Ο Δημήτρης Λιγνάδης πήρε και επίσημα το κλειδί του γραφείου του στο Εθνικό

Στη γεμάτη πλατεία της κεντρικής σκηνής του Εθνικού Θεάτρου, τα χειροκροτήματα σχεδόν δεν σταμάτησαν να κερδίζουν την προσοχή. Από τα δεξιά προς τα αριστερά οι καθήμενοι ξεκίνησαν να παίρνουν το λόγο. Ο κάθε ένας από αυτούς αναλόγως τη θέση του μίλησε για το δικό του όραμα πάνω στο Εθνικό Θέατρο και την εξέλιξή του. Στο τέλος και οι τέσσερις έστησαν στον τοίχο την γραφειοκρατία και κατά κάποιον τρόπο δεσμεύτηκαν να την αντιμετωπίσουν υποσχόμενοι ότι ο μεθεπόμενος (!) καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου θα προκύψει έπειτα από προκήρυξη θέσης η οποία θα καταρτιστεί σε διάλογο με τον καλλιτεχνικό κόσμο. Μάλιστα, η δέσμευση της Υπουργού, Λίνας Μενδώνη, ήταν ότι έξι μήνες πριν ολοκληρώσει τη θητεία του ο Δημήτρης Λιγνάδης θα έχει ήδη αποφασιστεί ο συνεχιστής του έτσι ώστε να μπορέσουν οι δυο τους να συνεργαστούν και ο πρώτος να έχει χρόνο να ενημερώσει το δεύτερο και ο δεύτερος να έχει την ευκαιρία να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα. 

Αλλά η σημερινή, ήταν η ημέρα του Δημήτρη Λιγνάδη. Επιστρέφοντας λοιπόν στο σήμερα, ο Στάθης Λιβαθινός αφού ευχαρίστησε άπαντες συνεργάτες, δημοσιογράφους και υποστηρικτές έδωσε στο Δημήτρη Λιγνάδη το κλειδί του γραφείου του με το χιούμορ του «Δημήτρη, για να μην ψάχνεις κλειδαρά, το κλειδί του γραφείο είναι αυτό». Χαρμολυπημένος κάθισε στη θέση του και έδωσε το λόγο στο προ τριετίας Κρέοντά του, Δημήτρη Λιγνάδη. 

Με τη σοβαρότητα που πάντοτε τον διακρίνει, ο νυν καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου σηκώθηκε από τη θέση του, υποκλίθηκε στο χειροκρότημα του κοινού και επέστρεψε σε αυτήν δίχως να αφήσει το παραμικρό χαμόγελο να ξεφύγει από τα χείλη του. Εκθείασε το έργο του προκατόχου του Στάθη Λιβαθινού, και τον επικαλέστηκε θυμούμενος κάποια λόγια από το ρόλο που κατείχε τρία χρόνια πριν στο θίασό του: «Αδύνατο να μάθεις τη σκέψη, τη γνώμη, τον τρόπο συμπεριφοράς ενός ανθρώπου αν δεν δοκιμαστεί στην εξουσία», είπε. 

Δίχως να αφήσει περιθώρια υποσχέσεων, ανέφερε την επιθυμία του να ανοίξει το δρόμο στην εκπαίδευση και αστειευόμενος εξήγησε ότι αυτό δεν σημαίνει ότι θα κάνει σχολείο, «αν και αυτό, δεν θα ήταν μια κακή ιδέα». Εν συνεχεία, ζήτησε από τους δημοσιογράφους κάποιες μέρες να προσαρμοστεί μέχρι να ανακοινώσει τους στόχους του. Σε κάθε περίπτωση, απευθυνόμενος στην Υπουργό, εξήγησε ότι για εκείνον το θέατρο είναι πράγματι ψυχαγωγία με την έννοια της αγωγής της ψυχής χρωματίζοντας την επερχόμενη θητεία του με την εκπαιδευτική δραστηριότητα του Εθνικού Θεάτρου. 

Πριν κλείσει, μοιράστηκε με το κοινό μεταξύ συγκινητικού και απολύτως σοβαρού ότι στις 31 Αυγούστου όταν θα αναλάβει τα καθήκοντά του ως καλλιτεχνικός διευθυντής θα συμπληρωθούν 30 χρόνια από το θάνατο του πατέρα του στον οποίο και θέλει να αφιερώσει την χαρά της τιμής που «του δίνεται σήμερα». 

Μένει να αφήσουμε το χρόνο να κυλήσει για να δούμε εάν τα Μαθήματα του Θουκυδίδη που τόσο αγάπησε το ελληνικό και το διεθνές κοινό θα είναι μόνο η αρχή στα έργα για τα οποία θα θυμόμαστε και θα ευχαριστούμε καλλιτεχνικά το Δημήτρη Λιγνάδη για την ύπαρξή τους.