Ο Αργύρης Πανταζάρας θέλει να μάθει ποιοι είναι οι καλλιτέχνες & ποιοι άλλο ένα story
Πέντε ηθοποιοί. Μία γενιά. Εκατοντάδες sold outs. Η Athens Voice συναντά στα στέκια τους, καλλιτέχνες που στα τριάντα τους έχουν ήδη το δικό τους κοινό.
O Αργύρης Πανταζάρας μιλά στην ATHENS VOICE για τους ρόλους που έχει ενσαρκώσει, τις συνεργασίες του, τη νέα γενιά αλλά και για τα επόμενα σχέδιά του.
Ένας ιδρωμένος τρελός γλείφει την ηδονή πάνω στα καλλίγραμμα κορμιά των χορευτών του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά. Λίγο αργότερα, δεμένος στο κρεβάτι βασανιστηρίων του Νέου Θεάτρου Βασιλάκου έρχεται κοντά με μερικά ποντίκια πεινασμένα και ανατριχιαστικά. Είναι ο ίδιος τύπος που ένα καλοκαίρι αριστοτεχνικά θα πάρει τον Διόνυσο και θα τον βουτήξει ακόμα πιο βαθιά στο πιοτό του. Είναι εκείνος με τον σταυρό του Δημήτρη Χορν. Είναι αυτός ο τύπος που θα μας «κολλήσει» τόσο πολύ την ατάκα με την μπίρα που θα είναι αναπόφευκτο να μη μιλήσουμε για το «Ποιος Πανταζάρας» κάθε φορά που βρισκόμαστε σε μία παράσταση που ξέρουμε ότι θα είναι εκεί. Και θα την εκτοξεύσει σε ένα διαφορετικό γαλαξία.
Συνάντησα τον Αργύρη ένα μεσημέρι Τρίτης, Κολοκοτρώνη και Λεωχάρους γωνία. Δίπλα στον καφέ του υπήρχε ένα μπλοκ με ένα μολύβι. Σαν προοικονομία της συνέντευξης πρέπει να μπει ότι δεν με ζωγράφισε. Μου εξήγησε ότι, για να συγκεντρωθεί, σκιτσάρει και μου ζήτησε την άδεια να το κάνει ενόσω μιλάμε. Άνοιξε το μπλοκ και με κοίταξε στα μάτια. Η συζήτησή μας είχε μόλις ξεκινήσει.
Το πιο όμορφο πράγμα είναι ότι υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι με ξέρουν από τις δουλειές μου στο σύνολο. Δεν με ξέρουν μόνο από τη δουλειά που μπορεί να έκανε επιτυχία κάπου κάποτε. Άλλος με ξέρει από τη “Μητρόπολη”, άλλος με ξέρει από τον πρώτο μονόλογο που έκανα, άλλος από “το Φάουστ”, άλλος από το “1984”, άλλος από τη διαφήμιση, άλλος σαν συμμαθητή, άλλος σαν δάσκαλο και κάπως έτσι γίνεται ένας διάλογος. Σημασία έχει το να συναντιέσαι με τους ανθρώπους. Όλα τα άλλα είναι προκαταλήψεις».
Ποιος Φάουστ;
«Το επίπεδο και το αποτέλεσμα της διαφήμισης που είχα κάνει ήταν καλύτερο από το να παίζεις σε σειρά. Ήταν έντιμο, είχε ήθος, χιούμορ και ήταν και πρωτοποριακό καθώς ήταν αντιδιαφήμιση».
Μία Μητρόπολη συνεργασιών
«Το θέμα είναι να δουλεύεις με γενναιόδωρους ανθρώπους. Μπορεί ο άλλος να είναι χίλια χρόνια έμπειρος και να είναι μαλάκας. Τι να το κάνεις; Είναι θέμα συμπεριφοράς και χαρακτήρα όχι εμπειρίας.
» Τρελαίνομαι να δουλεύω με ανθρώπους που μου επιτρέπουν να τους θαυμάζω. Πρέπει και ο άλλος να ξέρει να μοιράζεται. Ο Μουρίκης, για παράδειγμα, είναι ένας άνθρωπος ο οποίος σου έδινε χώρο και μόνο με το βλέμμα του».
Μία υπερδύναμη
«Θα ήθελα να έχω την υπερδύναμη του να μπορώ να μην κοιμάμαι. Αλλά μου αρέσει και εκείνη που με πάει σε πολλά μέρη ταυτόχρονα.
» Οι άνθρωποι που διαλέγεις να κάνεις εγχειρήματα που έχουν ρίσκο είναι οι άνθρωποι που ουσιαστικά επιλέγεις να φας τα μούτρα σου.
Ο πιο γλυκός Μισάνθρωπος: Ο ανύπαρκτος μαγικός κόσμος του θεάτρου
«Το θέατρο δεν μπορεί να γλιτώσει από την έλλειψη παιδείας της χώρας μας. Είμαστε αυτό που είμαστε και πριν πάμε στην παράσταση, κυρίες και κύριοι.
»Το “1984” ήταν μία παράσταση δυόμισι ωρών Τετάρτη με Κυριακή και διπλή το Σάββατο, για τέσσερις μήνες συνεχόμενους, συν άλλους τέσσερις πριν για πρόβα. Τι εννοείς πώς το διαχειρίστηκα; Δεν μπορούσα να το διαχειριστώ. Δεν μπορούσα να φύγω από το θέατρο. Έφευγα τελευταίος. Με περίμεναν να τελειώσουν. Ρωτούσα συνέχεια “Ποιος θα με γυρίσει σπίτι”.
» Δεν είναι ταινία. Στην ταινία μπορεί να χάσεις είκοσι κιλά, αλλά στον επόμενο ρόλο θα τα ξαναπάρεις. Στο θέατρο πρέπει να μένεις έτσι μία σεζόν. Όχι, στο τέλος της ημέρας ακόμη και αυτός που έχει την καλύτερη τεχνική θα τραυματιστεί είτε ψυχικά είτε σωματικά. Δεν υπάρχει περίπτωση».
Αυλαία, ανοίγει: Αργύρης Πανταζάρας σεζόν 2019-2020
«Έχω κατεβάσει ρυθμούς σαν καλλιτέχνης, αλλά σαν άνθρωπος έχω ανοίξει περισσότερα πεδία.
» Έχω αναλάβει την παράσταση “Elephant Song”, που παίζεται στο Θέατρο της Οδού Κυκλάδων και που για μένα είναι ένα στοίχημα παραγωγής. Προσπαθώ να αποκωδικοποιήσω το όλο θέμα και να καταλάβω τι σημαίνει να έχεις μία εταιρεία, τι σημαίνει να περνάς από όλα τα πόστα και να κάνεις μία παράσταση από την αρχή μέχρι το τέλος. Από την κατάθεση της πρότασης μέχρι την απόδοση των τιμολογίων και της πληρωμής στον ΕΦΚΑ. Είναι ένα masterclass όλο αυτό.
» Είμαστε στην αναμονή μέχρι να βγει η ταινία που έκανα τον χειμώνα με τον Τζώρτζη Γρηγοράκη, έναν υπέροχο νέο σκηνοθέτη. Εκεί, συμπρωταγωνιστώ με τον Βαγγέλη Μουρίκη.
» Κάνω πρώτη φορά τηλεόραση και αυτή την περίοδο είμαι σε γυρίσματα με τον Μανούσο Μανουσάκη. Το φύλαγα για κάτι καλό. Είναι σαν να κάνουμε οκτώ ταινίες μαζί. Υποτίθεται ότι είναι μία σειρά με κινηματογραφικούς όρους και κινηματογραφικές απαιτήσεις».
«Δεν χρειάζεται να έχεις κάνει κάτι πριν ή μετά για να βγεις στην τηλεόραση. Για μένα παίζει ρόλο τι συμβαίνει, πότε συμβαίνει και με ποιον τρόπο. Είχα και άλλες προτάσεις για τηλεόραση, αλλά οι συνθήκες δεν μου το επέτρεπαν ή δεν με ενδιέφερε να ασχοληθώ. Τώρα, με ενδιαφέρει».
1984 λόγοι που ο Αργύρης έγινε ο Πανταζάρας
«Δεν με απασχολεί η μανιέρα και αν θα την αποκτήσω. Αυτό θα πρέπει να το φοβούνται όσοι λένε τα ίδια ανέκδοτα σε κάθε παρέα.
»Η χειρότερη μανιέρα είναι το να έχεις την ψευδαίσθηση ότι ο εαυτός σου είναι ο καλύτερος ηθοποιός. Ότι η προσωπικότητά σου είναι μέρος της ερμηνείας σου.
» Ωστόσο δεν είναι και κακό πάντα το να έχεις μανιέρα, με την έννοια του τρόπου. Η μανιέρα του Ρόμπερτ Ντε Νίρο μάς αρέσει. Τη μανιέρα του Άντονι Χόπκινς δεν πρόκειται να τη βαρεθώ ποτέ. Ούτε έχω καμία υποχρέωση να πρέπει σε κάθε παράσταση να παίζω διαφορετικά για να αποδείξω σε κάποιον ότι δεν έχω μανιέρα.
» Η κακή μανιέρα είναι το πρόβλημα. Εσύ θέλεις να παίζεις έτσι θέατρο, εγώ τι φταίω; Εγώ έρχομαι να δω εσένα να παίζεις με τις έννοιες και αυτές κάθε φορά αλλάζουν.
» Την επαφή και την ενσυνείδηση που θα έπρεπε να καλλιεργούμε εμείς τα κάναμε selfies, τα κάναμε καθρέφτη. Δεν στρεφόμαστε προς τα μέσα, στρεφόμαστε προς τα έξω».
»Οι ερμηνείες έχουν μεταλλαχθεί. Δεν μπορείς να παίζεις όπως έπαιζες πέρσι.
» Ο Άντονι Χόπκινς αυτό που κάνει και το θαυμάζουμε, το κάνει από το 1970. Τώρα εμείς γιατί συνεχίζουμε να παίζουμε όπως οι αντίστοιχοι δικοί μας ηθοποιοί το 1970, δεν το καταλαβαίνω.
» Στο δικό μας θέατρο θέλουμε να φτάσουμε στον θεατή, ενώ σε αυτό το θέατρο που εγώ οραματίζομαι ο θεατής κάνει κοντινό σε εσένα. Είμαστε σε μία εποχή κοντινού. Είναι η εποχή που ήρθε η ώρα να επιτρέψουμε στον θεατή μας να κάνει κοντινό».
Elephant Song: Και τώρα, αν μπορείς, απόδειξέ μας ότι δεν είσαι ελέφαντας
«Είμαστε μία εποχή που έχουμε μπροστά μας μία οθόνη, οκ. Θέλαμε να φέρουμε τα όνειρά μας πιο κοντά για να τα δούμε. Το κάναμε με αυτό τον τρόπο. Αν ονειρευόμασταν τον εαυτό μας κάπως, τώρα είναι η ώρα. It’s show time.
» Το να είσαι ψώνιο νομιμοποιήθηκε μέσα από τα social media, επιτέλους. Κάποτε έλεγαν “εντάξει, μωρέ, εσείς οι ηθοποιοί είστε λίγο ψώνια”. Τώρα; Εσείς που δεν είστε; Τι έγινε; Παιδιά, τώρα καταλάβαμε τι σημαίνει να δείχνεσαι; Τώρα ο καθένας γυρίζει τη δική του ιστορία.
» Ήρθε η ώρα να καταλάβουμε και εμείς αν όντως είμαστε φύλακες του νοήματος και της ουσίας ως καλλιτέχνες ή αν είμαστε άλλο ένα story».
«Είμαστε στην εποχή του τρελού. Ελπίζω αυτή η τρέλα απλά να δονήσει τις ευαισθησίες μας. Δεν μπορεί κάτι θα γίνει, αφού θα βαράνε καμπανάκια για τον σεξισμό, για την κατάχρηση εξουσίας. Το κακό είναι μη γίνει φασισμός η ίδια η ανάγκη μας για απελευθέρωση.
«Αισθάνομαι ότι πια είμαστε μία ευαίσθητη γενιά. Είμαστε ευάλωτοι. Δεν έχουμε πανοπλίες, δεν έχουμε πια κέλυφος».
Θερμοκήπιο ταξιδιών, αναμνήσεων, απωθημένων
«Μετά από πάρα πολλά χρόνια είχα την ευκαιρία να κάνω ένα ταξίδι στο Βερολίνο και το Λονδίνο. Για να πείσω τον εαυτό μου να το κάνει αυτό το πήγα και καλά ερευνητικά και ξεκίνησα κάποια σεμινάρια για το σινεμά.
» Πήγα στην Ολλανδία για ένα διαγωνισμό Roller Blade. Το έκανα για να συναντήσω το όνειρο που είχα στα 13 μου και να το κλείσω».
Η ερώτηση του εκατομμυρίου (ή περισσότερων): Με πόσα χρήματα έμπαινες φυλακή για επτά χρόνια; «Δεν θα εξαγόραζα την ελευθερία μου. Με τίποτα δεν έμπαινα φυλακή».
«Το μεγαλύτερο ταξίδι ήταν όταν έκανα Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά με τον πατέρα μου. Συνειδητοποίησα ότι τα τελευταία δέκα χρόνια έκανα γιορτές στα θέατρα. Δεν θα το ξανακάνω αυτό ποτέ στη ζωή μου.
» Έχω ξεκινήσει μαθήματα πιάνου. Ήταν μία προσέγγιση μελέτης, δεν με ενδιαφέρει να γίνω πιανίστας, απλώς ήθελα να βρω ένα δικό μου τρόπο να μελετάω. Είμαι τρομερά χαρούμενα αρχάριος.
» Μου αρέσει πολύ το snowboard, μαζευόμαστε με φίλους και παίρνουμε τα βουνά. Ποιο Netflix; [σ.σ. αναπόφευκτη σύνδεση με την αντίστοιχη ατάκα του στη διαφήμιση και γέλιο] Δεν το έχω καταλάβει ακόμα. Με τρομάζει».
Βάκχες αιμοδιψείς καταπίνουν στερεότυπα
«Το μεγαλύτερο στερεότυπο είναι ότι “όσοι έχουν πτυχία, κατέχουν μόρφωση και παιδεία”. Τότε γιατί τόσοι “μορφωμένοι” άνθρωποι έχουν “παραμορφωμένες” ψυχές; Ένα άτομο “υψηλής μόρφωσης” δεν αποκλείεται πολλές φορες να έχει και εντελώς απάνθρωπες αντιλήψεις. Η μόρφωση δεν έχει καμία σχέση με την ποιότητα του χαρακτήρα μας».
Υ.Γ. 2 Το «Elephant Song» θα παίζεται στο Θέατρο της Οδού Κυκλάδων μέχρι τις 31 Μαΐου. Δείτε περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση στο Guide της Athens Voice
Υ.Γ. 3 Οι μεσότιτλοι είναι αφιερωμένοι στους ρόλους του.
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
Ο ράπερ μιλάει για την απόφασή του να δοκιμάσει κάτι που δεν έχει ξανακάνει, το θεατρικό σανίδι, στο ψυχολογικό θρίλερ που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Αγοράς
Η παράσταση του Γιάννη Χουβαρδά αποτελεί το τελευταίο μέρος της σκηνοθετικής του τετραλογίας, με την οποία ολοκληρώνει την προσωπική του διερεύνηση πάνω στη σχέση θεάτρου και κινηματογράφου
12°
