Ο μύθος και το ντοκουμέντο. Ο αρχαίος κόσμος και τα δελτία ειδήσεων. Συνεχόμενοι πνιγμοί. Από τον Οδυσσέα, την Πηνελόπη και την Καλυψώ έως την προσφυγική κρίση, το νερό, η αλμυρή γεύση του ταξιδιού και των κινδύνων της επιστροφής ή του πηγαιμού σε έναν τόπο-προορισμό, γίνονται για τη βραζιλιάνα σκηνοθέτρια Κριστιάν Ζαταΐ η αφορμή για να συνενώσει σύγχρονη πραγματικότητα με τα βάθη του χρόνου. Διαρκής και διακαής πόθος: ο πρόσφυγας και το σωσίβιο όνειρό του να «φτάσει». Το “Ithaca - Our Odyssey 1” είναι μια συμπαραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση με το Odéon-Théâtre de l' Europe και το πρώτο μέρος ενός φιλόδοξου δίπτυχου με γενικό τίτλο “Our Odyssey” που πραγματεύεται κάθε προσπάθεια επιστροφής στην κοιτίδα. Μια «θάλασσα» θα πλημμυρίσει την Κεντρική Σκηνή της Στέγης. 10 τόνοι νερού και χιλιάδες χρόνια πολυμεσικής αναπαράστασης του παρελθόντος αλλά και του παρόντος, θα λειτουργήσουν σαν καθρέφτισμα και αντανάκλαση αυτού που σημαίνει επιστροφή σε μια πατρίδα. Η Ζαταΐ τοποθετεί τη δική της Ιθάκη σε δύο νησιά, την Ωγυγία της Καλυψώς (καλύπτω, παραπλανώ, κρύβω) και την Ιθάκη της Πηνελόπης. Χρησιμοποιεί το νερό μετατρέποντάς το σε μια μνημειακή αναπαράσταση αυτού που διαρκώς σημαίνει ταξίδι και μετακίνηση.
Η «Οδύσσεια» σαν αιώνιο τραγούδι, και η σκηνοθέτρια σαν Σειρήνα, να τραγουδά για την οδύνη της εξορίας, τον νόστο για την πατρική γη και την αγάπη που επιζεί σε καιρούς αναμονής. Εμπνευσμένη από τον Όμηρο αλλά και την Τιχουάνα ή τη Μεσόγειο, σημεία στον χάρτη των καιρών όπου οι άνθρωποι, εξόριστοι, αναμένουν η ζωή τους να αποκτήσει και πάλι νόημα και πορεία προς μια νέα εστία, το ομηρικό “Ithaca” της συνδέεται και ακολουθεί το “New Ithaca”, όπως χτίζεται καθημερινά μέσα από ιστορίες προσφύγων και ξεριζωμένων του σήμερα.
Έχοντας κατακτήσει το κοινό της Γαλλίας με το πολυμεσικό της θέατρο και μια γλώσσα-σύμπλεγμα σκηνικής λειτουργίας, και ψηφιακής ή κινηματογραφικής απεικόνισης, η Ζαταΐ κατασκευάζει κόσμους. Και στη συγκεκριμένη παράσταση ο κόσμος της είναι πολύ συγκεκριμένος. Και ταυτόχρονα αχανής. Χωροχρονικά μπερδεμένος, όπως και οποιαδήποτε «μετακίνηση». Όπως κάθε «απόπειρα» να φτάσει κάποιος στο «σπίτι» του. 10 τόνοι νερού ή και η θάλασσα ως ένα ταραγμένο γυαλί - οθόνη που μέσα της πλέουν οι «ήρωες». Ζωντανή μετάδοση μιας προαιώνιας ιστορίας: η αποκατάσταση της σχέσης του Οδυσσέα με την Πηνελόπη αποτελεί το συνθετικό υλικό μιας δραματουργίας που κάθε βράδυ παίζει αποσπασματικά στις ειδήσεις και κάθε στιγμή, αμοντάριστα, επικίνδυνα και σπαρακτικά, πρωταγωνιστεί σε ένα αληθινό θέατρο πολέμου. Για την ολοκλήρωση του έργου δρομολογήθηκαν έρευνες και γυρίσματα στην Ελλάδα, τον Λίβανο, τη Νότια Αφρική, τη Συρία, την Τουρκία και τη Βραζιλία. Με μια μεικτή διανομή ρόλων σε τρεις Γάλλους και τρεις Βραζιλιάνους ηθοποιούς, που θα υποδυθούν ο καθένας τους από τρεις εκδοχές του Οδυσσέα και της Πηνελόπης, η Ζαταΐ, το νέο αστέρι της γαλλικής σκηνής και το τολμηρό multimedia θέαμά της με τις υδάτινες νησίδες - προσομοίωση του προσφυγικού δράματος, φέρνουν στην Αθήνα μια «ραψωδία» επίκαιρη όσο... πάντα.
Δείτε περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση στον Οδηγό της A.V.
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
Ο ράπερ μιλάει για την απόφασή του να δοκιμάσει κάτι που δεν έχει ξανακάνει, το θεατρικό σανίδι, στο ψυχολογικό θρίλερ που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Αγοράς
Η παράσταση του Γιάννη Χουβαρδά αποτελεί το τελευταίο μέρος της σκηνοθετικής του τετραλογίας, με την οποία ολοκληρώνει την προσωπική του διερεύνηση πάνω στη σχέση θεάτρου και κινηματογράφου
Στην παράσταση στον Σταυρό του Νότου διηγείται λάιβ τα βιντεάκια του, πιάνοντας από την αστεία πλευρά -και χωρίς παρεξήγηση- την ασυναρτησία του κάθε ζωδίου
Ο διεθνής Έλληνας βαρύτονος και νέος καλλιτεχνικός διευθυντής στο Ολύμπια Δημοτικό Μουσικό Θέατρο «Μαρία Κάλλας» μιλάει για τον ρόλο του στον «Αλέκο» στην ΕΛΣ σε σκηνοθεσία Φανί Αρντάν
13°
