Κατερίνα Αντωνιάδου: Μακριά από την υποκριτική δεν θα ήμουν ευτυχισμένη

Όταν δεν είναι στο θέατρο, ασχολείται με την γάτα της την Καλυψώ, γράφει ποίηση και στίχους, φωτογραφίζει, ζωγραφίζει, κάνει ακροβατικά. Η αγαπημένη της κυριακάτικη συνήθεια είναι - όπως λέει γελώντας-  η ταβανοθεραπεία αγκαλιά με τις σκέψεις της. Θα μπορούσε να είναι το κορίτσι της διπλανής πόρτας αλλά συζητώντας μαζί της καταλαβαίνεις ότι πίσω από αυτό το πρόσωπο με το τεράστιο χαμόγελο βρίσκεται ένας νέος άνθρωπος με δυνατή προσωπικότητα, δομημένη σκέψη, αβίαστο και ειλικρινή λόγο, ευαίσθητος και προβληματισμένος, με ισορροπημένο ψυχισμό. Άλλωστε όπως λέει και η ίδια δεν θα μπορούσε να ζήσει χωρίς να αναζητά διαρκώς τις ισορροπίες του εαυτού της.

Κατερίνα, η θεατρική σκηνή σε μάγεψε τόσο που αποφάσισες να γίνει η δουλειά σου. Η ενασχόληση σου με το θέατρο προέκυψε κάποια στιγμή στην ενήλικη ζωή σου ή ήσουν από αυτά τα  παιδιά που από πολύ μικρά ονειρεύονται αυτό που θα γίνουν;
Ως παιδί, βαθιά μέσα μου ήξερα πως ήθελα να γίνω ηθοποιός. Αυτό όμως ήταν κάτι που δεν παραδεχόμουν ούτε στον ίδιο μου τον εαυτό. Στην ενήλικη ζωή μου, στα 26 μου χρόνια πήρα την απόφαση να σπουδάσω την τέχνη του ηθοποιού. Αυτή η απόφαση ήταν και η επανάστασή μου. Η απόφαση πάρθηκε ξαφνικά ένα πρωινό, αλλά σίγουρα ήταν κάτι που κόχλαζε χρόνια μέσα μου – ίσως και στο υποσυνείδητο.

Υπάρχουν στιγμές που αμφιβάλεις για την επιλογή σου να ασχοληθείς με την ηθοποιία; Έχεις φανταστεί την Κατερίνα μακριά από την υποκριτική;
Θέλω να πιστεύω πως ως όντα, οι άνθρωποι, εκ φύσεως είμαστε πολυτεχνίτες, συνεπώς μπορούμε να κάνουμε πολλά πράγματα που να μας εκφράζουν. Έτσι λοιπόν, ναι, μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου μακριά από την υποκριτική, αλλά σίγουρα, όχι ευτυχισμένο. Όσο για την απόφασή μου να ασχοληθώ με την ηθοποιία …υπήρξαν και υπάρχουν στιγμές που αμφιβάλλω για το αν θα τα καταφέρω στον χώρο αυτόν. Αμφιβολία όμως για την επιλογή μου αυτή, καμία.

Η πιο δυνατή θεατρική σου εμπειρία μέχρι τώρα έχει να κάνει με κάποιον ρόλο που έχεις ερμηνεύσει εσύ ή με την ερμηνεία κάποιου άλλου ίσως σε κάποιον ρόλο που θα ήθελες και συ να ερμηνεύσεις στο μέλλον;
Παρά το ότι έχω δει σπουδαίους ηθοποιούς σε μεγάλες και αξιολάτρευτες παραστάσεις, η πιο μεγάλη θεατρική μου εμπειρία – ούσα πολύ μικρή θεατρικά – θα τολμήσω να πω ότι είναι αυτή της πρώτης μου φοράς στη σκηνή, σε ένα έργο του Γιώργου Αρμένη.

Σου έχει τύχει ποτέ να σε αναστατώσει ένα κείμενο, τόσο που να σε κάνει να αναθεωρήσεις τις ιδέες, τα πιστεύω σου, τη γενικότερη κοσμοθεωρία σου;
Ναι. Όχι ένα κείμενο, αλλά πολλά. Τα θεατρικά έργα έχουν σοφία και ποίηση. Αν σκάψεις με ευλάβεια μέσα τους, θα ανακαλύψεις νοήματα και ποιότητες, που λίγο ανοιχτό αν είναι το σύστημά σου, για να δεχτεί την πληροφορία, τότε κάτι θα κινηθεί μέσα σου. Συνεπώς, θα σε αναστατώσει, θα σε κινήσει πνευματικά και συναισθηματικά.

Στον ελληνικό θεατρικό χώρο υπάρχουν σκηνοθέτες που μπορούν να θεωρηθούν  «δάσκαλοι»;
Θέλω να πιστεύω πως υπάρχουν. Είμαι πολύ νέα στον χώρο για να μιλήσω με σιγουριά όμως, μπορώ με βεβαιότητα να αναφέρω τον κύριο Γιώργο Αρμένη τον οποίο είχα δάσκαλο στην σχολή αλλά και σκηνοθέτη μου δυο φορές. Ένας τέτοιος άνθρωπος, είναι ο κύριος Αρμένης.

Θεωρείς ότι η ενασχόληση ενός ηθοποιού ταυτόχρονα με το θέατρο, τον κινηματογράφο και την τηλεόραση είναι στη φύση της δουλειάς του ή είναι θέμα επιβίωσης και  επομένως  πολυτέλεια – ιδίως τα τελευταία χρόνια - να επιλέγεις αυτό που προτιμάς  και ταυτόχρονα να ζεις αξιοπρεπώς;
Είτε κάνεις θέατρο, είτε κινηματογράφο, είτε τηλεόραση, αυτό δεν ακυρώνει την ιδιότητά σου ως ηθοποιός, οπότε, θεωρώ πως είναι στη φύση της δουλειάς σου. Δεν είναι πολυτέλεια να ζεις από αυτό που αγαπάς, αλλά ευλογία.

Καταξιωμένος ηθοποιός. Τι σημαίνει για σένα;
Δεν ξέρω! Φαντάζομαι είναι εκείνος που ξέρει τι θέλει από τον εαυτό του, εκείνος που έχει βρει τις ισορροπίες προσωπικής ζωής, δουλειάς και φήμης, εκείνος που έχει δώσει αγάπη μέσα από την δουλειά του και έχει πάρει πίσω την αγάπη και την εκτίμηση των θεατών του. Εκείνος που είναι ικανοποιημένος με τις επιλογές του και δεν ντρέπεται γι’ αυτές και ίσως, εκείνος που έχει ξεπεράσει τις ανασφάλειες, του να είναι οπωσδήποτε αρεστός σε όλους.

Η Κατερίνα σε είκοσι χρόνια από τώρα. Θα μου δώσεις μια εικόνα της;
Είκοσι χρόνια πιο σοφή. Θα πατά γερά στα πόδια της, για να μπορεί να πατά και στη σκηνή ακόμα πιο γερά. Με όμορφες ρυτίδες έκφρασης από χαμόγελα που ποτέ δεν θέλει να εγκαταλείψουν τον ψυχισμό της.

Αυτή την περίοδο παίζεις στη «Λωξάνδρα», σε σκηνοθεσία Σωτήρη Χατζάκη. Η φιγούρα της Λωξάνδρας, εξακολουθεί να αγγίζει το κοινό;
Σίγουρα. Η φιγούρα της Λωξάντρας δεν είναι περασμένης εποχής. Είναι η μάνα γη. Η εστία του σπιτιού, όπου σε μια ανδροκρατούμενη εποχή και κοινωνία, είναι αυτή που κρατά γερά τα ηνία και γίνεται ο πυρήνας μιας οικογένειας, με μεγάλο τραπέζι, που μυρίζει Ελλάδα. Η Λωξάντρα κουβαλά μνήμες. Μνήμες ελληνικών ιστορικών γεγονότων, που όλοι έχουμε στις ρίζες μας – ίσως μέσα από τα μάτια μιας γιαγιάς που μας μεγάλωσε, που μας τάισε, που ξεριζώθηκε, που μας εξιστόρησε τη ζωή της.

Αν δεν ζούσες στην Αθήνα, πού θα ήθελες να ζεις;
Επιμένω Αθήνα αλλά σε μια καθαρή, οργανωμένη, αξιοκρατική και ασφαλή Αθήνα. Επιμένω Αθήνα, ως κέντρο πολιτισμού. Επιμένω Ελλάδα.

Η Κατερίνα Αντωνιάδου είναι απόφοιτος της Ανώτερης Σχολής Δραματικής Τέχνης Νέου Ελληνικού Θεάτρου Γιώργου Αρμένη. Έχει συμμετάσχει ως ηθοποιός στις θεατρικές παραστάσεις «Τέσσερα πρόσωπα και ο Θεός απέξω», «Άσε να μη μιλήσω καλύτερα», «Φαλακρή τραγουδίστρια», «Ιάκωβος ή υποταγή », «Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας» σε σκηνοθεσία Γιώργου Αρμένη και «Σείεται και κορδώνεται» από την «Πέμπτη πράξη» του ίνγκμαρ Μπέργκμαν σε σκηνοθεσία Στεφανίας Γουλιώτη και ως βοηθός σκηνοθέτη στις θεατρικές παραστάσεις το «Ξυλάδικο του Βόλου» και «Πατέρας». Συμμετείχε  στην κινηματογραφική ταινία SMAC του Ηλία Δημητρίου και έχει επιμεληθεί μουσικά τις ραδιοφωνικές θεατρικές εκπομπές «Η παρέλαση» και «Η Πόλη» της Λούλας Αναγνωστάκη και «Η γυναίκα και το Λάθος» του Ιάκωβου Καμπανέλη.

Αυτόν τον καιρό συμμετέχει στη «Λωξάνδρα» της Μαρίας Ιορδανίδου, σε θεατρική μεταφορά Άκη Δήμου και σκηνοθεσία Σωτήρη Χατζάκη.