«Η καρδιά μου πονεί για σας», «Στο στόμα γλυκά φίλησέ με», «Τον καιρό εκείνο τον παλιό»... Λίγοι πια γνωρίζουν ότι τα πολυαγαπημένα αυτά τραγούδια που έδιναν σταθερά το «παρών» σε όλα τα γλέντια των γονιών μας και των παππούδων μας, ήταν μουσικά νούμερα από τον «Βαφτιστικό» του Θεόφραστου Σακελλαρίδη. Υποθέτω ότι ακόμα λιγότεροι, από τη νεότερη τουλάχιστον γενιά, θα σκέφτονταν να παρακολουθήσουν μια οπερέτα που γράφτηκε και ανέβηκε στην αθηναϊκή σκηνή πριν έναν ολόκληρο αιώνα. Μήπως αυτό το δημοφιλές κάποτε μουσικό είδος είναι πια ξεπερασμένο και αρέσει μόνο στους... νοσταλγούς του παρελθόντος;
Ευτυχώς, ο Γιώργος Πέτρου έχει άλλη άποψη. Στη δεύτερη συνάντησή του με τον «Βαφτιστικό» −είχε προηγηθεί η παραγωγή του 2012, σε σκηνοθεσία Βασίλη Παπαβασιλείου όπου διηύθυνε την Καμεράτα− πήρε στα χέρια του το έργο, όπως παρουσιάστηκε στην ιστορική πρεμιέρα του 1918, πέταξε από πάνω του κάθε ίχνος σκόνης και νοσταλγίας και δημιούργησε μια ολόφρεσκη, ελαφρώς «πειραγμένη» εκδοχή της πασίγνωστης οπερέτας. Δεν ξέρω αν οφείλεται στην αυθεντική ενορχήστρωση του ίδιου του συνθέτη που χρησιμοποίησε, ή στο ταλέντο των μουσικών της ορχήστρας −ή και στα δύο− αλλά για πρώτη φορά «άκουσα» αληθινά τη μουσική του Σακελλαρίδη. Τις ολοφάνερες επιρροές του από τα μελωδικά πρότυπα της εποχής −κυρίως τον Στράους και τον Λέχαρ− αλλά και τη μαεστρία του να τα αφομοιώνει και να τα μεταγράφει σε έναν οικείο, λαμπερό, γεμάτο ελληνικό χρώμα, ήχο. Όπως και να 'χει αξίζουν συγχαρητήρια σε όλη την ομάδα της Καμεράτας.
Υιοθετώντας μια νέα αισθητική ο Γιώργος Πέτρου μετέφερε την ανέμελη ατμόσφαιρα της Αθήνας του 1918 σε ένα περιβάλλον διαχρονικό που θα μπορούσε να ανήκει και στο σήμερα και στο τότε. Το λιτό αλλά καλόγουστο σκηνικό της Γεωργίνας Γερμανού −κυριαρχούν ένας κόκκινος βελούδινος καναπές και μια σειρά από κινούμενα αρ ντεκό παραβάν− βοήθησαν σημαντικά στη διαμόρφωσή του. Τα ίδιο και τα κοστούμια που σχεδίασε −με εξαίρεση τα βραδινά γυναικεία που κατά τη γνώμη μου ήταν αρκετά αδύναμα− με τους φρακοφορεμένους άνδρες της παρέας να «συνομιλούν» με τους boho-πανκ τσιγγάνους μουσικούς τονίζοντας το ηθελημένο αλλά σίγουρα χαριτωμένο μπέρδεμα των εποχών. Η Μιμή Αντωνάκη δούλεψε με σύγχρονη ματιά και παιγνιώδη διάθεση την κίνηση των χορευτών και των υπολοίπως συντελεστών υπογραμμίζοντας έξυπνα το κωμικό στοιχείο του έργου.
Ο Γιώργος Πέτρου υποκλίνεται στο κοινό μετά το τέλος της παράστασης
Αυτοί βέβαια που απογείωσαν με τη σκηνική τους παρουσία το σκαμπρόζικο, γεμάτο ανατροπές σενάριο του «Βαφτιστικού» και παρέσυραν την πλατεία του Μεγάρου σε ξεκαρδιστικά γέλια ήταν οι πρωταγωνιστές του. Η Ελένη Σταμίδου, μια γνήσια οπερετική φωνή ανταποκρίθηκε τέλεια στις απαιτήσεις του ρόλου και μας έδωσε μια ζουμερή και τσαχπίνα Βιβίκα. Δίπλα της, ο Γιάννης Χριστόπουλος με το λαμπερό ηχόχρωμα της φωνής του έπλασε έναν ερωτιάρη, πονηρό Χαρμίδη-Βαφτιστικό ενώ ο Δημήτρης Ναλμπάντης ως Ζαχαρούλης, νόμιμος σύζυγος της Βιβίκας, ήταν απλά απολαυστικός θυμίζοντας με το ταλαίπωρο ύφος του άλλοτε τον Νίκο Σταυρίδη κι άλλοτε τον Κούλη Στολίγκα του παλιού ελληνικού κινηματογράφου. Ο Μάριος Σαραντίδης στο ρόλο του Συνταγματάρχη του και η Άννα Κουτσαφτίκη ως μπριόζα Κική, μπλέχτηκαν με φανερό κέφι στο ερωτικό κουβάρι μεταξύ συζύγων, βαφτιστικών, φιλενάδων και στρατιωτικών. Καθοριστική ήταν η μελωδική σύμπραξη του φωνητικού συνόλου Armonia Atenea και, βέβαια, η σύντομη εμφάνιση του Αργύρη Πανταζάρα στο ρόλο Κορτάση −του αληθινού Βαφτιστικού− ήταν αρκετή για να μας δώσει μια χορταστική γεύση του σπουδαίου υποκριτικού ταλέντου του.
Με μια κουβέντα: Ο «Βαφτιστικός» που υπογράφει ο Γιώργος Πέτρου είναι μια δροσερή, μοντέρνα, αισιόδοξη παράσταση που χωρίς να τρομάζει τους μεγαλύτερης ηλικίας λάτρεις της οπερέτας, κλείνει ευφυώς το μάτι στο σήμερα και γι’ αυτό είναι σίγουρο ότι θα την απολαύσουν και θα γελάσουν με την καρδιά τους ακόμα κι εκείνοι που την απεχθάνονται...
Ο γνωστός Ιταλός σκηνοθέτης αναλαμβάνει για πρώτη φορά να σκηνοθετήσει Έλληνες ηθοποιούς, προσεγγίζοντας τον «Γυάλινο κόσμο» μέσα από μια δική του, «πειραγμένη», και γι’ αυτό καλοδεχούμενη, οπτική
5°
