Κωνσταντίνα Μιχαήλ, δεν σου έρχεται να τα παρατήσεις όλα και να φύγεις;

Ηθοποιός με «τηλεοπτικό credit» που το ισορροπεί επιτυχημένα με θεατρικούς ρόλους και επιλογές που φανερώνουν μία δυναμική, γυναικεία φύση. Μία Αθηναία που ζει, σκέφτεται, γελάει, κυκλοφορεί και ταξιδεύει.

Η Κωνσταντίνα Μιχαήλ, φέτος συμμετέχει στην Ομάδα Άνιμα, στο ανέβασμα του έργου Γαμήλιο Εμβατήριο του Άγγελου Τερζάκη, στο Σύγχρονο Θέατρο. Ένα από τα πιο σημαντικά νεοελληνικά θεατρικά έργα του 20ού αιώνα που ανεβαίνει στη σκηνή μετά από πολύ καιρό: Ελληνική επαρχία, Μεσοπόλεμος, μία οικογένεια χωρίς πατέρα, με τέσσερις ανύπαντρες κόρες και ένα γιο, που ξεπουλάει κάθε τελευταίο περιουσιακό στοιχείο. Εκεί που καταρρέουν όλα, η επαναστάτρια κόρη αποφασίζει να πάρει την κατάσταση στα χέρια της. Πρωτοποριακό για την εποχή του έργο, με το σημερινό του ανέβασμα να επισημαίνει ότι η θέση της γυναίκας στην ελληνική κοινωνία δεν έχει αλλάξει ουσιαστικά. Συμβολικά, η ανδρική παρουσία δηλώνεται από τον ίδιο ηθοποιό που υποδύεται όλους τους αντρικούς ρόλους.

Η κουβέντα με την Κωνσταντίνα κινήθηκε εντός κι εκτός παράστασης, εντός κι εκτός Αθήνας.

Στο «Γαμήλιο Εμβατήριο» ποια είναι η δική σου ηρωίδα και πώς εξελίσσεται μέσα στο έργο;
Κάνω τη Λεμονιά, τη μεγαλύτερη κόρη του Μαρκογιάννη – σπίτι  με πολιτικό πατέρα ο οποίος εχει φάει τα λεφτά στην πολιτική κι αποβιώνοντας άφησε τη γυναίκα του και τις κόρες του σχεδόν άφραγκες και άπροικες, γεγονός που τις καθιστά ευάλωτες και απομονωμένες, όπως όλες οι γυναίκες τότε που δεν είχαν κανένα δικαίωμα στη γνώση, τη δουλειά και την αυτοδιάθεση! Η Λεμονιά Μαρκογιάννη εχει «ενδυθεί» το πατριαρχικό κοστούμι της προστασίας της οικογένειας και είναι με έναν τρόπο η αντρογυναίκα που διαφυλάτει την τιμή της οικογένειας με σκλήρό και πολλές φορές βίαιο τρόπο. Η εξέλιξή της είναι μοιραία και τραγική, όπως όλων των ηρωίδων του έργου, μιάς και το επιμύθιο της παράστασης όπως το σκηνοθέτησε η Ρουμπινη Μοσχοχωρίτη είναι οτι η καταπίεση φέρνει την τρέλα.

Με ποιόν τρόπο οι γυναίκες της Ελλάδας της εποχής του Μεσοπολέμου συνδέονται με τις σημερινές Ελληνίδες;
Στα βασικά δικαιώματα οι γυναίκες του σήμερα κατάφεραν και κέρδισαν πολλά απο τα σημαντικότερα στη ζωή όπως η αυτοδιάθεση, η παιδεία, η εργασία, η ανεξαρτησία απο την καταπίεση του άντρα τουλάχιστον όπως ήταν πριν απο 30 χρόνια στην Ελλάδα! Πρόσφατα θα έλεγα εγώ, γιατί οι μανάδες και κυρίως οι γιαγιάδες μας βασανίστηκαν μέχρι εμείς να κάνουμε τα αυτονόητα στη ζωή ενός ανθρώπου. Η σύνδεση με λίγα λόγια είναι η εξέλιξη του γυναικείου φύλου συγχρόνως με το αντρικό — εχουμε βέβαια δρόμο μπροστά μας για να εξισωθούμε σε δικαιώματα και υποχρεώσεις.

Μίλησέ μου για τον άντρα ή μάλλον τους άντρες της παράστασης.
Το έθεσες σωστά: τους άντρες της παράστασης τους κάνει ένας: ο Κώστας Κάππας. Σκηνοθετική αδεία και έμπνευση για να «φωτιστούν» πιο πολύ τα γυναικεία πρόσωπα, οι αντρικοί ρόλοι είναι ένα μοτίβο σκληρότητας, επιπολαιότητας, ασωτίας και ανοησίας που παριστάνονται απο ενα έναν άντρα ηθοποιό με καταπληκτικό δε, τρόπο! Κι όλα αυτά για να καταδειχθεί ότι και πολλοί άντρες και κυρίως οι γυναίκες ήταν θύματα ενός αδυσώπητου σκληρού κατεστημένου.

Το κίνημα #Me_Too πιστεύεις ότι άλλαξε καθόλου τα πράγματα στην καθημερινότητα; Ή είναι απλώς μία επανάσταση για τον χώρο του θεάματος διεθνώς;
Ό,τι κάνουν οι Αμερικανοί πετυχαίνει αν με ρωτήσετε, γιατί είναι μια «αυτοκρατορία» που συνεχώς προοδεύει στα δικαιώματα των ανθρώπων εν γένει. Κι αυτό γιατί υπάρχει μεγάλη ανάγκη και πίεση λόγω των διαφορετικών ανθρώπων που ζούν εκεί και πολλών άλλων που προσδοκούν μια ανεπτυγμένη πατρίδα για να κάνουν τα όνειρά τους πραγματικότητα. Ό,τι λογικό ή παράλογο ή υπερβολικό να μπαίνει στο στόχαστρο κάθε φορά, για μένα είναι καλό. Σημαίνει εξέλιξη, σημαίνει αλλαγή, σημαίνει πολιτισμός! Επίσης ο χώρος του θεάματος είναι βασικός πυρήνας προόδου και φιλοπεριέργειας για τον κόσμο που παρακολουθεί κι ακούει τον πρόεδρό του ας πούμε, να μιλάει και να πράττει τόσο βάρβαρα και σεξιστικά για μετανάστες, γυναίκες κλπ. Είναι σημαντικό να συνασπίζονται προσωπικότητες σαν τη Μέριλ Στριπ για να ζητήσουν ίδιες αμοιβές με τους άντρες συναδέλφους τους, ή για να καταγγείλουν σεξουαλικές παρενοχλήσεις ή και βιασμούς. Όλοι τα μάθαμε, όλοι τα ακούσαμε. Η Ευρώπη κι εμείς -μας βάζω στους Ευρωπαίους- βέβαια τα θεωρούμε υπερβολές…

Η Κατρίν Ντενέβ βγήκε και υπερασπίστηκε σθεναρά την παράδοση του φλερτ, μιλώντας εναντίον του κινήματος #Me_Too. Πώς το βλέπεις εσύ αυτό;
Όπως είπα και πιο πάνω, οι Ευρωπαίοι έχουν άλλες παραδόσεις και αν με ρωτάτε, εγώ συμφωνώ με την αμερικάνικη υπερβολή! Ξεχνά η κυρία Ντενέβ οτι το φλέρτ είναι υπόθεση δύο ανθρώπων - αν ο ένας απο τους δύο δε θέλει δεν γίνεται. Είναι απλό. Εκτός αυτού, είναι λίγο «παλιακά» όλα αυτά… όποιος δεν σε θέλει, δεν μπορείς να τον φλερτάρεις, τελεία και παύλα. Όλοι ξέρουμε τα όρια - άλλο είμαι  παιχνιδιάρης άλλο είμαι πέφτουλας!

Ποια είναι η σχέση σου με τον γάμο;
Καμία σχέση εκτός απο τις αλλεπάλληλες ερωτήσεις του Τύπου, Γιάννη μου! 

Υπάρχει άραγε ο μεγάλος έρωτας; Αυτός που σε κάνει να τρέχεις σε ένα αεροδρόμιο για να πάρεις την πρώτη πτήση για όπου; Ή όλα τα ζούμε μέσα σε προσομοίωση, μέσα από ταινίες, internet, μουσικές, βιβλία κλπ;
Όλα αυτά υπάρχουν σε μικρές δόσεις στη ζωή μας για να μην πεθάνουμε απο τη θλίψη μας για τη σκληρή πραγματικότητα που διαθέτουν οι ζωές όλων μας. Οι έρωτες, τα φλέρτ, τα ξαφνικά ταξίδια, οι ξεφτίλες στα μπουζούκια, οι καψούρες, τα μυθιστορηματικά σεξ, οι απιστίες, τα δώρα, η αγάπη που διατυμπανίζεται — όσο για την προσομείωση όλα πια εχουν άλλη γλώσσα σύνδεσης. Ζούμε την ηλεκτρονική επανάσταση που έχει άλλους κώδικες συμπεριφοράς, σύνδεσης των ανθρώπων, διαφορετικών προτύπων ομορφιάς κλπ.

Φαίνεται να σου αρέσουν οι συμμετοχές σε γυναικεία ensemble ή είναι δική μου εντύπωση; 
Ναι μ’ αρέσει η τρέλα της γυναίκας ηθοποιού. Όπως η προσωπικότητα μιάς γυναίκας είναι πολύπλευρη έτσι κι η υποκριτική της ικανότητα είναι πολυποίκιλη και γεμάτη φαντασία.

Ρόλοι που αγάπησες μέχρι σήμερα και μερικοί ρόλοι που θα ήθελες πολύ να παίξεις;
Αγάπησα τη Μαίρη στα «Κόκκινα φανάρια» σε μια παράσταση του Κωνσταντίνου Ρήγου για το Εθνικό Θέατρο (2012). Κι άλλους ρόλους μου έχω αγαπήσει αλλά με «λυπήσανε» τόσο πολύ οι καταπιεσμένες γυναίκες που έχω υποδυθεί, που πέρναγα δύσκολα συναισθανόμενη την κατάσταση βίας και καταπίεσης που ζούν πολλές γυναίκες ακόμα σήμερα. Θα ήθελα να υποδυθώ μεγάλες και δυναμικές προσωπικότητες όπως η βασίλισσα Ελισάβετ ή η Κλυταιμνήστρα που κατάφεραν και επιβλήθηκαν στα αντρικά πρότυπα

Είσαι χαρούμενη με τη δουλειά σου; Ή νοιώθεις να σε παγιδεύει; Νοιάζεσαι για την εικόνα σου και τις επιλογές σου;
Ζω μια ενδιαφέρουσα κι ωραία ζωή χάρη στη δουλειά μου, μακάρι να είχα παγιδευθεί στην Τέχνη και να προσπαθούσα να λύσω τα προβλήματα της υπαρξής μου μέσα απ’αυτήν! Επαναλαμβάνομαι σ’ αυτά που λέω αλλά το πιστεύω: θα ήταν λυπηρά και βαρετά να ζούμε χωρίς την τέχνη. Εγώ θα είχα μαραζώσει… Νοιάζομαι για την εικόνα μου γιατί η κοινωνική μου εικόνα ταυτίζεται με την προσωπική - δηλαδή όσο κάνω πράγματα που μου αρέσουν, αποπνέω μια ωραία εικόνα και τη στηρίζω. Θέλω να πω, δεν πασκίζω να δημιουργήσω μια ψεύτικη εικόνα για τους άλλους. Προσπαθώ με τις επιλογές μου να είμαι και να φαίνομαι …το καλύτερό μου.

Αν δεν κάνω λάθος έλειπες για αρκετό καιρό σε ένα μεγάλο ταξίδι, μέρος του οποίου μοιραζόσουν και στα social media. Μίλησέ μου για αυτό.
Απ’ το Παρίσι έκανα εξορμήσεις στη Βόρεια Γαλλία στις επαρχίες της Νορμανδίας και Pays de la loire -υπέροχη χώρα η Γαλλία- και χάρη στη συμμετοχή μου στην  ταινία «Τoo much info clouding my head» του Β. Χριστοφιλάκη βρέθηκα στο ελληνικό φεστιβάλ κινηματογράφου στο Los Angeles. Αξέχαστο ταξίδι στην Καλιφόρνια, για μένα η ωραία Αμερική, η φιλελεύθερη και η πιο διασκεδαστική. Μην ξεχνάμε οτι η βαριά της βιομηχανία είναι το θέαμα.

Σου έρχεται ποτέ να τα παρατήσεις όλα και να φύγεις; Και πώς το σκέφτεσαι να γίνεται;
Δεν το σκέφτομαι πολύ, τα παρατάω συχνά και φεύγω προκειμένου να μη γίνει συνήθεια και όχι ευχαρίστηση αυτό ή αυτός που καταγίνομαι. Επίσης εγώ φεύγω συχνά και προσπαθώ ν’ αλλάζω το περιβάλλον μου, τις διαθέσεις μου, τους κύκλους των ανθρώπων που περιστοιχίζομαι για να δημιουργώ κίνηση και ενδιαφέρον στη ζωή μου. Και να τα παρατήσεις όλα και μετά τι; Θα πάψεις ποτέ να κάνεις πάλι όλα αυτά που θες στη ζωή; Όλα δεν τα έχεις  άλλωστε… βρίσκεις άλλα και άλλα κι άλλα… αφθονία υπάρχει γύρω μέχρι να κλείσεις τα μάτια σου, να γεύεσαι.

Ποιά είναι η σχέση σου με την Αθήνα; Η γειτονιά σου; Πού κάνεις βόλτες και shopping; Πού συχνάζεις;
Μένω στο κέντρο της πόλης, βλέπω το Πεδίο του Αρεως, πίνω καφέδες μετά καλλιτεχνικών συζητήσεων στα Εξάρχεια ή στη Φωκίωνος Νέγρη, πηγαίνω με τα πόδια σε φίλους που μένουν στη γειτονιά, με beat στο Κολωνάκι ή στο Λυκαβηττό που μένουν οι υπόλοιποι δικοί μου, τα επαγγελματικά μου ραντεβού τα «ανεβάζω» στην ταράτσα στο Μουσείο Μπενάκη, τριγυρίζω το ιστορικό κέντρο βλέποντας θεατρικές παραστάσεις και καμμιά ταινία, διοργανώννουμε jour fix στο Zonar’s ή μεθάμε στο Drunk Sinatra, ή στο Μπρίκι στην Πλατεία Μαβίλη, δοκιμάζουμε εξωτικές ή ανατολίτικες κουζίνες στον Κεραμεικό ή οπου αλλού μας φέρουν οι συστάσεις των γευσιγνωστών φίλων, ψωνίζω στο Κέντρο, μασουλάω ταϊλανδέζικες γεύσεις στο όρθιο Pink Flamingo dim sum του Καλλίδη, κάποιες νύχτες μεσ’ στο χρόνο γλεντάω με τους φίλους  στα λαϊκά μαγαζιά, ή πάμε σε κανά dj set party! Κατεβαίνω στο πατρικό μου και βγαίνω βόλτες με τους γονείς μου στο ΚΠΙΣΝ, παρακολουθώντας  πότε όπερα ή μπαλέτο, μια απόλαυση που τη στερηθήκαμε μεγαλώνοντας δίπλα στον Ιππόδρομο! Αυτά μου ’ρχονται αυθόρμητα να σου πω. Αλλά οι περιηγήσεις μου στην Αθήνα αλλάζουν με τα ενδιαφέροντα κάθε φορά ή με τους καινούριους ανθρώπους που γνωρίζω!

Μία ταινία ή μία παράσταση (ή και τα δύο) που είδες πρόσφατα και σε συγκίνησαν;
Συγκινήθηκα με την πρώτη σκηνοθεσία του Ρήγου σαν καλλιτεχνικός διευθυντής της Λυρικής-χορού τη «Λίμνη των Κύκνων», συγκινήθηκα με τους χορευτές μας, εντυπωσιάστηκα με την αριστοτεχνική δουλειά του Άρη Μπινιάρη με το «Ξύπνα Βασίλη» στο Εθνικό, και συγκινήθηκα με τις 10 υποψηφιότητες του Γιώργου Λάνθιμου στα φετινά Όσκαρ.

Το «Γαμήλιο Εμβατήριο» ανεβαίνει σε σκηνοθεσία Ρουμπίνης Μοσχοχωρίτη. Ηθοποιοί: Κωνσταντίνος Κάππας, Πέτρα Μαυρίδη, Κωνσταντίνα Μιχαήλ, Κατερίνα Μπιλάλη, Γιώτα Τσιότσκα, Μαίρη Χήναρη.

Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση στο City Guide της Athens Voice.