Χίλια πεντακόσια χρόνια ελληνικής ιστορίας, εμφύλιων σπαραγμών και πολέμων. Από τον νάρκισσο Αλκιβιάδη, στον Δημήτριο Παλαιολόγο και από εκεί στον Οδυσσέα Ανδρούτσο και τον Νίκο Ζαχαριάδη και αντιστρόφως, η απόσταση μοιάζει χαώδης, μήπως όμως είναι πολύ πιο μικρή από εκείνη που φανταζόμαστε; Ο Γιάννης Μαργαρίτης, καλλιτεχνικός Διευθυντής του Δημοτικού Περιφερειακού Θεάτρου Καλαμάτας (ΔΗΠΕΘΕΚ), επιμελήθηκε τα κείμενα του Φαίδωνα Χατζηαντωνίου και δημιούργησε τα «Εμφύλια Έπη» μια παράσταση - σταθμό για το τοπικό θέατρο, που σύντομα θα ταξιδέψει και στο Φεστιβάλ της Νίκαιας, στη Γαλλία.
Η Χρυσάνθη Δούζη ως Αλκιβιάδης στην παράσταση «Εμφύλια Έπη»
Οι τέσσερις ιστορικές προσωπικότητες εμφανίζονται να συμπληρώνουν η μία την άλλη και τα κοινά χαρακτηριστικά τους, συνθέτουν έναν «καθρέφτη» για την ελληνική ιστορία. Έναν καθρέφτη που δεν κοιτάζει μόνο στο παρελθόν, αλλά και στο σύγχρονο πολιτικό σκηνικό με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Η καθηλωτική ερμηνεία της Χρυσάνθης Δούζη στο ρόλο και των τεσσάρων ανδρών και στον διάλογο τους με τα αγαπημένα τους γυναικεία πρόσωπα, λειτουργεί όπως λέει και ο σκηνοθέτης της παράστασης Γιάννης Μαργαρίτης, σαν «το συλλογικό υποσυνείδητο του έθνους». Ενός έθνους που φέρει τα ίδια ακριβώς χαρακτηριστικά.
Η Χρυσάνθη Δούζη ως Νίκος Ζαχαριάδης στην παράσταση «Εμφύλια Έπη»
Ζαχαριάδης, Ανδρούτσος, Παλαιολόγος και Αλκιβιάδης, με τη σειρά που παρουσιάζονται στην παράσταση, είναι οι αμφιλεγόμενοι πρωταγωνιστές που ενώ υπήρξαν οι οραματιστές μιας γενιάς, στη συνέχεια προσπάθησαν με κάθε τρόπο να επιβληθούν και να γράψουν την ιστορία όπως εκείνοι την φαντάζονταν, ξεχνώντας από πού ξεκίνησαν και παραμερίζοντας τα συναισθήματά τους. «Δεν ζήσαμε για εμάς» λέει κάποια στιγμή η Ρούλα Κούκουλου στον ιστορικό ηγέτη του ΚΚΕ προβάλλοντας το τραγικό του ήρωα αυτής της ιστορίας.
Η Χρυσάνθη Δούζη ως Δημήτρης Παλαιολόγος στην παράσταση «Εμφύλια Έπη»
Οι πρωταγωνιστές από θύτες γίνονται θύματα που, μέσω των μουσικών παρεμβάσεων που έχει επιμεληθεί ο Δημήτρης Οικονομάκης και εκτελεί ο Δημήτρης Μπακέας, όπως και στην αρχαία τραγωδία, αφού διαπράττουν την ύβρη, τιμωρούνται.
Ένα ταξίδι στη μνήμη της ελληνικής ιστορίας που λειτουργεί σαν πυξίδα για τον προορισμό που θέλουμε σήμερα να φτάσουμε. Αυτό θα μπορούσε να χαρακτηρίσει τη δουλειά του ακούραστου Γιάννη Μαργαρίτη, που ανέβασε και δεύτερη παράσταση στη χειμερινή περίοδο (μετά τον Γυάλινο Κόσμο του Τενεσί Γουίλιαμς), ενώ παράλληλα έχει δωρίσει και ένα δικό του παραμύθι για την παιδική παράσταση «Το μαργαριτάρι του κόσμου», σε σκηνοθεσία Δ. Φραγκιόγλου, που επίσης παίζεται στο ΔΗΠΕΘΕΚ, φέρνοντας και τους πιο μικρούς πιο κοντά στο θέατρο.
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
Ο ράπερ μιλάει για την απόφασή του να δοκιμάσει κάτι που δεν έχει ξανακάνει, το θεατρικό σανίδι, στο ψυχολογικό θρίλερ που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Αγοράς
Η παράσταση του Γιάννη Χουβαρδά αποτελεί το τελευταίο μέρος της σκηνοθετικής του τετραλογίας, με την οποία ολοκληρώνει την προσωπική του διερεύνηση πάνω στη σχέση θεάτρου και κινηματογράφου
15°
