Η Κάριλ Τσέρτσιλ είναι ίσως η σημαντικότερη Βρετανίδα θεατρική συγγραφέας εν ζωή – σίγουρα η επιδραστικότερη. Αναλογικά με τη φήμη της και το μέγεθος της επιρροής της, τα έργα της έχουν παρουσιαστεί ελάχιστα στη χώρα μας. Μεταξύ αυτών, το «Ένα αριθμός» το 2005 και το «Σκράικερ» (σε σκηνοθεσία Αντώνη Καλογρίδη) το 1999.
Το «Πολύ μακριά», ένα εξαιρετικά ιδιότυπο έργο – όπως και τα περισσότερα της Τσέρτσιλ – πρωτοπαρουσιάστηκε στην Ελλάδα το 2005, στο θέατρο «Αμόρε». Οκτώ χρόνια μετά, το έργο αναβιώνει στο νεοσύστατο Skrow Theater (Αρχελάου 5, Παγκράτι), στα χέρια μιας νέας ομάδας ηθοποιών και ενός νέου σκηνοθέτη.
Μιλάμε για ένα έργο εξαιρετικά δύσκολο, κρυπτικό, συμβολικό, με μια σκοτεινή, σχεδόν καφκική ατμόσφαιρα που κλιμακώνεται. Ένα έργο που αποτελεί φρικιαστική μεταφορά για την προπαγάνδα, τον διχασμό, την πόλωση, όπου όλη η φύση φαίνεται να έχει μοιραστεί σε δύο στρατόπεδα. Πώς όμως τελείται αυτός ο πόλεμος; Για ποιους; Με ποιο σκόπο; Και ποιος αποφασίζει τις παρατάξεις;
Η παράσταση στο Skrow είχε και ισχυρά σημεία και αδυναμίες. Στα συν οι ερμηνείες των νεαρών ηθοποιών Μαρίας Κακούρου, Θανάση Κουβούση και Αθηνάς Μαθιουδάκη, στους ρόλους, αντίστοιχα, της αφελούς Τζόαν, του ερωτοχτυπημένου Τοντ και της δυσοίωνης θείας Τζόαν που εισάγει την ανιψιά της σε αυτόν τον «θαυμαστό καινούργιο κόσμο». Όλες οι ερμηνείες ήταν παραπάνω από άρτιες, θα έλεγα υψηλού επιπέδου, δεδομένης μάλιστα της δυσκολίας του κειμένου.
Η σκηνοθεσία του Νίκου Μαραμαθά ήταν αρκετά λιτή και άφηνε περιθώριο στους ηθοποιούς και στο ίδιο το κείμενο να «μιλήσουν», χωρίς πολλές σκηνικές επινοήσεις – μία προσέγγιση καθ’ όλα έντιμη και αξιοπρεπής, που δεν λειτούργησε όμως απόλυτα. Η λογική μιας σκηνοθεσίας αντίστοιχα ελλειπτικής με το κείμενο, παρά την εξασφάλιση της συνέπειας μεταξύ φόρμας και περιεχομένου, δεν ήταν εντελώς επιτυχημένη. Ακριβώς εξαιτίας της δυσκολίας του κειμένου, που είναι πολλαπλώς ανοιχτό σε ερμηνείες, και της συμβολικής του διάστασης, πολλοί θεατές ενδεχομένως να μην «έπιασαν» το νόημα. Δεν απουσίασαν όμως κάποια άκρως ενδιαφέροντα σκηνοθετικά ευρήματα (π.χ. η περίφημη σκηνή της παρέλασης των καπέλων που αποδόθηκε χοροθεατρικά).
Ένα έργο επίκαιρο και μία συγγραφέας που αξίζει να ανακαλυφθεί περισσότερο στην Ελλάδα. Αξίζει να το δείτε, μια βδομάδα μένει. Δευτέρα-Τρίτη, στις 21:30, μέχρι τις 12 Νοεμβρίου, στο Scrow Theater. Η μετάφραση είναι της Χριστίνας Μπάμπου-Παγκουρέλη, που κυκλοφορεί σε έντυπη μορφή από τις εκδόσεις Νεφέλη.
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
Ο ράπερ μιλάει για την απόφασή του να δοκιμάσει κάτι που δεν έχει ξανακάνει, το θεατρικό σανίδι, στο ψυχολογικό θρίλερ που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Αγοράς
Η παράσταση του Γιάννη Χουβαρδά αποτελεί το τελευταίο μέρος της σκηνοθετικής του τετραλογίας, με την οποία ολοκληρώνει την προσωπική του διερεύνηση πάνω στη σχέση θεάτρου και κινηματογράφου
17°
