Είναι η φίλη που θα ήθελαν τα περισσότερα κορίτσια να έχουν. Έχει πολύ χιούμορ, είναι απολύτως ενημερωμένη για όλα τα πολιτικά και κοινωνικά τεκταινόμενα, ξέρει από μόδα και στιλ, είναι εξπέρ στο θέμα των σχέσεων, είναι γενναιόδωρη στα αισθήματα, χαμογελάει εύκολα και γελάει πολύ. Η Κατερίνα Μπέη «σπούδασε στη Νομική Αθηνών και στο Δημοσιογραφικό Κολέγιο, δούλεψε τρία χρόνια σε μπαρ και δέκα σε περιοδικά!»… Αυτό αναφέρει ως βιογραφικό. Παράλληλα έχει γράψει σενάρια για τον κινηματογράφο («Θηλυκή Εταιρία», «Φούσκα», «Η Λίζα κι όλοι οι άλλοι», «Η Καρδιά του Κτήνους») και την τηλεόραση («Σχεδόν Ποτέ», «Μόνη εξ αμελείας», «Χρυσά Κορίτσια», «Λούφα και Παραλλαγή»), αλλά και 2 βιβλία από τις εκδόσεις Λιβάνη. Αυτή τη σεζόν κάνει και θεατρική συγγραφική απόπειρα με το έργο «Τοκ τοκ» του Λορέν Μπαφί στο θέατρο Ήβη, το οποίο διασκεύασε μαζί με τον Κώστα Σπυρόπουλο. Η συνέντευξή μας ξεκίνησε από το έργο και κατέληξε στο θέμα των σχέσεων και μετά στην πολιτική. Άλλωστε, όταν συζητάς με την Κατερίνα πρέπει να ξέρεις ότι θα μιλήσεις για τα πάντα…
Πώς αποφάσισες να κάνεις τη διασκευή του έργου;
Ο Κώστας Σπυρόπουλος διάβασε έναν μονόλογο που είχα γράψει κι αποφάσισε να τον ανεβάσει στο Ήβη τον Φεβρουάριο του 2014. Με αφορμή αυτό, αρχίσαμε να συναντιόμαστε και είχε την ιδέα να μου προτείνει να διασκευάσουμε μαζί το Τοκ Τοκ του οποίου, είχε κλείσει τα δικαιώματα. Μόλις μου είπε την υπόθεση, μου άρεσε πάρα πολύ, η συνεργασία με τον Κώστα, ήταν αφορμή να γίνουμε και φίλοι, οπότε δεν υπήρχε κανένας λόγος να με κάνει να μην πω με ενθουσιασμό το "Ναι".
Τι είναι πιο δύσκολο ή πιο ευχάριστο… να γράφεις βιβλία ή σενάρια;
Το τι είναι πιο ευχάριστο ή πιο δύσκολο, έχει περισσότερο να κάνει με την θεματολογία και την συνθήκη που υπαγορεύει το γράψιμο. Π.χ το σενάριο επειδή έχει συγκεκριμένους χρόνους παραγωγής, είναι ίσως πιο πιεστικό. Δεν ισχύει τον ίδιο για ένα βιβλίο ή ένα θεατρικό κείμενο που οι χρόνοι είναι πιο χαλαροί.
Το έργο εκτυλίσσεται στον προθάλαμο ενός ψυχολόγου μια όλοι οι ήρωες πάσχουν από κάποια νεύρωση… Τι είδους νευρώσεις ταλαιπωρούν τους ήρωες;
Ο Φώτης-Χρηστος Βαλαβανιδης- πάσχει από σύνδρομο Ζιλ ντε λα Τουρετ, ένα σύνδρομο που τον κάνει να βρίζει, να κάνει άσεμνες κινήσεις και να γαυγίζει. Ο Βασίλης- Κωστας Σπυροπουλος- πάσχει από αριθμομανια και ασθένεια φύλαξης και μετράει τα πάντα: βήματα, λεπτά, πόσες φορές σηκώνονται, πόσες πάνε στην τουαλέτα, πόσες γραμμές έχει το πάτωμα... τα πάντα. Η Νίτσα- Θωμαής Ανδρούτσου- πάσχει από αρρωστοφοβία και μικροβιοφοβία, η Μαρία-Ματθίλδη Μαγγίρα- πάσχει από ιδεοψυχανασμούς και τσεκάρει συνέχεια την τσάντα της, αν πήρε τα κλειδιά της, έχει εμμονές με το αν έκλεισε τις βρύσες, τα φώτα, τον θερμοσίφωνα κτλ. Η Λίλη- Κατερίνα Γερονικολού- πάσχει από ηχολαλία: επαναλαμβάνει τα πάντα δύο φορές κι ο Μπάμπης- Ορφέας Παπαδόπουλος- δεν μπορεί να πατήσει στις γραμμές και θέλει να είναι τα πάντα συμμετρικά...
Ισχύει αυτό που διάβασα ότι ο ήρωας ταξιτζής έχει κάτι από τον Ταξιτζή του Ρόμπερτ Ντε Νίρο;
Ο ταξιτζής είναι πωρωμένος Πάοκ και τραγουδάει συνέχεια Στράτο Διονυσίου. Είναι φλύαρος χιουμορίστας και πειραχτήρι. Πέρα λοιπόν από την εκκεντρική κόμμωση που έχουν ο Κώστας και ο Ντε Νίρο, δεν μπορώ να σκεφτώ άλλη ομοιότητα...
Που εστιάζεται η εκκεντρικότητα του ήρωα;
Νομίζω ότι όλοι οι άνθρωποι, αν τους φωτίσουμε πολλές διαφορετικές πλευρές της ζωής τους, θα εκπλαγούμε από το πόσο εκκεντρικοί μπορεί τελικά να φανούν. Ο συγκεκριμένος: Έχει τα μαλλιά του κοτσιδάκια, μετράει συνέχεια, είναι μάγκας, βρίζει, τραγουδάει Στράτο, είναι παντρεμένος με δύο κόρες, μιλά με Θεσσαλωνικιώτικη προφορά, είναι καλόκαρδος αλλά κουραστικός, φλυαρεί ακατάπαυστα, αυτοαποκαλείται Ομάρ Ταρίφ και διατείνεται ότι μπορεί να συζητάει τα πάντα: από πολιτικά μέχρι γκομενικά...
Είσαι εξπέρ στη σάτιρα των γυναικείων συζητήσεων, ανησυχιών, νευρώσεων, αλλά και στη σάτιρα των ερωτικών σχέσεων- κυρίως από την μεριά που τις αντιμετωπίζουν οι γυναίκες. Από πού αντλείς όλο αυτό το υλικό;
Το "υλικό" το αντλώ από τις φίλες μου. Συμπτωματικά-ή συμπατικά, δεν έχουμε αποφασίσει ακόμη- μένουν και δυο πολύ καλές φίλες μου στην ίδια πολυκατοικία, οι οποίες φιλοξενούν κι άλλες φίλες, κι όπως καταλαβαίνεις οι ιστορίες δεν τελειώνουν... Γενικά πάντως, μου αρέσει να μιλάω πολύ γι αυτά τα θέματα, να αναλύω και να βγάζω συμπεράσματα, απόλυτα αξιοποιήσιμα στα σενάρια και τα βιβλία, καθόλου χρήσιμα-όπως φοβάμαι- στη ζωή, αφού το μοναδικό σίγουρο συμπέρασμα που ισχύει, είναι: πως ότι και να λες με το μυαλό, όσες αναλύσεις και να κάνεις, όσες συμβουλές και να δώσεις τελικά το "Θέλω" νικάει και όλοι-όλες εν προκειμένω- κάνουν του κεφαλιού τους.
Σε τι διαφέρει τελικά ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε εμείς οι γυναίκες τις σχέσεις σε σχέση με τους άντρες;
Εμείς είμαστε υπεραναλυτικές. Τρεφόμαστε από την εξιστόρηση των αισθηματικών μας, κάνουμε ίντριγκες, φέρνουμε παραδείγματα, βγάζουμε συμπεράσματα. Πολλές φορές αναρωτιέμαι αν κάνουμε και πράγματα, επίτηδες για αν έχουμε να αναλύουμε μετά... Οι άντρες είναι πιο τετράγωνοι στην σκέψη τους. Συνήθως δεν μιλάνε για το πως νιώθουν... Αυτό είναι και σύνηθες πρόβλημα στις σχέσεις: ο ένας μιλάει πολύ κι ο άλλος, κάνει... Είναι βιολογικό το θέμα. Ποιο ημισφαίριο του εγκεφάλου μας λειτουργεί περισσότερο.
«ΟΤΑΝ ΣΕ ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΗΡΩΑΣ, ΨΑΧΝΟΥΜΕ ΓΙΑ ΕΧΘΡΟ»
Σπούδασες στη Νομική Αθηνών και στο Δημοσιογραφικό Κολέγιο, δούλεψες δέκα σε περιοδικά… Πώς κατέληξες να αφήσεις και τη Νομική και τη Δημοσιογραφία για να γράφεις σενάρια και βιβλία;
Την Νομική την τέλειωσα για να ευχαριστήσω τον πατέρα μου. Μου άρεσε να γράφω κι ήμουν τυχερή που δούλεψα στα περιοδικά, μια εποχή που ανθούσαν. Ωστόσο, πάντα είχα στο μυαλό μου το ενδεχόμενο να γράψω σενάρια ή βιβλία. Στάθηκα τυχερή και ξεκίνησα να συγγράφω τη Θηλυκή Εταιρία με τον Νίκο Περάκη. Μετά, το ένα έφερε το άλλο...
Έχεις γράψει σενάρια για την ΕΡΤ στα «Σχεδόν Ποτέ», «Μόνη εξ αμελείας», «Χρυσά Κορίτσια», «Λούφα και Παραλλαγή», οπότε μπορείς να έχεις και εκ των έσω άποψη για όσα συνέβησαν γύρω από το θέμα. Ανεξαρτήτως του τρόπου που έγινε, τελικά είσαι υπέρ ή κατά του κλεισίματος της ΕΡΤ και την αντικατάστασή της από τη ΝΕΡΙΤ;
Καταρχήν όλες οι δουλειές που προανέφερες, ήταν εξωτερικές παραγωγές οπότε δεν είχα πολύ επαφή με την ΕΡΤ. Δεν χρειαζόταν όμως και πολύ για να διαπιστώσω το αυτονόητο: ότι λειτουργούσε σαν δημόσια υπηρεσία, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Όλοι μιλούσαν για εξυγίανση της ΕΡΤ κι όλοι συμφωνούσαν σε αυτό. Ο τρόπος που έγινε ήταν χονδροειδής κι αψυχολόγητος. Αν τηρηθούν οι διαδικασίες περί διαφάνειας κι αξιοκρατίας στις νέες προσλήψεις, τότε ναι, η ΝΕΡΙΤ μπορεί να γίνει ένα πιο υγιές κανάλι. Ισχύει όμως το σχετικό με την γυναίκα του Καίσαρα και φοβάμαι, ότι ο τρόπος που έγιναν όλα, καπελώνει το όποιο αποτέλεσμα.
Τι σε ενοχλεί περισσότερο από όσα συμβαίνουν γύρω μας σε πολιτικό επίπεδο;
Με ενοχλεί το γεγονός, ότι όλοι είναι απογοητευμένοι απ όλους, και δεν υπάρχει "ήρωας". Κι όταν γίνεται αυτό, ο κόσμος ψάχνει για τον "εχθρό". Κι όλη αυτή η πόλωση κι η ανεκτόνωτη οργή, εύκολα, χειραγωγείται...
Από την παράσταση
Λίγα λόγια για το έργο:
Ένας συνταξιούχος εκδότης, που πάσχει από σύνδρομο Gilles de la Tourette- βρίζει, γαβγίζει και κάνει άσεμνες χειρονομίες χωρίς να το θέλει- ένας φανατικός Παοκτζής, ταξιτζής, που πάσχει από αριθμομανία και μετράει τα πάντα, μια αρρωστοφοβική βοηθός μικροβιολόγου που καθαρίζει τα πάντα, μια θρησκόληπτη ιδεοληπτική γυναίκα που προσεύχεται και τσεκάρει συνέχεια την τσάντα της, μια νεαρή φοιτήτρια παιδαγωγικής που επαναλαμβάνει συνεχώς τις φράσεις της (παλιλαλία) και τις φράσεις των άλλων(ηχολαλία), κι ένας ψυχαναγκαστικός νέος που φοβάται να πατήσει σε γραμμές συναντώνται στην αίθουσα υποδοχής του ιατρείου ενός διάσημου ψυχίατρου. Καθώς η ώρα περνάει κι ο γιατρός αργεί, το άγχος τους κορυφώνεται-μαζί με τις νευρώσεις τους-κι η επικοινωνία μεταξύ τους γίνεται όλο και πιο δύσκολη, αφού ο καθένας τους είναι εγκλωβισμένος στις εμμονές του. Σαν μέσα από την κλειδαρότρυπα, ο θεατής παρακολουθεί, την απόσταση να δίνει τη θέση της στην προσπάθεια επαφής, την καχυποψία να μεταλλάσσεται σε εμπιστοσύνη ενώ μέσα από πολλά γέλια, κλάματα, παιχνίδια, πειράγματα, καβγάδες κι εξομολογήσεις οι έξι τους, επιχειρούν να πλησιάσουν ο ένας τον άλλο, προσπαθώντας να νικήσουν τους δαίμονές τους σε ένα αυτοσχέδιο γκρουπ θέραπι. Κι εκεί που χάνουν όλοι την ελπίδα τους, έρχεται η ανατροπή, μόλις βγουν από τον μικρόκοσμό τους και κάνουν χώρο στην καρδιά τους για την αλληλεγγύη και την αγάπη. Το « τοκ τοκ» είναι μια ανορθόδοξη κωμωδία, απόλυτα επίκαιρη, που παίζει με τα κλισέ της πολιτικής ορθότητας, και προκαλεί, καθώς ακροβατεί ανάμεσα στο απόλυτο γέλιο και την πηγαία συγκίνηση.
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
Ο ράπερ μιλάει για την απόφασή του να δοκιμάσει κάτι που δεν έχει ξανακάνει, το θεατρικό σανίδι, στο ψυχολογικό θρίλερ που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Αγοράς
Η παράσταση του Γιάννη Χουβαρδά αποτελεί το τελευταίο μέρος της σκηνοθετικής του τετραλογίας, με την οποία ολοκληρώνει την προσωπική του διερεύνηση πάνω στη σχέση θεάτρου και κινηματογράφου
13°
