Η Σοφία Παλάντζα σκηνοθετεί το έργο «Ήταν ένας και δεν ήταν κανένας» του Χρήστο Αγγελάκο στο θέατρο Σημείο.
Ο Χρήστος Αγγελάκος συνήθιζε να διηγείται μια ιστορία για το πρώτο του θεατρικό. Έλεγε γελώντας πως λίγο πριν το τέλος της πρεμιέρας του δεν άντεξε άλλο και σηκώθηκε να πάει στην τουαλέτα. Η στιγμή του τελικού χειροκροτήματος τον βρήκε μέσα στην τουαλέτα του θεάτρου να πλένει τα χέρια του. Δε βγήκε έξω να πάει στη θέση του. Έμεινε εκεί να απολαύσει το χειροκρότημα του κόσμου από απόσταση ευχαριστημένος.
Η ζωή επιφύλασσε και στην πρεμιέρα του δεύτερου θεατρικού του να μην είναι ανάμεσα στο κοινό που χειροκροτούσε ή μήπως ήταν; Ο Χρήστος Αγγελάκος έφυγε από τη ζωή τον Ιανουάριο, δεν ήταν πλήρης ημερών σε καμία περίπτωση αλλά ήταν σίγουρα υπερπλήρης φίλων και αγάπης. Το δεύτερο θεατρικό έργο του ανέβηκε στη σκηνή του θεάτρου «Σημείο» λίγους μήνες μετά. «Ήταν ένας και δεν ήταν κανένας» σε σκηνοθεσία της Σοφίας Παλάντζα, ένα τελευταίο μήνυμα του συγγραφέα στους αγαπημένους του μετά το θάνατό του. Εμπνευσμένο από τους ανώνυμους νεκρούς, αυτούς που η ζωή τα έφερε να φύγουν χωρίς ξόδι αλλά και ένας ύμνος στον κάθε «κανένα» που γνωρίζοντας τον γίνεται «ένας» και αποκτά υπόσταση και σημασία στη ζωή μας.
Όσοι γνώριζαν τον Χρήστο Αγγελάκο θα φύγουν από την παράσταση σαν να έχουν συνομιλήσει μαζί του ακόμα μία φορά. Του άρεσαν οι φάρσες του Χρήστου και σε κάποιο παράλληλο σύμπαν γελάει με αυτό που μας σκάρωσε.
Η σκηνοθέτης της παράστασης, Σοφία Παλάντζα, μίλησε για την ευτυχή συγκυρία να συνεργαστεί με το Χρήστο Αγγελάκο αλλά συνάμα την ανατροπή που είχε ως αποτέλεσμα να ολοκληρωθεί η συνεργασία τους μέσα στην απουσία του.
«Η συνάντησή μου με τον Χρήστο Αγγελάκο ήταν δυστυχώς μία και μοναδική. Ωστόσο, δεν θα ξεχάσω το βλέμμα του. Ένα βλέμμα σπινθηροβόλο, γεμάτο ζωή, που έκανε σχέδια για το μέλλον. Βρεθήκαμε στο σπίτι του, μιλήσαμε για τις ζωές μας, για το θέατρο. Εκείνο το βράδυ μου άνοιξε μία πόρτα στον έσω κόσμο του, ο οποίος έπειτα ξεδιπλώθηκε μέσα από το έργο και τις λέξεις του. Η αγωνία του για τον άνθρωπο, το χιούμορ του, οι ανθρώπινες σχέσεις, η εναντίωσή του στο κοινωνικό μοντέλο ζωής που υπηρετούμε και πάνω απ' όλα μία κραυγή κατά του θανάτου, κυριολεκτικού και μεταφορικού. Ο Χρήστος είναι ακόμη εδώ και μας μιλάει μέσα από το έργο του, μας φωνάζει − ξυπνήστε, βγάλτε τα καθωσπρέπει προσωπεία σας, αντιμετωπίστε την αλήθεια του εαυτού σας, αφήστε τις μεμψιμοιρίες και επιτέλους ζήστε. Σαν να ήταν η τελευταία σας μέρα. Γιατί οι ρόλοι που πασχίζετε να παίζετε σας ξερνάνε».
Info:Στις ερμηνείες οι Νικόλας Αλεξίου, Νικόλ Δημητρακοπούλου, Λευτέρης Καταχανάς, Φελίς Τόπη. Στο θέατρο ΣΗΜΕΙΟ, Χαριλάου Τρικούπη 4 στην Καλλιθέα, μέχρι 2 Ιουνίου.
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
Ο ράπερ μιλάει για την απόφασή του να δοκιμάσει κάτι που δεν έχει ξανακάνει, το θεατρικό σανίδι, στο ψυχολογικό θρίλερ που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Αγοράς
Η παράσταση του Γιάννη Χουβαρδά αποτελεί το τελευταίο μέρος της σκηνοθετικής του τετραλογίας, με την οποία ολοκληρώνει την προσωπική του διερεύνηση πάνω στη σχέση θεάτρου και κινηματογράφου
Στην παράσταση στον Σταυρό του Νότου διηγείται λάιβ τα βιντεάκια του, πιάνοντας από την αστεία πλευρά -και χωρίς παρεξήγηση- την ασυναρτησία του κάθε ζωδίου
20°
