«Έμεινα κατάπληκτος παρακολουθώντας το στο Εδιμβούργο(σ.σ. την παράσταση “Αkropolis” του Πολωνού Γιέρζι Γκροτόφσκι), βλέποντας ένα αγγλοσκωτσέζικο κοινό να έρχεται με καχυποψία, χωρίς να ξέρει τι ακριβώς θα έπρεπε να περιμένει. Η δύναμη αυτού που συνέβαινε σταδιακά εξερήγνυε τις προκαταλήψεις τους σε τέτοιο βαθμό, που στιγμήν γίνονταν, λόγω της δύναμης της παράστασης, ανοιχτοί. Και μετά βίωναν μια πολύ δύσκολη εμπειρία, υποκινούμενη από το τι θα μπορούσε να σημαίνει θέατρο γι’ αυτούς, αλλά που ήταν τόσο έντονη που δεν μπορούσαν να την αρνηθούν τη στιγμή που τους συνέβαινε. Και μετά, στο τέλος, έκαναν κάτι που το κοινό κάνει πάρα πολύ σπάνια στη σωστή στιγμή: Χειροκρότησαν…»
Αυτά τα λόγια του Peter Brook θα μπορούσαν ακριβώς να περιγράψουν και τις αντιδράσεις πολλών από τους θεατές της παράστασης του Μιχαήλ Μαρμαρινού “Ακρόπολις, Reconstruction”, βασισμένης στο έργο του εικαστικού, δραματουργού και ποιητή Στανίσλαβ Βισπιάνσκι και την προαναφερθείσα παράσταση του Γκροτόφσκι. Δύσκολο να την εξηγήσεις/περιγράψεις, αφού πρόκειται για μια πληθωρική παράσταση με φαινομενικά αυτόνομες πράξεις: στην πρώτη («Αγάλματα») αγάλματα από τον καθεδρικό της Πολωνίας, Βάβελ, αφυπνίζονται και ανιχνεύουν την επιθυμία· στη δεύτερη («Το ιουδαϊκό στάσιμο») οι ηθοποιοί συνομιλούν/επαναλαμβάνουν στιγμιότυπα από την παράσταση του Γκοτόφσκι που προβάλλονται ταυτόχρονα σε οθόνες· στην τρίτη («Ραψωδία της Τροίας») Τρώες ήρωες κυριαρχούνται από τη δύναμη του τραγουδιού. Πέρα και πάνω απ’ όλα αυτά κυριαρχεί το ερώτημα «Ποια είναι η Ακρόπολη του σύγχρονου ελληνικού έθνους; Η Ακρό-πολη του σύγχρονου δυτικού πολιτισμού;» – όχι, αναίτια, αφού στο έργο του ο Βισπιάνσκι συνέθεσε το όραμά του για ανακατασκευή του κάστρου της Βάβελ στην Κρακοβία σε Ακρόπολη.
Όχι, στο τέλος της παράστασης δεν υπάρχει απάντηση στην ερώτηση «τι κατάλαβες;» – γιατί μια τελετουργία δεν ερμηνεύεται με το νου, ούτε το μυστήριο μπορεί να αποκαλυφθεί αν δεν είσαι γνώστης του, εκτός κι αν είσαι και τότε θα φύγεις σίγουρα ευτυχισμένος. Μπορείς όμως να παραδεχτείς πως μέσα από την ομίχλη του ζεστού νερού αναδύθηκαν σπουδαίες εικόνες και απροκάλυπτα να δηλώσεις το Θαυμασμό σου για τους ηθοποιούς –Θοδώρα Τζήμου, Κων/νος Αβαρικιώτης, Αγγελική Δημητρακοπούλου, Γιώργος Κριθάρας, Τατιάνα Πίττα, Λάμπρος Φιλίππου, Γιώργος Χριστοδούλου– και τη συνολικά εξαιρετική δουλειά της ομάδας.
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
Ο ράπερ μιλάει για την απόφασή του να δοκιμάσει κάτι που δεν έχει ξανακάνει, το θεατρικό σανίδι, στο ψυχολογικό θρίλερ που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Αγοράς
Η παράσταση του Γιάννη Χουβαρδά αποτελεί το τελευταίο μέρος της σκηνοθετικής του τετραλογίας, με την οποία ολοκληρώνει την προσωπική του διερεύνηση πάνω στη σχέση θεάτρου και κινηματογράφου
14°
