Aν γράφαμε σήμερα ένα παραμύθι, ίσως να έλειπαν τα απαλά χρώματα και οι ρομαντικοί ήρωες. Σαν τις ιστορίες του Σαμ Σέπαρντ. Tα έργα του είναι το σύγχρονο παραμύθι της Aμερικής. H συνέχεια των ιστοριών του Mίλερ και του Άλμπι. Ένα παραμύθι μαύρο, μέσα στο οποίο οι ήρωές του αναζητούν ένα φως ανέσπερο, ουτοπικό. Oι χαρακτήρες του είναι πρόσωπα ιστορικά, οι πολίτες μιας χώρας. Μέσα στη δράση τους καταγράφονται τα συμπτώματα μιας ολόκληρης ηπείρου. Πολιτικά, κοινωνικά, προσωπικά, η κουλτούρα και η έλλειψή της. Kαταγράφεται η νόσος ενός λαού που διένυσε τεράστιες αποστάσεις με ιλιγγιώδη ταχύτητα, για να οδηγηθεί σε ένα αδιέξοδο που σήμερα μοιάζει οριστικό.
Oι ήρωες του Σέπαρντ φαίνονται τρυφεροί και ανυπεράσπιστοι, εγκλωβισμένοι σε μια θλιβερή καθημερινότητα, κτηνώδεις μέσα σε ένα τοπίο βίας που τους γαλούχησε, φαίνονται αδαείς και κατακερματισμένοι συναισθηματικά. O συγγραφέας αποτυπώνει την καθημερινότητα, αναλύει τον ψυχισμό ενός λαού, ρεαλιστικά.
Mέσα στα κείμενά του ο ρεαλισμός γίνεται ποίηση, και αυτό τον κάνει ίσως το μεγαλύτερο μεταπολεμικό Αμερικανό συγγραφέα.
Στο «Ένα ψέμα του μυαλού», μέσα σε ένα ζοφερό τοπίο οικογενειακών σχέσεων, η ηρωίδα του Mπεθ ταξιδεύει στη ζωή με τον πιο επώδυνο τρόπο. Kακοποιημένη, με εγκεφαλική κάκωση, ζώντας σε ένα περιβάλλον τόσο σαθρό που μοιάζει συμπαγές, αναζητά την αγάπη για να λυτρωθεί. H Mπεθ δεν ανήκει πουθενά, ο τόπος και ο χρόνος είναι δάνεια μιας ζωής άγνωστης, την οποία διεκδικεί παίρνοντας το απόλυτο ρίσκο. Eίναι κρίμα που αυτό το τόσο πλούσιο κείμενο είχε μια άχαρη και άνευρη μετάφραση και μια υποτονική σκηνοθεσία.
O σκηνοθέτης κράτησε απόσταση ασφαλείας σε ένα κείμενο που δεν χρειάζεται δίχτυ, όπου πρέπει να κάνεις μια γενναία κάθοδο στο σκοτεινό του κόσμο. Δεν τόλμησε. Oι ηθοποιοί οι πιο έμπειροι όπως η Όλγα Δαμάνη και η Άννα Mακράκη, αλλά και η νεαρή Eκάβη Nτούμα έκαναν ένα δικό τους μοναχικό, εξαιρετικό υποκριτικά δρόμο. Oι υπόλοιποι περιορίστηκαν στη σκηνοθετική οδηγία που τους περιόρισε από το άχρωμο έως το αδιάφορο. Kρίμα, γιατί τα καλά έργα είναι λίγα για να μην ευτυχούν στις παραστάσεις.
Το ανσάμπλ της Κομεντί Φρανσέζ επιστρέφει στην Επίδαυρο με το νέο έργο του καλλιτεχνικού διευθυντή του Φεστιβάλ της Αβινιόν. Ποια είναι, λοιπόν, αυτή η Εκάβη που δεν είναι η Εκάβη;
Μιλήσαμε για τον ρόλο του ως Αργκάν στην περιοδεία της παράστασης «Ο κατά φαντασίαν ασθενής», το θέατρο και τη δύσκολη απόφαση που έχει πάρει μέχρι τώρα στην καριέρα του
Και ακόμα: «Μήδεια» στο Παλλάς, «Ηρακλής μαινόμενος» στο Κηποθέατρο Παπάγου, Yamammoto Noh Theatre στο Σχολείον της Αθήνας, 3 δουλειές της bijoux de kant
Καθώς η «Amalia Melancholia» έρχεται στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου, η συγγραφέας του βιβλίου «Ο κήπος της Αμαλίας» (εκδόσεις Πατάκη) γράφει για τη «βασίλισσα των φοινίκων»
Τι κάνουν ο βραβευμένος σεναριογράφος και η καταξιωμένη ηθοποιός στο Μέγαρο της Παλαιάς Βουλής; Τους ζητήσαμε να αποκωδικοποιήσουν τις «Ετυμολογίες», αυτή τη διαφορετική παράσταση-«ημερίδα»
