15 χρόνια ATHENS VOICE: Οι άνθρωποι του θεάτρου & του χορού που μας μίλησαν

Λευτέρης Βογιατζής

Ένιωθα πάντα ότι είμαι φτιαγμένος για τη μουσική. Μπορεί να πέφτω κι έξω. Αυτό όμως πιστεύω ότι έπρεπε να κάνω. Αφού εγκατέλειψα τα σχέδια περί ιατρικής – ξεκίνησα να σπουδάσω ιατρική στη Βιέννη και βρέθηκα στο θέατρο – άρχισα πάλι να σκέφτομαι τη μουσική, ακόμη και τότε τη μουσική σκεφτόμουν. Και υπάρχει, πιστεύω, μια μουσική διάσταση στον τρόπο που αντιλαμβάνομαι πρακτικά τη δουλειά μου».

Τεύχος 209, 17.04.2008, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ.

Jan Fabre

«Ξεκίνησα να κάνω το πρώτο σχέδιο με αίμα το ’78, όταν ήμουν στις Βρυξέλλες και είδα μια έκθεση των masters της ζωγραφικής με θέμα τις πληγές και τη μαστίγωση. Τότε, για να φτιάξουν για παράδειγμα το καφέ χρώμα, θρυμμάτιζαν και χρησιμοποιούσαν στα υλικά τους ανθρώπινα κόκκαλα, ενώ το αίμα ήταν παρόν στη ζωγραφική μέσα από τις θρησκευτικές πληγές. Οπότε δεν είναι κάτι καινούργιο. Είναι παλιές πληγές, κατά μια έννοια. Αυτό το έργο που έφτιαξα ονομαζόταν "My body, my blood, my landscape"». 

Τεύχος 192, 29.11.2007.

Γιώργος Λούκος

«Αποφεύγω μια κατάσταση αν ξέρω ότι θα με φοβίσει. Είχα πάει με φίλους που θα κινηματογραφούσαν κάτι καρχαρίες. Ε, δεν βούτηξα μαζί τους στη θάλασσα. Τους είπα ότι θα έβλεπα την εμπειρία τους στο φιλμ και κάθισα στον ήλιο. Επίσης, μεταφυσικούς φόβους δεν έχω. Μια μέρα όλοι θα πεθάνουμε, έτσι δεν είναι; Όμως, να, φοβάμαι για το πώς θα εξελιχθεί η κατάσταση στην Ελλάδα. Γιατί κανείς κυριολεκτικά δεν ξέρει τι μέλλει γενέσθαι».

Τεύχος 350, 09.06.2011, διαβάστε ολόκληρο το κείμενο εδώ.

Romeo Castellucci

«Αυτό είναι το πολύ σπουδαίο μάθημα που παίρνουμε από την αρχαία τραγωδία, πως μπορούμε να βρούμε το ανθρώπινο μέσα από το απάνθρωπο. Πώς φτάνουμε στον πνευματικό νόμο μέσα από τη βία».

Τεύχος 351, 15.06.2011, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ.

Γιώργος Αρμένης

«Τα Εξάρχεια είναι μία συνοικία, θεωρώ, από τις καλύτερες των Αθηνών. Τότε -γιατί τώρα έχει αλλάξει λίγο η μορφή της- έμεναν εδώ καλλιτέχνες, κριτικοί, διανοούμενοι. Πηγαίναμε στου Μπαρμπαγιάννης, πέρναγε ο Βάρναλης, ο Σταύρος Ξαρχάκος, που μένει δίπλα μου. Τα βράδια καθόμασταν στην πλατεία και μιλάγαμε ο Σαββόπουλος, νέος τότε, και άλλοι. Δεν είχε βγει η πρέζα στους δρόμους, δεν είχε εμπόρους που όλοι τους γνωρίζουν και κανείς δεν κάνει τίποτα. Και το κέντρο χάλασε. Ήρθαν οι Κινέζοι και χάθηκαν όλα αυτά. Κολωνάκι δεν πάω πια. Δεν μου πάει. Οι Αθηναίοι λιγοστεύουν και πάνε όλοι οι αρχοντόβλαχοι για να κάνουν επίδειξη στο ρόλεξ και στο χρυσό αναπτήρα που έχουν πάνω στο τραπέζι. Αυτοί οι άνθρωποι μισούν την τέχνη όπως κάτι που τους χαλάει ή όπως ένας καθρέφτης που βλέπουν μέσα τους την παραμόρφωσή τους».

Τεύχος 155, 15.02.2007, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ.

Γιώργος Πάτσας

«Έχουμε πολύ καλούς σκηνοθέτες και ηθοποιούς, γίνονται πολλά και σοβαρά πράγματα, υπάρχει ένας αναβρασμός με όλα τα καλά και τα κακά του. Ίσως έχουμε περισσότερες παραστάσεις από όσες μπορούμε να αντέξουμε, αλλά μπορείς να πεις σε κανένα στοπ;» 

Τεύχος 159, 15.03.2007, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ.

Θωμάς Μοσχόπουλος

«Γεννήθηκα: Στη Γιουγκοσλαβία. Μισός Γιουγκοσλάβος – ούτε μισός Σέρβος, ούτε μισός Κροάτης. Μου φαίνεται πολύ περίεργο το ότι είμαι υπήκοος μιας χώρας που δεν υπάρχει πια. Ο τόπος καταγωγής μου υπάρχει πλέον μόνο στη μνήμη μου».

Τεύχος 289, 11.2.2010, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ.

Γιάννης Κακλέας

«Σίγουρα δεν θα απολογηθώ για τους τίτλους που βγάζουν οι εφημερίδες. Μετράω σχεδόν 30 χρόνια σκηνοθεσίας, με ακροβατικές θεατρικές κινήσεις στο Παγοποιείο του Φιξ, στον Τεχνοχώρο κ.ά. Αυτός ο τίτλος (σ.σ. “Κάνω παραστάσεις μολότοφ”) βγήκε από τη θέση μου για το τι είδους παραστάσεις θέλω να κάνω: να έχουν το αιχμηρό χιούμορ των κόμικ και διεισδυτικότητα σε θέματα που με αφορούν, όπως ο έρωτας και τα κοινωνικά θέματα – ένα μείγμα μολότοφ».

Tεύχος 310, 15.07.2010, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ.

Γιώργος Διαλεγμένος

«Γεννήθηκα. Δεν ξέρω πού γεννήθηκα. Η κυρά-Κατίνα Διαλεγμένου με πήρε επτά ετών από το Βρεφοκομείο Αθηνών. Ποιος ξέρει; Μπορεί να είμαι κι από άλλο αστέρι, από άλλο γαλαξία… Αφού δεν υπάρχει τίποτα που να δείχνει ότι εγώ είμαι εγώ. Ακόμα και το όνομά μου δεν ξέρω αν είναι το δικό μου. Δεν ανήκω, λοιπόν, πουθενά. Κι αν δεν ερωτευόμουν και δεν παντρευόμουν, θα ήμουν απόλυτα ελεύθερος».

Τεύχος 327, 09.12.2010, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ.

Νίκος Καραθάνος

«Θυμάμαι μια φορά, την περίοδο που έξω από το Εθνικό Θέατρο υπήρχαν πάρα πολλοί τοξικομανείς, πέρασε ένας πάνω σ’ ένα μηχανάκι και φώναξε: “Ρεεεε, έξω γίνονται οι παραστάσεις, όχι μέσα!”. Δεν μπορώ να την ξεχάσω».

Τεύχος 462, 11.12.2013, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ.

Γιάννης Σκουρλέτης

«Άγγελοι και εξάγγελοι κυκλοφορούν στα σπίτια μας, στο μετρό, στις υπόγειες διαβάσεις. Σκηνικά και μονόλογοι είναι ο κόσμος. Κουρέλια και τιάρες και στόματα που θέλουν να μιλήσουν, να ανέβουν στη σκηνή και να πουν την εκδοχή τους».

Τεύχος 500, 15.10.2014, διαβάστε όλο το κείμενο εδώ.

Άντζελα Μπρούσκου

«O υπουργός Πολιτισμού “o χωρίς όραμα” θα ξεσκονίζει ακόμα τις Καρυάτιδές του και θα ζητάει πίσω τα αγάλματά του, καθώς εσύ θα γερνάς μέσα στο μακό του performer στο παιδικό σου δωμάτιο. Το κράτος και τα παιδιά του συναινούν σε μία ομαδική θεατροθεραπεία συν το φπα. Όλα δωρεάν, χωρίς απαίτηση, χωρίς επάγγελμα, χωρίς παιδεία, αλλά με φόρους. Αυτοδίδακτοι ήρωες με καλλιτεχνικές αυταπάτες βρίσκουν το χώρο τους σε free press περιοδικά εβδομαδιαίας ύλης. Η δημιουργικότητα έχει αναλωθεί μέσα στον αγώνα να έχεις κοινό την Ελλάδα με τις 900.000 οικογένειες κάτω από το όριο της φτώχειας. Το Λότο της Τέχνης θα σου χαμογελάσει κάποια στιγμή».

Τεύχος 500, 15.10.2014, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ.

Τατιάνα Λύγαρη

«Όσο για τη ρήση του Μανόλη Αναγνωστάκη “πρέπει να λέμε την αλήθεια στα παιδιά… το σκύλο, σκύλο… το σκοτάδι, σκοτάδι”, την ασπάζομαι απόλυτα γιατί κι εγώ έτσι τη βίωσα ως παιδί και γιατί αυτή τη στιγμή εκεί οδηγείται η παγκόσμια παιδική λογοτεχνία, και ας υπάρχουν ακόμα επικριτές. Στην Ελλάδα, όμως, ακόμα περιμένουμε το πριγκιπόπουλο και φοβόμαστε τον κακό δράκο».

Τεύχος 503, 04.11.2014, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ.

Στάθης Λιβαθινός

«Όλη μας η ζωή περνάει στο “πρόβα, αγάπη μου”. Όταν τελειώσουν οι πρόβες και αρχίζει η παράσταση στη θέση μου κάθεται ένας άγνωστος ή μια άγνωστη κυρία. Εγώ κρύβομαι και παρακολουθώ τις αντιδράσεις στο πρόσωπό του, στο πρόσωπο κάθε θεατή. Εκεί είναι η παράσταση, στο βλέμμα του κοινού».

Τεύχος 503, 04.11.2014, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ.

Γιώργος Λυκιαρδόπουλος

«Ως άνθρωπος έχω ανάγκη την αδρεναλίνη –δεν ξέρω πώς θα το έκρινε αυτό ένας ψυχίατρος αν έβλεπε τον τρόπο που ζω–, αλλά θα πεθάνω αν η ζωή μου ήταν μια ρουτίνα. Το θέατρο με κρατάει στην τσίτα».

Τεύχος 505, 19.11.14, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ.

Ραφίκα Σάουις

Δεν θα συγχωρούσα ποτέ τον εαυτό μου  αν έλεγα ότι κάνω τέχνη εκμεταλλευόμενη τον πόνο των προσφύγων. Υπάρχει μια εμπορευματοποίηση αυτού του πόνου και εκτιμώ μόνο όσους καλλιτέχνες ή ακτιβιστές κάνουν ένα ουσιαστικό έργο που έχει μια διάρκεια.

Τεύχος 629, 5.10.2017. Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ.

Μιμή Ντενίση

«Το σπίτι μου στη Μαυρομματαίων το ερωτεύτηκα. Με την πρώτη ματιά. Πήγα για γύρισμα και έφυγα με το σπίτι! Η θέα ολόκληρης της Αθήνας με τον Λυκαβηττό φάτσα και την Ακρόπολη δεξιά, το υπέροχο πάρκο με το φωτισμένο Green Park “πιάτο” μπροστά μου, μ’ έκαναν να το αγοράσω επιτόπου. Τότε το Πεδίον του Άρεως ήταν παράδεισος. Με θερινά θέατρα, με το Green Park να απλώνει τα τραπεζάκια στον κήπο, με παρτέρια γεμάτα λουλούδια, παιδικές χαρές και άπειρο κόσμο που έκοβε βόλτες από το πρωί ως το βράδυ».

Τεύχος 524, 26.04.2015, διαβάστε όλο το κείμενο εδώ.

Γιάννης Χουβαρδάς

«Δεν γελάω εύκολα και δεν µου αρέσουν ούτε οι παραστάσεις ούτε οι άνθρωποι που µου υποδεικνύουν πότε πρέπει να γελάσω ή που κάνουν κάτι µόνο και µόνο για να προκαλέσουν το γέλιο».

Τεύχος 598, 19.1.2017, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ.

Ευριπίδης Λασκαρίδης

«Ως καλλιτέχνης έχω την ανάγκη έκφρασης μιας άλλης γλώσσας, πιο προσωπικής, όπου η κίνηση, ο σκηνικός χώρος, ο ήχος και τα φώτα, είναι οι οδηγοί της ερμηνείας και ο λόγος έρχεται μόνο αν χρειάζεται, και μόνο ως μία ακατάληπτη γλώσσα».

Τεύχος 616, 31.05.2017, διαβάστε όλο το κείμενο εδώ.

Αλίκη Δανέζη Κνούτσεν

Σκέψου πως εγώ ήμουν 28 χρονών, όταν έθαβα τον πατέρα μου που ήταν 23 χρονών.

Τεύχος 600, 1.2.2017. Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ.

Martin Sherman

«Περνάω αρκετό καιρό εδώ, και κάθε φορά που έρχομαι την αγαπάω ακόμη περισσότερο. Εκτός από τα πεζοδρόμιά της. Κάποιοι τρελοί σχεδίασαν έτσι τα πεζοδρόμια με ανόμοιες πλάκες και κάθετες ραβδώσεις, με αποτέλεσμα να είναι αδύνατον να βρεις ίσιο έδαφος να περπατήσεις. Το ξέρω πως σχεδιάστηκαν έτσι για να διευκολύνουν τους τυφλούς, σκοπός αδιαμφισβήτητα ανώτερος και ευγενής, αλλά παραμένει γεγονός ότι σου καταστρέφουν τη σπονδυλική στήλη».

Τεύχος 280, 19.11.2009