Άκου τα λόγια της Ελπίδας

«Όνειρα γλυκά» είναι ο τίτλος της μουσικής παράστασης που σκηνοθετεί ο Αντώνης Λουδάρος, σε κείμενα της Σαλίνας Γαβαλά, που ερμηνεύουν και τραγουδούν η ίδια η Σαλίνα και η γνωστή τραγουδίστρια Ελπίδα στον ρόλο του «μεγαλύτερου εαυτού». Σκέψεις, συμβουλές, διάλογος και γνωστά τραγούδια σαν σχόλια. Και μόνο το όνομα Ελπίδα, όταν μιλάς για το μέλλον, είναι μία αισιόδοξη σκέψη. Ακόμα καλύτερα, όταν αυτή η Ελπίδα είναι η ίδια αγαπημένη μας ερμηνεύτρια. Το κορίτσι από τα 70s που επιβίωσε σαν μία αξιοπρεπής, εγκάρδια παρουσία ανάμεσα στην pop και το λαϊκό «χωρίς μπουζούκι». Χαρούμενη, θετική πάντα, το κορίτσι της διπλανής πόρτας που τραγούδησε από τον «Σωκράτη» στη Eurovision μέχρι την «Παλιά ντισκοτέκ». Μία παρουσία που φέρνει στο σήμερα την αθώα ποπ μιας περασμένης εποχής. Της ζητήσαμε να μιλήσει για το τότε και το τώρα.

«Είμαι καλεσμένη στις 12 Ιανουαρίου στο Ισραήλ, στο μεγάλο event για τη Eurovision. Σαράντα χρόνια από τότε που πήγα με το “Σωκράτη εσύ, σούπερσταρ”. Μια ιστορία που με ακολουθεί ακόμα. Με είχαν αγαπήσει πολύ, είμαι πολύ χαρούμενη γι’ αυτό».

«Ξεκίνησα σαν pop τραγουδίστρια το ’70 αλλά με το άλλο πόδι ήμουν “εκεί”, στο λαϊκό. Είχα πει το “Άλλη μια μέρα (τραγουδάει) δίχως σκοπό, μια καλημέρα τι να την πω…”. Φοβερό τραγούδι και καθόλου pop. Απλά εγώ δεν χρησιμοποιούσα το μπουζούκι. Άλλωστε είχα κάνει και δύο δισκογραφικές δουλειές με τον Κώστα Χατζή. Ή, έχω πει τραγούδια του Λάκη Παπαδόπουλου. Έχω τραγουδήσει τα πρώτα τραγούδια πολλών συνθετών που μεσουρανούν τώρα. Ήταν δική μου επιλογή να μη χρησιμοποιώ μπουζούκι. Έκανα λάθος ίσως. Μπορούσα να είχα ενταχθεί σε αυτή τη μεγάλη κατηγορία και τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά για μένα, οικονομικά εννοώ (γελώντας). Με την pop ήσουνα πάντα στην αρχή του προγράμματος, όχι στην “ουσία”, εκεί που παίρνανε και τα πολλά χρήματα. Αλλά, να πω την αλήθεια, ποτέ δεν ασχολήθηκα με τα χρήματα. Η δουλειά ήταν αγάπη. Έκανα αυτό που αγαπούσα. Αυτό ήταν το μυστικό. Το χόμπι μου, δουλειά μου». 

«Οι δισκογραφικές είχαν πολλή άποψη από κάποια στιγμή και μετά. Κακή άποψη. Ζητούσαν το pop από μένα, ήθελαν να καλύψουν αυτό τον χώρο. Αλλά εγώ μόνη μου ασχολιόμουνα με το τι θα πω. Δεν είχα μεγάλη βοήθεια από τις εταιρείες. Τότε δεν είχαμε ούτε μάνατζερ, ούτε προμόσιον».

«Κάποια στιγμή έγινε ένα comeback με το “Ζήλια, της καρδιάς μου ζήλια”, τραγούδι των Θανάση Καργίδη και Πάνου Φαλάρα. Ήταν ένα μεγάλο άλμα στον πιο λαϊκό χώρο, μετά από αρκετά μεγάλη απουσία. Η συνέχεια αυτού ήταν η “Παλιά ντισκοτέκ” που κάναμε με τα Ημισκούμπρια. Δισκογραφικά τελευταία έχω κάνει απλώς κάποιες συμμετοχές στον δίσκο του Γιάννη Ζουγανέλη, σε στίχους του Αντώνη Ανδρικάκη, μία συμμετοχή με τους Ονειράμα, ένα τραγούδι για τους τίτλους αρχής σε ένα σήριαλ στον Αντένα που το είπαμε μαζί με τον Γιώργο τον Καραδήμο “Το σήμα”. Τώρα κάνουμε το CD με τα τραγούδια που λέω στην παράσταση. Τραγούδια που δεν τα έχω πει εγώ και τα έχουμε αγαπήσει, όπως το “Δυο μέρες μόνο”, τη “Σωτηρία της ψυχής”, το “Εγώ μιλάω για δύναμη”, «Ο άνθρωπός μου”… Τραγούδια που έχουν να κάνουν με την ενηλικίωση και το όλο θέμα του έργου μας, ώστε να δένουν με τα κείμενα. Είναι κομμάτια που έχω αγαπήσει κι εγώ και θα ήθελα να έχω πει».

«Η συμμετοχή μου στο έργο αυτό ήταν μία απόφαση της στιγμής – έτσι αποφασίζω εγώ. Το λέμε και στο έργο. Ξαφνικές αποφάσεις, στιγμές που τις ζεις. Αυτό είναι η ευτυχία. Η αιώνια ευτυχία θα ήταν κάτι ανιαρό. Έτσι, λοιπόν, με πήρε ο Αντώνης Λουδάρος στα καλά καθούμενα και μιλήσαμε. Σκέφτηκα, ας δοκιμάσω, να δω, να ακούσω. Όταν διάβασα το κείμενο της Σελίνας Γαβαλά κατάλαβα ότι είχε ζουμί όλο αυτό το πράγμα. Κόβοντας, δένοντας, μαζεύοντας, προσαρμόζοντας, ήρθε στα μέτρα μας. Είναι ένας ρόλος που με εκφράζει απόλυτα. Στην αρχή φοβήθηκα, λέω... τι δουλειά έχω εγώ σε ξένα χωράφια. Αλλά δεν παίζω καθαρά, είναι σαν να εκφράζω τον εαυτό μου. Δεν έχω πρόγραμμα να γίνω ηθοποιός. Απλώς εάν κάτι μου ταιριάζει και με εκφράζει, μου δίνει ψυχή. Όπως και με τα τραγούδια που ερμηνεύω. Αν ένας άνθρωπος είναι ερμηνευτής μπαίνει στον ρόλο. Σε τρία λεπτά πρέπει να αποδώσεις κάτι. Το ότι υπάρχουν τραγούδια σε αυτό τον ρόλο ήταν κίνητρο για μένα. Αν δεν υπήρχαν τραγούδια δεν θα το έκανα, για να πω την αλήθεια. Βέβαια, τώρα, αν μου προτείνουν κάτι που να κάνει προς τον βλάχο, θα το έκανα (γελώντας). Είμαι Λαμιώτισσα, βλέπετε, και μιλάω πολύ καλά τα βλάχικα. Είμαι αυτό που βλέπετε, δεν έχω άλλο. Όπως είμαι σπίτι μου είμαι και μαζί σας». 

«Ένα από τα αγαπημένα μου σημεία στο έργο είναι όταν, σαν μεγαλύτερη πια, συμβουλεύω τον παλιό μου εαυτό –τη Σαλίνα– που είναι νέο κορίτσι, να δείχνει σεβασμό προς τους μεγαλύτερους. Δεν τη συμβουλεύω ακριβώς, της λέω τι θα της συμβεί. Υπάρχουν και σκηνές κόντρας. Εκείνη επιμένει σε αυτά που νομίζει κι εγώ της λέω “καλά, περίμενε και θα δεις σε είκοσι, τριάντα χρόνια”. Τη συμβουλεύω να έχει αυτογνωσία, να αγαπήσει τον εαυτό της για να αγαπήσει τη ζωή και τους άλλους ανθρώπους».

«Δεν ήμουνα πολύ δικτυωμένη με το pop κύκλωμα. Με τον μόνο άνθρωπο που έχω κρατήσει επαφή και μας συνδέει μία πολύ μεγάλη φιλία, είναι ο Κώστας Τουρνάς. Είμαστε σαν αδέρφια. Μου έχει γράψει πολύ ωραία τραγούδια. Και όχι μόνο εμένα, φυσικά. Είναι σπουδαίος. Όταν ξεκίνησα το ’70 είχαμε φιλική σχέση και με τον Πασχάλη, που ξεκινούσε κι αυτός τότε σαν σόλο. Ήμουνα μέσα στην εποχή, τη ζούσα, αλλά δεν είχα πολλά-πολλά, ήμουν άβγαλτο πλάσμα. Δεν έβγαινα, δεν έτρεχα στα συγκροτήματα… Δεν μ’ ένοιαζε. Το ’χω ακόμα αυτό».

«Στη νυχτερινή Αθήνα τότε, δεν υπήρχε ακριβώς “ρατσισμός” εναντίον των pop τραγουδιστών, αν και κυκλοφορούν ιστορίες για λαϊκούς τραγουδιστές που έκλειναν τα μικρόφωνα κ.λπ. Εγώ δεν είχα πολλά τέτοια δείγματα. Πάντα υπάρχουνε κάποιες εξαιρέσεις… Να σας πω την αλήθεια, έκανα την πονηριά, επειδή είχα δύναμη στη φωνή, όταν μου χαμήλωναν την ένταση κατέβαζα το μικρόφωνο κάτω και τραγουδούσα, οπότε, σου λέει, ας μην της το κάνουμε – λέω, τώρα, εγώ με το μυαλό μου (γελώντας). Επίσης, δεν ήμουν πάντα στην pop. Μόνο τα δύο πρώτα χρόνια. Μετά ήμουν στο “ενδιάμεσο”, δηλαδή έβγαινα και δεύτερο πρόγραμμα. Έλεγα και άλλα τραγούδια ή μαζί με κάποιους συναδέλφους».

«Η μόδα; Εγώ είχα το δικό μου στιλ. Έκανα δική μου μόδα, στα μαλλιά, στα ρούχα… Στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης παρουσιάστηκα με ανδρικό κοστούμι. Σμόκιν. Με παπιγιόν και μαλλιά ως τον ποπό. Τελείως γυναικεία παρουσία με ανδρικά ρούχα. Ήταν τρελό για εκείνη την εποχή. Αργότερα “έγραψε” πολύ και η άσπρο-μπεζ κελεμπία στον “Σωκράτη εσύ, σούπερσταρ”. Με εκείνο το κοστούμι ακολούθησα τον τίτλο, σαν σεβασμός προς τον Σωκράτη και την ελληνικότητα του πράγματος».

Δείτε περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση «Όνειρα Γλυκά» στο Guide της Athens Voice