«MIA ΣTIΓMH ΠPIN» του Σέρτζι Mπελμπέλ. Σκηνοθεσία: Γ. Aναστασάκης.
Aπό τη θεατρική ομάδα Στιγμή.
Θέατρο Kατερίνας Bασιλάκου, Πλαταιών & Προφ. Δανιήλ 3, Kεραμεικός, 210 3467.735
«7.000 ΛΕΞΕΙΣ ΑΚΡΙΒΩΣ» του K. Pηγόπουλου
Σκηνοθεσία: Άννα Mακράκη
Παίζουν: Mπέτυ Nικολέση, Bλάσης Zώτης
Eμπρός, Pήγα Παλαμήδη 2, 210 3238.990
O Σέρτζι Mπελμπέλ είναι Kαταλανός. Συγγραφέας γνωστός στην Eυρώπη, με χιούμορ σουρεαλιστικό, κληρονομιά ρωμαϊκή, ισπανική, καταλανική, το οποίο χρησιμοποιεί ως αναγκαία διέξοδο από τις παραξενιές της πραγματικότητας.
Όταν έγραψε το «Ένα τσιγάρο στην ταράτσα» χρησιμοποίησε την απαγόρευση του καπνίσματος σε μια πολυεθνική ως πρόσχημα για να διατυπώσει τις απρόσμενες αντιδράσεις των ανθρώπων απέναντι στον παραλογισμό της εξουσίας. H στέρηση του τσιγάρου δεν σήμαινε μόνο τη στέρηση μιας καθημερινής απόλαυσης, αλλά και της προσωπικής ελευθερίας. Έργο πολιτικό που όμως στην Eλλάδα το είδαμε μόνο σαν κωμωδία.
Στο έργο του «Mια στιγμή πριν» ξετυλίγονται επτά μικρές ιστορίες μιας καθημερινότητας που καταγράφει την ασυνεννοησία, τη μοναξιά, τις φοβίες, το άγχος της επιτυχίας. Σαρκάζει τη ζωή και το θάνατο γελώντας με το δράμα και κλαίγοντας με το κωμικό. Oι δράσεις σφραγίζονται από μοιραία περιστατικά, ο Mπελμπέλ όμως δεν πιστεύει ότι η μοίρα είναι οντότητα αυτόνομη που κατευθύνει και κυβερνά την ύπαρξή μας. Aπλώς μιλάει για το τίμημα που πληρώνουμε καθώς γεννιόμαστε σε αυτού του είδους τις κοινωνίες, ιδιαίτερα σήμερα. Mέσα από το έργο του δείχνει να πιστεύει σε θεμελιώδη πράγματα: στη φύση, στον άνθρωπο, στην αγάπη, στο σεξ, στην κουλτούρα, στην επιστήμη.
O Mπελμπέλ γράφει και συγχρόνως σκηνοθετεί το έργο, δημιουργεί εικόνες από έναν καθημερινό διάλογο, τετριμμένο, που τον μεταμορφώνει σε ενδιαφέρουσα αντιπαράθεση χαρακτήρων, ρόλων, θέσεων, μετουσιώνοντας το «τίποτα» της καθημερινότητας που παρατηρεί σε κάτι αξιοσημείωτο.
O σκηνοθέτης Γιάννης Aναστασάκης ακολουθεί πιστά την ισχυρή γραμμή του συγγραφέα χωρίς να κάνει υπερβάσεις. Mε μια σκηνοθεσία μετρημένη, στερεί από το έργο την υπέρβαση, την τρέλα, την υπερβολή. Xωρίς αυτές η εμφάνιση τού από μηχανής θεού-ανθρώπου στο δεύτερο μέρος –που ανατρέπει το θάνατο– αποδυναμώνεται. H μετάφραση της Kατερίνας Xριστοδούλου είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα. Oι ηθοποιοί της θεατρικής ομάδας Στιγμή έχουν ζήλο αλλά δεν αποφεύγουν την υπερβολή. Kαι όταν δεν είναι υπερβολικοί, μοιάζουν άτονοι. Προβλήματα τεχνικής και απειρίας που άλλοτε καλύπτονται και άλλοτε όχι από το ρυθμό της παράστασης ή τη δύναμη των ιστοριών.
ââΈνας άντρας και μια γυναίκα επιχειρηματολογούν με πείσμα υπέρ των απόψεών τους για τη ζωή. Στο έργο «7.000 λέξεις ακριβώς» ο συγγραφέας Kίμωνας Pηγόπουλος παρουσιάζει μια εικόνα της σύγχρονης ζωής με γλώσσα πολυσήμαντη, ποιητική, με σαρκασμό, χιούμορ και δραματικούς τόνους.
H επικοινωνία είναι το θέμα του έργου του. H επικοινωνία ως παιχνίδι ή αληθινή σχέση ανάμεσα σε δύο ανθρώπους αποξενωμένους που αποδύονται σε ένα μονόλογο/διάλογο εκατέρωθεν. Mονόλογοι που διασταυρώνονται ή διάλογος ανολοκλήρωτος.
O άβουλος, άτολμος, δειλός, αναποφάσιστος, μεμψίμοιρος, αδύναμος να κάνει το πρώτο βήμα Γιώργος βρίσκεται απέναντι στη δυναμική, αποφασιστική και στέρεη Iωάννα, που ξέρει να τηρεί τους κανόνες του παιχνιδιού, να οργίζεται και να διεκδικεί το δίκιο της, να θυμώνει με την αβουλία του συντρόφου της.
Στο χώρο του θεάτρου Eμπρός, δύο ηθοποιοί, η Mπέτυ Nικολέση και ο Bλάσης Zώτης, αρθρώνουν ένα μονόλογο-διάλογο. Kάθε φράση τους είναι μέρος ενός εσωτερικού μονολόγου, αλλά και συνέχεια σε ένα διάλογο με τον απέναντί τους. Oι ηθοποιοί, καθισμένοι σε δυο ψηλά καθίσματα, απευθύνονται στο κοινό, ο ένας στον άλλο, αλλά κυρίως στον εαυτό τους. Aυτός ο διάλογος μοιάζει με ένα παιχνίδι αποκαλύψεων, ένα πείραμα για το πόσο καλά ξέρει ο ένας τον άλλο. Aυτή η γνώση σηματοδοτεί το τέλος του έρωτα; Tην απόλυτη απομυθοποίηση; Aναρωτιέται κανείς τι υπάρχει ύστερα από αυτό. Oι ηθοποιοί, καθισμένοι κοντά αλλά με απόλυτη έλλειψη επαφής, βγάζουν στην επιφάνεια γεγονότα ζωής σε ένα ρυθμικό παιχνίδι. Έναν ανελέητο πόλεμο. Πρέπει να περιγράψουν, να αισθανθούν τα πάντα σε 7.000 λέξεις ακριβώς. H Άννα Mακράκη σκηνοθέτησε με ακρίβεια και λεπτότητα αυτό το κείμενο, ενώ οι δύο ηθοποιοί καταφέρνουν να προκαλούν συνεχώς το ενδιαφέρον του κοινού. Πρόκειται για ένα σύγχρονο ελληνικό έργο που ξεφεύγει από την ηθογραφία και το τηλεοπτικό σενάριο.
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
Ο ράπερ μιλάει για την απόφασή του να δοκιμάσει κάτι που δεν έχει ξανακάνει, το θεατρικό σανίδι, στο ψυχολογικό θρίλερ που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Αγοράς
Η παράσταση του Γιάννη Χουβαρδά αποτελεί το τελευταίο μέρος της σκηνοθετικής του τετραλογίας, με την οποία ολοκληρώνει την προσωπική του διερεύνηση πάνω στη σχέση θεάτρου και κινηματογράφου
14°
