Η κουλτούρα του DIY όπως αυτή εκπροσωπήθηκε στην Αθήνα μετά τη νέα χιλιετία θα μπορούσε χωριστεί σε δύο περιόδους, προ κρίσης και μετά κρίσης. Μέχρι και το 2009 ήρθαμε σε επαφή με την πιο αυθεντική μορφή της, με ομάδες που μας εισήγαγαν σε ένα νέο δημιουργικό σύμπαν που βασίζεται στο «πάμε να το κάνουμε, με ό,τι έχουμε, με ό,τι μπορούμε». Η οικονομική κρίση και η άνθιση των τεχνών έφεραν στο φως μία εκδοχή της βασισμένη στον οπορτουνισμό και την προχειρότητα.
DIY ωστόσο δε σημαίνει απαραίτητα το ευτελές ή το πρόχειρο, σημαίνει την ανεξαρτησία, την ελευθερία, την ευρηματικότητα, υπό την προϋπόθεση φυσικά ότι υπάρχει ένας ισχυρός πυρήνας ανθρώπων που μοιράζονται ένα κοινό όραμα και πάνω από όλα μία ορμή που γεννάει τις ιδέες και τόλμη που τους ωθεί να τις επικοινωνούν προς έξω.
Έτσι μπορεί να περιγράψει κανείς τις προθέσεις της κολεκτίβας YPERanalysis που μοιράζει την έδρα της σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη και δημιουργήθηκε το 2015. Με βάση το θέατρο στήνει παραστάσεις (perfomances) ενσωματώνοντας όλες τις υπόλοιπες μορφές τέχνης. Από πίσω βρίσκεται μία τριάδα ανήσυχων κοριτσιών, η Ξένια Δέλλιου, η Βασιλική Ζώκου και η Μαριέλλα Παναγιώτου που γνωρίστηκαν στη δραματική σχολή έβαλαν όλο το συναίσθημα που μπορεί να χωρέσει σε ένα υπόγειο της συμπρωτεύουσας – η ιστορία έχει αποδείξει ότι από αυτό η Θεσσαλονίκη έχει πολύ – και δημιούργησαν μια έντεχνη οντότητα.
Έχουν ήδη παρουσίασει τα project: Ο Κυκλισμός του τετραγώνου του Δημήτρη Δημητριάδη (Μάιος 2016 - Coo, Bensusan Han, Αίθριο ΑΠΘ στη Θεσσαλονίκη), Floating in space (Μάιος 2017 - Coo, στη Θεσσαλονίκη) και Le BoumBang (Οκτώβριος 2018 - Αγγέλων Βήμα, στην Αθήνα). Η συμβολή των συνεργατών – φίλων σε ένα κλίμα απόλυτης ελευθερίας που προκύπτει από εμπιστοσύνη και σεβασμό στη δημιουργική έκφραση όλων είναι από τα ζωτικά συστατικά της ομάδας, ενώ η έρευνα για το κάθε project αποτελεί το μεγαλύτερο κομμάτι της δουλειάς τους χρονικά και παραγωγικά.
Τη στιγμή που αρκετοί καλλιτέχνες βυθίζονται στην κινούμενη άμμο του δημόσιου διαλόγου, στους περιορισμούς του political correct και σε έναν μάταιο διαγωνισμό του ποιος θα θέσει τα πιο περίπλοκα ερωτήματα βάσει όσων συμβαίνουν καθημερινά σε εθνικό και παγκόσμιο επίπεδο, φέροντας τον θεατή εν τέλει σε αμηχανία να αναρωτιέται αν έχει καταλάβει, η YPERanalysis επιστρέφει στα βασικά.
Στα πρωτόγονα, τα ζωτικά, σε εκείνα που ξεκινούν από μία πολύ μικρή και σκοτεινή γωνία της ψυχής και επειδή τα μοιράζεσαι γίνονται ξαφνικά πανανθρώπινα. Οι δημιουργοί και οι συνεργάτες της YPERanalysis επιδιώκουν με τα project τους να διαλύσουν μεταξύ άλλων τη μοναξιά μέσα από την εμπειρία, το βίωμα και φυσικά το συναίσθημα που εκφράζονται στη σκηνή.
Η διάδραση με το κοινό, σε μία περίοδο που μας είναι δύσκολο να διαδιράσουμε μεταξύ μας είναι επίσης κάτι που αναζητούν. Επιθυμούν όταν το κοινό βγει από μια performance να μπορεί να απαντήσει στην ερώτηση «Πώς ένιωσες;» και οποιοδήποτε συναίσθημα είναι θεμιτό, φτάνει να είναι αληθινό. Η υπερανάλυση είναι δουλειά της κολεκτίβας, εκείνη σπάει κείμενα, τα αποδομεί, τα συναρμολογεί ανορθόδοξα, όχι σαν παζλ, σαν κολάζ παιδιού που πηγαίνει νηπιαγωγείο και δεν το απασχολούν νόρμες και συμβάσεις. Η δουλειά του κοινού είναι απλώς να βιώσει όσα συμβαίνουν κατά τη διάρκεια της performance και ιδανικά και μετά το πέρας αυτής.
Στις 6 και 7 Φεβρουαρίου η κολεκτίβα YPERanalysis επιστρέφει ξανά με την performance Le BoumBang επηρεασμένη από τον πρώτο στίχο του Comme un Boomerang του Serge Gainsbourg: “je sens des boums et des bangs” και τη γαλλική κουλτούρα γενικότερα, που είχε παρουσιαστεί πρώτη φορά τον Οκτώβριο στο πλαίσιο του φεστιβάλ Μικρό Παρίσι των Αθηνών, αλλά δεν πρόκειται σε καμία περίπτωση για την ίδια παράσταση. Τα έργα της ομάδας αλλάζουν και αναμορφώνονται ανάλογα με όσα απασχολούν τους δημιουργούς στο παρόν, ενώ είναι η πρώτη φορά που εντάσσουν σε performance τους την κίνηση και συγκεκριμένα το χορό με την συμμετοχή της Νεφέλης Θεοδότου. Το επόμενο πρότζεκτ της ομάδας θα βρίσκεται στην Θεσσαλονίκη, ονομάζεται Fedra’s Dinner και είναι βασισμένο στην Φαίδρα του Γιάννη Ρίτσου.
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
Ο ράπερ μιλάει για την απόφασή του να δοκιμάσει κάτι που δεν έχει ξανακάνει, το θεατρικό σανίδι, στο ψυχολογικό θρίλερ που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Αγοράς
18°
