Η Ιώ Βουλγαράκη μοιράζεται 5 πράγματα που συνθέτουν το σύμπαν του μιούζικαλ για παιδιά που σκηνοθετεί «Μούζικα ή Η μάχη των ήχων» σε μουσική Θοδωρή Οικονόμου, θεατρικό κείμενο και στίχους της Μαριβίτας Γραμματικάκη,μουσική διεύθυνση της Κάτιας Μολφέση. Πρόκειται για τις μουσικές περιπέτειες της ατίθασης Βιόλας που επαναστατεί και το σκάει από την ορχήστρα για τον άγνωστο και ελεύθερο κόσμο της τζαζ.
Το πρωτότυπο μιούζικαλ έρχεται στην Εναλλακτική Σκηνή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής στο Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος για τέσσερις μόνο παραστάσεις στις 28 και 29 Μαρτίου.
>>Η Μαριβίτα Γραμματικάκη γράφει το 1992 το παραμύθι Το νησί της Αρμονίας. Έκτοτε επί σειρά ετών το επεξεργάζεται και του δίνει τη μορφή θεατρικού έργου, μέσα από πολλά στάδια γραφής. Η τελευταία και πιο συμπυκνωμένη μορφή του, με τον τίτλο «Μούζικα» πια, είναι αυτή που δημιουργήθηκε για τις ανάγκες της δικής μας παράστασης, που θα είναι και το πρώτο ανέβασμα του έργου. Ειλικρινά με συγκινεί ο δεσμός της με το κείμενο και το ταξίδι που έχει διανύσει μαζί του μέσα στον χρόνο. Είναι εντελώς προσωπική υπόθεση το Μούζικα για την Μαριβίτα και αυτό, ας μην το ξεχνάμε, είναι το πιο πολύτιμο συστατικό στην πρωτογενή δημιουργία που είναι η δραματουργία μιας παράστασης.
>>Το κείμενο είχε, όπως κι εγώ, την τύχη να συναντήσει τη μουσική του Θοδωρή Οικονόμου που του έδωσε το σώμα, τις ποιότητες και την υπόσταση που το μεταμόρφωσαν σε μιούζικαλ. Μουσική εμπνευστική, ξεσηκωτική, παιγνιώδης, τρυφερή, γεμάτη χιούμορ και ευαισθησία, παίζει -λόγω του ίδιου του θέματος του έργου φυσικά- με διαφορετικά μουσικά ύφη. Αναφορές στον Bernstein, αυστηρές φόρμες, άγρια tango, τζαμαρίσματα συνθέτουν τον κόσμο του Μούζικα και, το κυριότερο, μέσα από τραγούδια. Πολλά μου φανερώθηκαν δουλεύοντας τα τραγούδια μ’ έναν συνθέτη σαν το Θοδωρή. Το να εννοείς αυτό που τραγουδάς και να είναι το τραγούδι πάντοτε μια αφήγηση είναι μια επίπονη και συναρπαστική δουλειά. Γιατί δεν έχει να κάνει τόσο με τα τεχνικά σου εργαλεία ως ερμηνευτή όσο με το πνευματικό και ψυχικό σου δυναμικό, το οποίο η τεχνική σου θα εξυπηρετήσει και ίσως, ιδανικά, θα απελευθερώσει εν τέλει.
>>Η αισθητική της παράστασης εμπνέεται από την δεκαετία του ’30. Η δράση τοποθετείται σ’ έναν αφαιρετικό σκηνικό χώρο που σχεδίασε η Μαγδαληνή Αυγερινού και ο οποίος θυμίζει εκείνο το παλιό, ξύλινο παιχνίδι από κομματάκια που αν τα ενώσεις, φτιάχνεις έναν κύβο, δηλαδή μια ολοκληρωμένη και αυτάρκη δομή. Αλλά το όλον δεν θα το δούμε ποτέ. Όπως και στη ζωή.
>>Θα καταλάβω τι είναι το να σκηνοθετείς ένα μιούζικαλ για παιδιά μάλλον μόνο όταν εμφανιστούν οι νεαροί θεατές μας. Άραγε θα καταφέρουμε να τους συγκεντρώσουμε; Θα “παραμυθιαστούν”; Θα γελάσουν σε άλλα σημεία από αυτά που γελάμε εμείς; Θα εξοικειωθούν με αυτή τη φόρμα; Καμιά φορά σκέφτομαι πως εγώ όταν ήμουν παιδί, επειδή οι γονείς μου με έπαιρναν αρκετά συχνά μαζί τους, έβλεπα από πολύ νωρίς όπερες, έβλεπα Ο’Νιλ, Αισχύλο με αποτέλεσμα βέβαια τώρα να έχω απείρως μεγαλύτερη και σίγουρα πιο συνειδητή ανάγκη να δω ως ενήλικας θέατρο για παιδιά, είτε μουσικό είτε δραματικό, απ’ ότι είχα στα 10 μου χρόνια. Περιμένω την συνάντηση με τα παιδιά με χαρά και περιέργεια.
>>Οι ερμηνευτές του Μούζικα είναι σχεδόν όλοι νέοι τραγουδιστές, οι περισσότεροι δε από τους Νέους της Όπερας της ΕΛΣ. Η παράσταση δημιουργήθηκε λοιπόν μέσα σε μια “στουντιακή” κοιτίδα κι αυτό έχει ιδιαίτερη αξία, θεωρώ. Όταν ζούμε σε μια χώρα όπου οι μουσικές σπουδές δεν ιεραρχούνται και πραγματικά δεν ξέρω πώς ζει ένας λυρικός τραγουδιστής, αν δεν ξενιτευτεί, το να συμβαίνουν παραστάσεις πρωτότυπων έργων με νέο καλλιτεχνικό αίμα και μάλιστα να γεμίζουν τις αίθουσες, είναι στην ουσία του εξαιρετικά ελπιδοφόρο.
Δείτε περισσότερες πληροφορίες στο City Guide της Athens Voice
Ο πρώην γιατρός που αποφάσισε να ασχοληθεί σοβαρά με το θέατρο, οι πετυχημένες παραστάσεις, οι διακρίσεις και το νέο του έργο στο θέατρο του Νέου Κόσμου
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
8°
