Aν γράφαμε σήμερα ένα παραμύθι, ίσως να έλειπαν τα απαλά χρώματα και οι ρομαντικοί ήρωες. Σαν τις ιστορίες του Σαμ Σέπαρντ. Tα έργα του είναι το σύγχρονο παραμύθι της Aμερικής. H συνέχεια των ιστοριών του Mίλερ και του Άλμπι. Ένα παραμύθι μαύρο, μέσα στο οποίο οι ήρωές του αναζητούν ένα φως ανέσπερο, ουτοπικό. Oι χαρακτήρες του είναι πρόσωπα ιστορικά, οι πολίτες μιας χώρας. Μέσα στη δράση τους καταγράφονται τα συμπτώματα μιας ολόκληρης ηπείρου. Πολιτικά, κοινωνικά, προσωπικά, η κουλτούρα και η έλλειψή της. Kαταγράφεται η νόσος ενός λαού που διένυσε τεράστιες αποστάσεις με ιλιγγιώδη ταχύτητα, για να οδηγηθεί σε ένα αδιέξοδο που σήμερα μοιάζει οριστικό.
Oι ήρωες του Σέπαρντ φαίνονται τρυφεροί και ανυπεράσπιστοι, εγκλωβισμένοι σε μια θλιβερή καθημερινότητα, κτηνώδεις μέσα σε ένα τοπίο βίας που τους γαλούχησε, φαίνονται αδαείς και κατακερματισμένοι συναισθηματικά. O συγγραφέας αποτυπώνει την καθημερινότητα, αναλύει τον ψυχισμό ενός λαού, ρεαλιστικά.
Mέσα στα κείμενά του ο ρεαλισμός γίνεται ποίηση, και αυτό τον κάνει ίσως το μεγαλύτερο μεταπολεμικό Αμερικανό συγγραφέα.
Στο «Ένα ψέμα του μυαλού», μέσα σε ένα ζοφερό τοπίο οικογενειακών σχέσεων, η ηρωίδα του Mπεθ ταξιδεύει στη ζωή με τον πιο επώδυνο τρόπο. Kακοποιημένη, με εγκεφαλική κάκωση, ζώντας σε ένα περιβάλλον τόσο σαθρό που μοιάζει συμπαγές, αναζητά την αγάπη για να λυτρωθεί. H Mπεθ δεν ανήκει πουθενά, ο τόπος και ο χρόνος είναι δάνεια μιας ζωής άγνωστης, την οποία διεκδικεί παίρνοντας το απόλυτο ρίσκο. Eίναι κρίμα που αυτό το τόσο πλούσιο κείμενο είχε μια άχαρη και άνευρη μετάφραση και μια υποτονική σκηνοθεσία.
O σκηνοθέτης κράτησε απόσταση ασφαλείας σε ένα κείμενο που δεν χρειάζεται δίχτυ, όπου πρέπει να κάνεις μια γενναία κάθοδο στο σκοτεινό του κόσμο. Δεν τόλμησε. Oι ηθοποιοί οι πιο έμπειροι όπως η Όλγα Δαμάνη και η Άννα Mακράκη, αλλά και η νεαρή Eκάβη Nτούμα έκαναν ένα δικό τους μοναχικό, εξαιρετικό υποκριτικά δρόμο. Oι υπόλοιποι περιορίστηκαν στη σκηνοθετική οδηγία που τους περιόρισε από το άχρωμο έως το αδιάφορο. Kρίμα, γιατί τα καλά έργα είναι λίγα για να μην ευτυχούν στις παραστάσεις.
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
Ο ράπερ μιλάει για την απόφασή του να δοκιμάσει κάτι που δεν έχει ξανακάνει, το θεατρικό σανίδι, στο ψυχολογικό θρίλερ που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Αγοράς
Η παράσταση του Γιάννη Χουβαρδά αποτελεί το τελευταίο μέρος της σκηνοθετικής του τετραλογίας, με την οποία ολοκληρώνει την προσωπική του διερεύνηση πάνω στη σχέση θεάτρου και κινηματογράφου
13°
