Νομίζω ότι είναι δύσκολο να σας απευθύνει κανείς το λόγο χωρίς να αισθανθεί ότι μιλάει σε ένα ζωντανό κομμάτι της ιστορίας του ελληνικού θεάτρου. Το νιώθετε εσείς αυτό το «βάρος»; Κι αν ναι, πως σας επηρεάζει;
Για να είμαι ειλικρινής, ούτε ιστορία νιώθω, ούτε «βάρος» νιώθω απλώς πιστεύω ότι πράττω το χρέος μου ως καλλιτέχνης προσπαθώντας πάντα για το καλύτερο κατά την δική μου άποψη.
Εναλλάσσεστε με άνεση ανάμεσα σε δύο βασικούς ρόλους: Αυτόν του σκηνοθέτη και αυτόν του πρωταγωνιστή, αλλά ποιον προτιμάτε στ’ αλήθεια;
Όλα είναι θεάτρο. Μετά από κάποια χρόνια ενασχόλησης με το θέατρο , όλα είναι θέατρο, όλα είναι ένα. Η διαφορά είναι στο πόσο ζωντανός είσαι, πόσο κόπο, πάθος και αλήθεια καταθέτεις, και πιστέψτε με αν όλα γίνουν με τα παραπάνω υλικά, τότε ο θεατής νιώθει την μαγεία και ο δημιουργός έχει ένα ανεπαίσθητο χαμόγελο ικανοποίησης.
Ο γιος σας επέλεξε να ακολουθήσει τα βήματά σας. Τι αίσθηση σας άφησε η πρώτη του δουλειά;
Απλώς ζήλεψα την σκηνοθετική του ματιά, το σκηνικό ήθος, την υποκριτική του ευγένεια, που με μαεστρία δίδαξε τους ηθοποιούς, δεν σας κρύβω ότι με έκανε να δακρύσω. Αλλά μιλάω για το γιο μου τον Κωνσταντίνο - Κάρολο και παρακαλώ θα ‘θελα να πιστέψετε την ειλικρίνεια μου. Και αυτό το λέω, γιατί η αγορά είναι μικρή, φθονερή και στενάχωρη, και σας ευχαριστώ για την καλοπιστία σας.
Από μία «φάρσα» που κατακρίνει την υποκρισία και τη διαφθορά μίας κοινωνίας και ιδιαιτέρως της κάστας που την διοικεί, τον «Επιθεωρητή», πέρσι, στο «Μεγάλο μας τσίρκο» το καλοκαίρι και τώρα ξανά σε ένα έργο πολιτικό, που μυρίζει ελληνική επαρχία. Είναι σημαντικό για εσάς να συμμετέχετε σε παραστάσεις με κοινωνικό μήνυμα;
Όλα μου τα έργα είναι κοινωνικοπολιτικά, δεν έχει κανένα νόημα να γράφω έργα ρηχά, επιφανειακά μόνο και μόνο να γαργαλίσω ή να σκανδαλίσω. Το θεατρικό έργο έχει τη δύναμη να κεντρίσει το θεατή, να τον προβληματίσει μέσα απ’ την ποίηση, το γέλιο, το κλάμα μέσα απ’ την αλήθεια που καταθέτεις πάνω στο σανίδι. Οι έξυπνες ατάκες, το γέλιο της ατάκας μας οδηγεί στην καπατσοσύνη και την αποχαύνωση του θεατή.
Ποια είναι η σημασία της παράστασης «Μαντζουράνα στο κατώφλι γάιδαρος» στα κεραμίδια σήμερα και τι θα θέλατε να περνάει στο κοινό;
Η Μαντζουράνα για μένα είναι πια ένα ιστορικό έργο που μας ταξιδεύει στο παρελθόν δείχνοντάς μας μέσα από υπέροχες εικόνες το σήμερα ή καλύτερα πώς φτάσαμε εδώ. Εδώ είναι ένα έργο, μια παράσταση γεμάτη χρώματα, αρώματα, ήχους, μουσικές, γέλια, κλάματα, νοσταλγία και πολύ θυμό για την κατάντια της χώρας μας.
Δουλεύετε με τους μαθητές σας σε αυτή την παράσταση. Τι μάθατε από τα παιδιά;
Δεν δουλεύω με μαθητές είναι ηθοποιοί που τελείωσαν τη Σχολή με άριστα. Είναι φτασμένοι υποκριτικά με έντονη προσωπικότητα και σπάνιο σκηνικό ήθος. Ο δάσκαλος διδάσκει για να παραμείνει παιδί, και οι μαθητές για να ξεπεράσουν τον διδάσκοντα. Αυτοί είναι κύκλοι που σχηματίζουν την πορεία το υπέροχο ταξίδι που λέγεται τέχνη.
Έχουν αλλάξει πολύ τα πράγματα από τότε που ξεκινήσατε στο Νέο Ελληνικό θέατρο, τη δική σας στέγη; Που εστιάζετε για να μην χάνετε το κουράγιο σας και να συνεχίζετε;
Δουλεύω μ’ όλη τη δύναμη της ψυχής μου με μόνο σκοπό να υπάρξει συνέχεια. Ίσως αυτό το πάθος για το νέο που πρέπει να έρθει με ορμή, επιθετικότητα, μπορεί και με λάθη, να ανατρέψει τον συντηρητισμό, τον εγωισμό, τον τρόμο όσων με νύχια και με δόντια κρατούν κλειστές τις πόρτες στο καινούριο.
Σας αρέσουν οι συμβουλές, τις ακούτε; Ποια είναι η καλύτερη που σας έχουν δώσει;
Οι συμβουλές είναι γεμάτες από φόβο και συντηρητισμό καλό είναι να τις αντικαταστήσουμε με κάτι πιο ρεαλιστικό.
Τι θα λέγατε σε έναν νέο ηθοποιό, που μόλις ξεκινάει;
Να βάλει ένα στόχο και να κάνει τα πάντα για να τον φτάσει.
Ο γνωστός Ιταλός σκηνοθέτης αναλαμβάνει για πρώτη φορά να σκηνοθετήσει Έλληνες ηθοποιούς, προσεγγίζοντας τον «Γυάλινο κόσμο» μέσα από μια δική του, «πειραγμένη», και γι’ αυτό καλοδεχούμενη, οπτική
9°
