Χρήστο Χατζηπαναγιώτη, μίλησέ μας για τον Φεϊντό

«Το έργο του Φεϊντό είναι του 19ου αιώνα. Του 1896 νομίζω. Ο Νίκος Μαστοράκης έκανε μια αναγωγή στο Παρίσι του τώρα. Αυτός διάλεξε το έργο, αυτός πήρε την απόφαση για το ανέβασμα του έργου, θέλοντας να μεταφέρει αυτή τη φάρσα στο σήμερα. Στόχος του, να είναι απολύτως σημερινό. Ο Νίκος είναι χρόνια φίλος, από τη δεκαετία του ’80, και πάντα επιθυμούσαμε και εγώ και η Βίκυ να βρεθούμε μαζί του επαγγελματικά. Όλο συζητούσαμε, είχαμε ιδέες… Τελικά η ζωή τα έφερε να συνεργαστούμε τώρα.

»Το έργο, με βάση το "πείραγμα" του Νίκου, μιλά για το πώς είναι ένας άνδρας και μια γυναίκα από τη φύση τους. Νομίζω πως η φράση που λέω στο έργο, "άνδρες, γυναίκες, δυο διαφορετικές φυλές", είναι δική του. Αλλιώς αντιλαμβάνεται ο άνδρας το σεξ και αλλιώς η γυναίκα. Ο άνδρας –κι αυτό είναι φράση του έργου- μπορεί να κάνει σεξ χωρίς να προηγηθεί τίποτα και χωρίς να σημαίνει τίποτα. Ενώ σε μια γυναίκα δύσκολα συμβαίνει αυτό. Όταν η γυναίκα αποφασίσει να μπει σε μια ερωτική περιπέτεια, να κάνει σεξ, τότε σημαίνει ότι έχει τελειώσει η προηγούμενή της σχέση. Το έργο μιλάει για όλες τις εκδοχές σχέσεων, γάμος, εξωσυζυγικές σχέσεις, θηλυκό και αρσενικό αλλά και αρσενικό με αρσενικό.

»Ο Φεϊντό μιλά για την αστική τάξη του Παρισιού. Μιλάμε για Μπελ Επόκ, δηλαδή όλο το Παρίσι ήταν ένα κρεβάτι. Ο ένας θέλει τον έναν, ο άλλος τον άλλον, και τελικά συμβαίνει ό,τι συμβαίνει και στην πραγματική ζωή: συνήθως κυνηγάμε αυτόν που δεν μας θέλει. Είμαστε καταδικασμένοι να ποθούμε αυτό που δεν έχουμε. Σισυφικό, αλλά αυτό είναι που μας δίνει χαρά, μας γεμίζει ενέργεια... Εντέλει το παιχνίδι μπορεί να είναι πιο σημαντικό από το ίδιο το γεγονός.

»Δεν νομίζω ότι η Ελλάδα έχει αστική τάξη σαν τη γαλλική. Είναι μια τάξη που δεν την ξέρουμε στην Ελλάδα. Εγώ είμαι ένας μικροαστός, ο πατέρας μου ήταν δάσκαλος, η μητέρα μου ήταν από πλούσια οικογένεια, μεγάλωσα στη Μυτιλήνη, είμαι ένας κανονικός Έλληνας.

»Δεν θέλω να κάνω δυο πράγματα ταυτόχρονα στο θέατρο, θέλω να αφοσιώνομαι σε ένα πράγμα. Πριν πάω στο θέατρο για παράσταση, έχω ένα "τελετουργικό" αυτοσυγκέντρωσης και προσευχής, αλλά για πολύ λίγο, για ένα τρίλεπτο, πριν την παράσταση. Μετά την παράσταση, βγαίνω αμέσως από τον ρόλο. Πάω για φαγητό, πάω σπίτι μου συνήθως. Δεν βγαίνω πια πολύ.

»Το σχήμα μοιάζει κάπως "ετερόκλητο". Ήταν μεγάλη μας η χαρά όταν δέχτηκε να συμμετάσχει, για παράδειγμα, στο σχήμα η Θεοδώρα Τζήμου. Για όλους ήταν μεγάλη η χαρά, οπότε ξεκινήσαμε με κέφι. Πιστεύω πως, αν υπάρχει καλή διάθεση και κοινός στόχος, είναι στο χέρι σου να καλλιεργείς σχέσεις και να βρίσκεις τρόπους να πορεύεσαι αρμονικά με τους ανθρώπους. Με το καλημέρα άρχισε να δημιουργείται μια καλή διάθεση για όλους. Η Βίκυ έχει ένα μαγικό ραβδάκι, ένα προτέρημα να συνδέει τους ανθρώπους. Κι εγώ έχω πολύ καλές προθέσεις πάντα, σίγουρα έχω πολλές ώρες πτήσης, και ξέρω να αντιμετωπίζω τα πράγματα ή να τα οδηγώ εκεί που πρέπει. Οι σχέσεις οι θεατρικές, όπως και οι σχέσεις της ζωής χρειάζονται δουλειά, νοιάξιμο, φροντίδα… Στην επόμενη θεατρική σεζόν, ναι, χάνεσαι, αν και πάντα είναι ωραίο να υπάρχει μια καλή ανάμνηση. Έχω δουλέψει με ανθρώπους πριν από δέκα χρόνια, αλλά πάντα, όταν τους συναντώ, είναι σαν να αγκαλιάζω δικούς μου ανθρώπους. Άσχετα αν δεν βλεπόμαστε.

»Κάθε βράδυ προσπαθώ να είμαι ο Βατλέν, όχι να παίζω τον Βατλέν. Σε κάθε ρόλο που κάνει ένας ηθοποιός δανείζεται αναγκαστικά στοιχεία από τον εαυτό του. Σιγά σιγά τα στοιχεία του ρόλου αρχίζουν να υπερισχύουν των στοιχείων των δικών σου, οπότε σιγά σιγά γίνεσαι όλο και περισσότερο ο ρόλος.

»Τα χορευτικά μας είναι πολύ όμορφα! Είναι η πρώτη φορά που δούλεψα με τον Φωκά Ευαγγελινό, παρότι τον ξέρω πολλά χρόνια, και είμαι ενθουσιασμένος. Είναι ένα εξαιρετικό, ταλαντούχο πλάσμα. Πολύ γλυκός, πολύ ευέλικτος, πολύ ευγενικός,  πολύ καλός στη δουλειά του. Τα πράγματα που έκανε στην παράσταση είναι διαμάντια. Χτυπηθήκαμε στις πρόβες, γιατί υπήρχαν πολλά χορευτικά τα οποία τελικά αφαιρέθηκαν από την τελική εκδοχή της παράστασης.

»Παίζουμε σε ένα ιστορικό θέατρο, το "Αλίκη Βουγιουκλάκη". Την Αλίκη Βουγιουκλάκη την είχα συναναστραφεί και ήταν μια απόλαυση, πολύ μεγαλύτερη στην πραγματική ζωή από ό,τι στη σκηνή. Ήταν ένα χάρμα!

»Η σχέση μου με τη Βίκυ Σταυροπούλου κρατάει από το ’92. Ένα Πάσχα είχαμε ξεμείνει στην Αθήνα με τον φίλο μου τον Ντίνο τον Πετράτο τον ζωγράφο. Και μου λέει πάμε κάπου. Πού να πάμε, πού να πάμε… Λέει, ξέρω πού θα σε πάω. Θα σε πάω στο Μπουρνάζι να γνωρίσεις τη μεγαλύτερη σταρ του Λεκανοπεδίου. Πάμε πραγματικά σε ένα μπαρ που υπήρχε στο Μπουρνάζι, το Domus. Εγώ δεν ήξερα ούτε πού πέφτει το Μπουρνάζι. Έτσι γνώρισα τη Βίκυ, ήταν έγκυος τότε στη Δανάη, γνώρισα λοιπόν ένα πολύ τρελό κορίτσι. Λίγο τρόμαξα στην αρχή, λέω, τι καταιγίδα είναι αυτή;»

Περισσότερα για την παράσταση στον Οδηγό της Athens Voice