Ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Θεάτρου του Νέου Κόσμου και σκηνοθέτης καταρτίζει το αλφαβητάρι του για την Α.V.
Αποτυχίες «Σε επαγγελματικό επίπεδο, πάντα αναλαμβάνω το κόστος αν μια επιλογή δεν μου βγει. Δεν μου αρέσει να μεταθέτω τις ευθύνες μου στους άλλους, στους ηθοποιούς δηλαδή, γιατί κι αυτοί είναι δική μου επιλογή. Στην καθημερινότητά μου, μετράω πολλές αποτυχίες. Κυρίως αφορούν λάθη συμπεριφοράς μου, από υπερβολική πληθωρικότητα απέναντι σε άλλους ανθρώπους. Ευτυχώς, έχω μάθει να ζητάω συγνώμη».
Βαριέμαι «Όταν δεν δουλεύω. Πολύ όμως. Δεν καταλαβαίνω καθόλου τη λέξη “διακοπές”. Από τι να διακόψω; Από κάτι που αγαπάω;»
Γελάω «Μου αρέσει το χιούμορ, ειδικά το μαύρο, όπως και τα σεξοαστεία. Βέβαια, χρειάζεται μεγάλη άσκηση στο να αντέχεις να σου κάνουν χιούμορ κι όχι μόνο να κάνεις».
Ενηλικίωση «Άλλοτε αισθάνομαι όχι απλώς ενήλικας αλλά και γέρος, κι άλλοτε παιδί. Νιώθω ότι δεν έχω ηλικία. Ακόμα παραξενεύομαι όταν ένας νέος άνθρωπος μου μιλά στον πληθυντικό. Αιφνιδιάζομαι και συνήθως λέω: “Μίλα μου στον ενικό, γιατί περνάω κλιμακτήριο”».
Ζορίζομαι «Με τον εαυτό μου, όταν με πιάνω να κάνω “φάλτσα”. Με ζορίζει η ελαφρότητα με την οποία κάποιες φορές μπορεί να πετάξω ένα σκληρό αστείο. Ζορίζομαι όταν χάνω το μέτρο. Και το χάνω αρκετά».
Ηλιθιότητα «Αυτή είναι η αρχή του φασισμού. Και τη νιώθουμε πια στην καθημερινότητά μας. Μεγάλο ποσοστό των Ελλήνων νιώθω ότι έλκονται από το κακό. Δες πώς πετάμε τη σακούλα με τα σκουπίδια από το μπαλκόνι, τα τσιγάρα σε δάση και παραλίες, πώς μαγαρίζουμε τα πάντα. Σαν η καταστροφή και η αυθαιρεσία, η ζήλια και η μιζέρια, να έχουν περάσει στο γονίδιο του Έλληνα πια. Αλλά μπροστά προχωράμε μόνο με τη γενναιοδωρία μας και τα ταλέντα μας».
Θάνατος «Παίζω πολύ με την ιδέα του θανάτου, κάνοντας μαύρο χιούμορ. Δεν έχω την παρηγοριά ότι υπάρχει μετά θάνατον ζωή. Μακάρι όταν έρθει εκείνη η στιγμή για μένα, να έχω ένα χαμόγελο και όχι πανικό».
Καλό παιδί «Μικρός ήμουν αυτό που λέμε “καλό παιδί”. Και αυτή η ετικέτα του καλού παιδιού με οδήγησε στην Αριστερά. Σήμερα δεν θα έλεγα ότι είμαι και το καλύτερο παιδί. Μπορώ να θυμώσω και να το εκφράσω έντονα, έχω τις εμμονές μου, τα πείσματά μου, τις εξάρσεις μου».
Λάθη «Είναι ένας ωραίος καθρέφτης και μακάρι να τον κοιτάμε πιο συχνά. Είναι ωραίο που κάνουμε και θα κάνουμε λάθη, είτε μάθουμε είτε δεν μάθουμε κάτι από αυτά».
Μεγάλωσα «Στα Άνω Ιλίσια, απέναντι από το κολυμβητήριο όπου τώρα κολυμπάω, αλλά τότε ήταν γήπεδο ποδοσφαίρου. Εκεί διαμορφώθηκα ως σκηνοθέτης, καθώς οργάνωνα γάμους με κούκλες και παραστάσεις καραγκιόζη για τη γειτονιά. Είμαι το δεύτερο παιδί μιας οικογένειας με τέσσερα παιδιά. Όταν μεγαλώνεις σε ένα μικροαστικό περιβάλλον, ούτε το γούστο είναι καλό ούτε οι σχέσεις των ανθρώπων αρμονικές. Ενστικτωδώς, από πολύ μικρός φορούσα παρωπίδες προς πράγματα που δεν ήθελα να με λερώνουν. Δεν ήταν ευχάριστα τα παιδικά μου χρόνια. Γι’ αυτό, νομίζω, διαμόρφωσα ένα διπλό ρόλο που αργότερα έγινε φύση μου: οι στεναχώριες μου να μη βγαίνουν προς τα έξω, κρατώντας μια σκοτεινή πλευρά μου ερμητικά κλειστή στους άλλους, και ως αισιόδοξος άνθρωπος να πιάνω παράλληλα τον τράγο από τα κέρατα».
Πατρότητα «Για μένα η πατρότητα ξεκίνησε ως μητρότητα. Τα πρώτα χρόνια που γεννήθηκε ο γιος μου ασχολιόμουν πολύ μαζί του, σχεδόν σαν μητέρα. Όταν ο Μίλτος έγινε τεσσάρων, άρχισα να ασχολούμαι με τη σκηνοθεσία και έλειπα πολύ από το σπίτι. Μόλις συνειδητοποίησα όμως ότι είχα αποκοπεί από το παιδί μου, προσπάθησα να είμαι όσο μπορούσα περισσότερο δίπλα του. Νομίζω πάντως ότι η Κοραλία (σ.σ. Σωτηριάδου) τα έχει καταφέρει καλύτερα από μένα σε αυτό τον τομέα».
Ρήξη «Δίπλα στη λέξη υπάρχει η φωτογραφία μου. Θέλω να είμαι ευγενικός άνθρωπος, αλλά υπάρχουν πράγματα που με ενοχλούν και μιλάω δημοσίως γι’ αυτά. Ίσως θα έπρεπε να σιωπώ περισσότερο, όχι για να μην εκτεθώ αλλά για να είναι πιο συγκροτημένο αυτό στο οποίο θέλω να εστιάσω κάθε φορά».
«Τρωάδες» «Είναι το έργο που με ενδιέφερε ακόμα κι από τότε που δεν ήμουν σκηνοθέτης. Ο Ευριπίδης έγραψε για την αξιοπρέπεια μέσα στην ήττα και πώς μπορεί αυτή να σε δυναμώσει κι όχι να σε διαλύσει, αλλά και για τη βαρβαρότητα στην οποία μπορεί να οδηγηθεί ένα κράτος-υπερδύναμη. Αυτό δεν χρειάζεται να το εκσυγχρονίσεις για να το καταλάβεις σήμερα. Τα μεγάλα έργα κουβαλούν τη σκηνοθεσία μέσα τους. Δουλεύοντας τις “Τρωάδες”, ένιωθα σαν βοηθός του Ευριπίδη».
ΥΠ.ΠΟ.ΤΟΥ. «Τα δύο τελευταία χρόνια έχω κάνει ανοιχτά κριτική και μου έχει στοιχίσει στην επιχορήγηση. Το γεγονός όμως ότι επιχορηγείσαι από το κράτος ως καλλιτέχνης δεν σημαίνει ότι λυγίζεις τη μέση. Δυστυχώς, το ΕΚΕΘΕΧ ενώ θα μπορούσε να είναι χρήσιμο, μέχρι στιγμής δεν έχει φανεί η χρησιμότητά του».
Φόβοι «Με φοβίζει το σκοτάδι. Δεν μπορώ να είμαι τη νύχτα μόνος μου. Είναι ένα σύνδρομο που κουβαλάω από παιδί, καθώς απέναντι από το πατρικό μου υπήρχε το δάσος των Ιλισίων με κάτι γερμένα κυπαρίσσια σα μάγισσες».
Χρήματα «Ανοίγοντας το Θέατρο του Νέου Κόσμου είχα πει: “Αν δεν έχω να πληρώνω τους ηθοποιούς και τους υπόλοιπους συντελεστές στην ώρα τους, θα το κλείσω. Γιατί αυτό θα σήμαινε ότι κάνω κάτι λάθος».
Ψέματα «Λέω. Πώς αλλιώς θα τα έβγαζα πέρα σε αυτή τη ζωή; Το ψέμα δεν σημαίνει ότι κάνεις απατεωνιές απαραίτητα. Μπορεί να έχει και μια παιχνιδιάρικη πλευρά».
Ώρα για… «… φαγητό και μετά για λίγο ύπνο. Μας πήρε μεσημέρι. Κι εμένα μου αρέσει πολύ να κοιμάμαι μισή ωρίτσα τα μεσημέρια. Από νεαρός ηθοποιός ακόμα, στις μεσημεριανές πρόβες πάντα χανόμουν πίσω από ένα τελάρο για να ξεκλέψω λίγο ύπνο».
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
Ο ράπερ μιλάει για την απόφασή του να δοκιμάσει κάτι που δεν έχει ξανακάνει, το θεατρικό σανίδι, στο ψυχολογικό θρίλερ που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Αγοράς
Η παράσταση του Γιάννη Χουβαρδά αποτελεί το τελευταίο μέρος της σκηνοθετικής του τετραλογίας, με την οποία ολοκληρώνει την προσωπική του διερεύνηση πάνω στη σχέση θεάτρου και κινηματογράφου
11°
