Λίγο πριν την πρεμιέρα της «Έντα Γκάμπλερ», η σκηνοθέτρια Ράια Τσακηρίδη ξεχωρίζει 10 πράγματα που την ενέπνευσαν για τη μεταφορά του έργου του κορυφαίου Νορβηγού συγγραφέα Χένρικ Ίψεν σε όπερα.
Η νέα όπερα δωματίου Έντα Γκάμπλερ του διακεκριμένου συνθέτη και πιανίστα Γιώργου Δούση σε λιμπρέτο Έρις Κύργια και μουσική διεύθυνση του Ανδρέα Τσελίκα θα παρουσιαστεί στην Εναλλακτική Σκηνή της ΕΛΣ στο Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος από τις 25 Ιανουαρίου και για έξι μόνο παραστάσεις έως και τις 3 Φεβρουαρίου. Στον πρωταγωνιστικό ρόλο η Γιούλια Ρουτιλιάνο (25, 26, 27/1) με διεθνή απήχηση και εμφανίσεις σε σημαντικά λυρικά θέατρα της Ευρώπης και η Ιρένα Αθανασίου (1, 2, 3/2) που έχει διαγράψει μια αξιόλογη πορεία. Μαζί τους, νεότεροι και καταξιωμένοι μονωδοί, η Τζίνα Φωτεινοπούλου, ο Χάρης Ανδριανός, ο Μιχάλης Ψύρρας και ο Γιώργος Ρούπας.
Μα το ίδιο το έργο! Αυτό το θεατρικό αριστούργημα που απέδωσε η Έρι Κύργια αριστοτεχνικά με τη γεμάτη από εικόνες μουσική του Γιώργου Δούση. Με το που παρέλαβα στα χέρια μου την όπερα ήξερα ακριβώς τι είχα να κάνω.
Οι πρωινές συζητήσεις στο γεμάτο βιβλία στούντιο μας με την Μαρίνα Μέργου, ζωντανεύοντας με την φαντασία μας κάθε μουσική φράση. Οι διάλογοί μας θα μπορούσαν να στηρίξουν ένα νέο θεατρικό έργο από μόνοι τους.
Ύστερα από ανταλλαγές εικόνων, σκέψεων, και ιδεών καταλήξαμε με τον Παύλο Θανόπουλο, τον σκηνογράφο και ενδυματολόγο μας, στο δικό μας σκηνικό χώρο. Το σπίτι που βλέπουμε μέσα από τα μάτια της Εντα Γκάμπλερ. Μετά από αυτό ήμουν σε θέση να οραματιστώ όλη τη σκηνική δράση.
Οι συνεργάτες μου. Είναι πάντα βασική πηγή έμπνευσης. Τους παρατηρώ ότι και να κάνουν. Ιδιαιτέρως εκτός πρόβας! Πως μιλάνε, γελάνε, κάνουν πλάκα. Έτσι με βοηθούν να έχω ολοκληρωμένους χαρακτήρες γεννημένους στο εδώ και στο τώρα.
Η λεπτομερής δουλειά που κάνω με τον Ανδρέα Τσελίκα, τον μαέστρο μας, ψάχνοντας μαζί του τα βαθύτερα μουσικά επίπεδα του έργου. Συνδυάζουμε μαζί τη μουσική με τη σκηνική δράση. Είναι πάντα εκεί για να με βοηθήσει ή να μου ξεκλειδώσει πληροφορίες για το έργο.
Τη φωνάζουμε πολλές φορές νεραϊδούλα μας και δεν είναι άλλη από την Κορίνα Κόκκαλη, τη χορογραφο-κινησιολόγο μας. Χωρίς να πούμε πολλές λέξεις κοιταζόμαστε και με ένα νεύμα η μία συμπληρώνει την άλλη.
Παρόλο που δεν ήθελα να περιορίσω βάζοντας σε ένα κουτί μια τόσο σύνθετη ηρωίδα, τελειώνοντας το έργο ανακάλυψα ότι προκειμένου να την φέρω τελικά πιο κοντά μου, άντλησα πληροφορίες ασυνείδητα από ένα στενό μου συγγενικό πρόσωπο, που χωρίς να το θέλω αποτέλεσε πηγή έμπνευσης.
Ο χώρος της Εναλλακτικής Σκηνής της Εθνικής Λυρικής Σκηνής. Έχει φιλοξενήσει τόσες παραστάσεις φέροντας ένα δικό της στίγμα. Δεν γινόταν να μην επηρεαστώ αναζητώντας τον τρόπο να φτιάξουμε μια σύγχρονη παράσταση που να συνδιαλέγεται με ένα τόσο ενεργό οπερατικό κοινό.
Συνεργάτες φίλοι μέσα από τη Λυρική που εργάζομαι χρόνια που ήταν εκεί να με βοηθήσουν και να με στηρίξουν όπου χρειαζόμουν βοήθεια. Θα ξεχωρίσω όμως μια στιγμή με έναν ξεχωριστό αγαπητό συνάδελφο που μας βοήθησε κάνοντας τη σκιά στη βασική μας φωτογράφιση. Την επόμενη μέρα μου είπε ότι από το πάθος και το ζήλο που έδωσε ως σκιά έπαθε λουμπάγκο στη μέση του! Το γεγονός αυτό δεν με άφησε αδιάφορη. Το χρησιμοποίησα κάποια στιγμή σε μια σκηνή πριν το τέλος με κάποια παραλλαγή.
Το δικό μου συναίσθημα. Πάντα αυτό με οδηγεί στα μονοπάτια μου.
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
Ο ράπερ μιλάει για την απόφασή του να δοκιμάσει κάτι που δεν έχει ξανακάνει, το θεατρικό σανίδι, στο ψυχολογικό θρίλερ που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Αγοράς
Η παράσταση του Γιάννη Χουβαρδά αποτελεί το τελευταίο μέρος της σκηνοθετικής του τετραλογίας, με την οποία ολοκληρώνει την προσωπική του διερεύνηση πάνω στη σχέση θεάτρου και κινηματογράφου
13°
