Ο Γιώργος Παπαγεωργίου με 2 εκατομμύρια ευρώ θα πήγαινε φυλακή για 7 χρόνια
Πέντε ηθοποιοί. Μία γενιά. Εκατοντάδες sold outs. Η Athens Voice συναντά στα στέκια τους, καλλιτέχνες που στα τριάντα τους έχουν ήδη το δικό τους κοινό.
O Γιώργος Παπαγεωργίου μιλάει στην ATHENS VOICE για τους ρόλους που έχει ενσαρκώσει, τη σχέση του με το κοινό και τα επόμενα σχέδιά του.
Στο Παγκράτι κυκλοφορεί ένας τύπος με ένα σκύλο. Τη φωνάζει Μαρούλα και κάθε λίγο και λιγάκι της λέει να φέρεται σαν κυρία και όταν δεν το κάνει την κατακεραυνώνει με ένα «Απαράδεκτη». Οι τούφες του μαλλιού του πηγαίνουν και έρχονται με τον άνεμο. Μία υποψηφιότητα για το Βραβείο Χορν τον ακολουθεί αθόρυβα. Φοράει γυαλιά ηλίου και ο αέρας με τον οποίο περπατάει κάτι σου θυμίζει. Κάπου τον έχεις ξαναδεί. Ίσως σε κάποια αφίσα του Σταυρού του Νότου. Ή μήπως σε κάποια παράσταση του Εθνικού; Α μπα! Μάλλον θα είναι από το Θέατρο του Νέου Κόσμου.
Ο Γιώργος Παπαγεωργίου έχει καταφέρει να «στηθεί» στον ίδιο τοίχο με διαφορετικές φάτσες, πόζες, ιδιότητες. Ηθοποιός, σκηνοθέτης, μουσικός, μα πάνω από όλα περσόνα. Μία περσόνα που σε πηγαίνει στιγμιαία πίσω στον Ίνγκμαρ Μπέργκμαν και σε επαναφέρει στο εδώ και στο τώρα υπενθυμίζοντάς σου ότι ήρθε η ώρα να χειροκροτήσεις. Δυνατά.
Τον Γιώργο και τη Μαρούλα τους συνάντησα στο Superfly στο Παγκράτι. Παραγγείλαμε καφέ και βουτήξαμε τα Μιράντα μπισκοτάκια μας στην πιο καλτ εκδοχή της εφηβείας μας.
Ξύπνα, Γιώργο!
Δεν πιστεύω πια στον ρομαντισμό. Με συγκινεί η αγωνία του ανθρώπου να μη μείνει μόνος. Αυτή η συνειδητοποίηση πιστεύω ότι είναι ό,τι πιο ρομαντικό μπορώ να κάνω στον εαυτό μου.
» Είμαστε συναισθηματικά ανήμποροι, ημιμαθείς και πολιτικά απαίδευτοι. Αλλά ζούμε σε μία εποχή που μας έχει βοηθήσει στο να είμαστε έτσι. Είτε με απογοητεύσεις σε προσωπικό επίπεδο είτε σε πολιτικό. Διάφορες προσωπικές διαδρομές - ήττες με οδήγησαν στο να το δω όλο αυτό. Ίσως να εντοπίσω και τη μεγάλη εικόνα.
» Όσον αφορά το κοινωνικό σύνολο, δεν τα πηγαίνω καθόλου καλά μαζί του. Όταν βρίσκομαι σε ένα περιβάλλον που βρίσκονται και χιλιάδες άλλοι για έναν κοινό λόγο, δεν μπορώ να νιώσω καλά. Εκτός αν είμαι στο γήπεδο και βλέπω τον ΠΑΟΚ. Αισθάνομαι ότι πνίγομαι σε οποιαδήποτε άλλη μορφή. Δεν μπορώ να με φανταστώ μέσα σε μία οχλαγωγία κόσμου και να νιώθω καλά. Ίσως πάρω τα βουνά.
» Δεν είναι αγοραφοβία ακριβώς, είναι μία δική μου θέση. Νιώθω ότι δεν συνδέομαι με τον όχλο. Ο όχλος καθοδηγείται, κυριαρχείται από κατώτερα ένστικτα και όπως έχει αποδειχθεί περίτρανα είναι κυβερνητικός μοχλός πίεσης. Θυμάμαι, πριν από πέντε χρόνια, τρέχαμε όλοι στις πορείες και τώρα ξαφνικά δεν ανοίγει ρουθούνι. Χτυπούσαμε κατσαρόλες έξω από τη Βουλή. Τι έγινε, τα λύσαμε όλα τα θέματά μας;
» Τώρα τρέχουμε ίσως μόνο υπέρ πίστεως και πατρίδας. Όλα τα υπόλοιπα;»
Ένα Mojo: Το κοινό
«Το θεατρικό κοινό είναι πολύ καλύτερα εκπαιδευμένο τώρα από παλιότερα. Η κρίση έκανε το καλό ότι έφερε το κοινό σε μία επαφή με τις θεατρικές παραστάσεις που έχουν κάποιο λόγο να ανέβουν, παρά με εκείνες που είχαμε συνηθίσει τους tv stars να εμφανίζονται με ένα ωραίο ρούχο. Νομίζω ότι αυτό συνέβη ακριβώς επειδή έπαψε να υπάρχει αυτό το star system, οπότε οι θεατές άρχισαν να αναζητούν ένα ρεπερτόριο ουσίας. Στον βαθμό που συνέβη, θεωρώ ότι είναι πολύ καλό που συνέβη».
«Με ενδιαφέρουν πολύ οι βιογραφίες. Είναι ένας κώδικας που με τραβάει δραματουργικά. Το “Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι” είναι από τα πιο αυτοβιογραφικά έργα του Τενεσί Ουίλιαμς. Όταν ασχολείσαι με την προσωπική αλήθεια κάποιου δημιουργείται μία βαρύτητα επί σκηνής, αισθάνεσαι άλλη ευθύνη και στην πρόβα και στην παράσταση.
» Υπάρχει μία στροφή στο κλασικό ρεπερτόριο τα τελευταία χρόνια. Εμένα προσωπικά δε με απασχολεί εάν ένα έργο είναι κλασικό ή σύγχρονο, αλλά εάν μου μιλάει. Μπορεί να υπάρχουν κάποια θρυλικά έργα που εγώ να μην μπορώ να ταιριάξω μαζί τους ή έργα σύγχρονα που να μη με αφορούν».
Οι Ωραίες του Πέραν: οι ιδιότητές του
«Όταν ήμουν στην εφηβεία είχα αρχίσει να ασχολούμαι με τη μουσική. Μεγάλωσα στην άνθηση του ελληνικού ροκ και της πανκ. Όλη αυτή η εποχή με βρήκε κλεισμένο μέσα σε ένα στούντιο με συγκροτήματα να βαράμε. Αυτό διεκόπη γύρω στα 19 μου για να σπουδάσω μάρκετινγκ. Άσχετο εντελώς.
» Όταν κατέβηκα στην Αθήνα σπούδασα ηθοποιός. Ξανακάλεσα τη μουσική στη ζωή μου αφότου ήμουν ήδη πέντε-έξι χρόνια στο θέατρο. Η μπάντα μού έκανε πάρα πολύ καλό ψυχολογικά. Βρήκα πατήματα που έψαχνα να βρω και κάτι να με αποφορτίζει την ώρα που το θέατρο μου έπαιρνε όλη την ενέργεια. Αυτό έγινε σταδιακά. Φτάσαμε η μπάντα να έχει ανοδική πορεία τα τελευταία δύο χρόνια. Παίζουμε σταθερά στον Σταυρό του Νότου, τα views ανεβαίνουν και σιγά-σιγά έχει αρχίζει να σχηματίζεται ένα κοινό. Ακριβώς επειδή δεν καιγόμαστε και δεν κυνηγάμε κάποια καριέρα ροκ σταρ κτλ, μας βγαίνει πολύ χαλαρά όλο αυτό.
«Θα ήθελα να μπορώ να πετάω. Αλλά νομίζω ότι γενικώς θα ήθελα να είμαι ο Batman, μια νυχτερίδα της νύχτας.
» Στο τέλος, ήρθε η ιδιότητα του σκηνοθέτη. Χωρίς πρόγραμμα. Είχα μεγάλο απωθημένο την ιστορία του Παγκρατίδη, έτσι και έγινε. Δεν περίμενα ποτέ ότι μπορεί να έχω προτάσεις και βήμα σκηνοθετικό τόσο απότομα. Ομολογώ ότι και με ευχαριστεί και με συγκινεί. Ο τρόπος που μου αρέσει να δουλεύω στη σκηνοθεσία μού κάνει καλό, γιατί μου μαθαίνει την έννοια της οργάνωσης που δεν την είχα σαν άνθρωπος.
» Η δουλειά του σκηνοθέτη δεν σου επιτρέπει να είσαι ούτε μαλακός με τον εαυτό σου ούτε χαμένος στην πραγματικότητά σου. Πρέπει να βουτάς στη δική σου ματιά και ταυτόχρονα να έχεις τη διάθεση αυτό να το επικοινωνήσεις αρχικά στους άμεσους συνεργάτες σου, μετά στους ηθοποιούς και από εκεί στο κοινό.
» Είναι σαν να έχεις ανοίξει ένα κανάλι που ξεκινάει από μία εσωτερική διαδικασία και καταλήγει σε μία πλήρως εξωτερική».
Αυλαία, ανοίγει: Γιώργος Παπαγεωργίου σεζόν 2019-2020
«Στο Φεστιβάλ Αθηνών σκηνοθετώ το “Η Γιαννούλα η Κουλουρού” που θα κάνει πρεμιέρα 18 Ιουνίου στην Πειραιώς 260.
» Η παράσταση στηρίζεται στην πραγματική ιστορία μιας τσιγγάνας που έζησε στην Πάτρα πουλώντας κουλούρια πριν από περίπου 100 χρόνια και την έλεγαν Γιαννούλα. Είχε μια ελαφριά νοητική στέρηση και το όνειρό της ήταν να ντυθεί νυφούλα. Οι μαρτυρίες λένε ότι πρόκειται για μία κοπέλα μέσης ηλικίας στην οποία κάποιοι εύποροι Πατρινοί ξεκίνησαν να κάνουν φάρσες οργανώνοντάς της γάμους που τελικά δεν γίνονταν ποτέ. Στον τελευταίο γάμο που της έστησαν, σύμφωνα με τα ντοκουμέντα, συμμετείχαν περίπου 10.000 Πατρινοί και είχε ενεργοποιηθεί μέχρι και το Λιμενικό. Η Γιαννούλα πέθανε ανύπαντρη, πάμφτωχη και μόνη. Αυτή η ιστορία μέχρι και πέρσι αποτελούσε δρώμενο στο πατρινό καρναβάλι.
» Εμένα με κινητοποίησε το πόσο σκληρή ήταν αυτή η ιστορία και πως η ελληνική κοινωνία όχι μόνο συμμετείχε σε αυτή την τεράστια φάρσα, όσο η Γιαννούλα ήταν στη ζωή, αλλά και μετά θάνατον συνέχισε τη διαπόμπευσή της. Έπρεπε να κάνουν τρομερές καταγγελίες από τον Σύλλογο Ψυχικής Υγείας Πατρών για να καταργηθεί αυτό το έθιμο.
» Ήθελα να βρω την πραγματική ιστορία αυτής της κοπέλας. Έγινε ένα πρωτότυπο θεατρικό έργο που υπογράφει η Θεοδώρα Καπράλου. Στον ρόλο της Γιαννούλας είναι η Έλενα Τοπαλίδου και την πρωτότυπη μουσική γράφει η Ματούλα Ζαμάνη.
» Θα κάνω κάποια lives με τους Polkar, την μπάντα μου, από εδώ και από εκεί. Με το που γυρίσω τον Σεμπτέμβρη θα έχουμε το “Ξύπνα, Βασίλη” σε επανάληψη με το Εθνικό και θα σκηνοθετήσω στο Θέατρο του Νέου Κόσμου το “Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι” με τη Θέμιδα Μπαζάκα και τη Μαίρη Μινά. Αυτό θα ανέβει τον Ιανουάριο».
«Έχω σκοπό για δύο μήνες το καλοκαίρι να μην κάνω τίποτα και να πάω σε νησιά που έχω απωθημένο, όπως η Νίσυρος, η Κίμωλος. Θα πάω και Αμοργό, που την αγαπώ πολύ».
Επιθεωρητής Νεότητα
«Δεν είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι η νεότητα πρέπει να κατακτήσει τον κόσμο ούτε από την άλλη πιστεύω ότι δεν πρέπει να υπάρχει χώρος στους νέους.
» Παλιότερα ήμουν λίγο γεροντολάγνος. Μου άρεσε πιο πολύ η τρίτη ηλικία σε επίπεδο συνεργασίας. Τα πράγματα είναι πιο ξεκάθαρα με έναν ώριμο ηθοποιό. Αυτό που με ενοχλεί στη νιότη πολλές φορές είναι η ημιμάθεια που καλύπτεται από μια φόρα και μια ενέργεια που μόνο αρνητικά μπορώ να δω.
» Είναι ωραίο να βλέπεις μετά πώς ωριμάζει η υπόστασή σου σε έναν πιο αρθρωμένο λόγο».
Η σύγχρονη Λυσιστράτη: Το διαδίκτυο
Κάτι που με ενοχλεί πολύ και το θεωρώ πολύ μίζερο είναι όλη αυτή η ιστορία που έχει ξεκινήσει με τα social media και ο καθένας μπορεί να βγάλει χολή, μένος και κακία προκειμένου να νιώθει ότι ξεσπαθώνει οτιδήποτε έχει μέσα στο μυαλό του σαν οργή. Είναι τόσο μούφα αυτό το πράγμα. Καταντάει αηδιαστικό.
» Γιατί δεν μπορούμε να έχουμε το μαχαίρι στο κόκαλο σε πράγματα ουσίας και ασχολούμαστε με την κάθε μαλακία. Και από την άλλη, σε πράγματα και θέματα που θα συμβεί και κάτι καλό σε αυτή τη χώρα δεν έχουμε τη γενναιοδωρία να πούμε “μπράβο”. Έχουμε πολλά απωθημένα ως λαός.
» Καθόμαστε και ασχολούμαστε με την ελληνικότητα και με το “τι θα πει η πατρίδα” και είμαστε ούτε 200 χρόνια κράτος.
» Είναι τιμή μας που είμαστε ένα κράμα πολιτισμών. Ψάχνουμε όλοι να βρούμε τον Αρχαίο Έλληνα μέσα μας. Υπάρχει στα βιβλία μας. Στην καθημερινή παιδεία μας υπάρχει;»
«Κάτι που δεν θα βγει με τίποτα από μέσα μας είναι η γκρίνια. Πολλή γκρίνια, φίλε. Ξεκολλήστε».
Πέτα το μικρόφωνο
«Έχω μπει πολύ δειλά στη λαίλαπα του Netflix. Ομολογώ ότι μου αρέσει το γεγονός ότι αντιμετωπίζεται το θέμα πειρατεία. Γιατί πραγματικά έχοντας ένα συγκρότημα και βλέποντας τα κόστη και το πόσο δύσκολο είναι να βγάλεις ένα κομμάτι που ο άλλος μπορεί με ένα κλικ να το κατεβάσει πειρατικά, καταλαβαίνω εκ των έσω πόσο πονάει όλο αυτό. Στη μουσική βέβαια έχουμε πολύ δρόμο ακόμα».
Η ερώτηση του εκατομμυρίου (ή περισσότερων): Με πόσα χρήματα έμπαινες φυλακή για επτά χρόνια;
Θα έλεγα ότι για 2 εκατομμύρια ευρώ θα έμπαινα για επτά χρόνια φυλακή. Και μετά θα γυρνούσα τον κόσμο. Τι καλύτερο;
15°
