Για την Τετάρτη, 27 Μαρτίου, μετατέθηκε η έναρξη των παραστάσεων της όπερας του Μότσαρτ «Οι Γάμοι του Φίγκαρο», σύμφωνα με ανακοίνωση που εξέδωσε η Εθνική Λυρική Σκηνή.
Η αναβολή οφείλεται σε τεχνικούς λόγους, ενώ, σύμφωνα με την ίδια ανακοίνωση, προστίθεται μία ακόμα παράσταση που θα δοθεί την Τρίτη, 16 Απριλίου.
Έτσι, με τα νέα δεδομένα, οι παραστάσεις θα πραγματοποιηθούν στις 27, 29, 31 Μαρτίου & 12, 14, 16, 17, 20 Απριλίου 2019 στην Αίθουσα Σταύρος Νιάρχος της Εθνικής Λυρικής Σκηνής στο Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος.
Οι θεατές που έχουν αγοράσει εισιτήρια για την αναβληθείσα παράσταση της 23ης Μαρτίου θα ενημερωθούν τηλεφωνικά από τα ταμεία της ΕΛΣ και θα τους δοθεί η δυνατότητα, είτε να μεταφέρουν τα εισιτήρια τους σε μια από τις άλλες παραστάσεις των «Γάμων του Φίγκαρο» είτε να τα ακυρώσουν και να λάβουν πίσω τα χρήματά τους.
Οι «Γάμοι του Φίγκαρο», η αριστουργηματική όπερα του Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ, επιστρέφει στην Εθνική Λυρική Σκηνή σε μια νέα εντυπωσιακή παραγωγή, σε σκηνοθεσία Αλέξανδρου Ευκλείδη και μουσική διεύθυνση Μάριου Παπαδόπουλου και Γιώργου Μπαλατσινού.
Το έργο πρωτοπαρουσιάστηκε στη Βιέννη το 1786, τρία χρόνια πριν από τη Γαλλική Επανάσταση. Το κείμενο του Λορέντσο ντα Πόντε, που βασίζεται στην πεντάπρακτη κωμωδία του Μπωμαρσαί «Η τρελή ημέρα ή Ο γάμος του Φίγκαρο», απηχεί την ταραγμένη εποχή και την ένταση στις σχέσεις των διαφορετικών κοινωνικών τάξεων: του Κόμη και της Κόμησσας, και των υπηρετών τους Σουζάννας και Φίγκαρο. Συγκεκριμένα, η υπόθεση των Γάμων αφορά την προσπάθεια του Φίγκαρο και της Σουζάννας να πραγματοποιήσουν τον γάμο τους παρά τα εμπόδια που θέτει ο Κόμης.
Η αριστουργηματική μουσική του Μότσαρτ επιτυγχάνει να φωτίσει από πολλές διαφορετικές πλευρές τα πρόσωπα του έργου μέσα από την ορχήστρα, η οποία αναλαμβάνει σταθερά πρωταγωνιστικό ρόλο, καθώς το ύφος της μουσικής -νοσταλγικό, ζωηρό, αγωνιώδες, θυελλώδες ή ιλαρό- μας αποκαλύπτει περισσότερα για τον χαρακτήρα, τις σκέψεις και την ποιότητα των συναισθημάτων τους.
Αλλά και το ποιητικό κείμενο του Ντα Πόντε έχει ζωηρό θεατρικό ρυθμό: Οι απρόσμενες καταστάσεις έρχονται πάντα στην κατάλληλη στιγμή. Ακόμα και οι γελοιογραφικές υπερβολές, όπως, λόγου χάριν, η παρωδία έργων όπου «χαμένοι» συγγενείς ξαναβρίσκονται μετά από δεκαετίες, εντάσσονται με μεγάλη τέχνη.
«Οι γάμοι του Φίγκαρο, όπως και τα υπόλοιπα έργα της συνεργασίας Μότσαρτ-Ντα Πόντε, υποφέρουν συχνά από την αδιαμφισβήτητη ένταξή τους στην κατηγορία των διαχρονικών αριστουργημάτων: Ο παιγνιώδης, κωμικός, ακόμη και φαρσικός τους χαρακτήρας, υπερκεράζεται μπροστά στο θάμβος που προξενεί η μουσική τους ιδιοφυΐα, αλλά και η πυκνότητα των νοημάτων που συναρθρώνονται μέσα από την ιδεώδη συνύπαρξη μουσικής και λόγου», αναφέρει ο σκηνοθέτης και καλλιτεχνικός διευθυντής της Εναλλακτικής Σκηνής της ΕΛΣ, Αλέξανδρος Ευκλείδης.
«Η νέα αυτή παραγωγή του έργου για την Εθνική Λυρική Σκηνή εστιάζει στον κωμικό, αλλά και παράδοξο κόσμο της όπερας του Μότσαρτ και επιχειρεί να αναδείξει τις λεπτές αποχρώσεις της μουσικοθεατρικής ιδιοφυΐας του συνθέτη. Μέσα σε ένα κινηματογραφικό σκηνικό που συνθέτει ένα σύμπαν ρετρό παραδοξότητας, οι ήρωες του Μότσαρτ μετατρέπονται σε γρανάζια ενός αλλόκοτου κόσμου, που συντίθεται από τις θεατρικές λεπτομέρειες της όπερας, ενώ υπογραμμίζεται η διαχρονική πάλη για κοινωνική ανέλιξη και αξιοπρέπεια», προσθέτει.
Τη δραματουργία υπογράφει η Αγγέλα Σαρόγλου η οποία συνεργάστηκε και στη σκηνοθεσία της παραγωγής. Το σκηνικό που χρησιμοποιεί πλήρως τις δυνατότητες των μηχανισμών της αίθουσας Σταύρος Νιάρχος, υπογράφει ο Γιάννης Κατρανίτσας, ενώ τα vintage κοστούμια η Ιωάννα Τσάμη, την κινησιολογία ο Κωνσταντίνος Ρήγος και τους φωτισμούς η Μελίνα Μάσχα. Τη Χορωδία της ΕΛΣ διευθύνει ο Αγαθάγγελος Γεωργακάτος.
Στις δύο διανομές, το κοινό θα έχει την ευκαιρία να απολαύσει νεότερους και καταξιωμένους Έλληνες πρωταγωνιστές, όπως τους: Δημήτρη Τηλιακό, Μαρία Μητσοπούλου, Βασιλική Καραγιάννη, Παναγιώτη Οικονόμου, Άρτεμη Μπόγρη, Διονύση Σούρμπη, Μυρσίνη Μαργαρίτη, Χρύσα Μαλιαμάνη, Γιάννη Σελητσανιώτη, Μιράντα Μακρυνιώτη κ.ά.
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
Ο ράπερ μιλάει για την απόφασή του να δοκιμάσει κάτι που δεν έχει ξανακάνει, το θεατρικό σανίδι, στο ψυχολογικό θρίλερ που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Αγοράς
Η παράσταση του Γιάννη Χουβαρδά αποτελεί το τελευταίο μέρος της σκηνοθετικής του τετραλογίας, με την οποία ολοκληρώνει την προσωπική του διερεύνηση πάνω στη σχέση θεάτρου και κινηματογράφου
18°
