Μαρία Πρωτόπαππα (Το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα, Εθνικό θέατρο)
Σκέφτεσαι πως αν έχουμε σοβαρό θέατρο στην Ελλάδα θα πρέπει κάθε χρόνο να είναι πρωταγωνίστρια. Με πετρωμένο πρόσωπο, επιβάλλει τις ψυχικές μεταπτώσεις της ηρωίδας: μαινάδα απέναντι στη μάνα της (τι ευτυχισμένες για το θεατή σκηνές οι κατά πρόσωπο συγκρούσεις της με την Καρυοφυλλιά Καραμπέτη – άλλος μεγάλος ρόλος)· τρυφερό –ερωτευμένο– κοριτσάκι απέναντι στον πατέρα της (Ακύλλας Καραζήσης)· χειριστική απέναντι στον αδελφό της (Χρήστος Λούλης)· επικριτική απέναντι στον εραστή (Γιώργος Γάλλος).
Οι Θεατές του Μάριου Ποντίκα είναι ένα έργο που, αν και γραμμένο 40 περίπου χρόνια πριν, αποδεικνύεται εξαιρετικά επίκαιρο στη σημερινή κοινωνία διατηρώντας, με την καθαρή, οξεία ματιά του, μια εκρηκτική δυναμική! Στην παράσταση που σκηνοθέτησε η Κατερίνα Ευαγγελάτου, οι θεατές αποκαλύπτουν το σκηνικό και κρυφοκοιτούν μέσα από τις τρύπες και τα ανοίγματά του τους τέσσερις πρωταγωνιστές.
“Δεν φταίω εγώ γι’ αυτό…” λέει η Ιουδίθ στον ανιχνευτή αλεπούδων, προσπαθώντας να αποποιηθεί την όποια ευθύνη μπορεί να της αναλογεί σε σχέση με τον παραλογισμό που επικρατεί στο τέλος του έργου. Πόσο μπορεί τελικά να φταίει ένας άνθρωπος που προσπαθεί να κάνει το “σωστό”; Που μένει όμως αμέτοχος στα κοινά; Που εστιάζει μόνο στο δικό του μικρόκοσμο, προσπαθώντας να μην ενοχλήσει;
Ο άνθρωπος του ορθολογισμού και του οικονομικού φιλελευθερισμού, το αυτόνομο υποκείμενο της αέναης γραμμικής οικονομικής ανάπτυξης και του εκστατικού καταναλωτισμού, πεθαίνει. Οι Ιδεολογίες της υποκειμενικότητας αφήνουν πάντα το σημάδι τους στο ανθρώπινο σώμα.
Ράνια Οικονομίδου - Ρένη Πιττακή (Αέρας, Πόλη θέατρο)
Στο έργο του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη παίζουν το ρόλο δύο αδελφών, της Έντα και της Νόρα που μετά το θάνατο της μητέρας τους συναντιούνται ξανά, ύστερα από πολύ καιρό. Μέρα κακοκαιρίας, με τον αέρα να λυσσομανά. Ξεχασμένα μίση και περιουσιακές διεκδικήσεις τίθενται στο επίκεντρο αλλά κυρίως μια συλλογή ζωγραφικών πινάκων μεγάλης χρηματικής αξίας δηλητηριάζουν όλο και περισσότερο τη μεταξύ τους ατμόσφαιρα.
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
Ο ράπερ μιλάει για την απόφασή του να δοκιμάσει κάτι που δεν έχει ξανακάνει, το θεατρικό σανίδι, στο ψυχολογικό θρίλερ που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Αγοράς
Η παράσταση του Γιάννη Χουβαρδά αποτελεί το τελευταίο μέρος της σκηνοθετικής του τετραλογίας, με την οποία ολοκληρώνει την προσωπική του διερεύνηση πάνω στη σχέση θεάτρου και κινηματογράφου
13°
