Ο Σταύρος Ράγιας σκηνοθετεί το το βραβευμένο έργο του Μιχάλη Βιρβιδάκη του «Στην Εθνική με τα μεγάλα» στο θέατρο 104.
«Φανταστείτε μια μεγάλη λεωφόρο. Νύχτα. Αύγουστος. Περνούν φορτηγά με αναμμένα τα φώτα τους στη μεγάλη σκάλα. Όποιος τα συναντήσει τυφλώνεται. Είναι η Εθνική. Η Εθνική μας: οδός, περιπέτεια, πραγματικότητα. Είναι εκεί και η εθνική μας φαντασίωση. Ποιος καταφέρνει να διατηρήσει αλώβητη την όρασή του για να ξεχωρίσει τα μικρά από τα μεγάλα; Και ποιος μπορεί να βάλει σε αυτή τη λεωφόρο τα σωστά σημεία στίξης πεζοπορώντας; Το έργο του Μιχάλη Βιρβιδάκη "Στην Εθνική με τα μεγάλα" δημιουργεί τους οδοδείκτες σε αυτή τη λεωφόρο για να δούμε τους εαυτούς μας» λέει ο σκηνοθέτης του Σταύρος Ράγιας.
Πρόκειται για ένα έργο της σύγχρονης ελληνικής δραματουργίας, που παρουσιάζει την αλληγορική πορεία τριών νέων στην αναζήτηση της ατομικής και της συλλογικής ταυτότητας. Mια μητέρα εξαφανισμένη από καιρό, δύο αδέρφια που ξαναβρίσκονται κοντά και πάλι, ο πατέρας που δεν ζει πια, και η φίλη του μικρού αδερφού, ξετυλίγουν άλλοτε με σκληρότητα και άλλοτε με ευαισθησία το μπερδεμένο κουβάρι μιας αλλόκοτης ελληνικής οικογένειας. Το έργο έχει ήδη αποσπάσει παγκόσμιες διακρίσεις, ενώ πρωτοπαίχτηκε στην Ελλάδα στο Θέατρο «Νέα Σκηνή» του Λευτέρη Βογιατζή.
Στην εποχή της παγκοσμιοποίησης ένα κείμενο και μια θεατρική παράσταση για την εγχώρια πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα αναλλοίωτη εδώ και δεκαετίες. Οι ήρωες είναι οι γείτονες της διπλανής πόρτας. Πριν την κρίση. Ή μέσα σε αυτήν. Όλοι θα βρούμε κάτι να θυμηθούμε...Διαβάστε όσα είπε στη Μαρίκα Αρβανιτοπούλου.
Στην Εθνική με τα Μεγάλα: ένα έργο που ισορροπεί ανάμεσα στην σκληρότητα, το χιούμορ, την ευαισθησία... κι απόλυτα ελληνικό. Ποιες οι δυσκολίες για να παρουσιαστεί στη σκηνή και μάλιστα σε μια μάλλον μικρή σκηνή;
Πολλές οι δυσκολίες και κυρίως η αναμέτρηση με μια παράσταση που πρωτοπαίχτηκε σε ένα ιστορικό θέατρο, της Οδού Κυκλάδων του Λευτέρη Βογιατζή. Και όντως, μια μικρή σκηνή, με εναλλασσόμενες παραστάσεις σχεδόν καθημερινά, δημιουργεί εξ αρχής δεσμεύσεις. Στάθηκα όμως τυχερός, γιατί η ομάδα μας λειτούργησε πολύ δημιουργικά απέναντι σε όλες τις πρακτικές δυσκολίες. Η στενότητα του χώρου οδήγησε τον Ανδρέα Γεωργιάδη να στήσει ένα αφαιρετικό και πολύ ποιητικό σκηνικό χώρο, τους ηθοποιούς να οδηγηθούν σε πιο εσωτερικές ερμηνείες, κι εμένα τον ίδιο να μπορώ ευκολότερα να αφαιρώ όσα έβλεπα περιττά. Γιατί είναι αλήθεια πως τις λύσεις μας τις δίνουν πάντα τα ίδια τα προβλήματα.
Ένα έργο πολυβραβευμένο και στην πρώτη του θεατρική παράσταση στη σκηνή του Λευτέρη Βογιατζή... Μοιάζει να είχατε να αντιμετωπίσετε «θεριά»! Τα ξεχάσατε όλα και στήσατε την δική σας παράσταση; Ποιος ήταν ο στόχος του σκηνοθετικού σας εγχειρήματος;
Για μένα κάθε φορά που ανεβάζει κάποιος ένα έργο στη σκηνή πρέπει να λαμβάνει ενστικτωδώς υπ' όψιν του όλους όσοι καταπιάστηκαν με αυτό, το τίμησαν με το μόχθο και το ταλέντο τους. Προσωπικά ο δικός μου στόχος ήταν εξ αρχής να αφήσω να διαφανεί όλη η κρυμμένη τρυφερότητα που κρύβει αυτή η καθόλα σκληρή οικογενειακή ιστορία: ένα μυστικό που πλανάται μέχρι τέλους στον αέρα, πράγματα που υπονοούνται και ποτέ δεν λέγονται, και τόσα μη κανονικά πράγματα που εντέλει όλα μαζί συνθέτουν μια ιδιότυπη κανονικότητα.
Είδε την παράσταση ο Μιχάλης Βιρβιδάκης; Σας αγχώνει η μέρα που θα το δει;
Ακόμη δεν την είδε. Φυσικά και με αγχώνει το πώς θα του φανεί. Κυρίως όμως επειδή στάθηκε εξ αρχής πολύ γενναιόδωρος δείχνοντάς μου απέραντη εμπιστοσύνη. Θέλω να πω εδώ πως στο πρώτο μου σκηνοθετικό ανέβασμα στάθηκα τυχερός γιατί υπήρξαν πολλοί άνθρωποι με εμπιστεύτηκαν, και αυτό δεν το ξεχνώ.
Με ποιο συναίσθημα επιθυμείτε να βγει ο θεατής από την παράσταση;
Θα ’θελα να βγει συγκινημένος. Η συγκίνηση για μένα είναι το συναίσθημα εκείνο που ενεργοποιεί όλα τα υπόλοιπα εντός μας.
Ελληνικό ρεπερτόριο. Το προτιμάτε;
Προσωπικά δεν διαχωρίζω αν ένα έργο είναι ελληνικό ή όχι και δε νομίζω να προτιμώ κάτι συγκεκριμένο στο θέατρο. Αρκεί το έργο ή ο ρόλος να με διεγείρει, είτε ως σκηνοθέτη είτε ως ηθοποιό.
Επόμενα σχέδια για τη νέα θεατρική σεζόν;
Το ομορφότερο σχέδιο θα ήταν να επαναληφθεί η παράσταση και το φθινόπωρο, μετά τη μικρή περιοδεία που ετοιμάζουμε στην υπόλοιπη Ελλάδα.
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
Ο ράπερ μιλάει για την απόφασή του να δοκιμάσει κάτι που δεν έχει ξανακάνει, το θεατρικό σανίδι, στο ψυχολογικό θρίλερ που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Αγοράς
Η παράσταση του Γιάννη Χουβαρδά αποτελεί το τελευταίο μέρος της σκηνοθετικής του τετραλογίας, με την οποία ολοκληρώνει την προσωπική του διερεύνηση πάνω στη σχέση θεάτρου και κινηματογράφου
14°
