσω για την υπόθεση της Επίφανι Γκούντμαν. Είναι η Νιγηριανή πόρνη που αυτοκτόνησε το 2013 στην Αθήνα. Δέκα μέρες πριν βγάλανε την φωτογραφία της στην δημοσιότητα για να μας ενημερώσουν πως έχει τον ιό του HIV… Για λόγους Δημόσιας Υγείας... Δέκα μέρες μετά αυτοκτόνησε στο Κατάστημα Προσωρινής Κράτησης. Φυλακή είναι – αλλά έτσι το λένε επίσημα: Κατάστημα.
Είχε γίνει μεγάλος σαματάς τότε. Το θυμάστε, σωστά; Το Υπουργείο είχε δώσει στη δημοσιότητα ονόματα και φωτογραφίες με τις πόρνες που είχαν τον ιό του AIDS. Για να τις δούνε οι πελάτες τους και να πάνε να κάνουν εξέταση. Οι οργανώσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα ξεσηκώθηκαν. Είπαν για διαπόμπευση. Είπαν πολλά. Πολύς κόσμος πήρε το μέρος τους. Ανθρωπιστικές οργανώσεις, φορείς για τα δικαιώματα των γυναικών και τέτοια. Μετά το πράγμα έκατσε...
Όμως, το είπαμε και πριν, τώρα πια μπορούμε να μαθαίνουμε όσα δεν μπορούμε να διανοηθούμε. Πλέον όλοι έχουμε κινητά. Ό,τι και να μας πούνε, το ψάχνουμε στο Google. Δεν δικαιούμαστε να λέμε «αδιανόητη δυστυχία». Οφείλουμε να την διανοηθούμε».
Η παράσταση είναι ακατάλληλη για άτομα κάτω των 15 ετών, καθώς επίσης και άτομα με καρδιακές παθήσεις ή κρίσεις πανικού. Δείτε περισσότερες πληροφορίες στο Guide της Athens Voice
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
Ο ράπερ μιλάει για την απόφασή του να δοκιμάσει κάτι που δεν έχει ξανακάνει, το θεατρικό σανίδι, στο ψυχολογικό θρίλερ που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Αγοράς
Η παράσταση του Γιάννη Χουβαρδά αποτελεί το τελευταίο μέρος της σκηνοθετικής του τετραλογίας, με την οποία ολοκληρώνει την προσωπική του διερεύνηση πάνω στη σχέση θεάτρου και κινηματογράφου
20°
