Στη Βίκυ Παπαδοπούλου αρέσει να παραμυθιάζεται

Μένει από πάντα στο Χαλάνδρι. Βλέπει από πάντα ταινίες. Ζει το παραμύθι. Επιλέγει τους ρόλους της. Συνεργάζεται με σκηνοθέτες που θαυμάζει. Που την κάνουν καλύτερο άνθρωπο, πέρα από ηθοποιό. Πρωταγωνιστεί μαζί με τον  Γιωργή Τσαμπουράκη, λίγα χρόνια μετά τη συνεργασία τους στην «Οδύσσεια» του Μπομπ Ουίλσον στο έργο «Ένα μάθημα χορoύ» του Mark St. Germain, σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Μπογδάνου, στο θέατρο Θησείο. Ένα έργο που δεν προσφέρει εύκολες απαντήσεις. Με πολύ χιούμορ και χωρίς διάθεση διδακτισμού μιλά για μερικά πολύ ανθρώπινα πράγματα, όπως η επικοινωνία μεταξύ ανθρώπων που συνήθως έχουν περισσότερα κοινά από όσο μπορούσαν να φανταστούν. Ένα έργο για την ικανότητα των ανθρώπων να αλλάζουν, τη στιγμή που το θεωρούσαν αδύνατο.  Λίγο πριν την πρεμιέρα μιλήσαμε με τη Βίκυ Παπαδοπούλου για τη συνεργασία της αυτή, τα επόμενα καλλιτεχνικά της βήματα και γιατί θέλει να δουλεύει με ανθρώπους που θαυμάζει. 

Κάθε δουλειά που έχω κάνει είναι ένα κομμάτι αυτού που είμαι σήμερα. Δεν έχω συγκεκριμένο ρεπερτόριο. Προσπαθώ να κάνω ρόλους που μου αρέσουν, από προτάσεις που με αγγίζουν. Θέλω να δουλεύω με ανθρώπους που θαυμάζω. Μου αρέσει, γίνομαι καλύτερος άνθρωπος πέρα από ηθοποιός. Και μαθαίνω πολλά πράγματα. Ακόμη, ευτυχώς, δεν έχω κάνει εκπτώσεις στη δουλειά μου. Γιατί μπορώ να ζήσω και με πάρα πολύ λίγα.

» Μένω ακόμη στο Χαλάνδρι. Δεν το αποχωρίζομαι, είναι το ησυχαστήριό μου. Εκεί ξέρω τους ανθρώπους, τον περιπτερά, τον φούρναρη. Εκεί είναι τα μέρη που έχω πέσει, που έχω δώσει το πρώτο μου φιλί, έχω βγει οικογενειακά. Είναι όπως παλιά, τα μέρη που αγαπώ. Η Αθήνα μού αρέσει για βόλτα αλλά είναι αλλιώς να γυρνάς σπίτι και να νιώθεις ότι είσαι σε απόσταση από τη βαβούρα της πόλης.

» Μπορώ να θυσιάσω και τον ύπνο μου για να δω ταινίες και σειρές, που είναι πλέον γυρισμένες σαν ταινίες βέβαια. Είναι το καταφύγιό μου, είναι το παραμύθι μου.  Μου άρεσε πολύ το «Florida Project» (του Σον Μπέικερ), με εξέπληξε ευχάριστα αυτή η ταινία. Το «Fargo» είναι μια σειρά που κόλλησα άσχημα βλέποντας το ένα επεισόδιο μετά το άλλο. Από καινούργιες έχω δει το «The Handmaid’s Tale», το «Top of the Lake». Στο «Happy Valley» μου άρεσε πολύ η πρωταγωνίστρια. Με συγκλόνισε η ερμηνεία της.

» Ο κινηματογράφος είναι η τέχνη που με καθόρισε, με έκανε αυτό που είμαι. Μου έκανε συντροφιά στις πιο μοναχικές στιγμές μου. Με έμαθε να ακούω σωστά, να διαβάζω σωστά, να ξεχωρίζω την αλήθεια από το ψέμα. Μπορεί να σου ακούγεται υπερβολικό, αλλά έτσι αισθάνομαι. Μου αρέσει να παραμυθιάζομαι. Μπαίνοντας σε κόσμους που δεν γνωρίζω με αυτό τον τρόπο. 

» Η συμμετοχή μου στο «Ένα μάθημα χορού» στο ρόλο της Senga είναι μία πολύ ευτυχής συγκυρία. Δουλεύω με δύο ανθρώπους που εκτιμώ, τους σέβομαι και τους αγαπώ πολύ. Διαθέτουμε έναν κοινό κώδικα. Θέλαμε και οι τρεις να δουλέψουμε μαζί. Με τον Γιωργή Τσαμπουράκη είχαμε συνεργαστεί στην «Οδύσσεια» του Μπομπ Γουίλσον. Τον Δημήτρη τον γνώρισα μέσω του Γιωργή, πριν από λίγα χρόνια. Εκτίμησα και το μυαλό του και τη δουλειά του και τη γενναιοδωρία του. Είναι σημαντικό να είσαι σε μια ομάδα στην οποία αισθάνεσαι ασφαλής. Και μάλιστα σε ένα θέατρο που αγαπώ πολύ.

» Το «Ένα μάθημα χορού» είναι ένα αφοπλιστικά αστείο και βαθιά συγκινητικό έργο. Διαβάζοντάς το με συγκίνησε στον πυρήνα μου και ταυτόχρονα γελούσα με την ψυχή μου. Ένα έργο που μιλά για τη διαφορετικότητα. Ένας καθηγητής γεωφυσικής που πάσχει από σύνδρομο Άσπεργκερ, μια μορφή αυτισμού, πρόκειται να βραβευτεί σε μια κοινωνική εκδήλωση. Επιδιώκοντας να ενταχθεί στον κανονικό κόσμο. Με αυτή την αφορμή ζητά από τη Σέγκα, μια χορεύτρια του Μπρόντγουεϊ, προσφάτως βαριά τραυματισμένη, η οποία δεν μπορεί πια να χορέψει. Προσπαθεί να επαναπροσδιοριστεί γιατί θεωρεί ότι όλη της η ζωή είναι ο χορός. Έχει πέσει σε κατάθλιψη, κλεισμένη στο διαμέρισμά της. Ο Ever της ζητάει ένα μάθημα χορού. Μιας ώρας. Για να χορέψει στην εκδήλωση. Η Senga στην αρχή αρνείται, αλλά εξαιτίας της μεγάλης αμοιβής, υποκύπτει. Έρχονται κοντά, αρχίζουν και γνωρίζονται. Ξεδιπλώνεται η προσωπική ιστορία του καθενός. Ξεκινά και η δική τους κοινή ιστορία. 

» Ένα πράγμα που με γοήτευσε στο συγκεκριμένο έργο είναι ότι ο κάθε άνθρωπος βλέπει και αντιλαμβάνεται τον κόσμο διαφορετικά. Απλώς η κοινωνία είναι αυτή που μας βάζει να συμπεριφερόμαστε με συγκεκριμένο τρόπο και κώδικα. Αλλά τελικά αυτό που έχει αξία είναι ότι μέσα στη διαφορετικότητά μας όλοι μπορούμε να ζούμε αρμονικά, να είμαστε ο εαυτός μας χωρίς να κρυβόμαστε πίσω από συγκεκριμένες συμπεριφορές. Με την τρυφερότητα και την αγάπη μπορούμε να εκφραζόμαστε ελεύθερα και να δεχόμαστε τον άλλο όπως ακριβώς είναι.

» H Senga ακουμπά όλη της ζωή σε κάτι που ξαφνικά χάνει. Συνειδητοποιεί όλα τα άλλα ουσιώδη στη ζωή και έτσι ανοίγει και το μυαλό της και την ψυχή της. Έρχεται αντιμέτωπη με μια δυσκολία που στην αρχή δεν κατανοεί. Και οι δύο τους βρίσκονται σε ένα στάδιο που πρέπει να αποφασίσουν ποιο θα είναι το επόμενο βήμα. Ο ένας χρειάζεται τη βοήθεια του άλλου για να το επιτύχουν. 

» Φοβόμαστε το διαφορετικό γιατί δεν μπορούμε να το κατανοήσουμε αρχικά. Δεν μπορούμε και να το αγαπήσουμε. Από τον φόβο ξεκινούν όλα. Σε ένα γενικότερο πλαίσιο οι άνθρωποι από τότε που ψάχνουν μέσα τους έχουν κάνει ένα μικρό βήμα. Αλλά ακόμη παρατηρούμε. Ακόμη κρατάμε μια απόσταση ασφαλείας. Είμαστε σε ένα μεταβατικό στάδιο.

» Kινηματογραφικά μόλις τελειώσαμε τη νέα ταινία του Γιάννη Οικονομίδη «Η μπαλάντα της τρύπιας καρδιάς», που γυρίστηκε στα Λουτρά Υπάτης, έξω από τη Λαμία. Πολύ ωραία συνεργασία. Πολύ ωραία δουλειά. Τον λατρεύω τον Γιάννη. Τον εκτιμώ απεριόριστα και τον θαυμάζω. Τώρα θα κάνω κάποια γυρίσματα για την ταινία του Μιχάλη Κωνσταντάτου «Αll the Pretty Little Horses». Ένα μικρό ρόλο. Συμμετείχα και στη νέα ταινία του Γιώργου Γεωργόπουλου «Δεν θέλω να γίνω δυσάρεστος, αλλά πρέπει να μιλήσουμε για κάτι πολύ σοβαρό». Εξαιρετικό παιδί, εξαιρετικός σκηνοθέτης. Ήμουν τυχερή στο σινεμά.

Δείτε περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση στο Guide της Athens Voice.